INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2010r. (data wpływu 31 maja 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 sierpnia 2010r. (data wpływu 26 sierpnia 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca miał prawo w miesiącach: luty, marzec, kwiecień 2010r. przenieść obowiązek podatkowy VAT na kontrahenta litewskiego, pomimo, iż nie był on zarejestrowany jako podatnik unijny, oraz czy powinien od kwot za wykonane usługi transportowej naliczyć polski podatek od towarów i usług wg stawki 22% – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 maja 2010r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 23 sierpnia 2010r. (data wpływu 26 sierpnia 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca miał prawo w miesiącach: luty, marzec, kwiecień 2010r. przenieść obowiązek podatkowy VAT na kontrahenta litewskiego, pomimo, iż nie był on zarejestrowany jako podatnik unijny, oraz czy powinien od kwot za wykonane usługi transportowej naliczyć polski podatek od towarów i usług wg stawki 22%

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest podatnikiem VAT i wykonuje usługi transportowe m.in. dla podatników z Unii Europejskiej (głównie Litwa). Do końca 2009 roku Wnioskodawca nie musiał rejestrować się jako podatnik unijny. Wnioskodawca wystawiał na rzecz kontrahentów unijnych faktury za wykonane usługi transportowe nie opodatkowując ich podatkiem VAT. Na fakturach w miejscu stawki podatkowej Wnioskodawca wpisywał „n.p.” (nie podlega opodatkowaniu) i adnotację, „Do naliczenia i odprowadzenia podatku VAT zobowiązany jest nabywca usługi”.

Od stycznia 2010 roku z powodu przeoczenia Wnioskodawca nie zarejestrował się jako podatnik unijny, mimo ciążącego na nim obowiązku. W lutym, marcu i kwietniu Wnioskodawca wystawił faktury dla kontrahenta unijnego i nie naliczył podatku VAT pomimo, iż Wnioskodawca nie był zarejestrowany jako podatnik VAT-UE.

Na fakturze Wnioskodawca dodał, jak zwykle to czynił przed 2010 rokiem, adnotację: „Do naliczenia i odprowadzenia podatku VAT zobowiązany jest nabywca usługi”. Po zakończeniu I kwartału 2010r. Wnioskodawca wykazał kwoty sprzedanych usług transportowych na rzecz kontrahenta unijnego w informacji podsumowującej VAT-UE, złożonej w ustawowym terminie. Jednocześnie rozliczając każdy miesiąc w deklaracji VAT-7 Wnioskodawca wykazał wartość sprzedanych usług dla owego kontrahenta w poz. 21 i 22 ww. deklaracji. Obowiązek zarejestrowania się jako podatnik VAT-UE Wnioskodawca dopełnił dopiero 5 maja 2010r.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał także, iż:

1. Odbiorca litewski, o którym mowa w sprawie, posiada siedzibę i stałe miejsce prowadzenia działalności (LITWA).
2. Usługi transportowe są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności tego kontrahenta (LITWA).
3. Odbiorca litewski jest podatnikiem, o którym mowa w art. 28a ustawy o VAT.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca miał prawo w miesiącach: luty, marzec, kwiecień 2010r. przenieść obowiązek podatkowy VAT na kontrahenta litewskiego, pomimo, iż Wnioskodawca nie był zarejestrowany jako podatnik unijny... Czy też Wnioskodawca powinien od kwot za wykonane usługi transportowe naliczyć polski podatek od towarów i usług wg stawki 22%...

Stanowisko Wnioskodawcy.

Pomimo niedopełnienia obowiązku zarejestrowania się jako podatnik VAT-UE Wnioskodawca miał prawo nieopodatkowywać sprzedaży usług na rzecz kontrahenta unijnego, gdyż warunki wymienione w ustawie o VAT (miejsce świadczenia usług, nabywca unijny) zostały spełnione. Zgodnie ze znowelizowanymi przepisami ustawy o podatku od towarów i usług usługi transportowe na rzecz kontrahentów unijnych, co do zasady, nie podlegają opodatkowaniu w Polsce. Jak bowiem stanowi art. 28b tejże ustawy, miejscem ich świadczenia jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania.

