INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 maja 2010r. (data wpływu 31 maja 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego dla dostawy usługi elektronicznej, udokumentowania faktu posiadania przez kontrahenta statusu podatnika oraz rozliczenia opisanej we wniosku transakcji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2010r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia obowiązku podatkowego dla dostawy usługi elektronicznej, udokumentowania faktu posiadania przez kontrahenta statusu podatnika oraz rozliczenia opisanej we wniosku transakcji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wykonał usługę niematerialną, o której mowa art. 28l punkt 10 ustawy, tj. usługę elektroniczną na rzecz kontrahenta, który posiada siedzibę i miejsce stałego prowadzania działalności na terenie UE ale innym niż terytorium RP (Rumunia). Kontrahent na potrzeby transakcji podał Wnioskodawcy Numer Identyfikacji Podatkowej pod jakim jest zarejestrowany na terenie własnego kraju, nie jest to Numer Identyfikacji Podatkowej na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych (VAT-UE). Kontrahent - zgodnie z jego oświadczeniem nigdy nie został zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, nie ma też nadanego w związku z tym numeru VAT-UE. Kontrahent na terenie własnego kraju wykonuje tylko i wyłącznie usługi przedmiotowo zwolnione z VAT (usługi medyczne) w związku z czym nie jest czynnym płatnikiem VAT w rozumieniu przepisów własnego kraju.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle opisanej powyżej sytuacji obowiązek podatkowy w zakresie dostawy usługi elektronicznej powstał na terytorium kraju odbiorcy usługi, czy też na terytorium RP...
2. Jak w świetle opisanego stanu faktycznego należy udokumentować fakt posiadania przez kontrahenta statusu podatnika...
3. Czy w sytuacji jeśli odbiorca usługi nie dokonałby w swoim kraju rozliczenia tej transakcji obowiązek podatkowy związany z tą transakcją musiałby zostać zrealizowany przez Wnioskodawcę, a jeśli tak to czy na terenie RP czy kraju trzeciego...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle opisanej powyżej sytuacji obowiązek podatkowy w zakresie dostawy usługi elektronicznej powstał na terytorium kraju odbiorcy usługi, pomimo iż kontrahent nie został zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, nie posiada numeru VAT-UE oraz świadczy wyłącznie usługi zwolnione z VAT na terytorium własnego kraju. Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania. W rozumieniu art. 15 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą. Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanej sytuacji, występują obydwa zacytowane powyżej warunki ustawowe a tym samym obowiązek podatkowy powstanie poza terytorium RP.

W ocenie Wnioskodawcy, w świetle opisanego stanu faktycznego, fakt posiadania przez kontrahenta statusu podatnika może zostać udokumentowany dokumentem poświadczającym prowadzanie działalności gospodarczej przez kontrahenta, tj. w przypadku osoby prawnej aktualnym zaświadczeniem z rejestru spółek handlowych.

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z zapisami ustawy określającymi miejsce powstania obowiązku podatkowego, w opisanej sytuacji, Wnioskodawca nie może zrealizować obowiązku podatkowego na terenie RP ani na terenie kraju trzeciego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m. in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Stosownie do art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Art. 2 pkt 26 ustawy o VAT, stanowi, iż przez usługi elektroniczne rozumie się usługi, o których mowa w art. 11 rozporządzenia nr 1777/2005, z uwzględnieniem art. 12 tego rozporządzenia.

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 288, str. 1), zwanego dalej rozporządzeniem, do usług świadczonych drogą elektroniczną, o których mowa w art. 9 ust. 2 lit. e) tiret dwunaste i załączniku L dyrektywy 77/388/EWG, należą usługi świadczone za pomocą Internetu lub sieci elektronicznej, których świadczenie jest zautomatyzowane i które wymagają niewielkiego udziału człowieka, a ich wykonanie bez wykorzystania technologii informacyjnej jest niemożliwe.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - na mocy ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zauważa się, iż na potrzeby stosowania przepisów dotyczących miejsca świadczenia usług, w art. 28a ustawy ustawodawca zdefiniował pojęcie podatnika.

