INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 200 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2010r. (data wpływu 22 czerwca 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie odliczania podatku naliczonego z faktur otrzymanych drogą elektroniczną w formacie pdf - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2010r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie odliczania podatku naliczonego z faktur otrzymanych drogą elektroniczną w formacie .pdf

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest producentem siatek ogrodzeniowych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka dokonuje czynności opodatkowanych, o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), dokumentowanych za pomocą faktur VAT, o których mowa w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT. Jednocześnie, Spółka dokonuje zakupów towarów i usług, na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, z tytułu których otrzymuje od swych kontrahentów faktury VAT. Spółka jest podatnikiem VAT czynnym.

Spółka wystawia faktury VAT (oryginały oraz kopie) przy pomocy informatycznego systemu finansowo-księgowego (dalej: System), umożliwiającego dokonanie w pierwszej kolejności zapisu wystawionych w ten sposób faktur VAT na serwerze Spółki, a następnie również ich wydrukowanie.

Spółka zaznacza, iż poprzez dokonanie zapisu faktur VAT na serwerze, w każdej chwili możliwe jest nie tylko ich wydrukowanie, ale również dostarczenie ich do odbiorców za pośrednictwem poczty elektronicznej w formacie pdf jako załączników do wiadomości e-mail. Jako że wystawiona w Systemie faktura VAT, po jej zapisie w formacie pdf, nie podlega modyfikacjom, zapewniona jest tożsamość dokumentu wydrukowanego i zapisanego na serwerze Spółki.

Obecnie Spółka, w celu dostarczenia faktur do odbiorców, po ich wystawieniu, tj. po ich utworzeniu w Systemie i zapisaniu na serwerze, dokonuje ich wydruku i przesyła je do danego adresata, korzystając z usług Poczty, firmy kurierskiej, bądź poprzez bezpośrednie doręczenie jej danemu kontrahentowi za pośrednictwem pracownika. Spółka rozważa jednak przesyłanie faktur wystawionych w sposób opisany powyżej za pośrednictwem poczty elektronicznej jako pliki w formacie pdf.

Wystawiane przez Spółkę faktury VAT (zarówno te przesyłane pocztą tradycyjną, jak i pocztą elektroniczną) zawierają wszystkie elementy przewidziane w § 5 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (dalej: Rozporządzenie o wystawianiu faktur), w tym oznaczenia „ORYGINAŁ" bądź „KOPIA".

Spółka podkreśla, iż nie wystawia ona faktur elektronicznych, o których mowa w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (dalej: Rozporządzenie o fakturach elektronicznych).

Jednocześnie Spółka, jako nabywca towarów i usług od swych kontrahentów rozważa uzgodnienie z dostawcami, iż wystawiane przez nich faktury VAT będą przesyłane Spółce za pośrednictwem poczty elektronicznej, w postaci pliku zapisanego w formacie pdf, stanowiącego załącznik do wiadomości e-mail. Faktury te nie będą opatrzone podpisem elektronicznym ani przesyłane poprzez wymianę danych elektronicznych (EDI). Faktury te, natychmiast po ich otrzymaniu, będą przez Spółkę drukowane i przechowywane w formie papierowej w dokumentacji Spółki - zgodnie z § 21 ust. 2 Rozporządzenia o wystawianiu faktur - w podziale na okresy oraz w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie.

Spółka zaznacza, iż otrzymywane w tej formie faktury VAT, zawierają wszystkie elementy przewidziane w § 5 Rozporządzenia o wystawianiu faktur, w tym oznaczenie „ORYGINAŁ". Podkreślenia wymaga przy tym fakt, iż faktury, przesyłane w ten sposób Spółce, nie są fakturami elektronicznymi, o których mowa w Rozporządzeniu o fakturach elektronicznych.

W związku z powyższym Spółka zwraca się o potwierdzenie, iż faktury VAT zawierające wszystkie elementy wynikające z § 5 rozporządzenia o wystawianiu faktur, otrzymane przez Spółkę za pośrednictwem poczty elektronicznej, zapisane w formacie .pdf, stanowiące załączniki do wiadomości e-mail od jej kontrahentów, wydrukowane natychmiast po otrzymaniu, mogą zostać uznane za faktury otrzymane przez podatnika w rozumieniu art. 86 ust 2 pkt 1 ustawy o VAT, a VAT na nich wykazany - może podlegać odliczeniu na zasadach ogólnych określonych w art. 86-87 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy, faktury VAT, zawierające wszystkie elementy wynikające z § 5 rozporządzenia o wystawianiu faktur, otrzymane przez Spółkę za pośrednictwem poczty elektronicznej, zapisane w formacie .pdf, stanowiące załączniki do wiadomości e-mail od jej kontrahentów, wydrukowane natychmiast po otrzymaniu, mogą zostać uznane za faktury otrzymane przez podatnika w rozumieniu art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, a VAT na nich wykazany może podlegać odliczeniu na zasadach ogólnych określonych w art. 86 - 87 ustawy o VAT.

Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Ponadto, na gruncie § 19 ust. 1 Rozporządzenia o wystawianiu faktur, faktury i faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca.

Spółka zauważa, iż powyższe regulacje posługują się wprawdzie pojęciem „wystawienia” faktury VAT, jednakże nie definiują tej czynności. Z ich treści nie wynika też w żaden sposób, by wystawienie faktury było zależne od sporządzenia jej na ściśle określonym nośniku.

Zdaniem Spółki, sam nośnik ma znaczenie wyłącznie dla spełnienia obowiązku dostarczenia faktury do nabywcy towaru czy usługi, czyli stanowi odrębną czynność następującą już po jej wystawieniu, mającą charakter wyłącznie techniczny i wtórny do samego wystawienia faktury.

Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż to na etapie sporządzania faktury w Systemie następuje określenie wszystkich najistotniejszych elementów, jakie kształtują prawno-podatkowy stan faktyczny dokumentowanej transakcji, takich jak:

• określenie przedmiotu transakcji,
• ustalenie ilości towaru i ceny sprzedawanego towaru czy usługi,
• określenie stawki i kalkulacja kwoty VAT należnego,
• określenie daty wystawienia faktury.
  
  

Zdaniem Spółki, o wystawieniu faktury można więc mówić po wprowadzeniu wszystkich tych elementów do Systemu i wygenerowaniu zapisu, zawierającego ostateczną treść faktury dokumentującej daną transakcję. Następujące po wystawieniu faktury umieszczenie jej na odpowiednim nośniku, jest natomiast odrębną czynnością, mającą znaczenie wyłącznie dla spełnienia obowiązku dostarczenia jej do odbiorcy.

W celu przesłania faktury do nabywcy, jej wystawca jest bowiem zobowiązany do:

• wydrukowania wystawionej faktury, tj. umieszczenia jej treści na nośniku papierowym - w przypadku gdy zamierza dostarczyć fakturę do nabywcy za pośrednictwem poczty, firmy kurierskiej lub bezpośredniego doręczenia przez pracownika, bądź
• wygenerowania jej w formie pliku, przykładowo w formacie pdf - w przypadku gdy zamierza dostarczyć fakturę do nabywcy za pośrednictwem poczty elektronicznej, jako załącznik do wiadomości e-mail.
  
  

Zdaniem Spółki, pod pojęciem wystawienia faktury należy rozumieć wyłącznie jej sporządzenie. Nie obejmuje ono swym zakresem czynności dostarczenia/przesłania faktury do nabywcy. Przeczy temu bowiem zasada racjonalności ustawodawcy, który tworząc prawo, formułuje treść przepisów w sposób jednoznaczny. Gdyby bowiem zamiarem prawodawcy było interpretowanie obowiązku wystawienia faktury, o którym mowa w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, jako obejmującego swym zakresem również jej dostarczenie, zdaniem Spółki zostałoby to wyraźnie wskazane w treści tego przepisu.

Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż powyższe stanowisko zostało potwierdzone w wyroku z dnia 3 listopada 2009r. o sygn. I FSK 1169/08, w którym Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) przyznał, iż „nieuprawnione jest utożsamianie czynności "wystawienia" i "przesłania" faktury. Są to dwie odrębne czynności." Tym samym, zdaniem Spółki nie powinno się utożsamiać czynności wystawienia faktury z jej wydrukiem, który może być istotny wyłącznie dla faktu dostarczenia tego dokumentu do odbiorcy. Powyższy pogląd znajduje również potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 20 maja 2010 o sygn. I FSK 1464/09, w którym sad, odnosząc się do sporu w zakresie tego, czy użyte przez prawodawcę pojęcie „wystawienia faktury” oznacza jej sporządzenie, czy też obejmuje łącznie proces sporządzenia faktury i jej doręczenia nabywcy, jednoznacznie opowiedział się za pierwszą możliwością.

