INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2009r. (data wpływu 18 września 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 2 grudnia 2009r. (data wpływu 7 grudnia 2009r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla organizacji obozów letnich dla dzieci i młodzieży - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 września 2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla organizacji obozów letnich dla dzieci i młodzieży.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 2 grudnia 2009r. (data wpływu 7 grudnia 2009r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 23 listopada 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca organizuje m.in. obozy letnie dla dzieci i młodzieży, w kraju i za granicą. Obozy letnie organizowane są w pensjonacie będącym własnością firmy Wnioskodawcy.

We własnym zakresie Wnioskodawca zapewnia:

1. nocleg i wyżywienie (własna kuchnia),
2. zatrudnienie instruktorów sportu i opiekunów dla dzieci.
   
   

Wnioskodawca sam organizuje nabór (Internet, ulotki) uczestników na obozy.

Usługi te Wnioskodawca opodatkowuje stawką VAT 7%. Urząd Statystyczny sklasyfikował ww. usługi świadczone przez Wnioskodawcę jako „usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci” PKWiU 55.23.11-00.

Wnioskodawca nie posiada koncesji organizatora turystyki.

1. Organizacja obozów letnich dla dzieci i młodzieży:

Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT czynnym, przy organizacji obozów letnich dla dzieci i młodzieży szkolnej, działa we własnym imieniu i na własny rachunek.

Organizacja ww. obozów obejmuje:

1. Wnioskodawca ma własny pensjonat, przez co zapewnia noclegi i wyżywienie z własnej kuchni.
2. Na podstawie umów o pracę i umów zleceń zatrudnia kadrę instruktorską i opiekuńczą (do nauki gry w tenisa obozowiczów, nauki jazdy na rowerze, nauki jazdy konnej).
3. Wnioskodawca organizuje w czasie turnusu wyjazd na wycieczkę np. do Z. Tutaj wynajmuje autokar i kupuje bilety wstępu do np. muzeum.
4. Celem identyfikacji dzieci Wnioskodawca zawsze rozdaje na początku obozu jednokolorowe koszulki lub czapki z logiem jego firmy.
5. Za udział w konkursach, dzieci otrzymują nagrody (gry planszowe, kubki).
6. W czasie każdego turnusu Wnioskodawca organizuje jednego dnia „zielony kulig" dla dzieci i ich rodziców, gdzie dzieci jadą wspólnie z rodzicami wozami wiejskimi do lasu i tam są występy karaoke dzieci i rodziców oraz mały piknik.
   
   

Wnioskodawca nie wie, nie umie ocenić, czy wszystkie ww. usługi ma uznać, że są nabywane dla bezpośredniej korzyści uczestników tych obozów we własnym zakresie.

Jeśli chodzi o dokumentację usług, to 90% wpłat odbywa się przelewem na konto firmy Wnioskodawcy. Przychód do podatku dochodowego Wnioskodawca deklaruje w k.u.p zgodnie z listą uczestników w dniu zakończenia obozu. Jeśli chodzi o podatek VAT, deklaruje w dacie otrzymania pieniędzy, jednak nie później niż w dacie zakończenia obozu. Fakturę VAT Wnioskodawca wystawia na prośbę zainteresowanego.

Ewidencja sprzedaży jak i ewidencja zakupów dla celów sporządzenia deklaracji VAT oraz ustalenia podatku należnego są prowadzone. Nie są jednak w niej wyodrębnione kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników obozów. Wszystkie koszty obce Wnioskodawca ma udokumentowane fakturami lub rachunkami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 2 grudnia 2009r. - data wpływu 7 grudnia 2009r.):

Czy świadczone usługi są opodatkowane wg stawki VAT 7%, zgodnie z załącznikiem nr 3, poz. 140 ustawy o podatku od towarów i usług - ustawa z dnia 11 marca 2004r....

Zdaniem Wnioskodawcy (stanowisko ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku z dnia 2 grudnia 2009r. - data wpływu 7 grudnia 2009r.): organizacja obozów letnich jest opodatkowana podatkiem VAT, jako usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci - 55.23.11- stawką 7% - poz. 140 zał. Nr 3 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 cyt. ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast przez świadczenie usług – w myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 3 cyt. ustawy, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119. Z przepisu tego wynika jednoznacznie, iż klasyfikacja statystyczna nie dotyczy usług elektronicznych i turystycznych. W związku z tym usługi te są opodatkowane według stawki podatku wskazanej przez ustawodawcę bez względu na przyporządkowany tym usługom symbol PKWiU.

