INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2010 r. (data wpływu 18 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług:

• jest prawidłowe – w zakresie uznania przedmiotowych czynności za dostawę towarów,

• jest nieprawidłowe – w zakresie wystawiania faktur VAT dokumentujących kwotę rat leasingowych i kwotę wartości rezydualnej.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 18 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania przedmiotowych czynności za dostawę towarów oraz wystawiania faktur VAT dokumentujących kwotę rat leasingowych i kwotę wartości rezydualnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność leasingową, w ramach której oddaje w leasing, o którym mowa w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: leasing finansowy), między innymi maszyny i urządzenia, samochody oraz sprzęt medyczny.

Zainteresowany zamierza wprowadzić modyfikacje do nowo zawieranych umów leasingu finansowego, polegające na wprowadzeniu do nich postanowień, w myśl których, po zakończeniu okresu na jaki środek trwały był oddany w leasing, leasingobiorca zobowiąże się zawrzeć umowę przeniesienia własności przedmiotu leasingu. Stosowne paragrafy umowy leasingu będą określać istotne postanowienia umowy przenoszącej własność, a więc miedzy innymi jej przedmiot, cenę, za którą nastąpi przeniesienie, określoną w sposób procentowy na poziomie od ułamka procentu do nawet kilkudziesięciu procent wartości początkowej. w konsekwencji zatem, normalnym następstwem umowy leasingu będzie zawarcie umowy przenoszącej własność przedmiotu leasingu. Zatem, w następstwie normalnych zdarzeń, własność przedmiotu leasingu zostanie przeniesiona na leasingobiorcę.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym zawierane przez niego umowy będą dla celów podatku od towarów i usług traktowane jak dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 7 ust. 9 ustawy VAT...
2. Czy jeśli odpowiedź na pytanie 1 jest twierdząca, to Zainteresowany obowiązany jest wystawić dwie faktury VAT – pierwszą na kwotę rat leasingowych i drugą fakturę na kwotę wartości rezydualnej (ceny warunkującej przeniesienie własności)...

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad. 1. Umowy leasingu zawierane przez Spółkę, ponieważ ich normalnym następstwem będzie przeniesienie własności przedmiotu leasingu na leasingobiorcę, powinny być potraktowane jako dostawa towarów.

Ad. 2. Zainteresowany winien w takim przypadku wystawić dwie faktury VAT. Pierwsza faktura powinna być wystawiona na kwotę odpowiadającą sumie rat leasingowych wynikających z umowy, natomiast druga faktura powinna być wystawiona na kwotę określoną jako cena płacona leasingodawcy z tytułu przeniesienia własności przedmiotu leasingu.

Uzasadnienie

Ad. 1

Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy VAT, pod pojęciem dostawy towarów dla potrzeb tej ustawy rozumie się między innymi wydanie towaru na podstawie umowy leasingu zawartej na czas określony, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Z kolei w art. 7 ust. 9 ustawy VAT prawodawca wskazał, że przez umowy leasingu, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający, a więc umowy dla potrzeb podatku dochodowego zaklasyfikowane jako leasing finansowy.

W przypadku umów leasingu finansowego, traktowanego jako dostawa towarów, opodatkowanie VAT następuje według stawki właściwej dla dostarczanego towaru. Należy przy tym wskazać, że polski ustawodawca nie doprecyzował, co należy rozumieć pod pojęciem następstw normalnych zdarzeń. w szczególności nie jest jasne, czy w analizowanej normie chodzi o następstwa typowych zdarzeń, czy też raczej o typowe następstwa zdarzeń. Poszukując odpowiedzi na to pytanie zasadnym wydaje się odwołanie do innych gałęzi prawa, które również posługują się pojęciem o podobnej konstrukcji znaczeniowej. Zatem, w ocenie Wnioskodawcy, użyte w ustawie podatkowej pojęcie „następstwa normalnych zdarzeń” należy rozumieć w sposób tożsamy z pojęciem „normalnego następstwa zdarzeń”, które to pojęcie funkcjonuje w innych gałęziach prawa.

