Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-997/12/BJ
z 12 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 08 listopada 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 13 listopada 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy stopą oprocentowania pożyczki udzielonej pracownikowi a stopą oprocentowania kredytu bankowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 listopada 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania kwoty stanowiącej różnicę pomiędzy stopą oprocentowania pożyczki udzielonej pracownikowi a stopą oprocentowania kredytu bankowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca na podstawie umów udziela pracownikom wykonującym zadania służbowe w terenie pożyczek na zakup samochodów prywatnych. W umowie zawarto zobowiązanie pracownika do wykorzystywania samochodu do celów służbowych.

Zgodnie z zarządzeniem nr (…) Dyrektora Generalnego „oprocentowanie pożyczki powinno być ustalone w wysokości nie niższej niż oprocentowanie środków obrotowych na rachunku bankowym” lecz w wysokości „nie niższej niż oprocentowanie lokat tych środków, przyjmując zawsze oprocentowanie wyższe”.

Wnioskodawca zawiera umowy z oprocentowaniem w wysokości lokat środków obrotowych, przyjmując wysokość oprocentowania z dnia poprzedzającego datę zawarcia umowy.

Z pożyczki mogą korzystać wszyscy pracownicy wykonujący zadania służbowe w terenie pod warunkiem deklaracji używania samochodu do celów służbowych, co jest zgodne z art. 46a ustawy o lasach.

Powyższe świadczenie wynika z:

1. Ponadzakładowego Układu Zbiorowego Pracy dla Pracowników - w rozdziale świadczenia pracownicze - § 18 pkt 4 „Pracownicy, wykonujący zadania służbowe w terenie mogą korzystać z pomocy udzielonej przez pracodawcę na zakup prywatnych samochodów używanych do celów służbowych”,
2. Zarządzenia nr (…) Dyrektora Generalnego z dnia 12 listopada 2009 r. – w związku z art. 46a ustawy o lasach.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy stanowi przychód ze stosunku pracy kwota stanowiąca różnicę pomiędzy stopą oprocentowania pożyczki udzielonej pracownikowi przez Wnioskodawcę a stopą oprocentowania kredytu bankowego?

Wnioskodawca, przywołując treść art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 720 § 1 ustawy Kodeks cywilny stwierdził, iż wskutek umowy pożyczki pożyczkobiorca uzyskuje prawo swobodnego dysponowania pożyczonymi środkami. Dopiero w terminie oznaczonym w umowie powstaje po jego stronie obowiązek zwrotu.

Umowa pożyczki zawarta pomiędzy zakładem pracy i pracownikiem nakłada na pożyczającego pracownika obowiązek zwrotu, w oznaczonym w umowie terminie, tej samej ilości pieniędzy. Zatem samo udzielenie pożyczki przez zakład pracy pracownikowi nie stanowi dla niego przychodu.

Art. 11 ust. 2a i 2b ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
• w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
  
  

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma zatem podstaw, zgodnie ze stanem faktycznym sprawy, do ustalenia wartości świadczeń częściowo odpłatnych na podstawie cen rynkowych bądź na podstawie różnicy pomiędzy oprocentowaniem pożyczek udzielonych innym odbiorcom a oprocentowaniem pożyczek udzielonych pracownikom. Wnioskodawca nie prowadzi bowiem działalności polegającej na udzielaniu ogólnodostępnych pożyczek. Pracownicy nie uzyskują ich zatem na korzystniejszych warunkach.

W sytuacji, gdy Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek lub kredytów, a zasady udzielania tych kredytów (pożyczek) stosowane są według jednolitych reguł wobec wszystkich pracowników, wówczas brak jest podstaw do zakwalifikowania niezapłaconych odsetek z umowy pożyczki nieoprocentowanej jako przychodu ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca podkreśla, iż świadczenia mogą zostać zakwalifikowane do przychodu podatkowego tylko wtedy, gdy będzie im można nadać przymiot świadczeń nieodpłatnych (lub częściowo odpłatnych). Takiego charakteru nie mają świadczenia pracodawcy polegające na udzieleniu pożyczki pracownikowi na zakup samochodu w zamian za deklarację zgody używania go do celów służbowych w związku z art. 46a ustawy o lasach.

