INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 kwietnia 2010 r. (data wpływu 5 maja 2010 r.), uzupełnionym pismami z dnia 20 lipca 2010 r. (data wpływu 20 i 29 lipca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży automatów do gry oraz ich części - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 20 lipca 2010 r. (data wpływu 20 i 29 lipca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania sprzedaży automatów do gry oraz ich części.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest zarejestrowanym podatnikiem czynnym VAT również dla celów transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Spółka posiada w magazynie automaty do gier, które zostały ostatecznie wycofane z eksploatacji, nie utraciły jednak wartości użytkowej, w związku z tym mogą zostać odsprzedane. Automaty te zostały wyprodukowane - część 15 marca 2009 roku. W momencie wyprodukowania były kompletne, gotowe i zdatne do użytku. W stosunku do automatów spółce nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. W dniu 1 kwietnia 2009 r. automaty scertyfikowano. Proces ten polega na tym, iż automaty przeznaczone na potrzeby własne przed rozpoczęciem eksploatacji muszą uzyskać certyfikat. Certyfikacja polega między innymi na dokonaniu kontroli automatu i jego oprogramowania przez jednostkę badawczą, po czym następuje zgłoszenie go do Ministerstwa Finansów celem uzyskania świadectwa rejestracji. Po uzyskaniu pozytywnej opinii jednostki badawczej automat zostaje oznaczony co do tożsamości poprzez nadanie numeru identyfikacyjnego i oplombowaniu go przez jednostkę badawczą. Tak przygotowany automat nie może być przedmiotem sprzedaży. Do użytkowania jako środek trwały zostaje wydany po otrzymaniu potwierdzonego przez Ministerstwo Finansów dokumentu GL-1. W dniu 1 czerwca 2009 roku automaty rozpoczęły pracę w punkcie gier. W dniu 31 sierpnia 2009 roku automaty zostały ostatecznie wycofane.

Produkowane na własne potrzeby spółki automaty mają zróżnicowane jednostkowe koszty własne wytworzenia od 900 zł do ponad 20.000 zł. Wszystkie automaty stanowią środki trwałe amortyzowane stawką 20% dla celów bilansowych. Dla celów podatkowych automaty o koszcie wytworzenia 3.500 zł i niższym spółka amortyzuje jednorazowo, a pozostałe wg stawki 20%.

Wycofane z eksploatacji automaty Spółka może przeznaczyć do odsprzedaży w całości, jak również może wymontować posiadające przydatność handlową elementy. Elementy te mogą być wykorzystane w Spółce lub u kupującego jako części zamienne, nie mogą być jednak samodzielnymi środkami trwałymi. Przed uzyskaniem wymaganego certyfikatu automaty do gier są kompletne, zdatne do użytkowania i stanowią własność Spółki. Nie mogą być jednak wykorzystywane do urządzenia gier. Proces certyfikacji może się rozpocząć w momencie kiedy automat jest kompletny i gotowy do wstawienia do punktu gier w trakcie procesu certyfikacji nie występują w automacie żadne procesy techniczne i zmiany konstrukcyjne.

Likwidacja (wycofanie z eksploatacji) środka trwałego może mieć charakter czasowy lub ostateczny. Jeśli ma charakter czasowy (wycofanie z jednego punktu gier i przeniesienie do innego punktu gier) sporządzane jest zgłoszenie GL-2, które jest przekazywane do Ministerstwa Finansów. Na podstawie GL-2 sporządzany jest dokument pw - przyjęcie na magazyn automatu wycofanego z punktu. W sytuacji gdy automat wycofywany jest ostatecznie (nie będzie używany do urządzania gier) dodatkowo sporządzany jest dokument likwidacji środka trwałego poprzedzony protokołem służb produkcyjno logistycznych oceniającym jego przydatność i ewentualną wartość handlową.