Ponadto, na podstawie analizy Rozporządzenia o wystawianiu faktur, Spółka stwierdza, iż żaden jego przepis nie zawiera wymogu, aby dla wystawienia faktury konieczne było jej wydrukowanie, bądź wypisanie na dokumencie papierowym. W konsekwencji, Spółka stoi na stanowisku, iż poprzez wprowadzenie do Systemu określonych danych i ostateczne ich zapisanie na serwerze dokonuje ona wystawienia faktury, o którym mowa w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT.

Mając na uwadze przedstawione powyżej wnioski w zakresie interpretacji pojęć „wystawienie” oraz „doręczenie” faktury, Spółka stoi na stanowisku, iż dokumenty jakie w przyszłości otrzymywane przez nią będą za pośrednictwem poczty elektronicznej, zapisane w formacie pdf i stanowiące załącznik do wiadomości e-mail, stanowią faktury, które na gruncie ustawy o VAT będą skuteczne w kontekście realizacji prawa do odliczenia VAT.

Spółka przede wszystkim zwraca uwagę, iż przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęcia „otrzymanie faktury” na potrzeby skorzystania z prawa do odliczenia VAT. W art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT ustawodawca wskazał wyłącznie, iż kwotę podatku naliczonego, o którą zgodnie z art. 86 ust. I ustawy o VAT podatnikowi przysługuje prawo obniżenia podatku należnego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika (...)" . Jak wynika natomiast z § 19 ust. 1 Rozporządzenia o wystawianiu faktur, faktury i faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca.

Z treści powyższych regulacji, zdaniem Spółki wynika, iż warunkiem odliczenia VAT jest (i) dysponowanie fakturą, tj. dokumentem, który na gruncie ustawy o VAT stanowi fakturę i (ii) który został przez podatnika otrzymany od wystawcy lub podmiotu działającego na jego rzecz. Żaden przepis jednakże, nie precyzuje w jakiej formie nabywca winien otrzymać oryginał faktury.

Tym samym Spółka pragnie wskazać, iż przesyłana za pośrednictwem poczty elektronicznej faktura zapisana w formacie .pdf, stanowić będzie fakturę, o której mowa w art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, Jest to bowiem ten sam dokument, który dostawca wystawił, tj. wygenerował w swym systemie księgowo-finansowym, zawierający wszystkie przewidziane przepisami elementy faktury, w tym także oznaczenie „ORYGINAŁ”. Z uwagi na brak wymogu podpisywania faktur, brak jest jakichkolwiek różnic pomiędzy tą fakturą, wygenerowaną w systemie finansowym sprzedawcy, a jej wydrukowanym odpowiednikiem. Jako że Spółka, dokonuje wydruku faktury, niezwłocznie po jej wpłynięciu na skrzynkę e-mail i przechowuje tę fakturę w formie papierowej w swej dokumentacji, nie sposób twierdzić, iż taki dokument nie stanowi faktury, o której mowa w art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT. Ustawodawca nie zastrzegł bowiem, iż faktura, na podstawie której dokonywane jest odliczenie VAT musi być otrzymana w formie papierowej. Tym samym może ona zostać przesłana przez podatnika kanałem elektronicznym, a po jej otrzymaniu przeniesiona przez nabywcę na nośnik papierowy poprzez jej wydruk. Skoro otrzymana w formacie .pdf faktura spełnia swe podstawowe funkcje, tj. sprzedawca poprzez nią informuje Spółkę o najistotniejszych kwestiach związanych z daną transakcją, w tym przede wszystkim o jej wartości, a ze względu na jej późniejszy wydruk przez Spółkę, zapewnione jest również w każdej chwili skontrolowanie poprawności dokonanych przez nią odliczeń w standardowy - tj. przeprowadzony na podstawie dokumentacji przechowywanej w formie papierowej - sposób, zdaniem Spółki należy uznać, iż faktura otrzymana w formacie pdf, stanowi fakturę w rozumieniu art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, a wykazany w niej podatek naliczony może podlegać odliczeniu.

Na powyższy wniosek, zdaniem Spółki, nie ma również wpływu fakt, iż faktura otrzymywana będzie za pośrednictwem poczty elektronicznej, jako załącznik do wiadomości e-mail. Taka metoda przesyłu jest bowiem podyktowana formą nośnika, na którym została umieszczona faktura po jej wystawieniu przez sprzedawcę.