Należy przy tym zauważyć, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia usług turystki, jednak przez usługę turystyki należy rozumieć kompleksową usługę świadczoną na rzecz turysty, która obejmuje swym zakresem cząstkowe usługi, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć. Takie rozumienie tego pojęcia potwierdza również treść niżej wymienionego przepisu art. 119 ustawy o VAT. Zatem za usługi turystyki należy uznać zorganizowane lub indywidualne wyjazdy wypoczynkowe połączone z rekreacją i rozrywką (tzn. kompleksowym programem imprez). Zgodne jest to także z potocznym rozumieniem słowa turystyka – w słowniku języka polskiego „turystyka” to dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (Słownik języka polskiego, Wydawnictwo PWN Biblioteka Gazety Wyborczej).

Przepis art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług określa szczególną procedurę opodatkowania usług turystyki. W myśl ust. 1 tego artykułu podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5.

Zgodnie z art. 119 ust. 2 ustawy o VAT przez marżę, o której mowa w ust. 1, rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty; przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie.

Natomiast w myśl ust. 3 ww. artykułu rozliczenie metodą marży stosuje się bez względu na to kto nabywa usługę turystyki, w przypadku gdy podatnik:

1. ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;
2. działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek;
3. przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.
   
   

Zgodnie z art. 119 ust. 3a ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Powyższa regulacja zobowiązuje podatników świadczących usługi turystyki do prowadzenia specyficznej dla tego rodzaju działalności ewidencji. W efekcie, łączne spełnienie wszystkich przedmiotowych przesłanek przesądza o obligatoryjności zastosowania szczególnej procedury opodatkowania marżą usług turystyki.

Z brzmienia ww. art. 119 ust. 1 i ust. 3 wynika, że podatnik stosuje procedurę szczególną przy rozliczeniu usługi turystyki, gdy spełni łącznie ww. warunki.

Według art. 119 ust. 5 ustawy o VAT, w przypadku, gdy przy świadczeniu usługi turystyki podatnik oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, część świadczeń w ramach tej usługi wykonuje we własnym zakresie, zwanych dalej „usługami własnymi", odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. W celu określenia podstawy opodatkowania dla usług własnych stosuje się odpowiednio przepisy art. 29.

Z kolei ust. 6 ww. artykułu wskazuje, iż w przypadkach, o których mowa w ust. 5, podatnik obowiązany jest do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne.

Podstawowym kryterium zasadności zastosowania specjalnych zasad opodatkowania marży, jest uznanie całego pakietu świadczeń za jedną usługę turystyki.

Usługa turystyki jest bowiem kompleksową usługą realizowaną przez podatnika, obejmującą swym zakresem różne usługi składowe świadczone dla bezpośredniej korzyści turysty, bez których dana impreza turystyczna nie mogłaby się odbyć, przy czym muszą być nabywane od innych podatników.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca organizuje m.in. obozy letnie dla dzieci i młodzieży, w kraju i za granicą. Obozy letnie organizowane są w pensjonacie będącym własnością firmy Wnioskodawcy.

Wnioskodawca sam organizuje nabór (Internet, ulotki) uczestników na obozy.

We własnym zakresie Wnioskodawca zapewnia:

1. nocleg i wyżywienie (własna kuchnia),
2. zatrudnienie instruktorów sportu i opiekunów dla dzieci.
   
   

Wnioskodawca nie posiada koncesji organizatora turystyki, jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT czynnym, przy organizacji obozów letnich dla dzieci i młodzieży szkolnej, działa we własnym imieniu i na własny rachunek.