W uzupełnieniu do wniosku Wnioskodawca wskazał, że prowadzi działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych podlegających podatkowi od gier na zasadach określonych w ustawie o grach hazardowych, zwolnioną z podatku VAT. Dla potrzeb tej działalności produkuje automaty o niskich wygranych na potrzeby własne.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że od momentu certyfikacji automaty znajdują się w magazynach spółki albo w punktach gier. Wnioskodawcy chodzi o przypadek kiedy automaty były wykorzystywane do urządzenia gier w punktach gier przez okres krótszy niż 6 miesięcy ale od momentu certyfikowania do momentu sprzedaży upłynęło więcej niż 6 miesięcy.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że zajmuje się produkcją automatów o niskich wygranych na potrzeby własne i użytkuje je na organizowanie gier, w związku z tym w stosunku do tych automatów nie przysługiwało spółce prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 43 ust. 2 ustawy o VAT Spółka może przyjąć, iż używała automat co najmniej pół roku (tym samym dokonując jego sprzedaży będzie zwolniona od podatku VAT), mając na uwadze fakt, iż okres eksploatacji na punkcie gier jest krótszy niż pół roku, ale łączny czas od wyprodukowania kompletnego i gotowego do użytkowania automatu (od którego to momentu spółka używała rzeczy) wraz z czasem jego używania na punkcie gier przekracza okres 6 miesięcy...
2. Czy części wymontowane z automatu, przeznaczone do odsprzedaży można uznać za towary używane (tym samym dokonując ich sprzedaży uzyskać zwolnienie od podatku VAT), o których mowa w art. 43 ust. 2 ustawy o VAT, przyjąwszy, iż wymontowane części były użytkowane przez taki sam okres i w takim samym zakresie jak w stanie faktycznym dotyczącym automatu...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, ustęp dwa tego artykułu definiuje zaś towary używane jako ruchomości. Których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Wnioskodawca uznaje, iż okres używania, o którym mowa w art. 43 ust. 2 należy rozumieć jako czas eksploatacji od momentu rozpoczęcia procesu certyfikacji, w tym momencie bowiem automaty są juz kompletne, zdatne do użytkowania i nie podlegają już żadnym zmianom konstrukcyjnym.

Analizując pojęcie używanie należy wskazać, iż zgodnie z słownikiem języka polskiego używanie to posługiwanie się czymś, wykorzystywanie czegoś w charakterze narzędzia przepis art. 43 ust. 2 wskazuje tylko, iż ruchomość ma być używana przez co najmniej pół roku, nie wskazuje, by przedmiot miał być używany w sposób określony, tym samym Wnioskodawca przyjmuje, iż okres w którym automat przechodził proces certyfikacji był okresem używania, o którym mowa w art. 43 ust. 2.

W przypadku sprzedaży części składowych automatu po ich wymontowaniu z automatu wycofanego z urządzania gier, według Wnioskodawcy okres użytkowania również należy liczyć od momentu przygotowania procesu certyfikacji, albowiem od tego momentu części te są własnością Wnioskodawcy. W momencie rozpoczęcia certyfikacji są przez niego używane.

Orzecznictwo podkreśla, iż rzecz ruchoma może być uważana za towar używany w rozumieniu ustawy VAT, gdy przed sprzedażą była używana przez zbywcę co najmniej pół roku. Używanie zaś to faktyczne posługiwanie się zbywaną rzeczą (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 czerwca 2008 r., sygn. III SA/Wa382/08, lex nr 392679). Orzecznictwo nie wskazuje dodatkowych przesłanek jakie muszą zaistnieć, by daną rzecz można było ująć jako towar używany.

