INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2010r. (data wpływu do tut. Biura – 02 lutego 2010r.), uzupełnionym w dniu 26 kwietnia 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną wydatku poniesionego na zakup pościeli rehabilitacyjnej oraz opłacenie przewodników osób zaliczanych do I grupy inwalidztwa - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 lutego 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną wydatku poniesionego na zakup pościeli rehabilitacyjnej oraz opłacenie przewodników osób zaliczanych do I grupy inwalidztwa.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismem z dnia 14 kwietnia 2010r. Znak: IBPB II/1/415-126/10/MCZ, wezwano do jego uzupełnienia. Wniosek uzupełniono w dniu 26 kwietnia 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny :

W październiku 2006r. wnioskodawca przebył udar mózgu który spowodował czasową niezdolność do samodzielnej egzystencji. Lekarz Orzecznik Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (ZUS) orzeczeniem z dnia 03 sierpnia 2007r. orzekł niezdolność do samodzielnej egzystencji. Z orzeczenia wynika, że niezdolność powstała od dnia 16 października 2006r. i trwała do dnia 31 lipca 2008r. Wnioskodawca posiada również orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wydane w dniu 08 lutego 2008r. ustalające umiarkowany stopień niepełnosprawności istniejący od dnia 11 stycznia 2008r. na stałe; orzeczona przyczyna niepełnosprawności: 10-N, 03-L. W wyniku przebytego udaru mózgu, który spowodował niedowład lewostronny ciała, wnioskodawca ma trudności w samodzielnym poruszaniu się (chodzenie wyłącznie przy pomocy laski i osób trzecich), myciu, ubieraniu oraz przygotowywaniu i spożywaniu posiłków. W części ciała objętej niedowładem wystąpiły zaburzenia krążenia krwi powodujące wyziębienie tej części ciała – zwłaszcza w porze nocnej. Dlatego lekarz leczący wnioskodawcę zalecił zakup pościeli rehabilitacyjnej (wnioskodawca posiada zaświadczenie lekarskie). Wnioskodawca zakupił zaleconą pościel rehabilitacyjną w dniu 29 czerwca 2008r. i posiada dowód jej zakupu. Wydatek poniesiony na zakup pościeli rehabilitacyjnej wnioskodawca odliczył od dochodu w rozliczeniu rocznym za 2008r. Ponadto wnioskodawca poniósł w 2008r. wydatki na opłacenie przewodników osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonej do I grupy inwalidztwa. Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie przyznało wnioskodawcy dofinansowanie ze środków PEFRON na „likwidację barier architektonicznych” dla osób niepełnosprawnych, które maja problemy w poruszaniu się.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

1. Czy zakup pościeli rehabilitacyjnej można odliczyć w ramach wydatków, o których mowa w art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...
2. Czy posiadane orzeczenie lekarza orzecznika ZUS stwierdzające niezdolność do samodzielnej egzystencji jest przesłanką do skorzystania z ulgi, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 7 ww. ustawy...
   
   

Zdaniem wnioskodawcy zakup pościeli rehabilitacyjnej o symbolu PKWiU: 17 60 11-30.91 można odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej - zwłaszcza, że konieczność jej zakupu potwierdza zaświadczenie wydane przez lekarza prowadzącego. Zgodnie z definicją słownikową, sprzętem jest bowiem „przedmiot użytkowy" albo "przedmiot używany do jakichś prac lub w jakichś okolicznościach". Pościel rehabilitacyjna jest niewątpliwie przedmiotem, który jest używany w jakichś okolicznościach (niepełnosprawność), a więc jest sprzętem, którego zakup można odliczyć w ramach ulgi rehabilitacyjnej.

W ocenie wnioskodawcy osoba niezdolna do samodzielnej egzystencji może skorzystać z ulgi, o której mowa w art. 26 ust. 7a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Osoba chodząca o lasce lub z pomocą osoby trzeciej, mająca trudności w samodzielnym myciu, ubieraniu i spożywaniu posiłków - to bezspornie osoba z niepełnosprawnością narządu ruchu. Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 7f ww. ustawy osobą zaliczoną do l grupy inwalidztwa jest osoba u której orzeczono „całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji”. Wszystkie te elementy wskazują spełnienie przesłanek do skorzystania z ww. ulgi.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a - 4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, zaś zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b – 7g tego artykułu.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7d tej ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Na podstawie art. 26 ust. 7f ww. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
      
      

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997r.

Wysokość wydatków, o których mowa powyżej ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14 (art. 26 ust. 7c ustawy).

Wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie (art. 26 ust. 7b ustawy).

