INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2010 r. (data wpływu 24 maja 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 27 lipca 2010 r. (data wpływu 2 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 lipca 2010 r. (data wpływu 2 sierpnia 2010 r.) o pełnomocnictwo osoby występującej w imieniu Wnioskodawcy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca (Bank) prowadzi działalność bankową, m.in. za pomocą sieci placówek własnych (oddziałów, filii, punktów obsługi klienta), jak również placówek partnerskich (franczyzowych). Przedmiotowe pIacówki działają pod nazwą (logo) Banku, jednak prowadzone są przez odrębne od Banku podmioty gospodarcze przedsiębiorców (Partnerów). Podmioty te uprawnione są do wykonywania czynności partnerskich i świadczą na rzecz Banku szeroko rozumiane usługi pośrednictwa finansowego (kredytowego) m.in. pośrednictwo w udzielaniu kredytów, obsługa kasowa klientów Banku. Placówki działają na zasadach franczyzy, na podstawie umów partnerskich zawartych z Bankiem. Powyższe oznacza, iż w praktyce placówki franczyzowe, co do zasady nie odróżniają się wizerunkowo od oddziałów/filii własnych Banku, ponieważ korzystają z niemalże tej samej zewnętrznej wizualizacji (szyld z nazwą Banku, materiały reklamowe i biurowe). Celem tego działania jest, aby klient nie odróżniał placówki franczyzowej od oddziału Banku. Z drugiej strony w przypadku placówek franczyzowych Bank nie ponosi ryzyka finansowego otwarcia nowej placówki, ponieważ ryzyko to leży po stronie Partnera.

Partnerzy prowadzący placówki franczyzowe korzystają z kampanii reklamowych oraz promocyjnych Banku, które wpływają na zwiększenie sprzedaży produktów Banku, a tym samym zintensyfikowanie świadczonych usług pośrednictwa. W kampaniach promocyjnych reklamowany jest bowiem Bank oraz jego produkty, natomiast Partnerzy działają na zewnątrz jako część Banku i oferują produkty promowane w reklamach Banku. Analogiczne zasady odnoszą się do wykorzystywania przez Partnerów ujednoliconych materiałów reklamowych i promocyjnych oraz biurowych. W celu standaryzacji procedur obowiązujących w Banku, Partnerzy posiadają dostęp i wykorzystują część systemu komputerowego i oprogramowania Banku, jak również korzystają z obsługi serwisu technicznego w zakresie sprzętu oraz oprogramowania komputerowego.

Na podstawie zawartej umowy partnerskiej, w zamian za uiszczenie zryczałtowanej opłaty Bank udostępnia Partnerom prawo do korzystania ze znaku towarowego, sprzętu komputerowego, udziela również wsparcia merytorycznego w zakresie prowadzonych czynności partnerskich oraz zapewnia szereg świadczeń umożliwiających Partnerom prowadzenie swojej działalności oraz zwiększenie jej efektywności, m.in. poprzez: działania reklamowe, dbanie o wizerunek i logo Banku, dostarczanie materiałów reklamowych, informacyjnych, biurowych i eksploatacyjnych, przeprowadzanie szkoleń, zapewnienie placówkom franczyzowym dostępu do oprogramowania, jak również opieki serwisowej wykorzystywanego oprogramowania itd.

Wysokość opłaty jest ustalona na poziomie rynkowym, czyli stosowanym i akceptowanym przez podmioty prowadzące placówki franczyzowe będące podmiotami niezależnymi w stosunku do Banku. Podkreślić należy, iż zgodnie ze znaną praktyką rynkową w tym zakresie, niektóre banki, dostarczające analogicznych świadczeń placówkom partnerskim, ustalają należne opłaty na poziomie minimalnym lub nie pobierają w ogóle opłat, uwzględniając pośrednio koszty przyznanych świadczeń w algorytmie kalkulacji wynagrodzenia należnego pośrednikowi. Wysokość przedmiotowej opłaty bezpośrednio nie będzie odzwierciedlać ponoszonych przez Bank kosztów w związku z wykonywaniem obowiązków Banku wynikających z umowy partnerskiej zawartej z Partnerami, co jest zgodne z ogólnie przyjętą praktyką.