Wskazać należy ponadto wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 27 kwietnia 2007 r. (sygn. III SA/Wa 3997/06), w którym w sentencji sąd ustalił, iż wobec braku w ustawie o VAT definicji pojęcia używanie przez podatnika należy przyjąć definicje najszerszą, a zatem obejmującą różne formy używania jako korzystania z rzeczy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Towarami, stosownie do treści art. 2 pkt 6 ww. ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Co do zasady stawka podatku - na podstawie art. 41 ust. 1 cyt. ustawy - wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Jako odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania, zastosowanie obniżonej stawki podatku lub zwolnienie z opodatkowania podatkiem od towarów i usług możliwe jest jedynie w przypadku wykonywania czynności ściśle określonych w cyt. ustawie oraz w przepisach wykonawczych wydanych na jej podstawie.

Stosownie do art. 43 ust 1 pkt 15 ustawy o VAT zwalnia się od podatku działalność w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier na automatach i gier na automatach o niskich wygranych, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od gier na zasadach określonych w odrębnej ustawie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych podlegającą podatkowi od gier, zwolnioną z VAT i dla potrzeb tej działalności wytwarza we własnym zakresie automaty do gier o niskich wygranych. W związku z czym nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT. Od momentu certyfikacji automaty znajdują się w magazynach spółki albo w punktach gier. Automaty były wykorzystywane do urządzenia gier w punktach gier przez okres krótszy niż 6 miesięcy ale od momentu certyfikowania do momentu sprzedaży upłynęło więcej niż 6 miesięcy. Ponadto Wnioskodawca wskazał, że zamierza również sprzedać części wymontowane z przedmiotowych automatów.

Zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 2 ustawy o VAT przez towary używane rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Niedopełnienie któregokolwiek z warunków określonych w art. 43 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy powoduje, iż dostawa towarów nie może korzystać ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Jak wskazał Wnioskodawca automaty zostały przez niego wyprodukowane na potrzeby prowadzonej własnej działalności, która jest zwolniona z VAT, zatem stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT nie przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od części składowych z których wytworzono automaty.

Tym samym warunek braku prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wskazany w art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy został spełniony.

Natomiast odnośnie okresu używania automatu przez podatnika dokonującego ich dostawy stwierdzić należy co następuje:

W wyroku z dnia 17 marca 2009 r. sygn. akt I FSK 71/08 zapadłym w stanie prawnym obowiązującym do dnia 31 grudnia 2008 r. lecz mającym zastosowanie również w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje cyt.:

