INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2009r. (data wpływu 18 sierpnia 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 21 września 2009r. (data wpływu 22 września 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 sierpnia 2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działek.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 21 września 2009r. (data wpływu 22 września 2009r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 14 września 2009r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 12 sierpnia 2008r., za pieniądze pochodzące z majątku wspólnego (wspólności ustawowej), Wnioskodawca kupił działkę z zamiarem budowy na niej własnego budynku mieszkalnego. Pieniądze na budowę miały być uzyskane z kredytu bankowego i w ten sposób inwestycja miała być sfinansowana. Okazało się jednak, że w związku z sytuacją finansową w kraju i za granicą, banki zaostrzyły warunki kredytowania i podniosły znacząco swoje marże. Wobec tego, Wnioskodawca zdecydował wraz z żoną, że lepiej będzie podzielić działkę na mniejsze i wybudować się na jednej z nich. W lutym 2009r. został zaakceptowany podział działki na 4 mniejsze. Środki uzyskane ze sprzedaży Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na budowę domu. Wnioskodawca jest osobą fizyczną i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, tym bardziej związanej z profesjonalnym obrotem nieruchomościami.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

1. Wnioskodawca nie jest podatnikiem VAT.
2. Wnioskodawca nie jest rolnikiem.
3. Łączna powierzchnia nabytego gruntu wynosi 4269 m2; 313 m2 zostały przeznaczone na poszerzenie drogi gminnej oraz drogę wewnętrzną. Wnioskodawca zamierza sprzedać 3048 m2 stanowiące sumę trzech działek, natomiast pozostawić sobie działkę o powierzchni 908 m2.
4. Nieruchomość, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oznaczona jest symbolem A3.3-2MN1 – jako tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.
5. Wszystkie działki w momencie sprzedaży będą niezabudowane.
6. Wnioskodawca nie występował o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.
7. Działka przed i po podziale była wykorzystywana jako rekreacyjna.
8. Działki nie były przedmiotem najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.
9. Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości gruntowych.
10. Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej sprzedaży gruntów, to pierwsza nieruchomość gruntowa jaką posiada.
    

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy sprzedaż gruntów (działek) wymienionych we wniosku, w liczbie trzech, stanowi podstawę do opodatkowania podatkiem VAT...
2. Czy sprzedaż wszystkich działek z przeznaczeniem środków uzyskanych ze sprzedaży na zakup mieszkania lub domu, w którym Wnioskodawca zamieszka, będzie stanowiło podstawę do opodatkowania VAT-em...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w myśl przepisów art. 15 ustawy o VAT, sprzedaż działek z zamiarem przeznaczenia środków na własne cele mieszkaniowe nie nosi znamion działalności gospodarczej i nie powinna być opodatkowana podatkiem od towarów i usług. Kupno działki nie odbywało się z zamiarem odsprzedaży, ani podziału, a sprzedaż jest wynikiem braku możliwości pozyskania środków na własne lokum w inny sposób.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty (art. 2 pkt 6 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Z kolei na podstawie art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy o VAT).

Powyższe oznacza, że dostawa towarów, w tym także gruntów podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie wówczas, gdy dokonana będzie przez podmiot mający status podatnika tj. prowadzącego samodzielną działalność gospodarczą w rozumieniu powołanej wyżej definicji.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności. O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat) ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowo-prawne było dokonywanie tej czynności wielokrotnie.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej przeznaczonej pod zabudowę, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Jak wynika z treści wniosku, w dniu 12 sierpnia 2008r., za pieniądze pochodzące z majątku wspólnego (wspólności ustawowej), Wnioskodawca kupił działkę z zamiarem budowy na niej własnego budynku mieszkalnego. Pieniądze na budowę miały być uzyskane z kredytu bankowego i w ten sposób inwestycja miała być sfinansowana. Okazało się jednak, że w związku z sytuacją finansową w kraju i za granicą, banki zaostrzyły warunki kredytowania i podniosły znacząco swoje marże. Wobec tego, Wnioskodawca zdecydował wraz z żoną, że lepiej będzie podzielić działkę na mniejsze i wybudować się na jednej z nich. W lutym 2009r. został zaakceptowany podział działki na 4 mniejsze. Środki uzyskane ze sprzedaży Wnioskodawca zamierza przeznaczyć na budowę domu. Wnioskodawca jest osobą fizyczną i nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej, tym bardziej związanej z profesjonalnym obrotem nieruchomościami.

Ponadto:

1. Wnioskodawca nie jest podatnikiem VAT.
2. Wnioskodawca nie jest rolnikiem.
3. Łączna powierzchnia nabytego gruntu wynosi 4269 m2; 313 m2 zostały przeznaczone na poszerzenie drogi gminnej oraz drogę wewnętrzną. Wnioskodawca zamierza sprzedać 3048 m2 stanowiące sumę trzech działek, natomiast pozostawić sobie działkę o powierzchni 908 m2.
4. Nieruchomość, zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego oznaczona jest symbolem A3.3-2MN1 – jako tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej.
5. Wszystkie działki w momencie sprzedaży będą niezabudowane.
6. Wnioskodawca nie występował o wydanie decyzji o warunkach zabudowy.
7. Działka przed i po podziale była wykorzystywana jako rekreacyjna.
8. Działki nie były przedmiotem najmu, dzierżawy lub innych umów o podobnym charakterze.
9. Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości gruntowych.
10. Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej sprzedaży gruntów, to pierwsza nieruchomość gruntowa jaką posiada.
    

Mając na uwadze powyższe uznać należy, że sprzedaż przedmiotowych gruntów, jako dokonana z majątku osobistego nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawcy nie można w tym zakresie uznać za podatnika podatku VAT, a okoliczności dokonania okazjonalnej transakcji zbycia gruntu nie można przypisać znamion częstotliwości. Wnioskodawca sprzedając grunt korzysta zatem z przysługującego mu prawa do rozporządzenia własnym majątkiem.

Wnioskodawca nabył bowiem przedmiotowe działki we współwłasności z żoną w 2008r. w celu budowy własnego domu. Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej, nie jest rolnikiem ryczałtowym. Grunty nie były nigdy przedmiotem dzierżawy, najmu lub umów o podobnym charakterze. Wnioskodawca nie jest podatnikiem podatku VAT. Środki uzyskane z ich sprzedaży zostaną przeznaczone na budowę domu lub zakup mieszkania albo domu.

Zatem w ocenie tut. organu nie można uznać przedmiotowej sprzedaży z majątku osobistego trzech lub wszystkich czterech działek za częstotliwą dostawę gruntów, a więc czynność ta w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie mieści się w definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy, a co za tym idzie sprzedaż przedmiotowych działek nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. organ zauważa, że niniejsza interpretacja dotyczy Pana jako Wnioskodawcy. Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną), zatem interpretację wydać można na rzecz jednej osoby fizycznej, a nie dla małżonków.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem.

Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.