Bank dokumentuje opłatę za świadczenie przedmiotowych usług wystawiając fakturę VAT do dziesiątego dnia miesiąca następującego po miesiącu, za który faktura jest wystawiana. Bank opodatkowuje wartość przedmiotowej opłaty zgodnie z podstawową stawką VAT (tj. 22%). Kompleksowa usługa świadczona w ramach zawartych umów partnerskich nie została sklasyfikowana w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r.

Bank dokonuje zakupów od zewnętrznych dostawców (zakup usług reklamowych, informatycznych, marketingowych itd.) w celu wypełnienia zobowiązań wynikających z umów z podmiotami prowadzącymi placówki franczyzowe, jak również na własne potrzeby. Biorąc pod uwagę, iż nabywane usługi i towary mogą dotyczyć co do zasady zarówno potrzeb własnych Banku, jak i zobowiązań wynikających z umów zawartych z Partnerami (co do zasady będą to te same usługi oraz towary) dostawcy powyższych usług będą dokonywać na fakturze (wyszczególnione pozycje na fakturze) lub w odrębnych fakturach wyodrębnienia wartościowego usług/towarów w części w jakiej zgodnie z informacją Banku dotyczą zobowiązań Banku wobec placówek oraz części, w jakiej dotyczą kosztów własnych Banku.

Podział na fakturach będzie wynikał z przyjętego klucza alokacji poszczególnych zakupów do działalności placówek franczyzowych i w zależności od przedmiotu nabywanego świadczenia, będzie odzwierciedlał odpowiednio np. stosunek liczby placówek franczyzowych do placówek ogółem lub liczbę klientów obsługiwanych przez placówki do klientów ogółem lub liczbę/wolumen kredytów udzielonych za pośrednictwem placówek franczyzowych do kredytów ogółem itd.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy prawidłowe jest stanowisko Banku, zgodnie z którym opłatę pobieraną od Partnerów należy opodatkować stawką VAT w wysokości 22%...

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno przekazanie prawa do korzystania ze znaku towarowego Banku jak również zobowiązanie się Banku do wykonywania czynności opisanych powyżej na rzecz placówek franczyzowych za wynagrodzeniem stanowi świadczenie usług w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W szczególności bowiem Bank zobowiązuje się wobec Partnerów do ponoszenia określonych wydatków oraz zapewnienia ustalonych świadczeń (reklama, marketing, programy komputerowe i serwis oprogramowania itp.) na ich rzecz w zamian za wynagrodzenie w formie opłaty. Zainteresowany podkreśla, iż ustawa VAT określa szeroką definicję świadczenia usług, zgodnie z którą przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (art. 8 ust. 1 ustawy VAT).

W konsekwencji, według Wnioskodawcy wykonywanie przedmiotowych usług, jako stanowiących mieszankę różnych świadczeń (świadczenie różnorakich usług połączonych z dostawą towarów) przez Bank na rzecz placówek franczyzowych stanowi czynność opodatkowaną podstawową stawką 22% VAT. Wynagrodzeniem za wykonywanie przez Zainteresowanego przedmiotowych czynności jest opłata z tytułu przynależności Partnera do placówek franczyzowych Banku (rodzaj opłaty franczyzowej). Usługa taka, zdaniem Zainteresowanego nie została sklasyfikowana w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. Powyższa usługa stanowić będzie w istocie usługę kompleksową polegającą m.in. na zezwoleniu Partnerom (a więc podmiotom zewnętrznym) na używanie znaku towarowego Banku, jego nazwy handlowej, jak również (i) udostępnienie takim podmiotom know-how związanego z prowadzeniem placówek, (ii) udostępnianie ulotek, materiałów reklamowych oraz materiałów biurowych, (iii) udostępnianie komputerowego systemu bankowego oraz sieci teleinformatycznej Banku, a w razie konieczności także (iv) obsługi serwisowej dotyczącej infrastruktury IT w danej placówce franczyzowej, (v) zakupach określonych towarów niezbędnych do prowadzenia placówek partnerskich, a następnie ich odsprzedaży Partnerom.