W art. 28a ww. ustawy o VAT wskazano, iż na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

W przypadku świadczenia usług, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług istotnym jest określenie miejsca ich świadczenia. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy usługa będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie, oraz na podstawie jakich przepisów powstanie obowiązek podatkowy.

W związku z powyższym należy najpierw w pierwszej kolejności określić miejsce świadczenia dla świadczonych przez Wnioskodawcę usług elektronicznych na rzecz kontrahenta mającego siedzibę na terenie Rumunii, który nie został zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, nie posiada numeru VAT-UE oraz świadczy wyłącznie usługi zwolnione z VAT na terytorium własnego kraju.

Ustawą z dnia 23 października 2009r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 192, poz. 1504) z mocą obowiązywania od 1 stycznia 2010r. zmieniono ustawę o podatku od towarów i usług. Jedną z najistotniejszych zmian jest wykreślenie art. 27 i 28 ustawy i wprowadzenie nowych art. od 28a do 28o. Jest to bezpośrednia implementacja do przepisów o podatku od towarów i usług zmian wprowadzonych dyrektywą Rady Europy nr 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008r. zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE w zakresie miejsca świadczenia usług.

Z dniem 1 stycznia 2010r. w art. 28b ustawy o VAT określona została ogólna reguła dotycząca miejsca świadczenia usług, Zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług, w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j i 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności (art. 28b ust. 2 ustawy o VAT).

Z kolei zgodnie z art. 28b ust. 3 ww. ustawy o VAT, w przypadku gdy usługobiorca nie posiada siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym zwykle prowadzi on działalność lub w którym ma on miejsce zwykłego pobytu.

Stosownie natomiast do przepisu art. 28b ust. 4 ww. ustawy o VAT, w przypadku świadczenia usług na rzecz podatników, gdy usługi te przeznaczone są na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych lub członków stowarzyszenia, do określenia miejsca świadczenia stosuje się odpowiednio przepisy art. 28c.

Z przepisu art. 28b ustawy o VAT wynika zatem, iż w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika miejscem świadczenia jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, bądź stałe miejsce prowadzenia działalności, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, czyli opodatkowanie usługi zostaje przeniesione do państwa, gdzie następuje faktyczna konsumpcja usługi.

Stosownie zaś do art. 28c ust. 1 ww. ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d-28f, art. 28g ust. 2, art. 28h-28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone ze stałego miejsca prowadzenia działalności usługodawcy znajdującego się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności (art. 28c ust. 2 ustawy o VAT).

W przypadku gdy usługodawca nie posiada siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym zwykle prowadzi on działalność lub w którym ma on miejsce zwykłego pobytu (art. 28c ust. 3 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 28l ustawy o VAT, w przypadku świadczenia na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, mających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu poza terytorium Wspólnoty, usług:

1. sprzedaży praw lub udzielania licencji i sublicencji, przeniesienia lub cesji praw autorskich, patentów, praw do znaków fabrycznych, handlowych, oddania do używania wspólnego znaku towarowego albo wspólnego znaku towarowego gwarancyjnego, albo innych pokrewnych praw,
2. reklamy,
3. doradczych, inżynierskich, prawniczych, księgowych oraz podobnych usług, w tym w szczególności usług:
   1. doradztwa w zakresie sprzętu komputerowego (PKWiU 72.1),
   2. doradztwa w zakresie programowania (PKWiU 72.2),
   3. prawniczych, rachunkowo-księgowych, badania rynków i opinii publicznej, doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKWiU 74.1),
   4. architektonicznych i inżynierskich (PKWiU 74.2) - z zastrzeżeniem art. 28e,
   5. w zakresie badań i analiz technicznych (PKWiU 74.3),
4. przetwarzania danych, dostarczania informacji oraz usług tłumaczeń,
5. bankowych, finansowych, ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, z wyjątkiem wynajmu sejfów przez banki,
6. dostarczania (oddelegowania) personelu,
7. wynajmu, dzierżawy lub innych o podobnym charakterze, których przedmiotem są rzeczy ruchome, z wyjątkiem środków transportu, za które uznaje się również przyczepy i naczepy oraz wagony kolejowe,
8. telekomunikacyjnych,
9. nadawczych radiowych i telewizyjnych,
10. elektronicznych,
11. polegających na zapewnieniu dostępu do systemów gazowych lub elektroenergetycznych,
12. przesyłowych:
    1. gazu w systemie gazowym,
    2. energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym,
13. bezpośrednio związanych z usługami, o których mowa w pkt 11 i 12,
14. polegających na zobowiązaniu się do powstrzymania się od dokonania czynności lub posługiwania się prawem, o których mowa w pkt 1-13