Dlatego, w ocenie Zainteresowanego, interpretując to pojęcie należy posłużyć się wykładnią językową, a więc skoro w interpretowanej regulacji nie nadano temu wyrażeniu specyficznego znaczenia – poprzez wprowadzenie jego definicji legalnej, to nie należy go rozumieć w sposób odmienny od rozumienia potocznego. w języku potocznym pojęcie normalnego następstwa rozumiane jest jako najczęściej spotykane, typowe następstwo określonych działań. Podobnie ustawodawca posługuje się również pojęciem normalnego następstwa zdarzeń w innych ustawach, między innymi w Kodeksie cywilnym, w którym w art. 361 prawodawca wskazał, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Na gruncie tego przepisu Sąd Najwyższy wypowiedział się w wyroku z dnia 10 kwietnia 2008 r., sygn. akt IV CSK 5/08 co do rozumienia pojęcia normalnego następstwa danego zdarzenia wskazując, że pod pojęciem tym należy rozumieć taki skutek, który w zwykłym porządku rzeczy jest konsekwencją tego zdarzenia. Należy przy tym podkreślić, że zdaniem Wnioskodawcy, całkowicie zasadny jest również pogląd wyrażony w innym orzeczeniu Sądu Najwyższego (z dnia 19 marca 2008 r., sygn. akt v CSK 491/07), w którym wskazał on, że nie wyłącza normalności w rozumieniu art. 361 § 1 k.c. okoliczność, że mimo identycznych warunków zdarzenia, określone następstwo nie zawsze występuje, ani też jego statystyczna rzadkość. Normalne następstwo nie musi oznaczać skutku koniecznego. w ocenie Zainteresowanego powyższe orzeczenia, mimo że wydane na gruncie prawa cywilnego, to jednak mogą być bardzo istotną wskazówką co do prawidłowego rozumienia pojęcia normalnego następstwa zdarzeń – w szczególności, że przepis ten w niezmienionym brzmieniu obowiązuje od 1964 r.

Wnioskodawca wskazuje, że organy skarbowe wydawały interpretacje, w których potwierdzały fakt, że również umowa leasingu zawierająca opcję wykupu może być dla celów podatku VAT traktowana jak umowa, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2. Tak na przykład wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 16 stycznia 2009 r. (sygn. IPPP1/443 -2042/08-2/AP), w której potwierdził on poprawność stanowiska podatnika, w myśl którego: „Biorąc zaś pod uwagę fakt, że umowa leasingu finansowego ma docelowo prowadzić do możliwości nabycia przedmiotu przez korzystającego (korzystający w przeciwnym razie nie przystąpiłby do takiej umowy, gdyż korzystniejszym rozwiązaniem okazałby się kredyt bankowy umożliwiający nabycie własności rzeczy), opcja zakupu gwarantuje korzystającemu nabycie przedmiotu leasingu po zakończeniu trwania umowy”.

Należy przy tym zaznaczyć, że umowy zawierające opcję wykupu dają znacznie mniejsze możliwości prawnego wyegzekwowania takiego odkupu, niż ma to miejsce w przypadku umów projektowanych przez Wnioskodawcę. Zgodnie bowiem z przepisami prawa, w przypadku zawarcia umowy przedwstępnej, w razie uchylania się przez leasingobiorcę od zawarcia umowy przyrzeczonej, Zainteresowanemu będzie przysługiwało odszkodowanie, a w przypadku bardzo precyzyjnego sformułowania umowy, także możliwość dochodzenia przed sądem zawarcia umowy przyrzeczonej (umowy przeniesienia własności przedmiotu leasingu).

W ocenie Wnioskodawcy, normalnym następstwem zawarcia umowy przedwstępnej jest zawarcie umowy przyrzeczonej. Skoro zatem umowy leasingu finansowego, które będą przez Zainteresowanego zawierane, wśród swoich postanowień będą zawierały również odpowiednie zapisy zobowiązujące leasingodawcę i leasingobiorcę do zawarcia umowy przenoszącej własność przedmiotu leasingu, to w ocenie Wnioskodawcy, takie przeniesienie własności przedmiotu leasingu na leasingobiorcę będzie stanowiło naturalne następstwo zawieranej przez niego umowy, co będzie kwalifikowało transakcję jako dostawę towarów dla celów podatku VAT.

