INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 listopada 2009r. (data wpływu 14 grudnia 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 1 lutego 2010r. (data wpływu 4 lutego 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży gruntu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2009r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zasadności opodatkowania podatkiem od towarów i usług sprzedaży gruntu.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 1 lutego 2010r. (data wpływu 4 lutego 2010r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 27 stycznia 2010r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca w 2002r. przez zasiedzenie stał się właścicielem gruntów rolnych (grunty orne, łąki, pastwiska) użytkowanych do czasu zaistnienia faktu zasiedzenia jak i po nim, jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, do celów prywatnych.

W 2009r., po zatwierdzeniu Planu Zagospodarowania Przestrzennego, przeznaczenie tych gruntów zmieniło się na budowlane.

W 2010r., po uprzednim wydzieleniu, Wnioskodawca planuje sprzedać część gruntu. Wydzielona część działki zostanie sprzedana, w zależności od nabywcy, jako całość, w dwóch częściach lub w trzech częściach.

W uzupełnieniu Wnioskodawca podał, że nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem podatku VAT.

Działka należała wcześniej, jak i pozostała część gospodarstwa, do macochy Wnioskodawcy. Jako członek rodziny Wnioskodawca mieszkał w gospodarstwie od ponad 30 lat. Działka była wykorzystywana przed jak i po zasiedzeniu wyłącznie na potrzeby własne, nie była wykorzystywana do działalności gospodarczej.

Zmiana przeznaczenia działki nastąpiła na podstawie zatwierdzenia planu zagospodarowania przestrzennego w 2009r.

Z danej nieruchomości zostaną wydzielone maksymalnie 3 działki na sprzedaż (jeśli zajdzie taka potrzeba, to zostanie wydzielona jako jedna działka i tak sprzedana) oraz 1 działka z przeznaczeniem na drogę (dla gminy).

Tak więc po podziale będzie maksymalnie 5 działek, maksymalnie 3 na sprzedaż, 1 pod drogę oraz 1 działka pozostała po podziale.

Przyczyną podziału i sprzedaży działek jest potrzeba pozyskania środków finansowych. Wnioskodawca planuje sprzedać maksymalnie trzy działki.

Przedmiotowa działka jest niezabudowana i nie była przedmiotem najmu ani dzierżawy. Wnioskodawca nie dokonał uatrakcyjnienia działki.

Uzyskane środki ze sprzedaży działek zostaną przeznaczone na potrzeby własne.

Obecnie Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości gruntowych z przeznaczeniem na sprzedaż w przyszłości. Obecnie Wnioskodawca nie planuje sprzedaży innych nieruchomości. Wcześniej Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży działek.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż ww. działek przez osobę nieprowadzącą działalności gospodarczej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, po zapoznaniu się z literaturą VI Dyrektywy, Ustawy o VAT oraz wyroków sądowych, m.in. wyroku III SA/Wa 551/08, w opisanym zdarzeniu sprzedaż działek nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zwrócić należy przy tym uwagę, iż po wejściu Polski od Unii Europejskiej nie wystarczy już interpretacja przepisów koncentrująca się na wykładni językowej przepisów krajowych. Należy brać bowiem także pod uwagę przepisy prawa wspólnotowego. Zarówno z brzmienia art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy, jak i art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT wynika wyraźnie, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika VAT jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy wykonujący wolny zawód. Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód, to w świetle art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy z tytułu wykonania takiej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy, czy też wielokrotnie.

Dla przypisania danemu podmiotowi statusu podatnika VAT nie jest wystarczające ustalenie i ocena okoliczności związanych z samą sprzedażą, lecz konieczne jest ustalenie i ocena okoliczności towarzyszących nabyciu. Podkreślić przy tym należy, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można bowiem pominąć, że pod pojęciem "handel" należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. Ponadto z orzecznictwa ETS wynika, że sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy organ skarbowy wie, że przewidywana działalność gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana. Z kolei brak takiego zamiaru wyklucza możliwość uznania danego podmiotu za podatnika VAT.

Argument, że podmiot dokonujący sprzedaży (dostawy) majątku prywatnego nie może być taktowany w odniesieniu do takiej sprzedaży jako podatnik podatku VAT, doznaje dodatkowego wzmocnienia, gdy uwzględnić wnioski płynące z analizy przepisu art. 2 ust. 1 lit. a Dyrektywy 2006/112/WE. Przepis ten określając zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od wartości dodanej stanowi, że opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

1. podwójnego opodatkowania,
2. braku opodatkowania,
3. zakłócenia konkurencji.
   
