INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t. j. z 2005 roku Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2010 roku (data wpływu 28.06.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2010 roku został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca otrzymuje faktury VAT od swoich kontrahentów dotyczące zakupu towarów/usług w różnej formie. Faktury otrzymywane od kontrahentów przesyłane są Spółce przez pocztę, doręczone osobiście, faxem oraz mailem. Fakturę otrzymaną mailem Spółka drukuje. Do tej pory Spółka była przekonana, że faktury otrzymane faxem lub też mailem nie stanowią dokumentów uprawniających do obniżenia podatku należnego od towarów i usług o podatek naliczony wykazany w tychże fakturach. Spółka dopiero po faktycznym otrzymaniu faktur (odebrał ktoś z firmy) lub też pocztą, pierwotnie wysłanych maiłem lub faxem, dokonywała odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturze. W obecnej chwili Spółka zastanawia się czy przyjęty przez nią sposób działania jest właściwy. Konkretnie ma wątpliwości, czy dzień otrzymania faktury faxem lub mailem (z wydrukowaniem faktury) może być dniem, w którym Spółka uzyskuje prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT, czy też powinna czekać do momentu otrzymania tychże faktur osobiście lub pocztą.

Wątpliwości Spółki są skutkiem wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 maja 2010 roku sygn. akt I FSK 1444/09, w którym to wyroku Sąd stwierdził, że faktura wysłana mailem jest tak samo ważna jak wysłana pocztą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy faktury zakupu otrzymane przez Spółkę faxem lub też mailem, stanowią dokument uprawniający do obniżenia podatku należnego VAT o podatku naliczony wykazanych w tychże fakturach, czy też Spółka winna dokonać odliczenia podatku dopiero w momencie otrzymania tych faktur pocztą lub też osobiście...

Zdaniem Wnioskodawcy faktury zakupu otrzymane od kontrahentów faxem lub też mailem (w przypadku faktur mailowych wydrukowane) stanowią dokument uprawniający do obniżenia podatku należnego VAT o podatek naliczony ujęty w tychże fakturach.

Spółka jest przekonana, iż faktury otrzymane faxem lub też mailem są dokumentami równoznacznymi dla faktur otrzymanych pocztą lub też doręczonych jej osobiście. Podstawę stanowi tu art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, który to przepis ma następującą treść „Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16."

Zdaniem Spółki przytoczony przepis wskazuje, co winna zawierać faktura, aby stanowiła dla podmiotu dokonującego zakupu towarów/usług, podstawę do obniżenia podatku należnego VAT o podatek naliczony z tej faktury. Tak więc aby dokonać odliczenia podatku naliczonego VAT w rozumieniu art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, wykazanego w fakturze, faktura winna spełniać wymogi art. 106 ust. 1 tejże ustawy oraz przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 roku w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U Nr 212 poz. 1337 ze zm.).

Ustawodawca prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT warunkuje wymogami jaki musi spełniać faktura. Odnosząc te wnioski do swojej sytuacji Spółka stwierdza, że faktury otrzymywane przez nią faxem lub mailem spełniają wszystkie wymogi prawne o których mowa w przepisach ustawy i rozporządzenia, co oznacza, iż stanowią dokument uprawniający do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w nich. Tak więc faktura otrzymana mailem lub też faxem, stanowi dokument równoznaczny dla faktury otrzymanej pocztą lub też odebranej osobiście.

Bardzo ważnym argumentem w sprawie jest to, że ustawodawca prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT nie uwarunkował od sposobu otrzymania faktury. Innymi słowy, sposób otrzymania faktury pozostaje bez znaczenia w sprawie dla faktu odliczenia podatku naliczonego VAT. Takie rozumowanie znajduje swe odbicie w treści art. 86 ust. 10 ustawy o VAT, która to regulacja ma następującą treść „Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18".

Z treści tego przepisu wynika jednoznacznie ze prawo do obniżenia kwoty podatku należnego VAT o podatek naliczony powstaje w momencie otrzymania faktury (oczywiście faktura musi spełniać określone wymogi). Zdaniem Spółki ustawodawca nie użył określenia „otrzymał fakturę w sposób" (np. pocztą) co oznacza, że każdy sposób otrzymania faktury daje prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT wskazanego w niej. Innymi słowy, ustawodawca określił, że otrzymanie faktury, a nie forma/sposób jej otrzymania jest kluczowa dla prawa do odliczenia podatku naliczonego VAT zawartego w niej (fakturze) bo forma ta jest dowolna (poczta, osobiście, mail, fax).