Ad. 2

Jednocześnie, w ocenie Wnioskodawcy, skoro jak wskazano wyżej, zawierane przez niego umowy będą spełniały przesłanki wynikające z art. 7 ust. 1 pkt 2 i ust. 9, to już w momencie zawarcia umowy konieczne będzie potraktowanie takiej czynności jako dostawy dla celów podatku od towarów i usług. Naturalną konsekwencją tego faktu będzie z kolei konieczność wystawienia faktury dokumentującej dla celów podatku VAT dokonaną czynność. Przy czym faktura taka powinna wskazywać stawkę podatku właściwą dla opodatkowania dostawy towaru będącego przedmiotem leasingu. Jednocześnie, ponieważ umowa będzie zobowiązywała do zawarcia umowy przenoszącej ostatecznie własność przedmiotu leasingu, zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie ceny wskazanej w tej umowie, konieczne będzie wystawienie odrębnej faktury dokumentującej przeniesienie własności za pozostałą do zapłaty część ceny nieujętej w ratach leasingowych (wartość rezydualna). Podkreślenia wymaga jednak fakt, że wysokość tej ceny (jako warunek essentialia negotii) zostanie określony już w samej umowie leasingu. Zdaniem Zainteresowanego, fakt zawarcia umowy przenoszącej własność przedmiotu leasingu będzie determinował konieczność wystawienia drugiej faktury VAT dotyczącej tego samego przedmiotu leasingu. Niemniej jednak, przepisy ustawy VAT nie wskazują by w takich okolicznościach poprzez sam fakt wystawienia dwóch faktur, umowa leasingu finansowego miała tracić taki charakter dla celów podatku od towarów i usług. Innymi słowy, przepisy ustawy VAT nie wskazują, że przesłanką niezbędną dla uznania danej umowy za dostawę w rozumieniu przepisów ustawy VAT jest wystawienie jednej tylko faktury dotyczącej zarówno samego leasingu, jak i przeniesienia własności przedmiotu leasingu (a więc przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel), na jego zakończenie.

Reasumując, w ocenie Wnioskodawcy, w przypadku umów leasingowych, gdzie ich zapisy będą zawierały zobowiązanie do zawarcia umowy ostatecznie przenoszącej własność, a następnie własność ta będzie przenoszona za cenę określoną w umowie leasingu na podstawie odrębnej umowy, będzie stanowiła dla celów podatku VAT dostawę towarów, a Zainteresowany obowiązany będzie do wystawienia dwóch faktur VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• prawidłowe – w zakresie uznania przedmiotowych czynności za dostawę towarów,

• nieprawidłowe – w zakresie wystawiania faktur VAT dokumentujących kwotę rat leasingowych i kwotę wartości rezydualnej.
  
  

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. u. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Stosownie do art. 7 ust. 9 ustawy, przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty.

Na mocy art. 17f ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1, w części stanowiącej spłatę wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

1. umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony,
2. suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych,
3. umowa zawiera postanowienie, że odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy leasingu dokonuje korzystający.

Dostawą towarów jest więc wydanie towaru w ramach tylko takiej umowy leasingu (najmu, dzierżawy), w której przewidziano, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z zapłatą ostatniej raty prawo własności rzeczy zostanie przeniesione na korzystającego, a w wyniku takiej umowy zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający (tzw. leasing finansowy).

W świetle wyżej powołanych przepisów wydanie towarów w ramach umowy leasingu finansowego należy uznać za dostawę towarów. Skoro z punktu widzenia leasingodawcy wydanie towaru na podstawie umowy leasingu finansowego stanowi u leasingodawcy dostawę towaru to u leasingobiorcy należy ją traktować jako nabycie towaru.

Z opisanego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność leasingową, w ramach której oddaje w leasing, o którym mowa w art. 17f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (leasing finansowy), między innymi maszyny i urządzenia, samochody oraz sprzęt medyczny. Zainteresowany zamierza wprowadzić modyfikacje do nowo zawieranych umów leasingu finansowego, polegające na wprowadzeniu do nich postanowień, w myśl których, po zakończeniu okresu na jaki środek trwały był oddany w leasing, leasingobiorca zobowiąże się zawrzeć umowę przeniesienia własności przedmiotu leasingu. Stosowne paragrafy umowy leasingu będą określać istotne postanowienia umowy przenoszącej własność, a więc miedzy innymi jej przedmiot, cenę, za którą nastąpi przeniesienie, określoną w sposób procentowy na poziomie od ułamka procentu do nawet kilkudziesięciu procent wartości początkowej. w konsekwencji zatem, normalnym następstwem umowy leasingu będzie zawarcie umowy przenoszącej własność przedmiotu leasingu. Zatem, w następstwie normalnych zdarzeń, własność przedmiotu leasingu zostanie przeniesiona na leasingobiorcę.

Warunkiem uznania wydania towaru w ramach umowy leasingu finansowego jako dostawy towarów w myśl art. 7 ust. 1 ustawy jest, aby umowa przewidywała, że własność przedmiotu leasingu zostanie przeniesiona w normalnych okolicznościach przewidzianych umową leasingu. Czyli prócz klasyfikacji jako leasing finansowy, niezbędne jest, aby umowa poprzez swoje zapisy, zmierzała do faktycznego przeniesienia własności.