„Używanie jest bowiem w tym ujęciu stanem faktycznym, a nie stanem prawnym. Również w języku potocznym pojęcie to oznacza pewien stan faktyczny, "używać" - to posłużyć się czymś, używać czegoś do pracy, na co dzień, od święta (vide Słownik Języka Polskiego PWN, tom 3 pod redakcją M. Szymczaka, Warszawa 1995). W art. 43 u.p.t.u. ustawodawca zwalniając od podatku towary używane pod warunkiem, że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego i zawierając przy tym definicję towarów używanych, zwolnienie to ograniczył do towarów, które mieszczą się w tej definicji. Odnośnie budynków i budowli lub ich części uzależnił zwolnienie od upływu określonego w tym przepisie czasu od momentu zakończenia budowy, wskazując jednocześnie, że w stosunku do tych towarów zwolnienie przysługuje również, gdy są one przedmiotem umowy najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze. W przypadku pozostałych towarów z wyjątkiem gruntów ustawodawca zwolnienie od podatku uzależnił od określonego w tym przepisie okresu używania ich przez podatnika. Użyte w art. 43 ust. 2 pkt 2 u.p.t.u. sformułowanie "okres używania przez podatnika" nie pozostawia zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wątpliwości, że chodzi w tym przypadku o faktyczne używanie towarów przez podatnika. Wykładnia systemowa wewnętrzna regulacji definiujących towary używane przemawia również za takim rozumieniem art. 43 ust. 2 pkt 2 u.p.t.u. Regulacja dotycząca zwolnień od podatku towarów używanych zawarta w nowej ustawie VAT jest powtórzeniem regulacji obowiązującej w poprzedniej ustawie z 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.). Na tle poprzedniego stanu prawnego w orzecznictwie utrwalony był pogląd, że aby towar niebędący budynkiem, budowlą bądź ich częścią mógł być uznany za używany zachodzi potrzeba, aby używanie to przez okres prawem przewidziany wykonywał faktycznie sam zbywający podatnik (vide wyrok NSA z 10 listopada 1999 r. sygn. akt I SA/Wr 1697/99, ONSA z 2001 r. nr 2, poz. 68, z 28 stycznia 2000 r. sygn. akt I SA/Gd 1456/98 i z 27 kwietnia 2000r. sygn. akt I SA/Po 2173/99, niepubl.). Również na tle nowego stanu prawnego Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 25 listopada 2008 r., sygn. akt I FSK 1127/07, uchylając wyrok Sądu pierwszej instancji, na który strona wnosząca skargę kasacyjną się powoływała uznał, że skoro przepis art. 43 ust. 2 pkt 2 u.p.t.u. wymaga dla nadania towarowi charakteru towaru używanego, aby towar inny aniżeli budynek, budowla bądź ich część był używany przez podatnika przez prawem określony czas, to przyjąć należy, że używanie, jako faktyczny stan dotyczący towaru wykonywać musi sam zbywający towar podatnik, a nie osoby trzecie. Także w doktrynie przyjmuje się, że przez "używanie" należy rozumieć używanie faktyczne - bezpośrednie i fizyczne władztwo nad rzeczą (vide Z. Modzelewski, G. Mularczyk, Ustawa o VAT, Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2006, s. 497 i A. Bartosiewicz, R. Kubacki VAT, Komentarz, Wydawnictwo Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o. wydanie II, s. 523)”.

Zatem przyjąć należy, że przepisy konstruują wymóg faktycznego używania towaru. Przez używanie zgodnie ze Słownikiem języka polskiego rozumieć należy posługiwanie się czymś, wykorzystywanie czegoś w charakterze narzędzia. Nie będzie zatem wystarczające samo tylko posiadanie danego towaru przez wskazany przepisem czas. Jeżeli posiadaniu nie będzie towarzyszyło faktyczne wykorzystywanie towaru, to wówczas nie może być on uznany za używany.

Zgodnie z § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 3 czerwca 2003 r. w sprawie warunków urządzania gier i zakładów wzajemnych (Dz. U. Nr 102, poz. 946 ze zm.) wydanego na podstawie delegacji zawartej m.in. w art. 16 ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych, warunkiem dopuszczenia automatu lub urządzenia do gier do eksploatacji i użytkowania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest rejestracja takiego automatu lub urządzenia na podstawie badania takiego automatu lub urządzenia, o którym mowa w § 8.

W myśl § 9 ust. 1 ww. rozporządzenia po wydaniu przez jednostkę badającą opinii technicznej zawierającej pozytywny wynik badania automatu lub urządzenia do gier poprzedzającego ich rejestrację, na wniosek podmiotu urządzającego gry lub zakłady wzajemne, wyznaczony naczelnik urzędu celnego dokonuje rejestracji automatu lub urządzenia do gier.

Natomiast zgodnie z § 1 pkt 1c rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 stycznia 2010 r. w sprawie dokumentacji prowadzonej przez podmioty prowadzące działalność w zakresie gier hazardowych (Dz. U. Nr 8, poz. 57) rozporządzenie określa warunki prowadzenia ksiąg eksploatacji automatu do gier.

W myśl § 7 ust. 1-3 ww. rozporządzenia księga eksploatacji automatu do gier, prowadzona odrębnie dla każdego automatu, powinna zawierać co najmniej określenie podmiotu urządzającego gry na automatach, cechy identyfikacyjne automatu, datę i numer jego rejestracji, datę dokonania wpisu, opis zdarzenia, wskazanie liczników przed i po zdarzeniu oraz podpisy i pieczątki imienne osób uprawnionych przez podmiot do dokonywania wpisów.