Organizacja obozów letnich dla dzieci i młodzieży obejmuje:

1. Wnioskodawca ma własny pensjonat, przez co zapewnia noclegi i wyżywienie z własnej kuchni.
2. Na podstawie umów o pracę i umów zleceń zatrudnia kadrę instruktorską i opiekuńczą (do nauki gry w tenisa obozowiczów, nauki jazdy na rowerze, nauki jazdy konnej).
3. Wnioskodawca organizuje w czasie turnusu wyjazd na wycieczkę np. do Z. Tutaj wynajmuje autokar i kupuje bilety wstępu do np. muzeum.
4. Celem identyfikacji dzieci, Wnioskodawca zawsze rozdaje na początku obozu jednokolorowe koszulki lub czapki z logo jego firmy.
5. Za udział w konkursach, dzieci otrzymują nagrody (gry planszowe, kubki,...).
6. W czasie każdego turnusu Wnioskodawca organizuje jednego dnia „zielony kulig" dla dzieci i ich rodziców, gdzie dzieci jadą wspólnie z rodzicami wozami wiejskimi do lasu i tam są występy karaoke dzieci i rodziców oraz mały piknik.
   
   

Usługi te Wnioskodawca opodatkowuje stawką VAT 7%. Urząd Statystyczny sklasyfikował ww. usługi świadczone przez Wnioskodawcę jako „usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci” PKWiU 55.23.11-00.

Jeśli chodzi o dokumentację usług, to 90% wpłat odbywa się przelewem na konto firmy Wnioskodawcy. Przychód do podatku dochodowego Wnioskodawca deklaruje w k.u.p zgodnie z listą uczestników w dniu zakończenia obozu. Jeśli chodzi o podatek VAT, deklaruje w dacie otrzymania pieniędzy, jednak nie później niż w dacie zakończenia obozu. Fakturę VAT Wnioskodawca wystawia na prośbę zainteresowanego.

Ewidencja sprzedaży jak i ewidencja zakupów dla celów sporządzenia deklaracji VAT oraz ustalenia podatku należnego są prowadzone. Nie są jednak w niej wyodrębnione kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści uczestników obozów. Wszystkie koszty obce Wnioskodawca ma udokumentowane fakturami lub rachunkami.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca świadczy usługi turystyczne we własnym imieniu i na własny rachunek. W wykonaniu tych usług nabywa towary i usługi od innych podatników (tj. transport, bilety wstępu do np. muzeum, gry planszowe, kubki, koszulki lub czapki z logo firmy itp.).

Wnioskodawca wskazał również, iż m.in. na podstawie umów zleceń zatrudnia kadrę instruktorską i opiekuńczą, nie wskazał jednak czy z zawartych umów wynika na kim spoczywa odpowiedzialność wobec osób trzecich za naukę i powierzoną opiekę nad dziećmi. Czynności wykonywane przez kadrę instruktorską i opiekuńczą w ramach umowy zlecenia mogą być uznane za usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty w sytuacji gdy usługi te będą spełniały warunki pozwalające na zaliczenie ich do samodzielnej działalności gospodarczej. Jeżeli natomiast Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność wobec osób trzecich za wykonanie świadczonych przez niego usług – w tym również usług świadczonych przez zatrudnionych przez niego instruktorów i opiekunów, usługi świadczone w ramach umowy zlecenia wykonywane są w warunkach, o których mowa w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy (nie spełniają one kryterium samodzielności przy ich wykonaniu) i należy je zaliczyć do kosztów usług własnych, o których mowa w art. 19 ust. 5.

Usługi, które świadczy polegają m.in. na organizowaniu obozów letnich dla dzieci i młodzieży, i zaliczane są do grupy PKWiU 55.23.11-00 „Usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci”.

Przedstawiony stan faktyczny potwierdza spełnienie przesłanek zawartych w art. 119 ust. 3 ustawy. Zatem, Wnioskodawca spełniając wszystkie przesłanki łącznie, wyszczególnione w art. 119 ust. 3 cyt. ustawy, konsekwentnie zobowiązany jest prowadzić specyficzną ewidencję oraz stosować szczególną procedurę opodatkowania marży przewidzianą w przytoczonym artykule.

Podstawowa stawka, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22%. Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jaki i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienia od podatku. W przypadku opodatkowania marżą stosuje się stawkę podatku 22% do całej usługi turystycznej, bowiem w ustawie o podatku od towarów i usług nie wymieniono usług turystycznych jako usług, dla których obniża się stawkę podatku lub też usług, które zwalnia się od podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. Pod pozycją 140 załącznika nr 3 ustawodawca wymienił grupę usług świadczonych przez obiekty noclegowe turystyki oraz inne miejsca krótkotrwałego zakwaterowania (PKWiU ex 55.2), z wyłączeniem usług zakwaterowania w bursach, internatach i domach studenckich (PKWiU ex 55.23.15).

