INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 04 stycznia 2010 r. (data wpływu do tut. BKIP 11 stycznia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 19 marca 2010 r. i faksem w dniu 20 kwietnia 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia różnic kursowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 stycznia 2010 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia różnic kursowych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych dlatego też pismem z dnia 10 marca 2010 r. i 09 kwietnia 2010 r. wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 19 marca 2010 r. i 20 kwietnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 30 listopada 1994 r. pomiędzy Bankiem Światowym a Spółką została zawarta umowa, której przedmiotem jest pieniężne zobowiązanie walutowe. Zgodnie z postanowieniami Umowy, Bank Światowy zobowiązał się do finansowania (na zasadach i w terminach w niej określonych) realizacji przez Spółkę projektu rekonstrukcji i modernizacji systemu cieplnego. Projekt miał być finansowany na podstawie kredytu/pożyczki, stanowiącej ekwiwalent określonej kwoty wyrażonej w walucie USD, przy czym Umowa zakładała, iż wypłata przez Bank Światowy świadczenia pieniężnego oraz spłata przez Spółkę należnych rat mogła następować w różnych walutach. Dzień zamknięcia, czyli termin do jakiego Spółka mogła korzystać ze środków pieniężnych na podstawie analizowanej Umowy, to dzień 30 czerwca 2000 r., natomiast ostateczna spłata kredytu/pożyczki określona została na dzień 15 listopada 2011 roku. Przedmiotowy kredyt ma charakter walutowy tj. posiada cechy kredytu walutowego w rozumieniu polskich przepisów prawa bankowego, z uwagi na udzielenie kredytu i jego spłatę w walutach obcych (tzw. koszyk walutowy); uznania dolara amerykańskiego jako waluty ewidencyjno-rozliczeniowej, która stanowi podstawową walutę tego zobowiązania, opłata prowizyjna należna Ministrowi Finansów z tytułu udzielenia gwarancji wykonania Umowy wyrażona została w dolarach amerykańskich; brak zidentyfikowanych rozliczeń w polskim złotym, mających na celu spłatę kredytu; brak w Umowie charakterystycznych dla kredytów denominowanych tzw. klauzul waloryzacyjnych. W spłacie przedmiotowego kredytu można wyróżnić dwa czynniki, które wpływają na wysokość całego zobowiązania: różnice kursowe z tytułu spłaty rat kapitałowych oraz indeksacja z tytułu zmiany wartości jednostki koszyka walutowego wpływająca na kwotę kapitału do spłaty.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że powstałe różnice kursowe Spółka rozlicza na podstawie art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, prawidłowym jest przyjęcie, że w okresie od dnia 30 listopada 1994 r. do dnia 30 listopada 2009 r. dla celów rozliczania różnic kursowych w związku z udzielonym kredytem, koszt przedmiotowego pieniężnego zobowiązania walutowego wynikający z waloryzacji z tytułu zmiany wartości jednostki koszyka walutowego („pool unit value"), Spółka może zakwalifikować jako koszt uzyskania przychodu...

