INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 marca 2010 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 10 marca 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 maja 2010 r. (data wpływu 31 marca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjne jest:

• nieprawidłowe – w zakresie dotyczącym odliczenia kosztu operacji leczniczo - rehabilitacyjnej,

• prawidłowe – w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

W dniu 3 marca 2010 r. Pani złożyła do Urzędu Skarbowego wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Pismem z dnia 5 marca 2010 r., nr I/2F/412/392/10, Naczelnik Urzędu Skarbowego, działając na podstawie art. 14b § 6 ustawy Ordynacja podatkowa oraz rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego, przekazał wniosek do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie ze znowelizowanym art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa, z dniem 1 lipca 2007 r. organem właściwym do dokonywania interpretacji przepisów prawa podatkowego został Minister Finansów.

Natomiast, stosownie do art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej Minister Finansów upoważnił – w drodze ww. rozporządzenia – dyrektorów czterech izb skarbowych do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie, określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów.

W analizowanym przypadku, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydania pisemnej interpretacji od dnia 1 lipca 2007 r. jest – w związku z § 6 ww. rozporządzenia – Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych określonych w art. 14b § 3 i § 4 oraz w art. 14f § 1 Ordynacji podatkowej, w związku z powyższym, pismem z dnia 20 maja 2010 r., nr ILPB2/415-356/10-2/WS, wezwano Wnioskodawczynię do jego uzupełnienia w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Jednocześnie poinformowano Wnioskodawczynię, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ, a jego uzupełnieniem nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano dnia 20 maja 2010 r. (skutecznie doręczono dnia 24 maja 2010 r.), zaś w dniu 31 maja 2010 r. do tut. organu wpłynęła odpowiedź, w której Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od 1995 r. leczy się w Poradni Ortopedycznej z powodu niepełnosprawności narządu ruchu (nóg i kręgosłupa). w dniu 18 lutego 2003 r., przez Powiatowy Zespół d/s Orzekania o Niepełnosprawności, została zaliczona do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności, na stałe. Zainteresowanej dokuczały bardzo duże doIegIiwości w stawie skokowym lewym. Leczenie zachowawcze (Ieki przeciwzapalne, przeciwbólowe, fizykoterapia, noszenia ortezy, ostrzykiwania sterydami, rehabilitacja ruchowa oraz noszenie obuwia ortopedycznego) nie przyniosło żadnej poprawy. w związku z powyższym lekarz prowadzący zaproponował Wnioskodawczyni operację, wskazując konkretnego specjalistę.

Wskazany specjalista nie przyjmował na oddziale ortopedycznym, w ramach świadczeń NFZ w związku z czym przyjął Zainteresowaną prywatnie i zakwalifikował Ją do operacji leczniczo –rehabilitacyjnej. Operację przeprowadzono w dniu 30 lipca 2009 r. dokonując potrójnej ortrodezy stawu z korekcją zniekształcenia - stabilizacja drutem, wydłużenie 2 śc. achillesa. w związku z przeprowadzonym zabiegiem leczniczo - rehabilitacyjnym w szpitalu specjalistycznym Wnioskodawczyni poniosła wydatki, które chciałaby odliczyć od dochodu w ramach ulgi rehabilitacyjnej, ponieważ ma je udokumentowane fakturami, i tak: zabieg operacyjny - 7.500 zł oraz 4 wizyty w poradni wraz z rachunkami za wizytę oraz związane z tym koszty z dojazdem do poradni na kwotę 1550 zł - płatne gotówką w dniu zabiegu rehabilitacyjnego. Na zabiegi ortopedyczne i rehabilitacyjne Zainteresowana dojeżdżała własnym samochodem osobowym (dowoził Ją mąż), stanowiącym współwłasność małżeńską. Wnioskodawczyni, z miejscowości miejsca zamieszkania do miejscowości, w której odbywały się przedmiotowe zabiegi, pokonywała odległość 150 km. Dojazdów do poradni ortopedycznej było sześć zatem długość przejazdu wynosiła 1800 km (300 km x 6). Na poniesione wydatki Zainteresowana posiada rachunki. Wydatki te nie zostały sfinansowane ani dofinansowane z żadnych źródeł – Wnioskodawczyni poniosła je sama w całości, nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i nie zostały odliczone od przychodów na podstawie ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym, podatku od towarów i usług i nie zostały zwrócone w żadnej innej formie.

Od 1997 roku Zainteresowana pobiera świadczenie emerytalne.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy przeprowadzony zabieg leczniczo – rehabilitacyjny, który usprawnił poruszanie się i był nieodzowny, podlega odliczeniu w ramach ulgi rehabilitacyjnej...
2. Czy poniesione wydatki w kwocie 9050 zł plus koszty dojazdu ( 1800 km x 0,835 zł/km = 1.504 zł) Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu na cele rehabilitacyjne...
3. Jakie dokumenty należy przedstawić w Urzędzie Skarbowym, aby móc skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej...

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z tym, że stan Jej zdrowia uległ znacznej poprawie w wyniku przeprowadzonego zabiegu i rehabilitacji, Zainteresowana uważa, że wydatki były celowe. Przed zabiegiem Wnioskodawczyni groziło poruszanie się na wózku inwalidzkim.