W przypadku Spółki otrzymuje ona fakturę maliem lub faxem co oznacza, że nabywa prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT z takiej faktury.

Poza wskazaną powyżej argumentacją prawną uzasadniającą prawo do odliczenia podatku naliczonego VAT z faktury otrzymanej mailem lub faxem należy zwrócić uwagę na przytoczony już wyrok Sądu. Sąd stwierdził wprost „faktura wysłana mailem jest tak samo ważna jak wysłana pocztą i nie musi to być tak zwana e-fakturą, którą wystawia się przy użyciu tzw. bezpiecznego podpisu elektronicznego. Wystarczy, że jest to zwykła faktura wysłana mailem". Wyrok ten jest jednoznaczny i potwierdza w całości argumentację wskazaną przez Wnioskodawcę.

Podsumowując Spółka uważa, że faktury zakupu otrzymane od kontrahentów faxem lub też mailem (w przypadku faktur mailowych wydrukowane) stanowią dokument uprawniający do obniżenia podatku należnego VAT o podatek naliczony zawarty w tychże fakturach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca otrzymuje od swoich kontrahentów faktury, w różnej formie, w tym faxem lub za pomocą poczty elektronicznej. W przypadku otrzymanych za pomocą poczty e-mail faktury są drukowane i w tej postaci przechowywane. Z przedstawionego opisu stanu faktycznego nie wynika aby w stosunku do otrzymanych faktur stosowano procedury gwarantujące autentyczność, integralność ich treści.

Spółka wskazuje, iż przesyłane we wskazany sposób faktury będą uprawniały Wnioskodawcę do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zawartą w tych fakturach z chwilą otrzymania tej faktury w opisanej formie.

Odnosząc się do opisanego stanu faktycznego tutejszy organ wskazuje, iż stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy ust. 2 powołanego przepisu kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7:

1. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:



1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu


1. z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4;


2. w przypadku importu towarów - suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego i deklaracji importowej, z zastrzeżeniem pkt 5;
3. zryczałtowany zwrot podatku, o którym mowa w art. 116 ust. 6;
4. kwota podatku należnego od importu usług, kwota podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, oraz kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów;
5. kwota podatku należnego z tytułu importu towarów - w przypadkach, o których mowa w art. 33a.

Natomiast zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zatem z przytoczonych przepisów wynika, iż prawo obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przez odbiorcę usługi lub towaru, jest następstwem otrzymania od podatnika/kontrahenta faktury wystawionej, która stwierdza okoliczności transakcji.

Spółka wskazuje, iż na skutek otrzymania faktury faxem lub mailem (następnie wydrukowanym) posiada prawo do skorzystania z dyspozycji art. 86 ust. 1 ustawy.

Jednakże nie można się zgodzić z takim poglądem, gdyż w opisanym przypadku Wnioskodawca otrzymując obraz faktury przesłany faksem lub mailem, nie otrzymał faktury wystawionej w myśl przepisów prawa podatkowego, a jedynie informację o dokonaniu sprzedaży, dacie dokonania sprzedaży, cenie jednostkowej bez podatku, podstawie opodatkowania, stawce i kwocie podatku, kwocie należności oraz danych dotyczących podatnika i nabywcy pod postacią obrazu faktury.

Wskazać należy, iż zgodnie z dyspozycją zawartą w § 19 rozporządzenia Ministra Finansów dnia 28 listopada 2008 roku w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212 poz. 1337 ze zm.), faktury w formie papierowej są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca. Oryginał faktury i faktury korygującej powinien zawierać wyraz "ORYGINAŁ", a kopia faktury i faktury korygującej - wyraz "KOPIA". Z powyższego przepisu wynika, iż faktury powinny być wystawiane w formie materialnej w liczbie, co najmniej dwóch egzemplarzy - dwie sztuki tego samego dokumentu, gdzie oryginał faktury i faktury korygującej powinien zawierać wyraz "ORYGINAŁ", a kopia faktury i faktury korygującej - wyraz "KOPIA".

Tak wystawione dokumenty (oryginały i kopie faktur oraz faktur korygujących) w myśl § 21 ust. 1 rozporządzenia podatnicy są obowiązani przechowywać do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego.

Na szczególną uwagę zasługuje ust. 2 wymienionego przepisu, w którym wskazano, że dokumenty o których mowa w ust. 1 przechowuje się w oryginalnej postaci w podziale na okresy rozliczeniowe i w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie.

