2013.01.08 - Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-1267/12-4/AM
z 8 stycznia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 19.09.2012 r. (data wpływu 01.10.2012 r.) uzupełnionym pismem (data nadania 18.12.2012 r., data wpływu 20.12.2012 r. złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-1267/12-2/AM z dnia 12.12.2012 r. (data nadania 12.12.2012 r., data doręczenia 17.12.2012 r) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

określenia momentu powstania przychodu z najmu – jest prawidłowe,

zasadności dokonywania odpisów amortyzacyjnych oraz możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów z najmu – jest prawidłowe,

kwalifikacji do kosztów bezpośrednich wydatków związanych z podatkiem od nieruchomości i zużyciem energii elektrycznej- jest nieprawidłowe,

momentu ujęcia w koszty uzyskania przychodów z najmu wydatków z tytułu podatku od nieruchomości, zużycia energii oraz obsługi podatkowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01.10.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie określenia momentu powstania przychodu z najmu , możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z najmu wydatków poniesionych na: podatek od nieruchomości, amortyzację i obsługę podatkowa oraz kwalifikacji do kosztów bezpośrednich wydatków związanych z podatkiem od nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Dnia 20 marca 2012 roku została zawarta przez Wnioskodawczynię umowa wynajmu od dnia 28 kwietnia 2012 r. lokalu niemieszkalnego - apartamentu, stanowiącego jej własność wraz z przynależnym miejscem postojowym i pomieszczeniem gospodarczym.

Z treści zawartej umowy wynika zobowiązanie do ponoszenia przez Wnioskodawczynię wszelkich kosztów związanych z lokalem, w tym: dotyczących mediów, opłaty, konserwacja, bieżące remonty, itp.

Zgodnie z dokonaną przez Wnioskodawczynię decyzją odnoszącą się do rozliczeń podatkowych, wybrała formę opodatkowania osiąganych przez nią przychodów na zasadach ogólnych. W czasie trwania wyżej wymienionej umowy wystąpiły następujące zdarzenia faktyczne związane z wynajmowanym lokalem:

otrzymała dnia 18 lipca 2012 r. od najemcy zapłatę na rachunek bankowy, tytułem czynszu za okres II kwartał 2012 r.;
dokonała odpisów amortyzacyjnych wynajmowanego lokalu za okres od 01 kwietnia 2012 r. do 31 sierpnia 2012 r.;
otrzymała dnia 5 lipca 2012 r., wystawioną dnia 27 czerwca 2012 r., fakturę dotyczącą zużycia energii elektrycznej za okres od 18 kwietnia 2012 r, do 26 czerwca 2012 r., która została przeze mnie uregulowana dnia 19 lipca 2012 r.;
otrzymała dnia 23 lipca 2012r., wystawioną dnia 16 lipca 2012r,, decyzję dotyczącą ustalonego wymiaru wysokości podatku od nieruchomości, którą częściowo opłaciła, tj. dwie z czterech wymaganych rat, odpowiednio w terminach 29-02-2012 r. (I rata) i 14-05-2012r. (II rata);
otrzymała dnia 24 lipca 2012 r., wystawioną dnia 23 lipca 2012 r., fakturę dotyczącą obsługi podatkowej wynajmowanego lokalu, obejmującą okres rozliczeniowy: II kwartał 2012 r., która została przeze mnie uregulowana dnia 30 lipca 2012 r.

Przedmiotową nieruchomość użytkuje wyłącznie na cele związane z jej wynajmem.

