INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 lutego 2010 r. (data wpływu 16 lutego 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, zakresie opodatkowania czynności zbycia przedsiębiorstwa - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 16 lutego 2010 r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, zakresie opodatkowania czynności zbycia przedsiębiorstwa.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 3 listopada 2009 roku Sąd Rejonowy ogłosił upadłość obejmującą likwidację majątku Dłużnika - Przedsiębiorstwa Usługowo Handlowo Produkcyjnego (zwana w dalszej części wniosku - Spółką).

Spółka powstała na bazie części majątku Kopalni, która to Kopalnia weszła w skład H.

W dniu 19 stycznia 2000 roku Spółka nabyła od H prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy prowadzi obecnie księgę wieczystą. Razem z prawem użytkowania wieczystego Spółka nabyła prawo własności budynku biurowego postawionego na nieruchomości o powierzchni 691 m². Jako wartość netto umowy strony podały kwotę 251 000 zł netto. Jako wartość prawa użytkowania wieczystego gruntu wskazano kwotę 31 100 zł. Wartość budynku (220 000 zł) została pomniejszona o kwotę 69 411,20 zł, stanowiącą nakłady poniesione przez Spółkę na remont budynku jeszcze przed nabyciem. W związku z transakcją została wystawiona faktura VAT T 310. Jako cenę netto w fakturze wskazano kwotę 150 588,80 zł. Wartość podatku VAT związanego ze sprzedażą budynku wyniosła 33 129,54 zł. Kwota ta stanowiła dla Spółki podatek naliczony, który pomniejszył podatek należny. Sprzedaż prawa użytkowania wieczystego została zwolniona od podatku VAT. Budynek został przyjęty do ewidencji środków trwałych z wartością 168 901,44 zł (tj. wartość netto zakupu plus koszty transakcji).

W dniu 25 kwietnia 2000 roku Spółka nabyła od H prawo użytkowania wieczystego kolejnej nieruchomości, dla której Sąd Rejonowy prowadzi obecnie księgę wieczystą.

Razem z prawem użytkowania wieczystego Spółka nabyła prawo własności budynku magazynu postawionego na nieruchomości o powierzchni 109 m². Jako wartość budynku wskazano kwotę 21 000 zł, a jako wartość prawa użytkowania wieczystego - 9 700 zł. Według stron transakcja była zwolniona od podatku od towarów i usług. Budynek został przyjęty do ewidencji środków trwałych z wartością 23 843,30 zł (tj. wartość netto zakupu plus koszty transakcji). Spółka nie była uprawniona do obniżenie kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego - czynność była zwolniona od podatku od towarów i usług. Ponadto Spółka nie dokonała żadnych nakładów zwiększających wartość budynku. Po dniu zakupu użytkowania wieczystego nieruchomości według wiedzy wynikającej z systemu księgowego Upadłego nie dokonano żadnych nakładów na budynek biurowy znajdujący się na przedmiotowej nieruchomości.

Spółka prowadziła do końca 2009 roku działalność gospodarczą, która polegała na świadczeniu usług głównie na rzecz H - Kopalni. Spółka wykonywała usługi porządkowo-czystościowe, usługi pralnicze, prowadziła usługi gastronomiczne (bufety) na terenie Kopalni, prowadziła wydawanie indywidualnych środków ochrony, wydawanie posiłków profilaktycznych i mleka a także wykonywała prace budowlane, w szczególności w zakresie instalacji sanitarnych i elektrycznych oraz robót blacharsko - dekarskich.

Po ogłoszeniu upadłości został sporządzony spis inwentarza. Ruchomości należące do Spółki znajdowały się częściowo na nieruchomościach Spółki, a częściowo na terenie należącym do H - K.

Ruchomości znajdujące się na terenie H zostały już zbyte przed złożeniem niniejszego wniosku z tego względu, że ich przewiezienie na teren Spółki było nieopłacalne, a chęć nabycia wyraziły osoby, które przejęły obowiązki Upadłego wynikające z umów z H w zakresie usług gastronomicznych i wydawania posiłków.