Dla Spółki taka forma doręczenia faktury jest nie tylko bardziej efektywna (fakturę otrzymuje się praktycznie w tym samym czasie, w którym dostawca ją wysyła, przez co możliwe jest szybkie zweryfikowanie jej treści), ale również bezpieczna, ze względu na niższe ryzyko jej zniszczenia czy zagubienia w porównaniu do standardowej formy przesyłu za pośrednictwem poczty czy firmy kurierskiej. Ponadto, zdaniem Spółki, zasadność stosowania takiej formy doręczania faktur podyktowana jest zmianą realiów gospodarczych.

Obecnie bowiem, w dobie informatyzacji, gdy większość podmiotów w naturalny sposób korzysta z dostępnych powszechnie rozwiązań w tym też w zakresie przesyłania informacji za pośrednictwem poczty elektronicznej, nie sposób twierdzić, iż tylko faktura otrzymana w standardowy dotychczas sposób, tj. za pośrednictwem poczty bądź firmy kurierskiej, jest fakturą otrzymaną, w rozumieniu art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT. Tym samym, Spółka uważa, iż jest uprawniona do odliczenia VAT wykazanego na otrzymanej w ten sposób fakturze.

Zdaniem Spółki, na prawo do odliczenia podatku naliczonego nie wpływa sposób przesłania faktury. Prawo to bowiem przysługuje podatnikom przede wszystkim w związku z nabyciem towarów i usług na potrzeby wykonywania czynności opodatkowanych. Otrzymanie faktury stanowiącej opis danej transakcji faktycznie umożliwia korzystanie z tego prawa jednakże nie decyduje o jego powstaniu. W związku z tym forma, w jakiej Spółka otrzymuje fakturę VAT ma drugorzędne znaczenie dla możliwości skorzystania przez Spółkę z prawa do odliczenia wykazanego w niej podatku naliczonego.

Mając na względzie wskazywane już powyżej argumenty potwierdzające, iż faktura wystawiana w systemie księgowym i przesyłana za pośrednictwem poczty elektronicznej, z uwagi głównie na brak wymogu podpisywania, jest taką samą fakturą, jak ta, która po wystawieniu jest następnie drukowana i przesyłana za pośrednictwem poczty bądź firmy kurierskiej, Spółka stwierdza, iż brak jest jakichkolwiek przeszkód dla uznania, iż otrzymanie faktury w taki sposób pozwala na skorzystanie z prawa do odliczenia VAT. Otrzymane w takiej formie faktury są bowiem następnie przez Spółkę drukowane i przechowywane w postaci papierowej w dokumentacji Spółki - zgodnie z § 21 ust. 2 Rozporządzenia o wystawianiu faktur - w podziale na okresy oraz w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie. To co różni tak otrzymaną fakturę od tej przesłanej w tradycyjnej formie jest (i) podmiot dokonujący wydruku faktury - Spółka a nie dostawca i (ii) kanał jej przesyłu - Internet a nie tradycyjna poczta. Tym samym spełnione są, zdaniem Spółki, wszelkie wymogi, przewidziane w przepisach w odniesieniu także do otrzymywanych faktur VAT. W konsekwencji Spółka stoi na stanowisku, iż również na podstawie tak otrzymanej faktury, pod warunkiem, że udokumentowany nią zakup jest związany z wykonywaniem czynności opodatkowanych, istnieje możliwość odliczenia podatku naliczonego.

Spółka pragnie wskazać, iż stanowisko takie znajduje uzasadnienie również w powoływanym powyżej wyroku NSA z dnia 20 maja 2010 r., w którym sąd uznając za dopuszczalne przesyłanie faktur w formie elektronicznej, jednocześnie potwierdził, że otrzymywany w ten sposób dokument stanowi fakturę, o której mowa w przepisach ustawy o VAT.

W związku z powyższym, Spółka stwierdza, iż otrzymywane przez nią za pośrednictwem poczty elektronicznej faktury VAT, zapisane w formacie pdf, stanowiące załączniki do wiadomości e-mail od jej kontrahentów, mogą zostać uznane za otrzymane w sposób dający Spółce prawo do odliczenia VAT na zasadach ogólnych, określonych w art. 86-87 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z ww. przepisów wynika, iż podatnicy winni wystawiać faktury, dokumentujące czynności opodatkowane, o ile takie wykonują. W aspekcie rozpatrywanej sprawy istotne jest rozstrzygnięcie co należy rozumieć pod pojęciem „wystawić”. Zgodnie z Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994r.) przez słowo wystawić należy rozumieć: wypisać, wypełnić, wydać, np. wystawić czek, rachunek dokument.