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powołane przepisy należy stwierdzić, że określenie ”indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać określone właściwości.

Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że:

1. osoba niepełnosprawna winna ponieść wydatek na zakup lub naprawę sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych,
2. pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek,
3. zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu i ułatwiać wykonywanie czynności życiowych,
4. cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.
   
   

Jak z wyżej powołanych przepisów wynika ustawodawca w art. 26 ust. 7a ww. ustawy wyraźnie określił, które wydatki uznaje za wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu.

Z treści wniosku wynika, że wnioskodawca, ze względu na przebyte porażenie mózgowe i powstały w jego wyniku niedowład lewostronny ciała miał orzeczoną czasowo niezdolność do samodzielnej egzystencji - od dnia 16 października 2006r. do dnia 31 lipca 2008r. Wnioskodawca posiada również orzeczenie o stopniu niepełnosprawności wydane przez Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wydane w dniu 08 lutego 2008r. ustalające umiarkowany stopień niepełnosprawności istniejący od dnia 11 stycznia 2008r. na stałe; orzeczona przyczyna niepełnosprawności: 10-N, 03-L. W wyniku przebytego udaru mózgu, który spowodował niedowład lewostronny ciała wnioskodawca ma trudności w samodzielnym poruszaniu się, myciu, ubieraniu oraz przygotowywaniu i spożywaniu posiłków. W części ciała objętej niedowładem wystąpiły zaburzenia krążenia krwi powodujące wyziębienie tej części ciała – zwłaszcza w porze nocnej. Lekarz leczący wnioskodawcę zalecił zakup pościeli rehabilitacyjnej (wnioskodawca posiada zaświadczenie lekarskie). Wnioskodawca zakupił zaleconą pościel rehabilitacyjną w dniu 29 czerwca 2008r. i posiada dowód jej zakupu. Wydatek poniesiony na zakup pościeli rehabilitacyjnej wnioskodawca odliczył od dochodu w rozliczeniu rocznym za 2008r. Ponadto wnioskodawca poniósł w 2008r. wydatki na opłacenie przewodników osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonej do I grupy inwalidztwa.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż faktem jest w przedmiotowej sprawie, iż zakupiona pościel rehabilitacyjna w przypadku podatnika, który w wyniku lewostronnego porażenia ciała cierpi na zaburzenia krążenia krwi powodujące wyziębienie porażonej strony ciała poprawia samopoczucie wnioskodawcy, bowiem dogrzewa wyziębioną część ciała, jednakże nie mieści się ona w dyspozycji przepisu art. 26 ust. 7a pkt 3, ponieważ wyrób ten nie jest sprzętem, urządzeniem czy narzędziem technicznym niezbędnym w rehabilitacji bądź ułatwiającym wykonywanie czynności życiowych i nie posiada cech indywidualnych. Nie kwestionując walorów jakościowych przedmiotowej pościeli rehabilitacyjnej należy stwierdzić, iż wyrób ten mieści się w kategorii dóbr powszechnego użytku, z których w zwykły sposób korzystać może ogół osób niezależnie od faktu ewentualnej niepełnosprawności. Trudno zatem mówić o indywidualnym charakterze zakupionego wyrobu. Wobec tego zakup ww. pościeli nie podlega odliczeniu od dochodu. Należy bowiem zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy stanowiące ulgi winny być interpretowane ściśle, niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca

Wobec tego stwierdzić należy, iż zakup pościeli rehabilitacyjnej nie jest wydatkiem podlegającym odliczeniu od podstawy opodatkowania w rozumieniu przepisu art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i dlatego stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku w tym zakresie jest nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 26 ust. 7a pkt 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa.

Z ww. przepisu wynika zatem, że aby podatnik mógł skorzystać z odliczenia, o którym mowa w art. 26 ust. 7a pkt 7 ww. ustawy tj. wydatków na opłacenie przewodników osoby niepełnosprawnej, musi:

• być osobą niepełnosprawną, zaliczoną do I bądź II grupy inwalidztwa z tytułu chorób narządu wzroku lub I grupy inwalidztwa z tytułu chorób narządów ruchu;
• korzystać z pomocy osób pełniących rolę jego przewodnika i faktycznie ponosić z tego tytułu wydatki; przy czym odliczeniu podlega kwota nieprzekraczająca w roku podatkowym kwoty 2.280,00 zł., pod warunkiem, że wydatek nie został sfinansowany (dofinansowany) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie został zwrócony podatnikowi w jakiejkolwiek formie.
  
