INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 lutego 2010 r. (data wpływu 25 lutego 2010 r.), uzupełnionym w dniu 5 maja 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych z refakturowaniem paliwa – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów i kosztów uzyskania przychodów związanych z refakturowaniem paliwa.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 23 kwietnia 2010 r. nr ILPB1/415-237/10-2/AA wezwano Zainteresowaną do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 27 kwietnia 2010 r., natomiast w dniu 5 maja 2010 r. Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 4 maja 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi firmę transportowo-spedycyjną, działającą na podstawie zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej w Urzędzie Miejskim. Zgodnie z PKD, we wpisie do ewidencji posiada następujące zapisy: 49.41.Z - transport drogowy towarów, 52.29.C - działalność pozostałych agencji transportowych, 68.20.Z - wynajem i zarządzanie nieruchomości własnymi, dzierżawionymi.

Firma rozpoczęła swą działalność XX 1993 r. Świadczy usługi przewozowe m.in. dla firmy X, polegające na przewozie towarów z Centrum Dystrybucyjnego do sklepów.

Z x łączy Wnioskodawczynię umowa o współpracy, określająca zasady współpracy. Usługi wykonywane są bezpośrednio lub też przez podwykonawców. Podwykonawcy realizując zlecone im zadania obciążają Zainteresowaną fakturami wg stawek ustalonych w umowach. Wnioskodawczyni obciąża X.

Od pewnego czasu x udoskonaliło współpracę. Otworzyło swoją stację paliwową. Samochody firmy Wnioskodawczyni tankują tam paliwo, co jest udogodnieniem organizacyjnym. x obciąża Zainteresowaną fakturami za zatankowane paliwo, rozliczając poprzez kompensatę z należnościami Wnioskodawczyni za wykonane usługi transportowe. w związku z takim sposobem realizacji ustaleń pomiędzy Wnioskodawczynią a X, jest Ona zobligowana do tankowania aut swoich podwykonawców.

W tej sytuacji x obciążałoby Wnioskodawczynię kosztem paliwa fakturami, a Ona refakturami - podwykonawców. Czynność ta miałaby na celu jedynie przeniesienie wartości powstałych kosztów i nie powodowałaby doliczenia dodatkowej marży.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy możliwym jest zaliczanie wartości refakturowanego paliwa na podwykonawców do przychodów z działalności gospodarczej, o których mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a wartości netto zakupionego paliwa (następnie refakturowanego) do kosztów działalności gospodarczej, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy jak wyżej...

Zdaniem Wnioskodawczyni, jeżeli refakturowanie kosztów paliwa na podwykonawców wynika z łączących strony umów i zasad współpracy, to powstałe należności związane z wykonywaną działalnością gospodarczą generują przychód podatkowy, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a z tymi przychodami należy połączyć koszt jego uzyskania w wysokości poniesionych wydatków zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Ponadto Wnioskodawczyni uważa, że powyższe stanowisko nie jest sprzeczne z przepisami innych ustaw dotyczących działalności gospodarczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Refakturowanie należy do czynności, które nie zostały zdefiniowane w prawie podatkowym. Jednak przyjęta praktyka dopuszcza sytuację, w której koszty niektórych usług, których odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez ich wykonawcę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę poprzez wystawienie tzw. refaktur.

Refakturowanie polega na zafakturowaniu odsprzedaży usług bez doliczania jakiejkolwiek marży. Celem refakturowania jest przeniesienie wyłożonych kosztów przez podmiot refakturujący, na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał mimo, że podmiot refakturujący fizycznie danej usługi nie świadczy.

Refakturowanie usług nastąpić może pod tymi jednak warunkami, że strony łączy umowa określająca sprzedaż o charakterze zasadniczym, zaś refakturowanie jest jedynie sprzedażą uboczną służącą realizacji zawartej umowy, odbiorca faktury jest równocześnie odbiorcą refakturowanych usług oraz pomiędzy odbiorcą a wystawcą refaktury istnieje umowa, z której wynika, że taka usługa jest przedmiotem świadczenia i odrębnego fakturowania. Przyjęty sposób rozliczenia powinien wynikać z zawartej umowy.