W piśmie z dnia 18.12.2012 r. będącym uzupełnieniem do wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (ORD-IN) z dnia 19.09 2012 roku Wnioskodawczyni uzupełniła informacje dotyczące przedstawionego zdarzenia przyszłego, a mianowicie wskazała, iż

wynajem opisanego w stanie faktycznym lokalu niemieszkalnego - apartamentu prowadzony jest, jako najem prywatny (z tytułu tzw. posiadania),

wynajmowany lokal niemieszkalny - apartament stanowi środek trwały, który został wprowadzony de ewidencji środków trwałych,

od wynajmowanego lokalu niemieszkalnego – apartamentu dokonywane są miesięczne odpisy amortyzacyjne.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Kiedy powstał przychód z wynajmowanego lokalu?
Czy mogę dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wprowadzonego dnia 31 marca 2012 r. do środków trwałych lokalu niemieszkalnego - apartamentu?
Czy we właściwym momencie ujmuję w koszty uzyskania przychodów otrzymaną dnia 5 lipca 2012r. fakturę dotyczącą zużycia energii elektrycznej za okres od 18 kwietnia 2012 r. do 26 czerwca 2012 r.?
Czy we właściwym momencie Wnioskodawczyni ujmuję w koszty uzyskania przychodów naliczony podatek od wynajmowanej nieruchomości?
Czy we właściwym momencie ujmuje w koszty uzyskania przychodów otrzymaną dnia 24 lipca 2012 r. fakturę dotyczącą obsługi podatkowej za okres rozliczeniowy: II kwartał 2012r.?

Zdaniem Wnioskodawcy

Ad. 1

Na podstawie art. 11 UPDOF w związku z art. 10 ust. 1 pkt 6) niniejszej ustawy momentem powstania przychodu z tytułu wynajmowanego lokalu niemieszkalnego - apartamentu jest data 18 lipca 2012r., tj. data faktycznego otrzymania środków (wpływu) na rachunek bankowy.

Ad. 2

W myśl art. 22 ust. 8 UPDOF kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22a ust. 1 omawianej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 UPDOF, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b,

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, zgodnie z treścią art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodni z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Po ustaleniu wartości początkowej środka trwałego podatnicy - zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł - dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i –22k przed rozpoczęciem ich amortyzacji. Wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22 h ust.1 pkt l.

Reasumując:

Dokonane odpisy amortyzacyjne od wprowadzonego dnia 31 marca 2012 r. do ewidencji środków trwałych lokalu niemieszkalnego - apartamentu, będącego moją wyłączną własnością, stanowią koszty uzyskania przychodów począwszy od miesiąca kwietnia 2012 r., z uwagi na dokonany przeze mnie wybór metody dokonywania odpisów amortyzacyjnych w równych ratach, co miesiąc (art. 22h ust. 4 UPDOF).

Dodatkowo Wnioskodawczyni stoi na stanowisku, że odpisów amortyzacyjnych będzie mogła dokonywać także w przypadku, gdy przez kilka miesięcy będzie miała przerwę w faktycznym wynajmowaniu w/w lokalu z uwagi na np. zmianę najemcę i niezbędnego czasu wymaganego na poszukanie nowego.

Ad. 3

Stosownie do art. 22 ust. 1 UPDOF kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Zatem, wszelkie wydatki poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów są kosztami uzyskania przychodów. Jak wynika z powyższego, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć zarówno koszty bezpośrednio jak i pośrednio związane z uzyskanym przychodem pod warunkiem, że nie zostały wskazane w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów. Ustawodawca nie nakłada na wynajmujących szczególnych wymogów w zakresie dokumentowania wydatków uznawanych za koszty uzyskania przychodów z najmu. W związku z tym każdy dokument, z którego będzie wynikał fakt ich poniesienia i związek z uzyskanym przychodem, np. paragony, pokwitowania, dowody opłat, faktury, decyzje itp., będzie uznawany, jako dokument potwierdzający poniesienie wydatków.

Zgodnie z powyższym otrzymana przez Wnioskodawczynię dnia 5 lipca 2012 r. faktura dotyczącą zużycia energii elektrycznej w wynajmowanym lokalu, obejmująca okres rozliczeniowy od 18 kwietnia 2012 r. do 26 czerwca 2012 r. będzie stanowiła koszt podatkowy (bezpośredni) ze względu na związek z uzyskanym przychodem w dniu 27 czerwca 2012 r., tj. w dacie wystawienia faktury, bez względu na datę uregulowania zobowiązania (zapłatę za tę fakturę).