W ocenie Banku, nie sposób powyższej usługi zaklasyfikować do jednego rodzaju usług sklasyfikowanych w PKWiU, jak zostało wskazane powyżej stanowi ona bowiem swoistą mieszankę usług, z których każda świadczona jest w zależności od konkretnych potrzeb zarówno danego Partnera (tak np. dostęp do sieci teleinformatycznej, czy serwis infrastruktury IT) jak i potrzeb Banku oraz Partnerów (tak np. przeprowadzenie kampanii marketingowej). Na powyższą usługę składa się m.in. dostawa materiałów reklamowych sklasyfikowanych wg Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług jako materiały reklamy komercyjnej, katalogi handlowe i tym podobne (PKWiU 22.22.12), usługi reklamowe (PKWiU 74.4) oraz szeroko rozumiane usługi informatyczne (PKWiU 72).

Wnioskodawca zaznaczył, że żadna z wyżej wymienionych usług nie stanowi usługi dominującej, a wszystkie one w pewnej „wiązce” świadczeń Banku na rzecz Partnerów są usługami równorzędnymi.

Szczególnego podkreślenia wymaga również fakt, że ani usługa świadczona przez Bank na rzecz Partnerów, ani żaden z elementów składających się na tę usługę kompleksową nie została wymieniona w załączniku nr 4 do ustawy VAT, ani w innych przepisach przewidujących zwolnienie od tego podatku czy w innych przepisach ustawy przewidujących stawkę inną niż podstawowa. Dodatkowo Bank wskazuje, iż zważywszy na charakter usług świadczonych przez Bank na podstawie umów z Partnerami, nie stanowią one elementu usługi finansowej świadczonej przez Zainteresowanego i tym samym nie podlegają zwolnieniu z opodatkowania jako czynność pośrednictwa finansowego.

Biorąc pod uwagę, iż zawarte w opisie stanu faktycznego czynności nie zostały wskazane w ustawie VAT jako opodatkowane stawką preferencyjną ani nie zostały objęte zwolnieniem z opodatkowania, w opinii Banku prawidłowe jest ich opodatkowanie stawką podstawową VAT w wysokości 22%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jak stanowi art. 8 ust. 3 ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z przepisem art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 41 ust. 13 ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych. Oznacza to, że w definicji tej mieszczą się również określone zachowania, które nie zostały sklasyfikowane w PKWiU, o której mowa w art. 8 ust. 3 ustawy. Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zatem aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Świadczenie usług może być albo odpłatne albo nieodpłatne. Na gruncie podatku od towarów i usług nie występują czynności częściowo odpłatne. Jeśli tylko czynność została wykonana za wynagrodzeniem, to jest ona odpłatna. Nie ma żadnego znaczenia, czy wynagrodzenie to pokrywa koszty świadczenia tej czynności poniesione przez podatnika, ewentualnie kreuje dla podatnika zysk. Także czynności wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, są czynnościami odpłatnymi, o ile tylko pobrano za nie wynagrodzenie.

Wobec powyższego nie można stwierdzić, iż czynności wykonywane za wynagrodzeniem, które to wynagrodzenie jest niższe od kosztów świadczenia tych czynności, można uznać za nieodpłatne w części.

Powyższe współbrzmi z definicją podatnika zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy, zgodnie z którą podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zatem dla opodatkowania czynności podatkiem od towarów i usług nie ma znaczenia, czy przez świadczącego usługę została odniesiona korzyść finansowa. Istotnym jest, czy w zamian za wykonane świadczenie zostało wypłacone wynagrodzenie na rzecz świadczącego usługę. Bez znaczenia pozostaje zatem fakt, czy wynagrodzenie usługodawcy obejmuje jedynie kwotę stanowiącą zwrot kosztów lub jej część, czy też zostało powiększone o marżę stanowiącą zysk dla świadczącego usługę.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność bankową m.in. za pomocą sieci placówek własnych (oddziałów, filii, punktów obsługi klienta), jak również placówek partnerskich. Przedmiotowe placówki partnerskie działają pod nazwą (logo) Banku, jednak prowadzone są przez odrębne od Banku podmioty gospodarcze – przedsiębiorców.

Podmioty te świadczą, na rzecz Banku szeroko rozumiane usługi pośrednictwa finansowego (kredytowego) m.in. pośrednictwo w udzielaniu kredytów, obsługa kasowa klientów Banku.