Zdaniem tutejszego organu z powyższego jasno wynika, iż oryginalna postać takiego dokumentu posiada formę papierową i otrzymanie faktury wyłącznie w takiej formie będzie uprawniało do zastosowania prawa do obniżenia podatku należnego, o którym mowa w art. 86 ust. 1 ustawy.

W ust. 2 tego przepisu ustawodawca jednoznacznie wskazuje, iż kwotę podatku naliczonego stanowi (…) suma kwot określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika. W przedmiotowym przepisie nie ma mowy natomiast, iż prawo to stosuje się w oparciu o inne dokumenty, obraz tych dokumentów lub zbiór danych niezbędnych do określenia kwoty podatku naliczonego.

W tym miejscu wskazać również należy, iż szczegółowe zasady przesyłania faktur VAT w formie elektronicznej regulują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 roku w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119). Faktury wystawiane w formie elektronicznej przesyła się, w tym udostępnia, w tej formie odbiorcy oraz przechowuje się w tej formie przy zastosowaniu elektronicznych urządzeń do przetwarzania (łącznie z cyfrową kompresją) i przechowywania danych, z wykorzystaniem technik teletransmisji przewodowej, radiowej, technologii optycznych lub innych elektromagnetycznych środków (§ 2 tego rozporządzenia).

W myśl przepisów § 3 ust. 1-3 wymienionego rozporządzenia, faktury mogą być wystawiane i przesyłane w formie elektronicznej, pod warunkiem uprzedniej akceptacji tej formy przez odbiorcę faktury, zwanej dalej „akceptacją”. Akceptacja może być wyrażona w formie pisemnej lub w formie elektronicznej. W przypadku akceptacji w formie elektronicznej przepisy § 4 stosuje się odpowiednio. Faktury mogą być wystawiane i przesyłane w formie elektronicznej nie wcześniej niż od dnia następującego po dniu, w którym odbiorca faktury dokonał akceptacji. Stosownie do treści § 4 ww. rozporządzenia, faktury mogą być wystawiane, przesyłane i przechowywane w formie elektronicznej, pod warunkiem że autentyczność ich pochodzenia i integralność ich treści będą zagwarantowane:

• bezpiecznym podpisem elektronicznym w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450 ze zm.), weryfikowanym za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, lub
• poprzez wymianę danych elektronicznych (EDI) zgodnie z umową w sprawie europejskiego modelu wymiany danych elektronicznych, jeżeli zawarta umowa, dotycząca tej wymiany, przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia faktury i integralność danych.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy, należy stwierdzić, iż w przedstawionym opisie stanu faktycznego zaproponowany sposób fakturowania nie wypełni warunków określonych dla faktur tradycyjnych (papierowych), gdyż w chwili stosowania art. 86 ust. 1 ustawy, Wnioskodawca nie będzie posiadał od kontrahentów oryginału faktury w formie materialnej. Nie zostaną także spełnione wymogi odnoszące się do faktur w formie elektronicznej w zakresie zagwarantowania autentyczności pochodzenia i integralności danych.

Z zaprezentowanych przepisów jednoznacznie wynika, iż w obecnym stanie prawnym, do celów rozliczenia podatku VAT, nie jest dopuszczalne przekazywanie (przesyłanie) pocztą elektroniczną faktury, bez opatrzenia jej bezpiecznym podpisem elektronicznym lub za pomocą systemów gwarantujących autentyczność i integralność danych.

Zatem, w przypadku tradycyjnego sposobu fakturowania oryginał faktury powinien zostać przesłany od kontrahenta w formie materialnej.

Tutejszy organ wskazuje, iż kontrahent Spółki może sygnować wystawiane dokumenty w formie elektronicznej kwalifikowanym podpisem elektronicznym i po uprzedniej akceptacji uzyskanej od Spółki przesłać ją za pomocą poczty e-mail, przekazać na płycie CD lub innym nośniku danych elektronicznych. Taki system przekazywania dokumentów gwarantujący autentyczność i integralność będzie zgodny z przepisami regulującymi materię wystawiania faktur. Podkreślenia wymaga również, iż stosowanie podpisu elektronicznego przy wystawianiu faktur w formie elektronicznej nie stoi na przeszkodzie do wydrukowania tej faktury na papierze lecz należy mieć na uwadze, iż w tym przypadku właściwą fakturą do celów kontroli i nabycia prawa do obniżenia podatku należnego będzie faktura elektroniczna sygnowana podpisem elektronicznym.