Od powyższej ogólnej zasady występuje, co prawda, kilka wyjątków, jednakże żaden z nich nie dotyczy usług transportowych, o ile są one świadczone dla podatnika (innego przedsiębiorcy). Jedyne odstępstwo zostało zawarte w art. 28b ust. 4 ustawy o VAT. Przepis ten mówi, iż w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika, gdy usługi przeznaczone są na jego cele osobiste lub jego pracowników polski przewoźnik usługę transportu musiałby opodatkować w Polsce. Co w tym przypadku nie miało miejsca. Ustawa o podatku od towarów i usług, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2010r. nie zawiera dodatkowych regulacji dla tzw. wewnatrzwspólnotowego transportu towarów. Oznacza to, że miejsce jej opodatkowania należy określić zgodnie z regułami wskazanymi w art. 28b.

Rejestracja VAT UE stanowi jeden z podstawowych warunków określonych w ustawie do skorzystania z preferencyjnej stawki 0%, ale tylko i wyłącznie dla WDT. Natomiast w przypadku usług, dla których usługobiorcą jest podatnik unijny, obowiązuje Wnioskodawcę art. 28b bez dodatkowych obwarowań.

Zaniedbanie rejestracji VAT UE przez przedsiębiorcę polskiego, który świadczy usługi na rzecz kontrahenta unijnego nie skutkuje brakiem możliwości zastosowania „n.p.” (nie podlega opodatkowaniu), gdyż przewidziane w ustawie warunki zostały spełnione - odbiorca jest podatnikiem unijnym, ma siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania w innym kraju Unii Europejskiej.

Pomimo, iż art. 97 ustawy o podatku od towarów i usług nakazuje rejestrację przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia, to jednak tylko w przypadku WDT wskazuje bezpośrednio na sankcje za brak dopełnienia takiego obowiązku, a mianowicie brak możliwości zastosowania stawki 0%.

Żaden inny przepis ustawy o VAT nie wskazuje, jak należy opodatkować sprzedaż usług na rzecz kontrahenta unijnego w przypadku, gdy sprzedawca usługi nie dokonał rejestracji VAT-UE. Ustawodawca, w przepisach regulujących opodatkowanie podatkiem VAT nie wskazał bezpośrednio na brak możliwości przerzucenia podatku VAT na unijnego nabywcę usługi w przypadku niedopełnienia takich formalności jak rejestracja.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z brzmieniem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z powyższego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m. in. odpłatne świadczenie usług, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia (określanym na podstawie przepisów ustawy) jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy - rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Należy zauważyć, iż przez sprzedaż ustawodawca rozumie odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów (art. 2 pkt 22 ustawy o VAT).

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemajace osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 cyt. ustawy).

Na podstawie art. 106 ust. 1 cyt. ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 106 ust. 2 cyt. ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do dostawy towarów lub świadczenia usług, dokonywanych przez podatników zarejestrowanych jako podatnicy VAT czynni lub zwolnieni, jeżeli miejscem opodatkowania tych czynności jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego i dla tych czynności podatnicy ci nie są zidentyfikowani dla podatku od wartości dodanej lub - w przypadku terytorium państwa trzeciego - podatku o podobnym charakterze.

Z uregulowań art. 97 ust. 1 ustawy o VAT wynika, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, podlegający obowiązkowi zarejestrowania jako podatnicy VAT czynni, są obowiązani przed dniem dokonania pierwszej wewnątrzwspólnotowej dostawy lub pierwszego wewnątrzwspólnotowego nabycia zawiadomić naczelnika urzędu skarbowego w zgłoszeniu rejestracyjnym, o którym mowa w art. 96, o zamiarze rozpoczęcia wykonywania tych czynności.

W myśl art. 97 ust. 3 ustawy o VAT, przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio również do podatników, o których mowa w art. 15, innych niż wymienieni w ust. 1 i 2, którzy:

1. nabywają usługi, do których stosuje się art. 28b, jeżeli usługi te stanowiłyby u nich import usług;
2. świadczą usługi, do których stosuje się art. 100 ust. 1 pkt 4, dla podatników podatku od wartości dodanej lub osób prawnych niebędących takimi podatnikami, zidentyfikowanych na potrzeby podatku od wartości dodanej.
   