Natomiast, jeżeli chodzi o opodatkowanie kwot stanowiących różnicę pomiędzy oprocentowaniem pożyczki, określonym w zawartej z pracownikiem umowie pożyczki a oprocentowaniem kredytu zaciągniętego przez Wnioskodawcę w banku, to w przypadku, gdy Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek oraz udzielanie pożyczek dla wszystkich pracowników odbywa się według tych samych zasad i przy zawieraniu umów pożyczek stosowana jest ta sama stopa procentowa, brak jest podstaw do uznania, iż po stronie pracowników powstaje przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 powołanej wyżej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, Wnioskodawca stwierdził, iż wartość odsetek w przypadku udzielenia pracownikowi przez pracodawcę nieoprocentowanej pożyczki nie stanowi dla tego pracownika przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na poparcie swego stanowiska Wnioskodawca przywołał szereg aktów wydanych przez organy podatkowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 powołanej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 tej ustawy wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Natomiast z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób wynika, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

W myśl art. 11 ust. 2b ww. ustawy jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Tak więc do przychodów ze stosunku pracy zalicza się nie tylko świadczenia rzeczowe czy pieniężne, ale również wartość świadczenia nieodpłatnego lub częściowo odpłatnego.

Dla celów podatkowych przyjmuje się, że nieodpłatne świadczenie obejmuje każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia nieodpłatnego świadczenia, jednak w orzecznictwie i doktrynie jednolicie przyjmuje się, że pojęcie to jest związane ze stosunkami prawnymi o charakterze zobowiązaniowym i rozumiane być musi jako świadczenie, z którym nie jest związana zapłata w jakiejkolwiek postaci.

Pod pojęciem nieodpłatnego świadczenia należy rozumieć korzyści wynikające z nieodpłatnego korzystania z cudzych rzeczy, także pieniędzy.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca na podstawie umów udziela pracownikom, wykonującym zadania służbowe w terenie, pożyczek na zakup samochodów prywatnych. Zgodnie z zarządzeniem Dyrektora Generalnego „oprocentowanie pożyczki powinno być ustalone w wysokości nie niższej niż oprocentowanie środków obrotowych na rachunku bankowym” lecz w wysokości „nie niższej niż oprocentowanie lokat tych środków, przyjmując zawsze oprocentowanie wyższe”. Wnioskodawca zawiera umowy z oprocentowaniem w wysokości lokat środków obrotowych, przyjmując wysokość oprocentowania z dnia poprzedzającego datę zawarcia umowy. Z pożyczki mogą korzystać wszyscy pracownicy wykonujący zadania służbowe w terenie pod warunkiem deklaracji używania samochodu do celów służbowych.

Zgodnie z art. 720 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

Samo udzielenie pożyczki gotówkowej przez zakład pracy nie stanowi dla pracownika przychodu, ponieważ umowa pożyczki nakłada na pożyczającego obowiązek zwrotu tej samej ilości pieniędzy.

W przypadku, gdy pożyczka nie jest w ogóle oprocentowana co do zasady nie można mówić, że pracownik otrzymał przysporzenie majątkowe, nie powstaje więc w takiej sytuacji przychód dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych.

W sytuacji, gdy zakład pracy nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek, a zasady udzielania tych pożyczek stosowane są według jednolitych reguł wobec wszystkich pracowników, wówczas brak jest podstaw do zakwalifikowania niezapłaconych odsetek z umowy pożyczki nieoprocentowanej jako przychodu ze stosunku pracy.

Świadczenia mogą zostać zakwalifikowane do przychodu podatkowego tylko wtedy, gdy można im nadać przymiot świadczeń nieodpłatnych (lub częściowo odpłatnych), a takiego charakteru nie mają świadczenia pracodawcy polegające na udzieleniu pracownikowi pożyczki na zakup samochodu, który winien być zgodnie z deklaracją używany do celów służbowych.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy zatem stwierdzić, iż kwota stanowiąca różnicę między oprocentowaniem pożyczki dla pracownika, ustalonym w wysokości lokat środków obrotowych, a stopą oprocentowania kredytu bankowego, w przypadku gdy Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej w zakresie udzielania pożyczek oraz udzielanie pożyczek odbywa się według tych samych zasad dla wszystkich pracowników i według tej samej stopy procentowej, nie stanowi dla pracownika przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym nie wywołuje skutków podatkowych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.