A zatem pojęcie "wystawiać" oznacza sporządzenie dokumentu, w tym przypadku faktury, na użytek kontrahenta - odbiorcy towaru lub usługi, oraz wręczenie (doręczenie) przedmiotowej faktury kontrahentowi. Sporządzenie takiej faktury polega na ujęciu w dokumencie o tej nazwie, niezbędnych danych.

W tym miejscu tut. Organ chciałby zauważyć, że nie może się zgodzić z poglądem Spółki, jak też powołanym przez nią orzecznictwem, iż „wystawić fakturę” oznacza tyle co jej sporządzenie, czyli bez jej uzewnętrznienia (przesłania/przekazania) dla nabywcy. Trzeba wskazać, iż podstawową rolą faktury, na gruncie podatku VAT, jest umożliwienie nabywcy dokumentowanie dokonanych zakupów w celu skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikających z tych faktur (por. art. 86 ust. 2 ustawy o VAT). Gdyby ograniczyć rozumowanie słowa „wystawić” tak jak czyni Wnioskodawca regulacja art. 106 ust. 1 ustawy o VAT była by zbędna, albowiem dla celów ewidencyjnych wystarczające były by przepisy art. 109 ustawy.

Jednakże niezależnie od sposobu rozumienia słowa „wystawić” ww. przepis nie przesądza o formie w jakiej faktura winna być wystawiona. Zdaniem Organu należy w takiej sytuacji dokonać interpretacji tego przepisu opierając się o wykładnie prowspólnotową.

Zgodnie z art. 218 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.), zwaną dalej dyrektywą, do celów niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w niniejszym rozdziale.

W myśl art. 232 Dyrektywy w brzmieniu obowiązującym do dnia 10 sierpnia 2010r. faktury wystawione zgodnie z przepisami sekcji 2 mogą zostać przesłane w formie papierowej lub, z zastrzeżeniem akceptacji odbiorcy, mogą zostać przesłane lub udostępnione drogą elektroniczną.

Mając na względzie wyżej przytoczone przepisy należy stwierdzić, że uregulowania Dyrektywy stanowią, iż faktury mają być wystawiane wyłącznie w formie papierowej lub elektronicznej. Ponadto należy zauważyć, że przepis art. 218 odnosi się do całej dyrektywy a nie tylko do poszczególnych sekcji czy rozdziałów Dyrektywy tym samym, o ile nie jest to wyraźnie zaznaczone, wszelkie regulacje odnośnie faktur w Dyrektywie odnoszą się właśnie do faktur wymienionych w art. 218 czyli do faktur papierowych lub elektronicznych co za tym idzie również regulacje odnośnie ich przesyłania odnoszą do faktur elektronicznych i papierowych. Zatem w sytuacji gdy faktura jest przesyłana w formie papierowej niezbędne jest najpierw jej sporządzenie właśnie w tej formie, z tej prostej przyczyny aby było co przesłać.

Ponadto patrząc na art. 233 ust. 1 Dyrektywy w brzmieniu obowiązującym do dnia 10 sierpnia 2010r. w myśl którego Państwa członkowskie akceptują faktury przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną, pod warunkiem że autentyczność pochodzenia faktur i integralność ich treści zagwarantowano przy użyciu jednej z następujących metod:

1. za pomocą zaawansowanego podpisu elektronicznego w rozumieniu art. 2 pkt 2) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/93/WE z dnia 13 grudnia 1999r. w sprawie wspólnotowych ram w zakresie podpisów elektronicznych;
2. za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI) zgodnie z definicją zawartą w art. 2 zalecenia Komisji 1994/820/WE z dnia 19 października 1994 r. dotyczącego aspektów prawnych elektronicznej wymiany danych, w przypadku gdy porozumienie dotyczące takiej wymiany przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia i integralność danych.
   
   

W akapicie drugim ww. przepisu dopuszczono, na zasadzie wyjątku, możliwość przesyłania lub udostępniania faktur drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod, jednakże z zastrzeżeniem ich akceptacji przez zainteresowane państwo lub państwa członkowskie.