   

W przypadku świadczenia usług, dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług istotnym jest określenie miejsca ich świadczenia. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy usługa będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie, oraz na podstawie jakich przepisów powstanie obowiązek podatkowy.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż ustawą z dnia 23 października 2009r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 192, poz. 1504) z mocą obowiązywania od dnia 1 stycznia 2010r. zmieniono ustawę o podatku od towarów i usług. Jedną z najistotniejszych zmian jest wykreślenie art. 27 i 28 ustawy i wprowadzenie nowych art. od 28a do 28o. Jest to bezpośrednia implementacja do przepisów o podatku od towarów i usług zmian wprowadzonych dyrektywą Rady Europy nr 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008r. zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE w zakresie miejsca świadczenia usług.

Jednym z podstawowych założeń ostatniej nowelizacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.) było wprowadzenie generalnej reguły dotyczącej zasad określania miejsca opodatkowania usług. Wyeliminowało to sytuacje, w których na skutek rozbieżności w regulacjach poszczególnych państw członkowskich, usługi pozostawały poza zakresem opodatkowania lub były podwójnie opodatkowane. Oznacza to, że zawsze, w sytuacji świadczenia usługi na rzecz podatników, podatek rozliczany jest przez nabywcę usługi w ramach tzw. mechanizmu reverse charge. W konsekwencji, usługi nie powinny być obciążone VAT w kraju świadczącego usługę.

Zasady regulujące miejsce świadczenia usług, a więc determinujące czy dana usługa jest świadczona na terytorium kraju czy poza nim, zostały określone w Ustawie o VAT w Dziale V zatytułowanym „Miejsce świadczenia” i w znajdującym się tam Rozdziale 3 „Miejsce świadczenia przy świadczeniu usług”.

Dla potrzeb określania miejsca świadczenia usług ustawodawca wprowadził w art. 28a ustawy o VAT, definicję podatnika.

W art. 28a ww. ustawy o VAT wskazano, iż na potrzeby stosowania niniejszego rozdziału:

1. ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:
   1. podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,
   2. osobę prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;
2. podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.
   
   

Podatnikami, w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT, są więc zarówno podatnicy podatku od towarów i usług (czynni i zwolnieni z opodatkowania), jak i podatnicy podatku od wartości dodanej, a także podatku o podobnym charakterze.

Przepis art. 28b ust. 1 ww. ustawy o VAT określa, iż miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.

W przypadku gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności (art. 28b ust. 2 ustawy o VAT).

Natomiast, zgodnie z art. 28b ust. 3 ww. ustawy o VAT, w przypadku gdy usługobiorca nie posiada siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności, o którym mowa w ust. 2, miejscem świadczenia usług jest miejsce, w którym zwykle prowadzi on działalność lub w którym ma on miejsce zwykłego pobytu.

W przypadku świadczenia usług na rzecz podatników, gdy usługi te przeznaczone są na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych lub członków stowarzyszenia, do określenia miejsca świadczenia stosuje się odpowiednio przepisy art. 28c (art. 28b ust. 4 ustawy o VAT).

Przy czym stosownie zaś do art. 28c ust. 1 ww. ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług na rzecz podmiotów niebędących podatnikami jest miejsce, w którym usługodawca posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3 oraz art. 28d-28f, art. 28g ust. 2, art. 28h-28n.

Tak więc od generalnej zasady dotyczącej określenia miejsca świadczenia usług, zawartej w art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, ustawodawca przewidział szereg wyjątków, jednakże katalog tych wyjątków nie obejmuje zarówno usług transportu towarów, usług transportu międzynarodowego, jak i usług pomocniczych do usług transportowych, takich jak załadunek, rozładunek, przeładunek lub podobnych usług świadczonych na rzecz podatników.

Tę zasadę ogólną stosujemy, gdy usługa jest świadczona na rzecz podatnika i przepisy (art. 28e, 28f, 28g, 28i, 28j, 28n ustawy) nie przewidują specjalnych zasad ustalania miejsca świadczenia.