W księdze, o której mowa w ust. 1, podmiot zamieszcza w szczególności informacje o: rozpoczęciu eksploatacji automatu, zmianie miejsca lokalizacji automatu, awarii automatu, ponownym włączeniu automatu do eksploatacji, zmianie wskaźnika wypłacalności wygranych, zerowaniu liczników oraz uszkodzeniu i nałożeniu wymaganych plomb zabezpieczających.

Wpisów do księgi, o której mowa w ust. 1, dokonuje się bezpośrednio po wystąpieniu zdarzenia podlegającego wpisowi.

Zatem, z powyższych przepisów wynika, że warunkiem dopuszczenia automatu do eksploatacji i użytkowania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest rejestracja. Natomiast obowiązkiem podmiotu prowadzącego działalność w zakresie gier hazardowych jest prowadzenie księgi eksploatacji automatu do gier, która m.in. powinna zawierać datę i numer rejestracji oraz m.in. informacje o rozpoczęciu eksploatacji automatu.

Tym samym stwierdzić należy, że za datę rozpoczęcia eksploatacji automatu należy przyjąć datę rozpoczęcia używania automatu w celu przeprowadzenia gier, a nie jak twierdzi Wnioskodawca moment rozpoczęcia procesu certyfikacji.

Z opisu stanu faktycznego i cytowanych wyżej przepisów wynika, iż przedmiotowe automaty nie były używane przez Wnioskodawcę przez okres sześciu miesięcy. Trudno bowiem uznać, że automaty niewykorzystywane do gier, ale oczekujące na rejestrację bądź oczekujące w magazynach były eksploatowane w celu urządzania gier.

Zatem biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że planowana sprzedaż automatów nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na to, że - jak wskazano wyżej - nie są one towarami używanymi w rozumieniu przepisów ust. 2 powołanego artykułu.

Odnośnie natomiast wymontowanych części z automatów, należy wskazać, że:

Z definicji zawartej w art. 2 pkt 6 ustawy o VAT wynika, że towarami są m.in. rzeczy ruchome, które są przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, a więc czynności wymienione w art. 5 ust. 1 ustawy, w tym również przedmiotem odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

W doktrynie prawa cywilnego przyjmuje się, że przedmioty materialne stają się rzeczami ruchomymi tylko wówczas, gdy są wyodrębnione.

Stosownie do art. 45 ustawy z dnia 29 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) rzeczami w rozumieniu niniejszego kodeksu są tylko przedmioty materialne.

Cechami wyodrębniającymi ruchomość z pojęcia rzeczy jest ich samodzielność fizyczna względem innych rzeczy i przenoszalność.

Według art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

O części składowej rzeczy w rozumieniu art. 47 § 2 Kodeksu cywilnego może być mowa tylko w wypadku rzeczy złożonych, czyli obejmujących kilka lub więcej elementów o samodzielnym znaczeniu. Fizyczne i funkcjonalne połączenie w sposób trwały (tj. nie do przemijającego użytku) kilku samodzielnych elementów, tak że tworzą one całość w sensie gospodarczym sprawia, iż rzeczą w rozumieniu art. 45 Kodeksu cywilnego jest ta właśnie całość. Odłączenie od niej jednego z tych elementów powoduje, że ulega istotnej zmianie możliwość korzystania bądź z odłączonego elementu, bądź z pozostałej reszty.