Z przytoczonych przepisów jednoznacznie wynika, iż faktura może być wystawiona i przesłana jedynie w formie papierowej - czyli wystawca faktury winien sporządzić ją w formie papierowej i w takiej też formie dostarczyć ją kontrahentowi – oraz w formie elektronicznej, lecz jedynie przy zachowaniu ww. metod. Co prawda ww. przepisy przewidują możliwość przesyłania lub udostępniania faktur drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod jednakże pod warunkiem akceptacji przez zainteresowane państwo czego jednak do tej pory nie przewidziano w przepisach krajowych.

Warto tutaj zauważyć, że dopiero znowelizowane przepisy art. 232 i 233 dyrektywy obowiązujące od 11 sierpnia 2010r. liberalizują kwestię wystawiania faktur elektronicznych. I tak zgodnie obecnym brzmieniem ww. przepisów stosowanie faktury elektronicznej podlega akceptacji odbiorcy.

Autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność faktury, niezależnie od tego, czy wystawiono ją w formie papierowej czy elektronicznej, zapewnia się od momentu wystawienia faktury aż do końca okresu jej przechowywania.

Każdy podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Można to zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług.

"Autentyczność pochodzenia" oznacza pewność co do tożsamości dostawcy lub usługodawcy albo wystawcy faktury.

"Integralność treści" oznacza, że w fakturze nie zmieniono danych wymaganych na mocy niniejszej dyrektywy.

Poza wykorzystaniem rodzajów kontroli biznesowej opisanych w ust. 1 poniżej przedstawiono przykłady technologii zapewniających autentyczność pochodzenia i integralność treści faktury elektronicznej:

1. zaawansowany podpis elektroniczny w rozumieniu art. 2 pkt 2 dyrektywy 1999/93/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1999r. w sprawie wspólnotowych ram w zakresie podpisów elektronicznych, na podstawie certyfikatu kwalifikowanego i utworzony za pomocą bezpiecznego urządzenia służącego do składania podpisów, w rozumieniu art. 2 pkt 6 i 10 dyrektywy 1999/93/WE;
2. elektroniczna wymiana danych (EDI) zgodnie z definicją zawartą w art. 2 załącznika 1 do zalecenia Komisji 1994/820/WE z dnia 19 października 1994r. dotyczącego aspektów prawnych elektronicznej wymiany danych, w przypadku gdy porozumienie dotyczące takiej wymiany przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia i integralność danych.
   
   

Porównując obecne brzmienie przepisów z obowiązującymi do 10 sierpnia 2010r. wyraźnie wynika, iż dopiero przepisy obowiązujące od 11 sierpnia 2010r. uznają za fakturę każdy dokument wystawiony i przesłany drogą elektroniczną któremu zapewniono autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność. Przy czym to podatnik, za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, dokonuje ww. zapewnienia. Natomiast technologie oparte na zaawansowanym podpisie elektronicznym i elektronicznej wymianie danych (EDI) stanowią jedynie przykład możliwego ww. zapewnienia. Na zasadzie a contrario należy stwierdzić, że przed 11 sierpnia 2010r. za faktury wystawiane w formie elektronicznej należy uznać jedynie takie dokumenty których autentyczność będzie zapewniona za pomocą zaawansowanego podpisu elektronicznego lub za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI), chyba że przepisy danego kraju pozwalają na zastosowanie innych metod.

Dodatkowo należy wskazać, że państwa członkowskie zostały zobowiązane do przyjęcia i publikacji, nie później niż do dnia 31 grudnia 2012r., przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania ww. nowelizacji dyrektywy. Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia 1 stycznia 2013r. (art. 2 ust. 1 Dyrektywy Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010r. zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. Urz. UE L Nr 189 str. 1)). Tym samym do 31 grudnia 2012r. państwa członkowskie za faktury wystawione w formie elektronicznej uznają jedynie takie które są zabezpieczone ww. metodami chyba że przepisy danego kraju dopuszczą inną możliwość.

Należy w tym miejscu dodać, że szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.).

W kontekście rozpatrywanej sprawy istotna jest również norma wynikająca z § 19 ust. 1 i ust. 2 ww. rozporządzenia Ministra Finansów, zgodnie z którym faktura winna być wystawiona w dwóch egzemplarzach - oryginał oraz kopia, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca. Ponadto oryginał faktury powinien zawierać wyraz "ORYGINAŁ", a kopia faktury - wyraz "KOPIA". Na marginesie należy dodać, iż powyższe uregulowania, analogicznie, odnoszą się również do faktur korygujących.