Mając na uwadze, że usługi transportu towarów nie zostały wymienione w ww. artykułach, czyli nie zostało określone szczególne miejsce świadczenia dla tych usług, to zgodnie z zasadą ogólną usługi te są opodatkowane w kraju nabywcy usługi.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest podatnikiem VAT i wykonuje usługi transportowe m.in. dla podatników z Unii Europejskiej (głównie Litwa). Do końca 2009 roku Wnioskodawca nie musiał rejestrować się jako podatnik unijny. Wnioskodawca wystawiał na rzecz kontrahentów unijnych faktury za wykonane usługi transportowe nie opodatkowując ich podatkiem VAT. Na fakturach w miejscu stawki podatkowej Wnioskodawca wpisywał „n.p.” (nie podlega opodatkowaniu) i adnotację, „Do naliczenia i odprowadzenia podatku VAT zobowiązany jest nabywca usługi”.

Od stycznia 2010 roku z powodu przeoczenia Wnioskodawca nie zarejestrował się jako podatnik unijny, mimo ciążącego na nim obowiązku. W lutym, marcu i kwietniu Wnioskodawca wystawił faktury dla kontrahenta unijnego i nie naliczył podatku VAT pomimo, iż Wnioskodawca nie był zarejestrowany jako podatnik VAT-UE.

Na fakturze Wnioskodawca dodał, jak zwykle to czynił przed 2010 rokiem, adnotację: „Do naliczenia i odprowadzenia podatku VAT zobowiązany jest nabywca usługi”. Po zakończeniu I kwartału 2010r. Wnioskodawca wykazał kwoty sprzedanych usług transportowych na rzecz kontrahenta unijnego w informacji podsumowującej VAT-UE, złożonej w ustawowym terminie. Jednocześnie rozliczając każdy miesiąc w deklaracji VAT-7 Wnioskodawca wykazał wartość sprzedanych usług dla owego kontrahenta w poz. 21 i 22 ww. deklaracji. Obowiązek zarejestrowania się jako podatnik VAT-UE Wnioskodawca dopełnił dopiero 5 maja 2010r.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał także, iż:

1. Odbiorca litewski, o którym mowa w sprawie, posiada siedzibę i stałe miejsce prowadzenia działalności (LITWA).
2. Usługi transportowe są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności tego kontrahenta (LITWA).
3. Odbiorca litewski jest podatnikiem, o którym mowa w art. 28a ustawy o VAT.
   
   

Mając zatem na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przywołane przepisy, należy stwierdzić, iż o ile faktycznie litewski kontrahent Wnioskodawcy, będący nabywcą przedmiotowych usług transportowych, jest podatnikiem, w rozumieniu art. 28a ustawy o VAT, wówczas miejsce świadczenia ww. usług transportowych, wykonanych w lutym, marcu i kwietniu 2010r., Wnioskodawca winien ustalić zgodnie z art. 28b. ust. 1 i 2, tzn. przyjąć, że jest nim terytorium kraju, w którym usługobiorca posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, lub – w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba lub stałe miejsce zamieszkania – terytorium kraju, w którym usługobiorca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności.

Należy przy tym zauważyć, iż bez wpływu na powyższe pozostaje okoliczność, że w momencie świadczenia tych usług Wnioskodawca nie był zarejestrowanym podatnikiem VAT-UE.

Jednakże o sposobie rozliczania podatku od wartości dodanej i jego wysokości, oraz o podmiocie zobowiązanym do jego rozliczenia przesądzają w takim przypadku przepisy kraju miejsca świadczenia usługi, czyli w przedmiotowej sytuacji przepisy obowiązujące na Litwie.

Stąd też w odniesieniu do ww. usług Wnioskodawca mógł przenieść obowiązek podatkowy na usługobiorcę, o ile w świetle obowiązujących na Litwie przepisów podatnikiem z tytułu tych usług będzie litewski kontrahent Wnioskodawcy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy w powyżej kwestii należało uznać za prawidłowe.

Ponadto tut. organ podkreśla, iż niniejsza interpretacja nie rozstrzyga w zakresie sposobu dokumentowania ww. usług, sposobu wykazania przedmiotowych transakcji w deklaracji VAT-7 oraz informacji podsumowującej, gdyż powyższe nie było przedmiotem zapytania niniejszego wniosku, jak również Wnioskodawca nie sformułował własnego stanowiska w tej kwestii.

Zawarte w opisie stanu faktycznego stwierdzenie w tym zakresie potraktowano jako element tego stanu bez dokonywania oceny jego prawidłowości.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.