Ad. 4

Stosownie do art. 22 ust. 1 UPDOF kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art., 23. Zatem, wszelkie wydatki poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów są kosztami uzyskania przychodów. Jak wynika z powyższego, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć zarówno koszty bezpośrednio jak i pośrednio związane z uzyskanym przychodem pod warunkiem, że nie zostały wskazane w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów. Ustawodawca nie nakłada na wynajmujących szczególnych wymogów w zakresie dokumentowania wydatków uznawanych za koszty uzyskania przychodów z najmu. W związku z tym każdy dokument, z którego będzie wynikał fakt ich poniesienia i związek z uzyskanym przychodem) np. paragony, pokwitowania, dowody opłat, faktury, decyzje itp, będzie uznawany, jako dokument potwierdzający poniesienie wydatków.

Zgodnie z powyższym otrzymana przez Wnioskodawczynię dnia 23 lipca 2012 r. decyzja dotyczącą podatku od nieruchomości wynajmowanego lokalu, obejmująca okres roku 2012 r., będzie stanowiła koszt podatkowy (bezpośredni) ze względu na jej związek z uzyskanym przychodem w dniu 16 lipca 2012 r., tj. w dacie wydania decyzji, bez względu na datę uregulowania zobowiązania podatkowego (zapłaty podatku).

Ad. 5

Ustawodawca nie nakłada na wynajmujących szczególnych wymogów w zakresie
dokumentowania wydatków uznawanych za koszty uzyskania przychodów z najmu. W związku z tym każdy dokument, z którego będzie wynikał fakt ich poniesienia i związek z uzyskanym przychodem, np. paragony, pokwitowania, dowody opłat, faktury, decyzje itp., będzie uznawany, jako dokument potwierdzający poniesienie wydatków.

Zgodnie z powyższym otrzymana przez Wnioskodawczynię dnia 5 lipca 2012 r. faktura dotyczącą obsługi podatkowej związanej z wynajmowanym lokalem, obejmująca okres rozliczeniowy od 18 kwietnia 2012 r. do 26 czerwca 2012 r. będzie stanowiła koszt podatkowy (pośredni) ze względu na związek z uzyskanym przychodem w dniu 27 czerwca 2012 r., tj. w dacie wystawienia faktury, bez względu na datę uregulowania zobowiązania (zapłatę za tę fakturę).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie określenia momentu powstania przychodu z najmu oraz zasadności dokonywania odpisów amortyzacyjnych oraz możliwości zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów z najmu uznaje się za prawidłowe.

Natomiast za nieprawidłowe w zakresie kwalifikacji do kosztów bezpośrednich wydatków związanych z podatkiem od nieruchomości i zużyciem energii elektrycznej a także momentu ujęcia w koszty uzyskania przychodów z najmu wydatków z tytułu podatku od nieruchomości, zużycia energii oraz obsługi podatkowej.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. Nr 361 ze zm.) źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W myśl art. 9 ust. 2 ww. ustawy, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Moment powstania przychodu z najmu określa art. 11 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Analizując art. 11 ust. 1 ww. ustawy, należy stwierdzić, że przychodami z tytułu najmu, który nie stanowi działalności gospodarczej, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Aby więc powstał po stronie wynajmującego przychód, konieczne jest zaistnienie przesłanki określonej w wyżej powołanym art. 11 ust. 1 ustawy, czyli czynsz musi zostać otrzymany lub postawiony do dyspozycji wynajmującego.

Stanowisko Wnioskodawczyni w powyższej kwestii należy uznać za prawidłowe.

Należy podkreślić, że o tym co jest celowe i potrzebne w ramach wynajmu lokalu, decyduje podatnik, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

W odniesieniu do przychodów z najmu zastosowanie ma ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 22 ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Musi to być, zatem taki wydatek, którego związek z uzyskanym przychodem nie budzi wątpliwości, a obowiązek wykazania tego związku należy do podatnika. Kwalifikacja wydatków do kosztów uzyskania przychodów, ze względu na kryterium celowości, leży, bowiem w gestii podatnika. Należy jednak mieć na uwadze, że prawidłowość dokonanej kwalifikacji podlega ocenie organów podatkowych.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

został poniesiony przez podatnika,

jest definitywny, a więc bezzwrotny,

poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy,

został właściwie udokumentowany.