Należy zauważyć, iż zasady szczególne dotyczące ustalania miejsca świadczenia dla usług elektronicznych, zawarte w art. 28l ustawy o VAT, ustawodawca ograniczył, jedynie do przypadku, gdy usługi te świadczone są na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, mających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu poza terytorium Wspólnoty.

Należy podkreślić, że zasady określone w art. 28b ww. ustawy dotyczą usług świadczonych dla podatników.

W świetle obowiązujących przepisów, reguły obowiązujące przy świadczeniu usług na rzecz niepodatników określono w art. 28c ustawy o VAT. W tym przypadku zasadniczo miejscem świadczenia będzie miejsce siedziby lub stałe miejsce zamieszkania usługodawcy.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca wykonał usługę niematerialną, o której mowa art. 28l punkt 10 ustawy, tj. usługę elektroniczną na rzecz kontrahenta, który posiada siedzibę i miejsce stałego prowadzania działalności na terenie UE ale innym niż terytorium RP (Rumunia). Kontrahent na potrzeby transakcji podał Wnioskodawcy Numer Identyfikacji Podatkowej pod jakim jest zarejestrowany na terenie własnego kraju, nie jest to Numer Identyfikacji Podatkowej na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych (VAT-UE). Kontrahent - zgodnie z jego oświadczaniem nigdy nie został zarejestrowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych, nie ma też nadanego w związku z tym numeru VAT-UE. Kontrahent na terenie własnego kraju wykonuje tylko i wyłącznie usługi przedmiotowo zwolnione z VAT (usługi medyczne) w związku z czym nie jest czynnym płatnikiem VAT w rozumieniu przepisów własnego kraju.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym w świetle opisanej powyżej sytuacji obowiązek podatkowy w zakresie dostawy usługi elektronicznej powstał na terytorium kraju odbiorcy usługi, należało uznać za prawidłowe.

W stanie faktycznym Wnioskodawca wskazał, iż kontrahent posiada siedzibę i miejsce stałego prowadzenia działalności na terytorium Rumunii. Na potrzeby transakcji podał Wnioskodawcy Numer Identyfikacji Podatkowej pod jakim jest zarejestrowany na terenie własnego kraju. Kontrahent jest zatem podatnikiem i bez znaczenia jest to, iż wykonuje wyłącznie usługi zwolnione z podatku.

Przepisy polskiej ustawy o podatku od towarów i usług nie wskazują na sposób dokumentowania faktu, że podmiot będący nabywcą usługi jest podatnikiem i że prowadzi działalność gospodarczą. Należy jednak zauważyć, że to odpowiednie przepisy kraju nabywcy przesądzają o tym, czy osoba prowadząca działalność gospodarczą ma obowiązek rejestrować się do celów podatku od wartości dodanej, transakcji wspólnotowych oraz jakie dokumenty świadczą o tym fakcie.

Zatem w przypadku kontrahentów z Unii Europejskiej, gdzie występuje podatek od wartości dodanej, określenie statusu podatnika możliwe jest m.in. poprzez podanie przez niego numeru VAT oraz potwierdzenie, że numer identyfikacyjny VAT nabywcy jest ważny. Potwierdzenie ważności tego numeru w tym przypadku może nastąpić - biorąc pod uwagę uregulowania art. 97 ust. 17-19 ustawy - za pośrednictwem biura informacji o podatku VAT czy naczelnika urzędu skarbowego, lub na stronie internetowej Komisji Europejskiej (pod adresem http://ec.europa.eu/taxation_customs/vies).

Należy zatem przyjąć, że wystarczającym i wiarygodnym sposobem potwierdzenia, że nabywca usługi posiada właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy jest posiadanie wydruku ze strony internetowej wymienionej powyżej, wskazującego na aktualność numeru lub posiadanie potwierdzenia aktualności tego numeru (otrzymane na piśmie, faksem lub telefoniczne albo pocztą elektroniczną z ww. biura wymiany informacji o VAT lub od naczelnika urzędu skarbowego). Zatem fakt występowania podatnika w systemie wymiany informacji o VIES i potwierdzenie tego w sposób jednoznaczny przesądza o zarejestrowaniu kontrahenta jako podatnika podatku od wartości dodanej, a co za tym idzie podatnika w myśl ww. art. 28a pkt 1 lit. a ustawy o VAT i jest podstawowym (zasadniczym) trybem postępowania w sytuacji wyżej opisanej.

Jednak z faktu, że podatnik nie występuje w bazie VIES nie można wnioskować, że nie jest on podatnikiem, co wiązałoby się z innym sposobem określenia miejsca świadczenia usług i zobowiązaniem do rozliczenia podatku od towarów i usług przez świadczącego tę usługę.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, iż fakt posiadania przez kontrahenta statusu podatnika może zostać udokumentowany dokumentem poświadczającym prowadzanie działalności gospodarczej przez kontrahenta, tj. w przypadku osoby prawnej aktualnym zaświadczeniem z rejestru spółek handlowych, należałoby uznać za prawidłowe.

Wątpliwości Wnioskodawcy sprowadzają się również do ustalenia, czy w sytuacji jeśli odbiorca usługi nie dokonałby w swoim kraju rozliczenia tej transakcji obowiązek podatkowy związany z tą transakcją musiałby zostać zrealizowany przez Wnioskodawcę, a jeśli tak to czy na terenie RP czy kraju trzeciego.

Wyrażając swoje stanowisko Wnioskodawca stwierdził, że „(…) w związku z zapisami ustawy określającymi miejsce powstania obowiązku podatkowego, w opisanej sytuacji, Wnioskodawca nie może zrealizować obowiązku podatkowego na terenie RP ani na terenie kraju trzeciego.”

Mając na uwadze przedstawiony powyżej stan faktyczny sprawy oraz stan prawny należy stwierdzić, iż w opisanej sytuacji nie znajdują zastosowania zasady szczególne dotyczące ustalania miejsca świadczenia dla usług elektronicznych, zawarte w art. 28l ustawy o VAT, bowiem ustawodawca ograniczył je, jedynie do przypadku, gdy usługi te świadczone są na rzecz podmiotów niebędących podatnikami, mających siedzibę, stałe miejsce zamieszkania lub miejsce zwykłego pobytu poza terytorium Wspólnoty. Zatem, w sytuacji gdy odbiorca usługi (kontrahent) posiada siedzibę i miejsce stałego prowadzania działalności na terenie Wspólnoty Europejskiej (Rumunii), pomimo iż świadczy tylko usługi zwolnione z VAT (usługi medyczne), miejscem opodatkowania jest Rumunia. W takim przypadku o sposobie rozliczania podatku od wartości dodanej i jego wysokości, oraz o podmiocie zobowiązanym do jego rozliczenia (tj. nabywcy usługi lub też wykonawcy usługi) decydują przepisy kraju miejsca świadczenia usługi, czyli w przedmiotowej sytuacji przepisy obowiązujące w Rumunii.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja nie rozstrzyga kwestii czy świadczone przez Wnioskodawcę usługi są usługami elektronicznymi. Informację, iż Wnioskodawca wykonał usługę elektroniczną przyjęto jako element stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.