Zdaniem Spółki, na gruncie polskich przepisów podatkowych, do końca roku 2008 zagadnienie kredytów waloryzowanych było kwestią problematyczną. Działo się tak za sprawą braku stosownych przepisów w tej mierze. Art. 16 CIT ustanawia zamknięty katalog wydatków nieuznawanych z woli ustawodawcy za stanowiące koszty uzyskania przychodów. I tak zgodnie z ust. 1 pkt. 10 lit. a tego artykułu, nie są kosztami uzyskania przychodów wydatki na spłatę pożyczek oraz kredytów. Wyjątkiem są jednak pożyczki oraz kredyty waloryzowane kursem waluty obcej. Jak stanowi art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a tiret pierwsze CIT, za koszt uzyskania przychodu uznaje się na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych wydatki na spłatę pożyczki oraz kredytu w sytuacji, gdy pożyczkobiorca bądź kredytobiorca w związku ze spłatą pożyczki bądź kredytu zwraca kwotę kapitału większą niż kwota otrzymanej pożyczki bądź kredytu. W takiej sytuacji koszt stanowi różnica pomiędzy kwotą zwrotu kapitału a kwotą otrzymanej pożyczki bądź kredytu. Analogiczne przepisy zostały przewidziane także po stronie przychodów wynikających z różnicy powstałej z waloryzacji kredytów denominowanych, w przypadku gdy kredytobiorca zwraca tytułem spłaty kredytu środki pieniężne stanowiące spłatę kapitału w wysokości niższej od kwoty otrzymanego kredytu (art. 12 ust. 10 pkt b CIT). Przywołana regulacja wprowadzona została ustawą z dnia 6 listopada 2008 r. (Dz. U. Nr 209, poz. 1316), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2009 r. W tym miejscu pojawia się zasadnicze pytanie, czy pieniężne zobowiązanie walutowe mogłoby podlegać powyżej wskazanym przepisom, w konsekwencji można byłoby uznać, iż waloryzacja zgodna z dokumentem przekazywanym okresowo przez Bank Światowy. Payment Intructions - Currency Pool” oraz dokumentem z 1995 r. „Pool Unit Approach to Currency Pool Loans" jest objęta hipotezą powyższych przepisów. Zdaniem Spółki, nie ma ona zastosowania do pieniężnego zobowiązania walutowego, wynikającego z Umowy. Pieniężne zobowiązanie walutowe, stanowiące przedmiot Umowy jest, w myśl polskich przepisów prawa, kredytem walutowym. Jak się natomiast wydaje, norma wynikająca z art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a tiret pierwsze (art. 12 ust. 1 pkt 10 b) CIT znajduje zastosowanie wyłącznie do kredytów udzielonych w walucie polskiej, zaś waloryzowanych walutą obcą. Zdanie takie jest powszechne w doktrynie podatkowej i które odnosi się do zaprezentowanej nowelizacji. Nie powiodło się natomiast znalezienie stanowiska, zgodnie z którym wskazana norma odnosić miałaby się także do kredytów udzielonych w walucie obcej i dodatkowo indeksowanych koszykiem walut jak ma to miejsce w przedmiotowym stanie faktycznym. Powyższe wydaje się być ponadto zgodne z ratio legis nowelizacji, tj. chęcią ustawodawcy zrównania sytuacji kredytobiorców (pożyczkobiorców) kredytów (pożyczek) walutowych z kredytobiorcami (pożyczkobiorcami) kredytów (pożyczek) złotowych, które mają być waloryzowane walutą obcą.

Zdaniem Spółki, do zaistniałego stanu faktycznego zasadnym jest zastosowanie jedynie norm prawnych wynikających z art. 15a CIT dotyczących różnic kursowych związanych ze spłatą kredytów walutowych. Regulacje te stanowią, iż ujemne różnice kursowe powstają, jeżeli wartość kredytu bądź pożyczki w walucie obcej w dniu jego bądź jej otrzymania jest niższa od wartości tego kredytu bądź pożyczki w dniu jego bądź jej spłaty. Ujemne różnice kursowe, zgodnie z art. 15 a ust. 1 CIT, powiększają koszty uzyskania przychodów. Analogicznie rozliczane są dodatnie różnice kursowe.

Różnica kursowa związana z przedmiotowym zobowiązaniem walutowym powinna być zdaniem Spółki korygowana o wartość wynikającą z indeksacji raty kredytowej, tj., faktyczną kwotę wynikającą z koszyka walutowego (pool unit value). Z punktu widzenia Spółki, która dokonuje zapłaty raty określonej w walucie obcej, kwota wynikająca z indeksacji dodatkowo powiększa albo pomniejsza kwotę wynikającą z powstania różnicy kursowej. Innymi słowy, różnice kursowe sumują się z różnicami kursowymi wynikającymi ze wskaźnika wyliczanego na podstawie kształtowania się kursów koszyka walut (pool unit value).