Wykonanie postanowień zawartej umowy, dotyczących przeniesienia prawa własności przedmiotu leasingu po zakończeniu okresu na jaki był on oddany w leasing – jest normalną okolicznością przewidzianą w umowie. Tym samym, fakt ten wpływa na kwalifikację podatkową transakcji leasingu finansowego dla celów podatku od towarów i usług.

Przepis art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy ma zastosowanie do sytuacji, w których strony tak ukształtowały stosunek umowny, że zmierza on do przeniesienia własności przedmiotu po zakończeniu umowy, pod warunkiem, że jest klasyfikowany dla celów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako leasing finansowy.

Zatem, planowane przez Zainteresowanego umowy będą spełniać warunki wskazane w art. 7 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 7 ust. 9 ustawy. w związku z powyższym, mając na uwadze opis sprawy oraz wskazane regulacje stwierdzić należy, iż wydanie przedmiotu leasingu na podstawie przedmiotowych umów będzie dla celów podatku od towarów i usług traktowane jak dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 7 ust. 9 ustawy.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą sposobu udokumentowania rat leasingowych i kwoty wartości rezydualnej.

Według art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi (art. 19 ust. 4 ustawy).

Na mocy art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Ponieważ jak już wskazano, leasing finansowy, w ramach którego umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową prawo własności zostanie przeniesione na korzystającego, w świetle art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy traktowany jest jak dostawa towarów – obowiązek podatkowy w przypadku tego rodzaju leasingu powstaje również jak przy innych dostawach, tzn. z chwilą wydania towaru, a ponieważ dostawa ta powinna być udokumentowana fakturą – z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru – zgodnie z art. 19 ust. 1 i ust. 4 ustawy.

Zgodnie z art. 17g ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli są spełnione warunki, o których mowa w art. 17f ust. 1, i po upływie podstawowego okresu umowy leasingu finansujący przenosi na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących przedmiotem tej umowy:

1. przychodem ze sprzedaży środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży, także wtedy, gdy odbiega ona znacznie od ich wartości rynkowej,
2. do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków poniesionych przez finansującego na nabycie lub wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych stanowiących przedmiot umowy leasingu; kosztem są jednak te wydatki pomniejszone o spłatę wartości początkowej, o której mowa w art. 17a pkt 7.

Według art. 17g ust. 2 ww. ustawy, jeżeli są spełnione warunki, o których mowa w art. 17f ust. 1, i po upływie podstawowego okresu umowy leasingu finansujący oddaje korzystającemu do dalszego używania środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, będące przedmiotem umowy, przychodem finansującego i odpowiednio kosztem uzyskania przychodów korzystającego są opłaty ustalone przez strony, także wtedy, gdy odbiegają znacznie od wartości rynkowej.

W art. 17j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych prawodawca wskazał, iż jeżeli w umowie leasingu została określona cena, po której korzystający ma prawo nabyć przedmiot umowy po zakończeniu podstawowego okresu tej umowy, cenę tę uwzględnia się w sumie opłat, o których mowa w art. 17b ust. 1 pkt 2 i art. 17f ust. 1 pkt 2.

Zauważyć również należy, że w przypadku leasingu finansowego podstawa opodatkowania dla celów podatku od towarów i usług jest ustalana w oparciu o ogólną zasadę wyrażoną w art. 29 ust. 1 ustawy. Zgodnie z tą zasadą, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Tym samym, podstawą opodatkowania w leasingu finansowym jest suma wszystkich opłat leasingowych, pomniejszona o kwotę podatku. Specyfika tego typu dostawy polega na tym, iż kwota należna, o której mowa wyżej, jest pobierana przez finansującego w uzgodnionych terminach w ustalonych okresach rozliczeniowych, natomiast sam podatek jest płacony od całej kwoty należnej z chwilą powstania obowiązku podatkowego, tj. z dniem wystawienia faktury przez firmę leasingową.

Zatem w chwili powstania obowiązku podatkowego z tytułu leasingu, opodatkowana zostaje cała wartość umowy leasingowej. Wystawiona zatem faktura powinna wykazywać podatek należny od całości świadczenia leasingodawcy – uwzględniając kwotę rat leasingowych oraz cenę warunkującą przeniesienie prawa własności przedmiotu leasingu ustaloną w umowie.

W związku z powyższym, Zainteresowany zobowiązany będzie wystawić jedną fakturę VAT uwzględniając w jej treści kwotę rat leasingowych oraz kwotę wartości rezydualnej (ceny warunkującej przeniesienie własności).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.