Warto także wskazać, iż stosownie do przepisu art. 218 dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.), zwanej dalej dyrektywą, dla celów dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają określone warunki. W myśl art. 244 dyrektywy, każdy podatnik zapewnia przechowywanie kopii faktur wystawionych osobiście albo przez nabywcę lub usługobiorcę, lub też w jego imieniu i na jego rzecz przez osobę trzecią, a także wszystkich faktur, które otrzymał. Na uwagę zasługuje także norma wyrażona w art. 247 ust. 2 dyrektywy zgodnie, z którą aby zapewnić spełnienie warunków, o których mowa w art. 246 dyrektywy (zapewnienie autentyczności pochodzenia, integralności treści faktur, a także ich czytelności) państwo członkowskie może wymagać przechowywania faktur w oryginalnej postaci, w jakiej zostały przesłane lub udostępnione, zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznej. Wskazane przepisy art. 246 i 247 dyrektywy w sposób nie budzący wątpliwości stanowią o istnieniu odrębnych od siebie sposobów (systemów) przechowywania faktur z zależności od formy przesłania lub udostępnienia dokumentu. Podkreślić przy tym należy, że faktury w formie elektronicznej podlegają innym, najczęściej dodatkowym, wymogom zapewnienia bezpieczeństwa ich obrotu. Powyższe świadczy o odrębności zasad fakturowania elektronicznego od fakturowania tradycyjnego w formie papierowej (na materiałach piśmienniczych).

W świetle obowiązujących przepisów, dopuszczalne jest doręczenie faktury kontrahentowi z wykorzystaniem drogi elektronicznej, jednak z zachowaniem wymogów określonych w wymienionym wyżej rozporządzeniu (np. w zakresie wyrażenia akceptacji na otrzymywanie faktur w postaci elektronicznej). Jeżeli zatem, strony transakcji chcą skorzystać z przekazu faktur w formie elektronicznej, obie muszą posiadać urządzenia i oprogramowanie wypełniające przesłanki § 4 rozporządzenia w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur. Tylko bowiem wówczas dojdzie do wprowadzenia faktury do obrotu prawnego, co ma istotne konsekwencje prawne, w szczególności w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego u odbiorcy takiej faktury.

Stanowisko tutejszego organu znajduje potwierdzenie w treści Komunikatu Komisji Wspólnot Europejskich do Rady z dnia 28 stycznia 2009 roku „Osiągnięcia techniczne w dziedzinie fakturowania elektronicznego i środki na rzecz dalszego uproszczenia, modernizacji i harmonizacji przepisów dotyczących wystawiania faktur VAT (Eur-lex, nr CELEX 52009DC0020). Należy w tym miejscu zaznaczyć, iż zadaniem Komisji Europejskiej jako organu Unii Europejskiej jest, między innymi, nadzorowanie stosowania prawa Unii. W wymienionym komunikacie zawarto sprawozdanie sporządzone na podstawie art. 237 dyrektywy 2006/112/WE. Z treści sprawozdania wynika, iż w obecnym stanie prawnym państwa członkowskie zachowały możliwość stosowania odmiennych przepisów dotyczących fakturowania, a przepisy wymienionej dyrektywy w zakresie fakturowania nie są obecnie dostatecznie przejrzyste i nie zapewniają pewności prawnej. Komisja zaproponowała, między innymi, stopniowe zharmonizowanie przepisów dotyczących fakturowania. Komisja wskazała również, że normodawca unijny powinien zmienić przepisy, aby zapewnić traktowanie wszystkich faktur w jednakowy sposób, bez względu na to, czy są one przesyłane w formie papierowej czy drogą elektroniczną. Komisja korzystając ze swoich uprawnień wystąpiła z wnioskiem z dnia 28 stycznia 2009 r. dotyczącym zmiany dyrektywy 2006/112/WE w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Eur-lex, nr CELEX 52009PC0021). W uzasadnieniu wniosku wskazano, iż celem zmiany wymienionej dyrektywy jest rozwiązanie problemów wynikających z niedoskonałości przepisów dotyczących fakturowania oraz wprowadzenie do systemu prawnego VAT zasady równego traktowania faktur, bez względu na to, czy wysłano je drogą elektroniczną, czy w wersji papierowej. W skutek złożonego wniosku Rada Unii Europejskiej przyjęła dyrektywę Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 roku zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. Urz. L 189 , 22/07/2010 P. 0001 – 0008). Celem wymienionej dyrektywy, wynikającym z motywów 8 i 11, w zakresie fakturowania elektronicznego, jest pomoc przedsiębiorcom w obniżeniu kosztów i zwiększenie konkurencyjności, poprzez zmianę aktualnych wymogów VAT dotyczących fakturowania elektronicznego po to, by zlikwidować istniejące obciążenia i przeszkody. Faktury papierowe i elektroniczne powinny być traktowane równo. Odnosząc się do kwestii zachowania autentyczności i integralności faktur elektronicznych wskazano, iż określone wymogi można zapewnić za pomocą wykorzystania istniejących technologii, takich jak elektroniczna wymiana danych (EDI) i zaawansowane podpisy elektroniczne. Jednakże stwierdzono również, że z uwagi na fakt, że istnieją również inne technologie, to nie należy wymagać od podatników stosowania żadnej szczególnej technologii fakturowania elektronicznego.