Aktualnie do sprzedania pozostały: ruchomości wymienione pod pozycjami od 1 do 252 oraz 2 samochody osobowe KIA CERES (pozycja 363) oraz Volkswagen Transporter (nr 364), prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oraz znak towarowy „P". Pozostałe ruchomości stanowią wyposażenie biura oraz umożliwiają prowadzenie działalności w zakresie usług budowlanych i remontowych oraz usług transportowych.

Niezależnie od powyższego znaczna część budynku biurowego jest od 2000 roku wynajmowana na rzecz podmiotów związanych z Kopalnią oraz innych podmiotów prowadzących działalność gospodarcza.

Odnaleziono następujące dokumenty potwierdzające najem budynku:

umowa najmu z dnia 18.04.2000 roku (155 m²)
umowa z 1.02.2000 r. z Przedsiębiorstwem Usługowo Handlowym (pow. 114,45 m²);
umowa z 30.04.01, mowa z 30.12.2003
umowa z 12.04.2006 roku (pow. 28,10 m²);
umowa z 30.04.2002 roku (powierzchnia 40,71 m²)
umowa z 01.04.2009 roku (powierzchnia 13,23 m²)
umowę z 8.06.2009 roku (pow. 28,10 m²) - od 21 lipca 2009 roku najemcą stała się PPHU.

Wnioskodawca zamierza zbyć przedsiębiorstwo Spółki jako całość. Sprzedaż nie będzie jednak obejmować tych wierzytelności Spółki, które wyegzekwuję sam oraz części mebli i sprzętu komputerowego potrzebnego dla prowadzenia obsługi administracyjnej masy upadłości.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ruchomości wymienione w pozycjach 1-252 oraz 363 i 364 opinii 2394/AE/09, prawa użytkowania wieczystego nieruchomości oraz znak towarowy P bez wierzytelności stanowią przedsiębiorstwo i czy w związku z tym sprzedaż tych rzeczy i praw nie podlega podatkowi od towarów i usług na podstawie art. 6 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, czynność sprzedaży rzeczy i praw nie podlega podatkowi od towarów i usług, gdyż dochodzi do zbycia przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 Kodeksu cywilnego oraz art. 6 punkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Faktu tego nie przekreśla to, że część rzeczy została już zbyta wcześniej ani to że sprzedażą nie będą objęte wierzytelności Spółki, jak również cześć wyposażenia biurowego.

Jak wskazano wyżej Spółka prowadziła różnorodną działalność gospodarczą. Ruchomości, które Wnioskodawca zamierza w przyszłości sprzedać mogą stanowić podstawę do podjęcia przez ich nabywcę działalności gospodarczej w zakresie, w jakim wykonywała ją Spółka, a więc usług budowlanych, jak również w zakresie wykonywania usług transportu.

Definicję przedsiębiorstwa określa art. 551 Kodeksu cywilnego. Stanowi on co następuje:

Art. 551. Przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

W wyroku z 30 czerwca 2008 roku (Sygn. akt: m SA/Wa 540/08) Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził między innymi co następuje:

O tym, jakie konkretne składniki muszą być przeniesione na nabywcę, aby można było uznać, że nastąpiło zbycie przedsiębiorstwa decydują okoliczności faktyczne, których nie można określić apriorycznie. Ocena, czy doszło do nabycia przedsiębiorstwa jest, więc możliwa in concreto, a miarodajne jest ustalenie, czy nabyto minimum środków, bez których kontynuowanie przez nabywcę działalności gospodarczej realizowanej przed zbyciem nie jest możliwe.

Z kolei Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 października 2000 roku (sygn. akt: I CKN 850/98) wskazał:

Strony - jak wynika z art. 552 k.c. - mają pozostawioną swobodę co do tego, jakie elementy tworzące pojecie przedsiębiorstwa objąć przedmiotem czynności prawnej, z tym że swoboda w wyłączeniu poszczególnych składników nie może iść tak daleko, aby zakres wyłączeń przekreślił istotę przedsiębiorstwa (art. 551 k.c). Dlatego też zbycie przedsiębiorstwa powinno obejmować co najmniej te składniki, które determinują funkcje spełniane przez przedsiębiorstwa.