Stosownie do ww. przepisu nabywca winien otrzymywać „ORYGINAŁ” faktury. Jak wynika z wniosku Wnioskodawca zamierza wystawiać faktury w formie papierowej, przy czym nabywcy nie zostanie wręczona tak wystawiona faktura lecz zostanie mu przesłany wzór faktury oznaczonej jako "ORYGINAŁ" co niewątpliwie narusza normę § 19 ust. 1 ww. rozporządzenia.

W sytuacji gdy Wnioskodawca wystawi w formie papierowej fakturę, kopię i oryginał, to winien on, stosownie do ww. przepisu, oryginał faktury przesłać nabywcy, w takiej formie w jakiej została wystawiona.

Obie Strony zgadzają się, że nabywca winien posiadać fakturę we formie papierowej aby móc skorzystać z prawa do odliczenia. Przy czym Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nabywca może sobie sam wydrukować fakturę na postawie danych przesłanych mu przez sprzedawcę. Tak postawienie sprawy doprowadza do sytuacji, w której nabywca posiadając dane o fakturze, np. na elektronicznej skrzynce pocztowej czy też np. na twardym dysku komputera nie byłby uprawniony do skorzystania z prawa do odliczenia natomiast samo wydrukowanie przez niego tych danych uprawniało by go odliczenia. W takiej sytuacji tak naprawdę to nabywca sam sobie by wystawił fakturę gdyż dopiero z momentem wydrukowania można by mówić o wprowadzeniu dokumentu, jakim jest faktura do obrotu prawnego, czyli w momencie kiedy dokument wywiera odpowiednie skutki prawne. Taki sposób wystawiania faktur, jaki proponuje Wnioskodawca opierający się na tym, iż to nabywca brałby udział w jej tworzeniu, poprzez drukowanie, oraz wprowadzał by ją do obrotu całkowicie sprzeciwia się zapisowi art. 106 ust. 1 ustawy o VAT. Ww. przepis wyraźnie kładzie nacisk, iż to sprzedawca winien wystawić fakturę i żadnym razie nie przewiduje możliwości współudziału w tym procesie nabywcy jak to widzi Skarżący.

Warto też zwrócić uwagę na art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ww. ustawy w myśl którego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika (…).

Przywołany przepis jednoznacznie wiąże prawo do odliczenia fakturami otrzymanymi czyli z „gotowym produktem” jakim jest faktura, a nie z „fakturą” którą podatnik sam sobie drukuje czyli de facto bierze udział w jej tworzeniu. Wnioskodawca podnosi, iż to co różni tak otrzymaną fakturę od tej przesłanej w tradycyjnej formie jest podmiot dokonujący wydruku faktury - Spółka a nie dostawca. I o ile niewątpliwie od strony materialnej bez znaczenia jest kto wydrukuje fakturę o tyle od strony prawnej uwzględniając powyższe ma zasadnicze znaczenie gdyż to na sprzedawcy ciąży obowiązek wystawienia faktury na każdym etapie jej „tworzenia”. Gdyby przyjąć tok rozumowania Wnioskodawcy to należałoby uznać również za fakturę sporządzaną i wydrukowaną przez nabywcę na podstawie przekazanych mu przez sprzedawcę np. drogą telefoniczną informacji jakie winna zawierać dana faktura albowiem taka faktura również nie będzie się różniła od faktury sporządzonej, wydrukowanej i wysłanej w formie papierowej przez sprzedawcę. Co jednak trudno byłoby uznać za wystawienie faktury przez sprzedawcę, a tym samym nie sposób uznać tak sporządzonego dokumentu za fakturę VAT. Analogicznie ma się sytuacja przedstawiona przez Wnioskodawcę gdzie de facto dokument, na podstawie którego dochodziło by do odliczenia podatku VAT, byłby wytworzony przez nabywcę na podstawie wzoru przesłanego przez sprzedawcę drogą elektroniczną. Dlatego też, zdaniem tut. organu taki dokument nie będzie fakturą otrzymanych przez podatnika o której mowa w art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, tym samym dającą prawo do odliczenia podatku z niej wynikającego, lecz w istocie będzie to dokumentem wytworzonym przez nabywcę zawierającym dane jakie winna zawierać faktura. W konsekwencji nie sposób uznać, iż taki dokument będzie dawał prawo do odliczenia.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.