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania koszty podatkowe można podzielić na:

bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód),

inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów.

Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, które nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika – brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód. Do tego rodzaju kosztów zalicza się m.in. koszty ogólnego zarządu, koszty administracyjne, wydatki na utrzymanie obiektów, obsługę prawną, ubezpieczenia.

A zatem wydatki na podatek od nieruchomości i zużycia energii elektrycznej należy zakwalifikować do kosztów pośrednich, które Wnioskodawczyni może zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

A zatem stanowisko Wnioskodawczyni, iż wydatek dotyczący podatku od nieruchomości i zużycia energii elektrycznej jest kosztem bezpośrednim należy uznać za nieprawidłowe.

Należy wskazać, iż z treści art. 22 ust. 4 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że koszty uzyskania przychodów, za wyjątkiem kosztów związanych z działalnością gospodarczą u podatników prowadzących księgi rachunkowe i podatkową księgę przychodów i rozchodów, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione. Przy metodzie tej nie ma znaczenia okres, którego koszt dotyczy, lecz okres, w którym został on poniesiony. Tym samym dla zaliczenia danego kosztu do kosztów podatkowych danego roku podatkowego istotny jest moment, w którym koszt został poniesiony.

Dlatego też w analizowanej sprawie „dzień poniesienia kosztu” należy rozumieć dosłownie. Będzie to, więc rzeczywiste poniesienie wydatku, czyli uiszczenie zapłaty. W konsekwencji podatnik uzyskujący przychody z najmu prywatnego rozliczanego według skali podatkowej, może w kosztach podatkowych uwzględnić wydatki za, prąd, wodę, itp. w miesiącu ich poniesienia. Bez znaczenia jest tu okres, jakiego wydatek dotyczy.

Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądowego wykładnia językowa użytego sformułowania „koszty poniesione” wskazuje na czas dokonany, co oznacza, iż chodzi tu o taki stan, w którym nastąpiło obciążenie kosztem nie tylko w sensie ewidencyjnym, ale w znaczeniu realnym, a więc w faktycznym poniesieniu wydatku. Koszt poniesiony to koszt faktycznie zrealizowany - wydatek w znaczeniu kasowym. Zatem wydatek można zaliczyć do kosztów podatkowych w momencie dokonania zapłaty. Koszt jest, więc związany z wydatkiem.

Mając na uwadze powyższe należy wskazać, iż w przedmiotowej sprawie Wnioskodawczyni będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z podatkiem od nieruchomości, zużyciem energii elektrycznej oraz obsługi podatkowej w dacie uregulowania należności wynikających z przedmiotowych faktur.

A zatem stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawczynie w powyższej kwestii jest nieprawidłowe.

Należy wskazać, iż zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ww. ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych -wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są jednorazowo zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Z treści art. 23 ust. l pkt l ww. ustawy wynika, bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków m.in. na:

nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. l pkt l, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. l pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt l, bez względu na czas ich poniesienia.

Z treści przepisu art. 22a ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
maszyny, urządzenia i środki transportu,
inne przedmioty

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z treści art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że odpisy amortyzacyjne od wynajmowanego lokalu stanowią koszt uzyskania przychodu w trakcie trwania umowy najmu, bowiem najem powoduje, że dany środek trwały zużywa się w kategoriach prawno-podatkowych. Zatem gdy środek trwały jest przedmiotem najmu, odpisy amortyzacyjne dokonywane od tego środka powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Tym samym skoro wnioskodawczyni, jak wskazała we wniosku, rozpoczęła amortyzację wynajmowanego mieszkania, to ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu z tytułu najmu lokalu mieszkalnego odpisy amortyzacyjne.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów – odpisów amortyzacyjnych z tytułu wynajmowanego lokalu należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Podkreślić należy, iż tut. Organ podatkowy dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawczyni wyłącznie w zakresie objętym przedstawionym stanem faktycznym i zadanymi przez nią pytaniami.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin