INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko, Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 marca 2010r. (data wpływu 15 marca 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 9 czerwca 2010r. znak: L.dz. 37/2010 (data wpływu 16 czerwca 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy spółdzielnia, która nie jest właścicielem gruntu i trwale związanego z tym gruntem budynku, tylko ich samoistnym posiadaczem dokona sprzedaży nieruchomości, czy w tym przypadku przedmiotem sprzedaży będą nakłady poniesione przez spółdzielnię na tę nieruchomość – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 marca 2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania czy spółdzielnia, która nie jest właścicielem gruntu i trwale związanego z tym gruntem budynku, tylko ich samoistnym posiadaczem dokona sprzedaży nieruchomości, czy w tym przypadku przedmiotem sprzedaży będą nakłady poniesione przez spółdzielnię na tę nieruchomość.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9 czerwca 2010r. L.dz. 37/2010 (data wpływu 16 czerwca 2010r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 2 czerwca 2010r. znak: IBPP2/443-237/10/ICz.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółdzielnia przystępuje do sprzedaży nieruchomości, która stanowi budynek warsztatowo-garażowy, posadowiony na działce gruntowej o powierzchni 0,0198 ha.

Spółdzielnia jest samoistnym posiadaczem ww. nieruchomości od 1974 roku i w tym roku poniosła koszt budowy tego budynku. Wartość budynku ustalona została na kwotę 15.000,00 zł. Budynek ten spółdzielnia wykorzystywała zgodnie z jego przeznaczeniem we własnym zakresie, a od 1998 roku do chwili obecnej wynajmuje osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą.

W ww. piśmie uzupełniającym z dnia 9 czerwca 2010r. wyjaśniono, iż właścicielem gruntu, na którym jest posadowiony budynek warsztatowo-garażowy według rejestru gruntów prowadzonego przez Starostę sanockiego jest Pan Jan K. s. Piotra o nieznanym miejscu zamieszkania. Korzystanie z gruntu przez Spółdzielnię miało charakter bezumowny i trwa w sposób niezakłócony od grudnia 1975 roku. Spółdzielnia zamierza sprzedać budynek osobie trzeciej, która dzierżawi ten budynek od Spółdzielni od 1998 roku do chwili obecnej. Dla nieruchomości, którą stanowi budynek warsztatowo-garażowy nie ustanowiono księgi wieczystej.

Ponadto wyjaśniono, iż budynek wybudowano w 1975r. systemem gospodarczym. Spółdzielnia posiada oryginalny kosztorys powykonawczy zweryfikowany przez Inspektora Nadzoru oraz dokumentację projektowo - kosztorysową na adaptację tego budynku z 1987r. Budynek jest trwale związany z gruntem na fundamentach betonowych. Budynek ten jest w ewidencji środków trwałych i przez cały okres Spółdzielnia płaci od niego podatek od nieruchomości.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w przedstawionym stanie faktycznym Spółdzielnia, która nie jest właścicielem działki gruntu i trwale związanego z tym gruntem budynku, tylko ich samoistnym posiadaczem dokona sprzedaży nieruchomości, czy w tym przypadku przedmiotem sprzedaży będą nakłady poniesione przez Spółdzielnię na tę nieruchomość...
2. Czy wobec powyższego sprzedaż nieruchomości opisanej w poz. 54 należy traktować jako sprzedaż budynku, czy jako sprzedaż nakładów...
3. Czy sprzedaż ta jest zwolniona od podatku od towarów i usług...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, sprzedaż przedmiotowej nieruchomości jest zwolniona od podatku od towarowi usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarowi usług, gdyż przedmiotem dostawy jest budynek, a dostawa dokonywana jest w ramach wtórnego zasiedlenia.

Budynek ten nie był remontowany od roku 1987 - Spółdzielni nie przysługiwało ani od nakładów ani od remontów prawo do obniżenia kwoty podatku naliczonego.

Nie ma też znaczenia fakt, że Spółdzielnia nie jest właścicielem gruntu, na którym ów budynek jest posadowiony nakłady poniesione przez Spółdzielnię na przedmiotową nieruchomość, znalazły swój realny wymiar w postaci budynku, dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotem sprzedaży jest budynek, wobec którego przepisy ustawy o podatku od towarów i usług przewidują zwolnienie od tego podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 - w myśl art. 8 ust. 1 ustawy o VAT - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z treści cytowanego przepisu wynika, że pojęcie „świadczenie usług”, ma bardzo szeroki zakres, nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także ich zaniechania poprzez zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Usługa w rozumieniu omawianej regulacji jest transakcją gospodarczą, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Aby uznać jakieś zdarzenie gospodarcze za odpłatne świadczenie usług musi wystąpić stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi w nim udział, czyli jedna ze stron musi zobowiązać się do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonych czynności (np. w zawartej umowie), a druga do stosownej zapłaty.

Ponadto brzmienie powołanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przesądza, że zawarta w nim definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników, w ramach ich działalności gospodarczej.

Przystępując do rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług należy mieć na uwadze niżej wskazane przepisy prawa cywilnego:

Stosownie do art. 336 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), dalej K.c., posiadaczem rzeczy jest zarówno ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel (posiadacz samoistny), jak i ten, kto nią faktycznie włada jak użytkownik, zastawnik, najemca, dzierżawca lub mający inne prawo, z którym łączy się określone władztwo nad cudzą rzeczą (posiadacz zależny).

Zgodnie z zasadą „Superficies solo cedit” co jest z gruntem trwale związane (np. budynek), jest własnością właściciela gruntu.

To rzymska zasada prawna odnosząca się do związania własności budynku oraz innych rzeczy połączonych trwale z gruntem i wzniesionych na gruncie z własnością tego gruntu. Zasada ta obowiązuje w prawie polskim i realizowana jest przez zapis art. 48 i 191 kodeksu cywilnego.

Stosownie do art. 47 § 1-3 ww. ustawy K.c., część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych. Częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego. Przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania (art. 48 K.c.).

W świetle art. 191 K.c., własność nieruchomości rozciąga się na rzecz ruchomą, która została połączona z nieruchomością w taki sposób, że stała się jej częścią składową.

Z powyższych przepisów wynika, iż co do zasady, grunt jest zawsze odrębnym przedmiotem własności, natomiast budynki trwale z gruntem związane, co do zasady, stanowią części składowe takich gruntów. Jeżeli zatem ktoś wybuduje trwale związany z gruntem budynek na cudzym gruncie, budynek staje się własnością właściciela gruntu, a budowniczy budynku będzie tylko właścicielem nakładów poniesionych na wzniesienie obiektu. Jedyny wyjątek stanowi przypadek, kiedy na oddanym w użytkowanie wieczyste gruncie, użytkownik wieczysty wzniósł budynki zgodnie z umową.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca przystępuje do sprzedaży nieruchomości, która stanowi budynek warsztatowo-garażowy, posadowiony na działce gruntowej o powierzchni 0,0198 ha.

Wnioskodawca jest samoistnym posiadaczem ww. nieruchomości od 1974 roku i w tym roku poniósł koszt budowy tego budynku. Wartość budynku ustalona została na kwotę 15.000,00 zł. Budynek ten Wnioskodawca wykorzystywał zgodnie z jego przeznaczeniem we własnym zakresie, a od 1998r. do chwili obecnej wynajmuje osobie fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą.

We własnym stanowisku Wnioskodawca wskazał, iż nie jest właścicielem gruntu, na którym jest posadowiony budynek warsztatowo-garażowy. Właścicielem gruntu, na którym posadowiony jest budynek warsztatowo-garażowy według rejestru gruntów prowadzonego przez Starostę sanockiego jest Pan Jan K. s. Piotra o nieznanym miejscu zamieszkania. Korzystanie z gruntu przez Spółdzielnię miało charakter bezumowny i trwa w sposób niezakłócony od grudnia 1975 roku. Spółdzielnia zamierza sprzedać budynek osobie trzeciej, która dzierżawi ten budynek od Spółdzielni od 1998 roku do chwili obecnej. Dla nieruchomości, którą stanowi budynek warsztatowo-garażowy nie ustanowiono księgi wieczystej. Spółdzielnia posiada oryginalny kosztorys powykonawczy zweryfikowany przez Inspektora Nadzoru oraz dokumentację projektowo - kosztorysową na adaptację tego budynku z 1987r. Budynek jest trwale związany z gruntem na fundamentach betonowych. Budynek ten jest w ewidencji środków trwałych i przez cały okres Spółdzielnia płaci od niego podatek od nieruchomości.

Podział czynności podlegających opodatkowaniu na podstawie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, dzielący je na dostawę towarów oraz świadczenie usług, zobowiązuje do rozstrzygnięcia, do której z tych kategorii należy zaliczyć zdarzenie opisane we wniosku.

Z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca nie jest właścicielem gruntu, na którym posadowiony jest budynek warsztatowo-garażowy, trwale z gruntem związany, zbycie przez Wnioskodawcę przedmiotowego budynku, będącego częścią nieruchomości, której właścicielem jest podmiot trzeci, należy zaliczyć do świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Dochodzi w tym przypadku do zbycia specyficznego prawa o charakterze majątkowym. Należy zauważyć, iż z punktu prawa cywilnego nakłady poniesione w budynkach czy też budowlach, w tym również na ich wybudowanie, na cudzym gruncie, stanowią część składową tego gruntu, a tym samym własność jego właściciela. W konsekwencji podmiot, który poniósł nakłady na cudzym gruncie, nie może odsprzedać owych nakładów, ponieważ nie ma do nich tytułu prawnego. Niemniej jednak podmiot ten dysponuje pewnym prawem do takich nakładów, mianowicie może żądać od właściciela gruntu zwrotu tych nakładów i może to prawo przenieść na rzecz innego podmiotu.

Zatem zbycie budynku warsztatowo-garażowego przez Wnioskodawcę nie może być uznane za odpłatną dostawę towarów, gdyż nie mamy do czynienia z odrębną rzeczą, która mogłaby stanowić towar, bowiem budynek wzniesiony przez samoistnego posiadacza gruntu nie stanowi jego własności, jednakże może on zbyć prawo do żądania zwrotu poniesionych przez niego nakładów na wybudowanie ww. budynku.

W takiej sytuacji brak jest podstaw do zastosowania zwolnienia od podatku, na które w swoim stanowisku powołuje się Wnioskodawca (art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o VAT), bowiem odnosi się ono tylko do transakcji związanych z dostawą towarów.

Wobec powyższego przedmiotem obrotu w niniejszej sprawie będzie prawo do nakładów, poniesionych na wybudowanie budynku warsztatowo-garażowego na cudzym gruncie, które zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT stanowi świadczenie usługi i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 22% zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, iż sprzedaż przedmiotowej nieruchomości jest zwolniona od podatku od towarowi usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku od towarowi usług, gdyż przedmiotem dostawy jest budynek, a dostawa dokonywana jest w ramach wtórnego zasiedlenia, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.