W opinii Spółki, różnice kursowe zsumowane ze wskaźnikiem wynikającym z kursów koszyka walut konsumują wszelkie zmiany wysokości spłacanego kapitału z punktu widzenia CIT. Gdyby w zaistniałej okoliczności zastosowana została norma z art. 16 ust. 1 pkt. 10 lit a tiret pierwszego CIT, doszłoby, co jest argumentem ponad wskazane powyżej, do podwójnego rozpoznania kosztów uzyskania przychodów na bazie tej samej czynności. Odnośnie przychodów regulację analogiczną do wskazanej, zawiera art. 12 ust. 1 pkt 10 lit. b CIT. Powyżej wskazane przepisy, co jak już zostało wcześniej wskazane, mają zastosowanie do kredytów waloryzowanych, natomiast przedmiotowe zobowiązanie walutowe ma charakter typowo walutowy, w konsekwencji do różnic związanych ze spłatą powinny mieć zastosowanie przepisy dotyczące kredytów walutowych, a nie denominowanych. Jeżeli można mówić o denominacji w przypadku przedmiotowego kredytu, to odnosi się ona do dolara amerykańskiego, a nie do złotówki, stad zdaniem Spółki właściwe będą przepisy dotyczące różnic kursowych.

W omawianym stanie prawnym - tj. obowiązującym od 1 stycznia 2007 r. - ustawodawca zrezygnował z metody rozliczania dodatnich i ujemnych zarówno po stronie przychodów, jak również po stronie kosztów. Obowiązujące do dnia 31 grudnia 2008 r. przepisy stanowiły, iż w sytuacji, gdy różnice kursowe dotyczyły przychodów, to dodatni bądź ujemny wynik tych różnic powodował odpowiednio zwiększenie bądź też zmniejszenie przychodów. Analogicznie kwestia ta kształtowała się po stronie kosztów uzyskania przychodów. Jeśli dotyczące ich różnice kursowe wykazywały wartość dodatnią, należało o tę wartość pomniejszyć koszty. Odpowiednio koszty ulegały powiększeniu o ujemną różnicę kursową. Zbiorczo ujmując stan prawny przed nowelizacją obowiązującą od stycznia 2007r. należy stwierdzić, iż różnice kursowe dotyczące przychodów, jako dodatnie powodowały ich zwiększenie, natomiast jako ujemne przychody zmniejszały, z kolei różnice kursowe dotyczące kosztów, mając charakter dodatni, zmniejszały wcześniej zarachowane koszty uzyskania przychodów, natomiast ujemne powodowały ich zwiększenie.

Z dniem 1 stycznia 2007r, ustawodawca uprościł mechanizm rozliczania różnic kursowych. Obecnie - zgodnie z art. 15a ust. 1 CIT dodatnie różnice kursowe zwiększają przychody do opodatkowania, natomiast ujemne zwiększają koszty uzyskania przychodów. Przychodem powinna zatem być nadwyżka zrealizowanych różnic kursowych nad ujemnymi, natomiast do kosztów uzyskania przychodów należy zaliczyć nadwyżkę ujemnych różnic kursowych nad dodatnimi.