Placówki partnerskie działają na zasadach zbliżonych do franczyzy na podstawie umów o współpracy zawartych z Bankiem. W praktyce placówki partnerskie nie odróżniają się wizerunkowo od oddziałów/filii własnych Banku, ponieważ korzystają z tej samej zewnętrznej wizualizacji (szyld z nazwą Banku, materiały reklamowe i biurowe). W przypadku placówek partnerskich Bank nie ponosi ryzyka finansowego otwarcia nowej placówki, ponieważ partner bierze to na siebie. Partnerzy prowadzący placówki partnerskie korzystają z kampanii reklamowych oraz promocyjnych Banku, które wpływają na zwiększenie sprzedaży produktów Banku, a tym samym zintensyfikowanie świadczonych usług pośrednictwa. W kampaniach promocyjnych reklamowany jest bowiem Bank oraz jego produkty, natomiast Partnerzy działają na zewnątrz jako część Banku i oferują produkty promowane w reklamach Banku. Analogiczne zasady odnoszą się do wykorzystywania przez Partnerów ujednoliconych materiałów reklamowych i promocyjnych oraz biurowych. W celu standaryzacji procedur obowiązujących w Banku, Partnerzy posiadają dostęp i wykorzystują część systemu komputerowego i oprogramowania Banku, jak również korzystają z obsługi serwisu technicznego w zakresie sprzętu oraz oprogramowania komputerowego.

Wysokość opłaty zostanie ustalona na poziomie rynkowym, czyli na poziomie stosowanym i akceptowanym przez podmioty prowadzące placówki partnerskie będące podmiotami niezależnymi w stosunku do Banku.

W ramach usługi, która ma być świadczona przez Bank na rzecz Partnerów, zgodnie z projektowanymi umowami, Bank nie będzie na rzecz Partnerów świadczył jakichkolwiek usług finansowych, usług pośrednictwa finansowego czy też usług pomocniczych do usługi pośrednictwa finansowego. To Partner, a nie Bank, świadczy usługę pośrednictwa finansowego lub pomocniczą do niej na rzecz Banku.

W rozpatrywanej sprawie występuje zatem sytuacja, w której na podstawie zawartej z Partnerami umowy, Bank świadczy na ich rzecz usługę kompleksową polegającą na zezwoleniu Partnerom tzn. podmiotom zewnętrznym, na używanie znaku towarowego Banku, jego nazwy handlowej, udostępnianie takim podmiotom know-how związanego z prowadzeniem placówek, udostępnianie ulotek i materiałów reklamowych, udostępnianie materiałów biurowych, udostępnianie komputerowego systemu bankowego oraz sieci teleinformatycznej Banku, a w razie konieczności także obsługi serwisowej dotyczącej infrastruktury IT w Placówce, zakupy określonych towarów niezbędnych do prowadzenia placówek partnerskich a następnie ich odsprzedaż Partnerom, jak również korzystanie przez Partnerów z kampanii reklamowych oraz promocyjnych Banku, mających wpływ na zwiększenie sprzedaży produktów Banku, a tym samym zintensyfikowanie świadczonych usług pośrednictwa. Podstawowym celem tej usługi kompleksowej jest zapewnienie funkcjonowania poszczególnych placówek jako pewnej całości w ramach sieci tworzonej zarówno przez Bank, jak i przez Placówki Partnerskie.

Powyższe oznacza, iż na podstawie stosunku zobowiązaniowego następuje udostępnienie przez Bank na rzecz placówek partnerskich szeroko rozumianej metody prowadzenia działalności gospodarczej jako pewnego rodzaju „pakietu” składającego się z określonych usług czy dostaw towarów, tworzących jednak nierozerwalną całość i stanowiących jednolite świadczenie, prowadzących do zamierzonego celu określonego umową.

Świadczenie to stanowi pewnego rodzaju kombinację usług wskazanych powyżej, z których każda świadczona jest w zależności od konkretnych potrzeb danego Partnera (np. dostęp do sieci teleinformatycznej, serwis infrastruktury IT w Placówce), jak i potrzeb Banku oraz Partnerów (np. przeprowadzenie kampanii marketingowej). Zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy, żadna z wyżej wymienionych usług nie stanowi usługi dominującej, a wszystkie one w pewnej „wiązce” świadczeń Banku na rzecz Partnerów są usługami równorzędnymi.