Ulga rehabilitacyjna powinna mieć zastosowanie, czego potwierdzenie Zainteresowana znajduje w decyzji Izby Skarbowej w Łodzi, Nr PBI-3/4117/IN-33/US/2006/AA, w której został opisany podobny przypadek.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe – w zakresie dotyczącym odliczenia kosztu operacji leczniczo - rehabilitacyjnej,

• prawidłowe – w pozostałym zakresie.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zmianami) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Stosownie do art. 26 ust. 7a pkt 6 ww. ustawy, za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione za odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy stanowi, iż za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do i lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do i lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. w przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7c ww. ustawy, wysokość wydatków na cele określone w ust. 7a ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Zgodnie z cytowanym wyżej przepisem, wysokość wydatków (z uwzględnieniem wskazanych wyjątków) ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Może to być faktura, rachunek, dowód wpłaty na poczcie lub potwierdzenie przelewu bankowego, o ile wynika z nich kto, kiedy, ile oraz za co zapłacił.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o niepełnosprawności narządu ruchu w stopniu umiarkowanym. w 2009 r. Zainteresowana poddała się operacji potrójnej ortrodezy stawu z korekcją zniekształcenia: stabilizacja drutem, wydłużenie 2 śc. achillesa, która pozwoliła Jej uniknąć poruszania się na wózku inwalidzkim. w związku z powyższym Wnioskodawczyni poniosła wydatki związane z operacją, zabiegami rehabilitacyjnymi oraz z dojazdami na powyżej wskazane cele.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje pojęcia rehabilitacja oraz rehabilitacja lecznicza. Zgodnie z definicją tych pojęć zawartą w „Słowniku wyrazów obcych” (PWN, Warszawa 1991 r.) rehabilitacja jest to przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej poprzez stosowanie odpowiednich zabiegów leczniczych; rehabilitacja lecznicza zaś to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, elektrolecznictwo, mechanoterapię i kinezyterapię. Istotne znaczenie mogą mieć również zabiegi chirurgiczne zmierzające do przywrócenia organicznych funkcji, zmniejszenia następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanemu przywrócić jego społecznie przydatną sprawność.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny, tut. Organ nie kwestionuje, iż przeprowadzony zabieg operacyjny miał na celu stworzenie warunków do dalszej efektywnej rehabilitacji i poprawy sprawności uszkodzonych narządów ruchu. Ostatecznie jednak rozstrzygnięcie kwestii czy dany zabieg wchodzi w zakres zabiegów rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organu podatkowego i należy do lekarza specjalisty. Zatem w przedmiotowej sprawie odliczenie od dochodu wydatku na zabieg operacyjny byłoby możliwe tylko wówczas, gdy zabieg ten zostanie zakwalifikowany przez lekarza specjalistę jako zabieg rehabilitacyjny.

Wnioskodawczyni wskazała, iż lekarz specjalista zakwalifikował Ją do operacji leczniczo – rehabilitacyjnej, natomiast operacja leczniczo - rehabilitacyjna nie jest zabiegiem rehabilitacyjnym.

Zainteresowana wskazała również, iż poniosła wydatki w związku z używaniem samochodu osobowego na dojazd na zabieg operacyjny oraz zabiegi rehabilitacyjne. Możliwość odliczenia ww. wydatków reguluje art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Omawiany wydatek jest limitowany do kwoty 2.280 zł i dotyczy wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Zatem, aby skorzystać z możliwości odliczenia kwoty 2.280 zł, należy posiadać i lub II grupę inwalidztwa, być właścicielem lub współwłaścicielem samochodu osobowego oraz dojeżdżać nim na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Podkreślenia wymaga, iż określona w ustawie kwota 2.280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Wydatki te muszą być jednakże faktycznie poniesione. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2.280 zł” wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Ponadto ustawodawca dla tych odliczeń, zgodnie z cytowanym wyżej art. 26 ust. 7c ww. ustawy przyjął, że nie jest konieczne ustalanie wysokości wydatków na podstawie dowodów potwierdzających ich poniesienie. Wydatki te mogą więc być odliczane nawet jeśli podatnik nie dysponuje dokumentami potwierdzającymi ich poniesienie.

Jednakże brak obowiązku dokumentacji dotyczy wyłącznie okoliczności poniesienia takiego typu wydatku. Zatem Wnioskodawczyni nie jest zobowiązana do gromadzenia w celach dowodowych jakichkolwiek rachunków, faktur czy też innych dokumentów potwierdzających koszt dojazdu. Jednakże fakt oraz konieczność poniesienia tych wydatków powinny być co najmniej uprawdopodobnione.

Należy zauważyć, że nie każdy dojazd na wizyty u lekarza specjalisty jest jednocześnie dojazdem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Mając na względzie przedstawiony stan faktyczny, a także obowiązujący stan prawny stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni może, w ramach ulgi rehabilitacyjnej, odliczyć od dochodu udokumentowane wydatki poniesione na odpłatne zabiegi rehabilitacyjne, natomiast nie może odliczyć kosztu operacji leczniczo – rehabilitacyjnej.

Ponadto Zainteresowana może odliczyć wydatki związane z używaniem samochodu osobowego na dojazd, na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne, do kwoty 2.280 zł.

Jednocześnie tut. Organ wskazuje, iż w odniesieniu do pytania nr 3 nie udzielono odpowiedzi, ponieważ Wnioskodawczyni, wezwana do uzupełnienia wniosku, nie przedstawiła własnego stanowiska w tym zakresie.

Ponadto należy wskazać, iż powołana przez Wnioskodawczynię decyzja Izby Skarbowej w Łodzi została wydana w indywidualnej sprawie i nie jest wiążąca dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Należy dodać, iż dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji w ramach wydanej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.