   

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

1. powszechność opodatkowania,
2. faktyczne opodatkowanie konsumpcji,
3. stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.
   
   

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

W oparciu o przedstawiony stan prawny stwierdzić należy, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowych, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, iż sprzedaż przedmiotowej wydzielonej części działki z majątku osobistego, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż zostanie wykonana okazjonalnie, w okolicznościach wskazujących, iż działanie to nie będzie czynione z zamiarem nadania mu stałego charakteru.

Jak wynika bowiem z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest podatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca stał się właścicielem gruntów rolnych (grunty orne, łąki, pastwiska) przez zasiedzenie w 2002r. użytkowanych do czasu zaistnienia faktu zasiedzenia jak i po nim, jako osoba nieprowadząca działalności gospodarczej, do celów prywatnych. Działka należała wcześniej, jak i pozostała część gospodarstwa, do macochy Wnioskodawcy. Jako członek rodziny Wnioskodawca mieszkał w gospodarstwie od ponad 30 lat. Działka była wykorzystywana przed jak i po zasiedzeniu wyłącznie na potrzeby własne, nie była wykorzystywana do działalności gospodarczej.

Zmiana przeznaczenia działki na budowlaną nastąpiła na podstawie zatwierdzenia planu zagospodarowania przestrzennego w 2009r.

Wnioskodawca planuje sprzedać część gruntu po uprzednim wydzieleniu. Po podziale będzie maksymalnie 5 działek, 3 działki na sprzedaż (jeśli zajdzie taka potrzeba, to zostanie wydzielona jako jedna działka i tak sprzedana) oraz 1 działka z przeznaczeniem na drogę (dla gminy) oraz 1 działka pozostała po podziale. Zatem wydzielona część działki zostanie sprzedana, w zależności od nabywcy, jako całość, w dwóch częściach lub w trzech częściach.

Przyczyną podziału i sprzedaży działek jest potrzeba pozyskania środków finansowych. Wnioskodawca planuje sprzedać maksymalnie trzy działki.

Przedmiotowa działka jest niezabudowana i nie była przedmiotem najmu ani dzierżawy. Wnioskodawca nie dokonał uatrakcyjnienia działki

Uzyskane środki ze sprzedaży działek zostaną przeznaczone na potrzeby własne Wnioskodawcy.

Obecnie Wnioskodawca nie posiada innych nieruchomości gruntowych z przeznaczeniem w przyszłości do sprzedaży. Obecnie Wnioskodawca nie planuje sprzedaży innych nieruchomości. Wcześniej Wnioskodawca nie dokonywał sprzedaży działek.

Z powyższego wynika, iż dostawę przedmiotowej nieruchomości uznać należy za transakcję okazjonalną, jednorazową czyli taką, która nie będzie czyniona z zamiarem nadania jej stałego charakteru. Tym samym nie można uznać Wnioskodawcy za podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ustawy o VAT w odniesieniu do dostawy działki, gdyż nic nie wskazuje aby dokonując incydentalnej sprzedaży ww. wydzielonych części działki będzie działał w takim charakterze, zwłaszcza, że grunt nie był w żaden sposób wykorzystywany w celach zarobkowych. Działki będące przedmiotem sprzedaży nie były też przedmiotem umowy najmu i dzierżawy, a tym samym Wnioskodawca nie czerpał pożytku z tego tytułu.

Ponadto Wnioskodawca stał się właścicielem przedmiotowych gruntów przez zasiedzenie w 2002r., gdyż jako członek rodziny Wnioskodawca mieszkał w gospodarstwie od ponad 30 lat, a zatem grunty stanowią jego majątek osobisty. Z powyższego wynika, że grunt nie został nabyty w celu odsprzedaży, a więc nie w celach handlowych, lecz prywatnych. Wnioskodawca sprzedając grunty korzysta z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Z powyższego wynika, iż Wnioskodawca sprzedając przedmiotowe 3 działki będzie korzystał z przysługującego mu prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie będzie wykonywana w ramach działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, a co za tym idzie sprzedaż przedmiotowych nieruchomości gruntowych nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.