Należy ponadto wskazać, iż ustawa precyzyjnie określa kurs, według którego powinny zostać wykonane powyższe rozliczenia. Otóż art. 15a ust. 2 pkt 5 oraz ust. 3 pkt 5 - odnoszące się do różnic kursowych wynikających z otrzymanych kredytów (pożyczek) - nakazują wykonywanie stosownych obliczeń w oparciu o kurs waluty faktycznie zastosowany w dniu uzyskania kredytu (pożyczki) oraz dokonania spłaty. W powyższej kwestii ustawa nie pozostawia jednak podatnikom zupełniej dowolności. Zastosowany kurs nie powinien bowiem odbiegać od wartości średniego kursu ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski - na ostatni dzień roboczy poprzedzający dzień faktycznie zastosowanego kursu waluty - o więcej aniżeli 5%. Jeśli ten próg zostanie przekroczony, organ podatkowy uprawniony będzie wezwać strony umowy do zmiany wartości przyjętego kursu bądź wyjaśnienia przyczyn, dla których została zawyżona - bądź zaniżona - ponad dopuszczalną normę wartości przyjętego kursu. Brak stosownej reakcji stron powoduje, iż organ podatkowy samodzielnie określa prawidłową wartość kursu, w oparciu o kursy walut ogłaszane przez Narodowy Bank Polski. Należy ponadto wskazać, iż zgodnie z art. 15a ust. 4 CIT, kurs średni ogłaszany przez Narodowy Bank Polski znajduje zastosowanie także w sytuacji, gdy uwzględnienie faktycznie zastosowanego kursu waluty z dnia otrzymania bądź spłaty kredytu (pożyczki) nie jest możliwe. Ustawa nakazuje w takim przypadku uznanie za właściwy kurs NBP z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień otrzymania środków bądź ich spłaty. Sytuacja taka ma miejsce w przypadku Spółki w momencie wypłaty transzy kredytu bezpośrednio na rzecz kontrahenta lub udostępnienia środków na rzecz banku pośredniczącego w wypłacie środków kontrahentom Spółki. Ponieważ zastosowanie kursu faktycznego z punktu widzenia Spółki jest niemożliwe, zastosowanie powinien znaleźć średni kurs NBP.

Jeśli chodzi o kurs właściwy dla spłaty pieniężnego zobowiązania walutowego, zastosowanie znajdzie kurs sprzedaży banku, w którym Spółka nabywa walutę celem zapłaty na rzecz Banku Światowego. Rozstrzygnięcia wymaga jednocześnie, jaki kurs dla rozliczeń różnic kursowych powinien zostać przyjęty w latach poprzedzających nowelizację CIT wprowadzającą art. 15a, tj. przed dniem 1 stycznia 2007 r. Przepisy obowiązujące pomiędzy dniem 30 listopada 1994 r. (moment zawarcia Umowy), a dniem 31 grudnia 2006 r. (ostatni dzień poprzedzający nowelizację CIT) nie odnosiły się bowiem wprost do sytuacji zaciągnięcia przez podatnika kredytu (pożyczki) oraz późniejszej spłaty otrzymanych środków. Art. 12 ust. 2a CIT w brzmieniu z 30 listopada 1994 r. stanowił: Przychody z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych ustala się jako różnicę między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodu oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank dewizowy, z którego usług korzysta podatnik. Późniejsza zmiana powołanej normy (obowiązująca od 1 stycznia 2001 r.) polegała jedynie na wykreśleniu z niej określającego bank przymiotnika „dewizowy", jednak opisany mechanizm pozostał bez zmian. Art. 15 ust. 1a CIT obowiązujący w dniu zawarcia Umowy określał mechanizm rozliczania różnic kursowych po stronie kosztów stanowiąc; koszty z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych ustala się jako różnicę między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu sprzedaży walut z dnia faktycznej zapłaty oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank dewizowy, z którego usług korzystał podatnik. Także w powyższej normie prawnej usunięto z dniem 1 stycznia 2001 r. słowo „dewizowy". Wskazane normy, z art. 12 ust. 2a oraz art. 15 ust. 1a, obowiązywały do dnia 31 grudnia 2006 r. środki pieniężne otrzymywane tytułem kredytów lub pożyczek nie powinny być traktowane jak przychody. Nie można jednak nie zgodzić się, że w sytuacji pominięcia kwestii różnic kursowych na gruncie przepisów CIT, różnice kursowe wynikające z zaciągania kredytów lub pożyczek i ich późniejszej spłaty nie powstają, za czym opowiadają się organy podatkowe.

Zdaniem Spółki, przy korzystaniu z kredytów dewizowych wielkość różnic kursowych powinna wynikać z różnicy między kursem kupna waluty na dzień otrzymania kredytu w tej walucie, a kursem sprzedaży tej waluty na dzień spłaty kredytu /rat kredytu/, stosowanych przez bank krajowy, w którym podatnik posiada rachunek dewizowy lub nabył walutę celem spłaty kredytu /rat kredytu/. Wobec braku możliwości ustalenia faktycznego kursu związanego z nabyciem środków, zastosowanie powinien znaleźć średni kurs NBP.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Przedstawiony we wniosku stan faktyczny dotyczy stanu prawnego od listopada 1994 r. do listopada 2009 r.