  

Zatem co do zasady, wydatek na cele rehabilitacyjne ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego jego poniesienie, jednakże zasada ta, nie dotyczy osób niewidomych z I lub II grupa inwalidztwa oraz z niepełnosprawnością narządów ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa ponoszących wydatki na opłacenie przewodników. Wnioskodawca w 2008r. był – jak wynika z treści wniosku – osobą czasowo niezdolną do samodzielnej egzystencji (orzeczenie ZUS), a wiec zgodnie z przepisem art. 26 ust. 7f ww. ustawy - osobą niepełnosprawną zaliczaną do I grupy inwalidztwa - oraz osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym na stałe (orzeczenie Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności) a wiec zgodnie z przepisem art. 26 ust. 7f ww. ustawy - osobą niepełnosprawną zaliczaną do II grupy inwalidztwa. Jako przyczynę niepełnosprawności wskazano choroby o symbolu 10-N (choroby neurologiczne) i 03-L (zaburzenia głosu, mowy i choroby słuchu). Ze stanu faktycznego wniosku wynika zatem, że u podstaw problemów jakie wnioskodawca ma z poruszaniem się i innymi czynnościami życiowymi, przy których niezbędna jest sprawność kończyn i ciała leży choroba neurologiczna, bowiem zarówno orzeczenie ZUS jak i Powiatowego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności zostały wydane w związku z powstałymi skutkami udaru mózgu. Choroby narządu ruchu jako przyczyna niepełnosprawności zostały sklasyfikowane pod symbolem 05-R - § 32 ust. 2 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 lipca 2003r. w sprawie orzekania o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności (Dz. U. Nr 139, poz.1328 ze zm.). Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że sam fakt posiadania I lub II grupy inwalidztwa nie jest wystarczający do skorzystania z ulgi przewidzianej w art. 26 ust. 7a pkt 7 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. dotyczącej wydatków poniesionych na opłacenie przewodników. Ustawodawca bowiem w tym przepisie wyraźnie wskazał do jakich konkretnie osób niepełnosprawnych adresowana jest ta ulga - wyłącznie do osoby niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz do osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa. Zatem wnioskodawca, który posiada orzeczenie o niezdolności do samodzielnej egzystencji z przyczyn innych niż wymienione w art. 26 ust. 7a pkt 7 powołanej wyżej ustawy nie może skorzystać z tej ulgi podatkowej.

Należy tu również nadmienić, że ww. osoba niepełnosprawna ponosząca wydatki na opłacenie przewodników choć nie jest obowiązana do posiadania dokumentów stwierdzających ich poniesienia, to jednak musi liczyć się z ewentualnością, że organ podatkowy weryfikujący np. w trakcie czynności sprawdzających lub postępowania podatkowego zeznanie roczne w zakresie poprawności dokonanych odliczeń, ma prawa domagać się od podatnika przedstawienia okoliczności związanych z poniesionymi wydatkami, np. wskazanie kto świadczył pomoc i w jakiej wysokości przyjął wynagrodzenie. (osoby pełniące funkcję przewodników osób niepełnosprawnych winny wykazać wartość otrzymanego świadczenia pieniężnego w rocznym zeznaniu podatkowym jako przychód zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy). Z art. 26 ust. 7a pkt 7 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika bowiem, że aby wydatki te mogły być odliczone m.in. przez osoby niepełnosprawne zaliczone do I grupy inwalidztwa z niepełnosprawnością wskazaną w tym przepisie, muszą zostać faktycznie poniesione na opłacenie przewodników. Przy czym kwota w wysokości 2.280 zł stanowi górny limit przysługującej ulgi – nie jest to natomiast kwota odliczenia przysługująca podatnikowi bezwarunkowo – niezależnie od wysokości faktycznie poniesionych wydatków i przyznana tylko z racji bycia osobą niepełnosprawną.

Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a pkt 7 powołanej wyżej ustawy jest niedozwolona. Również do tego przepisu ma bowiem zastosowanie zasada, przyjęta w orzecznictwie, jak i w doktrynie prawa podatkowego, iż ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania i winny być interpretowane ściśle, gdyż niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca.

Brak jest zatem podstaw do uznania, iż wydatki poniesione przez wnioskodawcę w 2008r. na opłacenie przewodników osoby niepełnosprawnej niezdolnej do samodzielnej egzystencji - co odpowiada I grupie inwalidztwa, zgodnie z ww. art. 26 ust. 7f cyt. ustawy - spełniają przesłankę określoną w art. 26 ust. 7a pkt 7 ww. ustawy i mogą być odliczone od dochodu.

Wobec powyższego stanowisko wnioskodawcy również w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

W związku z dołączeniem do wniosku kserokopii dokumentów należy zauważyć, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.