Należy zaznaczyć, iż dyrektywa Rady 2010/45/UE nadal zachowuje dwa sposoby fakturowania, za pomocą faktur papierowych i faktury elektronicznych. Treść artykułu 217 wyjaśniającego określenie „faktura elektroniczna” wskazuje, iż e-fakturą jest to dokument wystawiony i otrzymany w dowolnym formacie elektronicznym. Zatem, w ocenie organu, jest to dokument posiadający wyłącznie postać elektroniczną. Ponadto należy zaznaczyć, że artykuł 219a dyrektywy stanowi, iż, co do zasady, fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie członkowskim uznawanym za państwo dostawy towarów lub wykonania usług, natomiast odstępstwa zostały określone w niniejszym przepisie. Istotne znaczenie dla obiegu faktur posiada również treść artykułu 233 dyrektywy, który określa, iż autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność faktury, niezależnie od tego, czy wystawiono ją w formie papierowej czy elektronicznej, zapewnia się od momentu wystawienia faktury aż do końca okresu jej przechowywania. W stanie prawnym uregulowanym niniejszą dyrektywą, to obowiązkiem podatnika będzie określenie sposobu zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Polska tak jak inne państwa członkowskie powinna ustanowić przepisy niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 31 grudnia 2012 roku, aby stosować je od dnia 1 stycznia 2013 roku.

Reasumując, stwierdzić należy, że w obecnym stanie prawnym, przyjęte przez Spółkę rozwiązanie polegające na stosowaniu prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony w oparciu o obraz faktury, nie wypełni wymogów dotyczących obiegu faktur w formie papierowej, a także warunków nałożonych na faktury wystawione i przesyłane w postaci elektronicznej.

Normy regulujące wystawianie, przesłanie oraz przechowywanie faktur w formie elektronicznej jak i papierowej określono zgodnie prawem unijnym, z uwzględnieniem specyfiki medium za pośrednictwem, którego faktury są w obrocie.

Wskazać należy, iż w obu unormowaniach nie przewidziano możliwości stosowania formy mieszanej, a zaproponowany we wniosku sposób przesyłania i przechowywania faktur, który bezpośrednio wpływa na stosowanie prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony, nie wypełni warunków obiegu dokumentów dla jednego bądź drugiego sposobu fakturowania. W konsekwencji zastosowania takiego fakturowania, otrzymana faktura nie będzie dokumentem, który uprawnia Spółkę do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy.

Ponadto należy stwierdzić, iż powołane w treści złożonego wniosku orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego nie może wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Wskazuje się, że Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych, gdyż w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych. W związku z powyższym, nie negując tego orzeczenia, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroków zamyka się w obrębie spraw, w których zostały wydane. Wynika to również z treści art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.), który przesądza, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Zatem wyroki sądów są wydane w konkretnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły. Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę, natomiast rozstrzygnięcia sądów podejmowane są w oparciu o zebrany w danej sprawie materiał dowodowy. Zatem trudno jest określić w jakim stopniu sprawy będące przedmiotem autonomicznych rozstrzygnięć sądów, które powołała Spółka, mogą odzwierciedlać sytuację przedstawioną przez nią we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji. Wobec powyższego należy podkreślić, że powołane we wniosku, orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dniu 20 maja 2010 roku o sygn. akt I FSK 1444/09 stanowi rozstrzygnięcie w konkretnej sprawie o charakterze indywidualnym i tylko do niej się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa. Również należy wyjaśnić, iż z wyroku tego nie należy wyciągać wniosku o ukształtowaniu się określonej linii orzeczniczej, gdyż kształtowanie się orzecznictwa jest procesem rozłożonym w czasie i co do zasady wymaga większej liczby wyroków poszczególnych składów orzekających. Nadto, co wymaga szczególnego podkreślenia, zapadło przed przyjęciem przez Radę Unii Europejskiej dyrektywy 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010 roku zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.