W ww. okresie brzmienie przepisów dotyczących różnic kursowych ulegało zmianom.

I tak, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 1993 r. Nr 106 poz. 482 - w brzmieniu obowiązującym od 09 listopada 1993 r. dalej ustawa o pdop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank dewizowy, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów. Następnie w okresie od 01 stycznia 2001 r. do 31 grudnia 2006 r. ww. art. 15 ust. 1 otrzymał brzmienie zgodnie z którym, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów.

Z treści art. 15 ust. 1 ustawy o pdop, nie wynika wprost, żeby ustawodawca posługiwał się terminem różnic kursowych, to jednak mówiąc o różnicach wynikających z zastosowania różnych kursów walut z dnia zarachowania kosztów i z dnia ich faktycznego poniesienia, miał na uwadze w istocie różnice kursowe, którym to pojęciem wprost posługuje się już w art. 15 ust. 1a ustawy o pdop, aczkolwiek w innym kontekście. Ustawa o pdop nie wprowadzała natomiast pojęcia dodatnich i ujemnych różnic kursowych, które to pojęcia zostały ukształtowane przez praktykę. Zasadą natomiast jest, że różnice kursowe powstają od przychodów lub kosztów uzyskania przychodów.

Od 01 stycznia 2007 r. zgodnie z art. 9b ust. 1 ustawy o pdop, podatnicy ustalają różnice kursowe na podstawie:

1. art. 15a, albo
2. przepisów o rachunkowości, pod warunkiem że w okresie, o którym mowa w ust. 3, sporządzane przez podatników sprawozdania finansowe będą badane przez podmioty uprawnione do ich badania.
   
   

Z treści złożonego wniosku wynika, że Spółka przyjęła metodę rozliczania różnic kursowych opartą na ustawie podatkowej – wskazaną w art. 15a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Stosownie zatem do art. 15a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi w ust. 2 i 3.

Na podstawie art. 15a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dodatnie różnice kursowe powstają, m.in. jeżeli wartość kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest wyższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

Z kolei, w myśl art. 15a ust. 3 ww. ustawy, ujemne różnice kursowe powstają, m.in. jeżeli wartość kredytu (pożyczki) w walucie obcej w dniu jego otrzymania jest niższa od wartości tego kredytu (pożyczki) w dniu jego spłaty, przeliczonej według faktycznie zastosowanego kursu waluty z tych dni.

Generalnie więc, podstawowym warunkiem zaistnienia różnic kursowych jest łączne wystąpienie dwóch elementów, a mianowicie wyrażania kosztu w walucie obcej oraz zapłaty, bądź uregulowania zobowiązania w jakiejkolwiek formie, również w walucie obcej.

Różnice kursowe z tytułu zaciągniętego kredytu (pożyczki) należy ustalić jako różnicę pomiędzy wartością waluty obliczoną przy zastosowaniu kursu sprzedaży waluty z dnia faktycznej zapłaty zobowiązania a wartością waluty przeliczoną według kursu kupna waluty z dnia otrzymania kredytu ogłaszanym odpowiednio przez bank, z którego usług korzystał podatnik. Różnice kursowe odnoszą się do określonej wysokości zobowiązania, które jako takie pozostaje niezmienne (jednakże na skutek zmian kursów walut ma ono w określonym momencie – moment spłaty – niejako „wyższą lub niższą wartość” niż w dniu udzielenia.

Tym samym jeżeli zastosowana w umowie kredytowej klauzula indeksacyjna skutkuje, jak wskazał Wnioskodawca, zmianą kwoty kapitału kredytu nie może ona skutkować rozpoznaniem różnic kursowych na gruncie ustawy o pdop.

Stanowisko należy zatem uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.