INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 06 stycznia 2010 r. (data wpływu 28 stycznia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie obowiązku poboru zryczałtowanego podatku dochodowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka zamierza zawrzeć z osobą prawną posiadającą siedzibę na terytorium Federacji Rosyjskiej (zwaną dalej kontrahentem) umowę, na mocy której kontrahent zobowiązuje się świadczyć na rzecz Spółki usługi marketingowe, usługi o charakterze reklamowym, a także szeroko rozumiane usługi doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej, które realizowane będą na rzecz Spółki zarówno na terytorium Federacji Rosyjskiej, jak i Ukrainy, Białorusi i Kazachstanu.

Wynagrodzenie za świadczone usługi wypłacane będzie przez Spółkę na rzecz kontrahenta na podstawie wystawionych przez kontrahenta faktur.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka jest zobowiązana na mocy art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do pobierania od wynagrodzeń wypłacanych kontrahentowi z tytułu świadczonych przez niego usług na rzecz Spółki zryczałtowanego podatku dochodowego w wysokości 20% przychodu w przypadku nieposiadania certyfikatu rezydencji...

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka nie będzie zobowiązana do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu świadczonych przez kontrahenta usług marketingowych reklamowych i usług doradztwa w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej z uwagi na wykonywanie przedmiotowych usług poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - czyli poza krajem źródła.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W art. 3 ust 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Kluczowym aspektem poboru podatku u „źródła” jest samo pojęcie „źródła przychodów”.

Kwestię „źródła przychodów” rozstrzygał już Naczelny Sąd Administracyjny, który w wyroku z dnia 3 lutego 1999 r. sygn. akt. III SA 1584/98 orzekł, że „pod pojęciem przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej należy rozumieć tylko te przychody, których źródło znajduje się na tym terytorium. Źródło przychodów położone jest natomiast w Polsce tylko wówczas, gdy jest ono trwale związane z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub gdy źródłem przychodów są polscy rezydenci eksploatujący rzeczy, lub dobra niematerialne należące do innych podmiotów”.

Z powyższego wynika zatem, że źródło przychodów położone jest w Polsce tylko wówczas, gdy jest ono trwale związane z terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W omawianym przypadku, usługi świadczone przez kontrahenta na rzecz Spółki wykonywane są poza terytorium RP, a mianowicie na terytorium Federacji Rosyjskiej, Ukrainy, Białorusi i Kazachstanu – zatem brak jest tu bezpośredniego powiązania źródła przychodów z terytorium RP.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że Spółka nie będzie zobowiązana na mocy art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do pobierania zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu dochodów uzyskiwanych przez nierezydentów na terytorium RP, z powodu niewykonywania przez kontrahenta przedmiotowych usług na terytorium kraju.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W art. 3 ust. 2 ww. ustawy, wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu – opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały.

W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze – ustala się w wysokości 20% tych przychodów.

Stosownie do art. 21 ust. 2 ww. ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Obowiązek pobrania podatku „u źródła” wynika z faktu dokonania wypłaty należności na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd za granicą. Dla rozstrzygnięcia kwestii obowiązku pobrania podatku nie ma znaczenia miejsce wykonania usług określonych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, lecz miejsce siedziby odbiorcy tych należności.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, iż w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby lub zarządu a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

W powołanym powyżej przepisie (art. 21 ust. 1 pkt 2a ww. ustawy) został określony konkretny katalog świadczeń, które podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych. Katalog ten nie jest wyczerpujący, jednakże nie ulega wątpliwości, że inne podlegające opodatkowaniu świadczenia muszą mieć charakter podobny do wskazanych w ustawie. Poprzez sformułowanie „świadczenia o podobnym charakterze” ustawodawca pozostawił otwarty katalog tych świadczeń, nie można jednak przyjmować, iż obejmuje on wszystkie pozostałe usługi w nim nie wymienione.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż Spółka zamierza zawrzeć z kontrahentem (osobą prawną) posiadającym siedzibę na terytorium Federacji Rosyjskiej umowę, na mocy której kontrahent zobowiązuje się świadczyć na rzecz Spółki usługi marketingowe, usługi o charakterze reklamowym, a także szeroko rozumiane usługi doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej, które realizowane będą na rzecz Spółki zarówno na terytorium Federacji Rosyjskiej, Ukrainy, Białorusi i Kazachstanu.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, iż usługi o charakterze reklamowym oraz usługi doradztwa realizowane na rzecz Spółki mieszczą się w katalogu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się natomiast do usług marketingowych świadczonych przez kontrahenta na rzecz Spółki, wskazać należy, iż przepisy podatkowe nie definiują pojęcia marketing. Zgodnie z definicją słownikową zawartą w internetowym słowniku języka polskiego (http://sjp.pwn.pl), marketing oznacza działania mające na celu poznanie potrzeb konsumentów, ustalenie wielkości produkcji oraz metod dystrybucji, sprzedaży i reklamy towarów. Z powyższego wynika, iż usługi marketingowe, jako świadczenia o podobnym charakterze do usług związanych z badaniem rynku, doradczych i reklamowych również będą mieściły się w katalogu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Spółka wskazała również, że nie będzie posiadać certyfikatu rezydencji kontrahenta. W konsekwencji, w przedmiotowej sytuacji nie będą miały zastosowania postanowienia odpowiedniej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania; właściwe będą natomiast regulacje zawarte w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując powyższe, w przypadku nieposiadania certyfikatu rezydencji kontrahenta, Spółka jest zobowiązana do pobierania od wynagrodzeń wypłacanych kontrahentowi z tytułu świadczonych przez niego usług na rzecz Spółki zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych na zasadach art. 21 ust. 1 pkt 2a w związku z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w wysokości 20% przychodu.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenie sądu administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego, tezy badanego rozstrzygnięcia nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.