Aby móc wskazać, iż dana usługa jest usługą złożoną (kompleksową), winna składać się ona z różnych świadczeń, których realizacja prowadzi jednak do jednego celu. Na usługę złożoną składa się więc kombinacja różnych czynności, prowadzących do realizacji określonego celu – do wykonania świadczenia głównego, na które składają się różne świadczenia pomocnicze. Natomiast usługę należy uznać za pomocniczą, jeśli nie stanowi ona celu samego w sobie, lecz jest środkiem do pełnego zrealizowania lub wykorzystania usługi zasadniczej. Pojedyncza usługa traktowana jest zatem jak element usługi kompleksowej wówczas, jeżeli cel świadczenia usługi pomocniczej jest zdeterminowany przez usługę główną oraz nie można wykonać lub wykorzystać usługi głównej bez usługi pomocniczej.

Co do zasady każde świadczenie dla celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług powinno być traktowane jako odrębne i niezależne, jednak w sytuacji gdy jedna usługa obejmuje z ekonomicznego punktu widzenia kilka świadczeń, usługa ta nie powinna być sztucznie dzielona dla celów podatkowych. Zatem, z ekonomicznego punktu widzenia usługi nie powinny być dzielone dla celów podatkowych wówczas, gdy tworzyć będą jedną usługę kompleksową, obejmującą kilka świadczeń.

Podstawowym celem kompleksowej usługi świadczonej przez Bank jest zapewnienie funkcjonowania poszczególnych placówek jako pewnej całości w ramach sieci tworzonej zarówno przez Bank, jak i przez placówki Partnerskie.

Z powyższego wynika, iż ww. świadczenie ma charakter zindywidualizowany i kompleksowy, zaś wyodrębnianie z niego poszczególnych elementów (konkretnych usług czy towarów) nie jest poprawne, skoro wszystkie zmierzają do bezpośredniego zaspokojenia określonej potrzeby wskazanej w umowie.

W zamian za świadczenie kompleksowej usługi na rzecz Partnera, Bank będzie otrzymywał wynagrodzenie w postaci zryczałtowanej opłaty, której wysokość zostanie ustalona na poziomie rynkowym. Wprawdzie zgodnie z założeniami Banku, wysokość przedmiotowej opłaty może bezpośrednio nie odzwierciedlać ponoszonych przez Bank kosztów w związku z wykonywaniem obowiązków Banku wynikających z umowy o współpracy zawartej z Partnerami, jednakże w ocenie Wnioskodawcy wysokość ta jest w pełni ekonomicznie uzasadniona.

Na podstawie ww. przepisów prawnych stwierdzić należy, że niezależnie od faktu, czy przedmiotowe czynności związane z wykonywaniem obowiązków Banku wynikających z umowy o współpracy zawartej z Partnerami zostałyby wykonane „po kosztach” ich świadczenia, bądź poniżej tych koszów, to należy je uznać za odpłatne świadczenie usług.

Zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy, usługa świadczona przez Bank na rzecz Partnerów nie została sklasyfikowana w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 roku. Na powyższą usługę składa się m.in. dostawa materiałów reklamowych sklasyfikowanych wg Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług jako materiały reklamy komercyjnej, katalogi handlowe i tym podobne (PKWiU 22.22.12), usługi reklamowe (PKWiU 74.4) oraz szeroko rozumiane usługi informatyczne (PKWiU 72). Zdaniem Zainteresowanego, ani usługa świadczona przez Bank, ani żaden z elementów składających się na tę usługę kompleksową, nie zostały wymienione w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług lub w innych przepisach przewidujących zwolnienie od tego podatku, czy też w innych przepisach ustawy przewidujących stawkę inną niż podstawowa.

Reasumując, opłatę pobieraną od Partnerów za kompleksową usługę zarządzania siecią świadczoną przez Bank, na podstawie art. 41 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług należy opodatkować podstawową 22% stawką podatku VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług odnoszącej się do przedstawionego stanu faktycznego w zakresie stawki podatku. Kwestia dotycząca zdarzenia przyszłego w tym zakresie została rozstrzygnięta w odrębnej interpretacji indywidualnej Nr ILPP2/443-741/10-4/JK z dnia 3 sierpnia 2010 r.

Natomiast w części dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego odnoszącej się do stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego również zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia odpowiednio Nr ILPP2/443-741/10-5/JK i Nr ILPP2/443-741/10-6/JK z dnia 3 sierpnia 2010 r.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.