Stosownie do art. 47 § 1 Kodeksu cywilnego, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Dopóty zatem, dopóki dany element stanowi część składową rzeczy, wobec samego niego nie może odnieść skutku żadna czynność rozporządzająca, a więc i przenosząca własność. Z przytoczonego przepisu nie wynika natomiast, oczywiście, zakaz podziału rzeczy złożonej, czyli odłączenia od niej poszczególnych części składowych i przekształcenia ich w ten sposób w odrębne rzeczy, którymi można samodzielnie rozporządzać. Do przeniesienia własność elementu stanowiącego część składową rzeczy nieodzowne jest odłączenie części składowej w ten sposób, że stanie się ona odrębną rzeczą; jej własność przejdzie na nabywcę dopiero po spełnieniu wymagania przewidzianego w art. 155 § 2 Kodeksu cywilnego, tj. po przeniesieniu na nabywcę posiadania rzeczy powstałej w wyniku odłączenia części składowej.

Na gruncie powołanego wyżej art. 2 pkt 6 ustawy o VAT powyższe oznacza, iż automat do gier i odłączone od niego jego części składowe są odrębnymi towarami, których dostawa podlega odrębnie opodatkowaniu.

Ponadto jak wynika z zapisu art. 2 pkt 6 ww. ustawy o VAT towarami są rzeczy ruchome, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.) wprowadza się do stosowania w statystyce, ewidencji i dokumentacji oraz rachunkowości, a także w urzędowych rejestrach i systemach informacyjnych administracji publicznej Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU), stanowiącą załącznik do rozporządzenia (§ 1).

Zgodnie z § 3 pkt 1 ww. rozporządzenia do celów opodatkowania podatkiem od towarów i usług do dnia 31 grudnia 2010 r. stosuje się Polską Klasyfikację Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz. U. Nr 42, poz. 264, z późn. zm.).

W dziale 4 - Zakres Rzeczowy Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług - powyżej cytowanego rozporządzenia czytamy, iż Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług jest klasyfikacją produktów pochodzenia krajowego oraz z importu, przy czym:

• pod pojęciem produktów rozumie się wyroby i usługi;
• pod pojęciem wyrobów rozumie się surowce, półfabrykaty, wyroby finalne oraz zespoły i części tych wyrobów - o ile występują w obrocie;
  
  

Zatem Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług potwierdza, że na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług przedmiotem dostawy mogą być zarówno automaty, jak i ich części i są to różne towary. Tym samym oceniając czy dany towar był używany przez okres 6 miesięcy, który umożliwiałby ewentualnie zwolnienie tej dostawy z podatku VAT konieczne jest rozważenie czy towar będący przedmiotem dostawy stanowiący rzecz złożoną a nie jego część składową była używana przez ww. okres.

Z wniosku wynika, że automaty były używane przez dostawcę, chociaż okres ich używania był krótszy niż 6 miesięcy. Natomiast część składowa nie spełnia definicji towaru używanego, nie była ona bowiem używana jako odrębna rzecz, w rozumieniu zarówno art. 2 pkt 6 ustawy o VAT i art. 45 kodeksu cywilnego.

Tym samym w momencie dostawy tej części, która pomimo tego, że była elementem składowym automatu, nie stanowiła ona odrębnego towaru – rzeczy ruchomej, która była używana przez dokonującego dostawy.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz treść powołanych przepisów należy stwierdzić, że planowana sprzedaż części automatów nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy, z uwagi na to, że - jak wskazano wyżej - nie są one towarami używanymi w rozumieniu przepisów ust. 2 powołanego artykułu.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Odnośnie wyroków przywołanych przez Wnioskodawcę, tut. organ wyjaśnia, iż są one rozstrzygnięciami w danej konkretnej sytuacji. Nie mogą być źródłem prawa dla sytuacji będącej przedmiotem niniejszego wniosku. Sędziowie oceniali każdą sytuację indywidualnie, w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach przy wydawaniu interpretacji indywidualnej nie ma kompetencji do prowadzenia postępowania dowodowego czy porównawczego, opiera się tylko i wyłącznie na przedstawionym stanie faktycznym korzystając oczywiście z dorobku orzecznictwa sądów i innych organów podatkowych, ale ostateczna decyzja jest podejmowana w oparciu o konkretne dane zawarte we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Geodetów 1, 35-959 Rzeszów po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.