W sytuacji, gdy dostawca paliwa przenosi prawo do dysponowania paliwem na rzecz Wnioskodawczyni, a następnie Wnioskodawczyni przenosi to prawo na poszczególnych podwykonawców, ponoszone wydatki z tytułu zapłaty na rzecz dostawcy paliwa powinny być zaliczone do kosztów podatkowych w momencie osiągnięcia odpowiadających im przychodów.

Stosownie do przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na Wnioskodawcy, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Wobec powyższego, wydatki wynikające z faktury pierwotnej dotyczące zakupionego paliwa należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (tj. pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. u podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zatem, przychody z tytułu należności w związku z odsprzedażą paliwa stanowią przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zasady podatkowego rozpoznawania momentu uzyskania przychodów określonych w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, uregulowane są w art. 14 ust. 1c - 1i.

Stosownie do art. 14 ust. 1c ww. ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h i 1i, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

Zgodnie z art. 14 ust. 1e cyt. ustawy, jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Mając powyższe na uwadze, przychód należny z tytułu odsprzedaży paliwa na rzecz podwykonawców, powinien być wykazywany w dacie postawienia paliwa do dyspozycji podwykonawców, nie później niż dzień wystawienia faktury albo uregulowania należności, zgodnie z przepisem art. 14 ust. 1c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego przez Wnioskodawczynię opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż świadczy Ona usługi przewozowe, polegające m.in. na przewozie towarów z Centrum Dystrybucyjnego swojego kontrahenta do Jego sklepów. Usługi wykonywane są bezpośrednio lub też przez podwykonawców. Podwykonawcy realizując zlecone im zadania obciążają Zainteresowaną fakturami wg stawek ustalonych w umowach. Od pewnego czasu kontrahent udoskonalił współpracę - otworzył swoją stację paliwową. Samochody firmy Wnioskodawczyni tankują tam paliwo, co jest udogodnieniem organizacyjnym. Kontrahent obciąża Zainteresowaną fakturami za zatankowane paliwo, rozliczając poprzez kompensatę z należnościami Wnioskodawczyni za wykonane usługi transportowe. w związku z takim sposobem realizacji ustaleń, Wnioskodawczyni jest zobligowana do tankowania aut swoich podwykonawców. w tej sytuacji kontrahent obciążałby Wnioskodawczynię kosztem paliwa fakturami, a Ona refakturami - podwykonawców. Czynność ta miałaby na celu jedynie przeniesienie wartości powstałych kosztów i nie powodowałaby doliczenia dodatkowej marży.

Biorąc pod uwagę powyższe, przedmiotem refaktury wystawianej przez Wnioskodawczynię byłby towar, a nie usługa, natomiast dostawa towaru nie może być przedmiotem odsprzedaży w drodze refaktury.

Reasumując, przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, będzie przychód z tytułu odsprzedaży paliwa dokonany w innej formie niż refaktura, bowiem przedmiotem refaktury nie może być towar, tylko usługa. Ponoszone wydatki na zakup paliwa będą stanowiły koszty uzyskania przychodów stosownie do przepisu art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

Końcowo tut. Organ pragnie podkreślić, iż w przedmiotowej interpretacji stanowisko Wnioskodawczyni dotyczące powstałych należności związanych z odsprzedażą paliwa oraz zaliczenia związanych z tym przychodami wydatków do kosztów uzyskania przychodów jest co do zasady prawidłowe. Natomiast sama dostawa paliwa nie może być przedmiotem odsprzedaży w drodze refakturowania, w związku z tym stanowisko Wnioskodawczyni dotyczące zadanego pytania w kontekście refakturowania paliwa uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.