Należy zauważyć, iż odwołanie się przez Wnioskodawcę do klasyfikacji statystycznej na potrzeby ustalenia stawki właściwej dla usług będących przedmiotem zapytania, nie jest zasadne, gdyż w świetle art. 8 ust. 3 ustawy o VAT, usługi turystyki nie są identyfikowane dla potrzeb podatkowych za pomocą klasyfikacji wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Reasumując stwierdzić należy, iż organizowane przez Wnioskodawcę obozy letnie dla dzieci i młodzieży (na które składają się usługi własne i usługi albo towary nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty), stanowią usługi turystyki, a zatem podlegają opodatkowaniu według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy o VAT. Podstawą opodatkowania jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku (w przypadku towarów i usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty) natomiast dla usług własnych (świadczeń w ramach usługi wykonywanych we własnym zakresie) ustala się odrębnie podstawę opodatkowania stosując przepisy art. 29 ustawy o VAT. Usługi te jako usługi turystyki obligatoryjnie podlegają szczególnej procedurze opodatkowania marży, gdzie zastosowanie znajduje stawka podstawowa 22%. Zgodnie z art. 119 ust. 10 ustawy o VAT w wystawionych przez siebie fakturach podatnik nie wykazuje kwot podatku.

Nadmienia się, że wg ogólnej zasady zawartej w art. 27 ust. 1 ustawy, w przypadku świadczenia usług miejscem świadczenia jest miejsce, gdzie świadczący usługę posiada siedzibę, a w przypadku posiadania stałego miejsca prowadzenia działalności, z którego świadczy usługi - miejsce, gdzie świadczący usługę posiada stałe miejsce prowadzenia działalności; w przypadku braku takiej siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności - miejsce stałego zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-6 i art. 28. W stosunku do usług wskazanych w wyżej wymienionym art. 27 ust. 2-6 i art. 28 ustawy ustawodawca w sposób odmienny określił miejsce świadczenia usług.

Jednakże w związku z tym, że usługi turystyki nie zostały wskazane w wyżej wymienionych przepisach, w przypadku świadczenia tych usług obowiązuje ogólna zasada określona w wyżej cytowanym art. 27 ust. 1 ustawy o VAT.

Ponadto w myśl art. 119 ust. 7 ustawy, usługi turystyki podlegają opodatkowaniu stawką podatku w wysokości 0%, jeżeli usługi nabywane od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty są świadczone poza terytorium Wspólnoty.

Mając powyższe na uwadze, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Na marginesie należy wskazać, że podany przez Wnioskodawcę symbol PKWiU 55.23.11 został ujęty przez ustawodawcę w poz. 7a załącznika nr 4 do ustawy o VAT, zawierającego wykaz usług zwolnionych od podatku, jednakże zwolnieniem tym objęte są usługi świadczone przez obozowiska dla dzieci w zakresie, w jakim są one wykonywane w ramach odpłatnej i nieodpłatnej działalności pożytku publicznego przez organizacje posiadające status organizacji pożytku publicznego.

Ze złożonego wniosku nie wynika, aby Wnioskodawca posiadał status organizacji pożytku publicznego, a zatem powyższe zwolnienie nie ma w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Wnioskodawca nie może również skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w § 13 ust. 1 pkt 14 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1336), gdyż zwolnienie to obejmuje usługi obozów, kolonii lub usługi o podobnym charakterze, organizowane przez szkoły i inne jednostki objęte ustawą z dnia 7 września 1991r. o systemie oświaty (t.j. Dz. U. z 2004r. Nr 256, poz. 2572 ze zm.), świadczone wyłącznie na rzecz dzieci i młodzieży z tych szkół i jednostek, bowiem ze stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca nie jest szkołą ani jednostką wskazaną w tym przepisie oraz nie wynika, aby świadczył usługi w zakresie wskazanym w tym przepisie.

Nadmienia się ponadto, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14 c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, jest zatem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.