INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zmianami) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2010 r. (data wpływu 31 maja 2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 24 sierpnia 2010 r. (data wpływu 25 sierpnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 24 sierpnia 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą.

W przedmiotowym wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca zamierza przekazać darowiznę pieniężną na działalność charytatywno-opiekuńczą kościoła, która potwierdzona zostanie przez księdza (pieczątka parafii, księdza podpis) dowodem wpłaty KP (kasa przyjmie). Wpłata ma nastąpić do kancelarii parafii a nie na konto parafii.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca może odliczyć od dochodu ww. darowiznę na działalność charytatywno-opiekuńczą...

Zdaniem Wnioskodawcy, darowizna poświadczona (druk - kasa przyjmie, pieczątka, podpis proboszcza) jest takim samym dowodem przekazania darowizny jak i przekaz (przelew) bankowy. Zanegowanie ważności KP do odpisu darowizny utrudni tylko ewentualnemu darczyńcy sam proces przekazania gotówki na cele ustawowe dla księdza.

Zgodnie z art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 ze zmianami) oraz art. 40 ust. 7 ustawy z dnia z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku Państwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego (Dz. U. Nr 66, poz. 287 ze zmianami) możliwe jest odliczenie od podstawy opodatkowania darowizny na kościelna działalność charytatywno-opiekuńczą w pełnej wysokości – bez uwzględnienia limitów określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli kościelna osoba prawna przedstawi darczyńcy pokwitowanie odbioru oraz – w okresie dwóch lat od przekazania darowizny - sprawozdanie o przeznaczeniu jej na tę działalność. Natomiast zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem skorzystania z ulgi jest posiadanie dowodu wpłaty na rachunek bankowy obdarowanego, a w przypadku darowizny innej niż pieniężna – dokumentu, z którego wynika wartość tej darowizny oraz oświadczenie obdarowanego o jej przyjęciu.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepisy ww. ustaw kościelnych wymagają, dla prawidłowości dokonania odliczenia, przedstawienia darczyńcy przez kościelną osobę prawną pokwitowania odbioru darowizny oraz sprawozdania o przeznaczeniu jej na działalność charytatywno -opiekuńczą. Takiego zastrzeżenia nie zawierały nigdy przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast wskazywały, że wysokość darowizn ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Przy czym ustawa z dnia 21 listopada 2001 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 134, poz. 1509) w przepisie art. 26 ust. 7, wprowadza obowiązek dokumentowania darowizn pieniężnych, przekazanych począwszy od dnia 1 stycznia 2002 r. dowodami wpłaty na rachunek obdarowanego. Tego z kolei wymogu nie zawierały nigdy wskazane wyżej przepisy ustaw kościelnych. Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z panującym w orzecznictwie (np.: wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 10 lutego 2004 r. sygn. SA/Bd 2900/03) poglądem, darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą nie podlegają ogólnemu wymogowi dokumentowania darowizn pieniężnych dowodem wpłaty na rachunek bankowy obdarowanego. Zostaje on bowiem wyłączony przez szczególny przepis art. 55 ust. 7 ustawy kościelnej, przewidujący dokumentowanie darowizn na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą pokwitowaniem odbioru, a jak podkreślono w uchwale NSA z dnia 14 maja 2005 r. (sygn. FPS 5/04) przepis ten ma pierwszeństwo przed regulacjami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zmianami) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot darowizn przekazanych na cele:

1. określone w art. 4 ustawy o działalności pożytku publicznego, organizacjom, o których mowa w art. 3 ust. 2 i 3 tej ustawy, lub równoważnym organizacjom określonym w przepisach regulujących działalność pożytku publicznego obowiązujących w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim Unii Europejskiej lub innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego, prowadzącym działalność pożytku publicznego w sferze zadań publicznych, realizującym te cele, z zastrzeżeniem ust. 6e,
2. kultu religijnego,
3. krwiodawstwa realizowanego przez honorowych dawców krwi zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej służbie krwi (Dz. U. Nr 106, poz. 681, ze zmianami), w wysokości ekwiwalentu pieniężnego za pobraną krew określonego przepisami wydanymi na podstawie art. 11 ust. 2 tej ustawy

• w wysokości dokonanej darowizny, nie więcej jednak niż kwoty stanowiącej 6 % dochodu;

Stosownie do art. 26 ust. 7 pkt 2 ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 1 ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Jednakże w przypadku odliczeń, o których mowa w ust. 1 pkt 9, odliczenie stosuje się, jeżeli wysokość darowizny jest udokumentowana dowodem wpłaty na rachunek bankowy obdarowanego, a w przypadku darowizny innej niż pieniężna - dokumentem, z którego wynika wartość tej darowizny, przy czym w przypadku dawców krwi w dokumencie tym nie uwzględnia się wartości krwi, za którą dawca otrzymał ekwiwalent pieniężny, oraz oświadczeniem obdarowanego o jej przyjęciu.

Od dnia 1 stycznia 2006 r. dla udokumentowania odliczenia kwot darowizn od dochodu przed jego opodatkowaniem ma zastosowanie również przepis art. 26 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wprowadzony do ustawy na podstawie art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o zmianie ustawy – Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 143, poz. 1199), który stanowi, iż przepis ust. 7 stosuje się odpowiednio do darowizn odliczanych na podstawie odrębnych ustaw.

Przepisem szczególnym w stosunku do przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest uregulowanie zawarte w art. 55 ust. 7 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 ze zmianami) które stanowi, iż darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą są wyłączone z podstawy opodatkowania darczyńców podatkiem dochodowym i podatkiem wyrównawczym, jeżeli kościelna osoba prawna przedstawi darczyńcy pokwitowanie odbioru oraz - w okresie dwóch lat od dnia przekazania darowizny - sprawozdanie o przeznaczeniu jej na tę działalność. W odniesieniu do darowizn na inne cele mają zastosowanie ogólne przepisy podatkowe.

W świetle powyższego, warunkiem koniecznym do odliczenia darowizny pieniężnej z podstawy opodatkowania jest m.in. dokonanie wpłaty z przeznaczeniem na działalność charytatywno-opiekuńczą na rachunek bankowy obdarowanego.

Użyty w art. 27 ust. 6d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwrot „przepis ust.7 stosuje się odpowiednio”, oznacza bowiem, iż wymóg dokumentowania darowizn określony w tym ustępie ( a zatem wymóg dokumentowania bankowym dowodem wpłaty), stosować należy w zakresie wszelkich darowizn odliczanych na podstawie wszelkich ustaw odrębnych ( w tym ustaw „kościelnych”).

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza przekazać darowiznę pieniężną na cele charytatywno-opiekuńcze na rzecz kościelnej osoby prawnej. Dokumentem potwierdzającym przekazanie darowizny ma być pisemne pokwitowanie odbioru (dowód wpłaty – KP) wystawione przez księdza.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe i przytoczone przepisy prawa należy stwierdzić, że skoro darowizna pieniężna będzie udokumentowana jedynie pokwitowaniem jej otrzymania wystawionym przez księdza a nie dowodem wpłaty na rachunek bankowy obdarowanego, Wnioskodawca nie będzie mógł skorzystać z możliwości jej odliczenia od dochodu.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.