Powołane orzecznictwo potwierdza stanowisko Wnioskodawcy wyrażone powyżej, że sprzedaż części składników majątku Spółki może być uznana za sprzedaż przedsiębiorstwa. Składniki majątkowe, które Wnioskodawca zamierza zbyć umożliwią kontynuowanie nabywcy działalności gospodarczej prowadzonej przez Spółkę do końca grudnia 2009 roku. Co ważne zbyciu będzie podlegać również znak towarowy, będący wyróżnikiem Spółki. Wierzytelności nie są niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej przez nabywcę. Podobnie część rzeczy wyposażenia biura i sprzętu komputerowego nie jest niezbędna do prowadzenia przedsiębiorstwa w zakresie, w jakim prowadziła ją Spółka - stanowiły one jedynie wyposażenie pomocnicze dla działalności zasadniczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary w świetle art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast w świetle art. 6 pkt 1 cytowanej wyżej ustawy, przepisów ustawy o VAT nie stosuje się do transakcji zbycia przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części przedsiębiorstwa.

Pojęcie „transakcji zbycia” należy rozumieć w sposób zbliżony do terminu dostawy towarów w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy o VAT tzn. „zbycie” obejmuje wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem jak właściciel, np. sprzedaż, zamianę, przeniesienie własności w formie wkładu niepieniężnego, czyli aportu. Zbycie przedsiębiorstwa podlega zasadzie swobody umów, a więc może nastąpić na podstawie każdej czynności rozporządzającej, w tym także w formie aportu.

Z powyższego wynika, że transakcje, których przedmiotem jest przedsiębiorstwo, mieszczą się w zakresie pojęcia dostawy towarów, o której mowa w art. 7 ww. ustawy. Jedynie z uwagi na wyłączenie przewidziane w art. 6 pkt 1 cyt. ustawy czynności te nie podlegają opodatkowaniu. Zatem istotę dostawy towarów stanowi przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Tym samym wyłączenie spod działania ustawy zamieszczone w art. 6 pkt 1 cyt. ustawy odnosi się do transakcji, przedmiotem której jest przeniesienie prawa do rozporządzania przedsiębiorstwem jak właściciel. W rezultacie przyjąć należy, że transakcja zbycia przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 6 pkt 1, dotyczy tylko takiej transakcji, która skutkuje przeniesieniem prawa do rozporządzania przedsiębiorstwem jak właściciel. Jeżeli zatem nie dochodzi do transakcji zbycia (przeniesienia prawa do rozporządzania przedsiębiorstwem jak właściciel) składników przedsiębiorstwa stanowiących minimum, bez którego konkretne przedsiębiorstwo nie mogło realizować swoich zadań gospodarczych, to przeprowadzona transakcja nie mieści się w zakresie art. 6 pkt 1 i w konsekwencji nie korzysta z wyłączenia spod działania VAT-u.

Przepisy ustawy nie definiują terminu „przedsiębiorstwo”. Z tej przyczyny dla celów określenia zakresu pojęcia „przedsiębiorstwo” wykorzystuje się regulację zawartą w art. 551 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), który to przepis stanowi, że przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej.

Obejmuje ono w szczególności:

1. oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa);
2. własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości;
3. prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych;
4. wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne;
5. koncesje, licencje i zezwolenia;
6. patenty i inne prawa własności przemysłowej;
7. majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne;
8. tajemnice przedsiębiorstwa;
9. księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
   
   

Zatem, przedsiębiorstwo, jako przedmiot zbycia, musi stanowić całość pod względem organizacyjnym i funkcjonalnym. Składniki materialne i niematerialne wchodzące w skład przedsiębiorstwa powinny pozostawać ze sobą we wzajemnych relacjach w ten sposób, iż można mówić o nich jako o zespole, a nie zbiorze pewnych elementów. Istotne jest, aby w zbywanym przedsiębiorstwie zachowane zostały funkcjonalne związki pomiędzy poszczególnymi składnikami, tak żeby przekazana masa mogła posłużyć kontynuowaniu określonej działalności gospodarczej.

Wyłączenie więc ze zbycia istotnych elementów przedsiębiorstwa powoduje, że mamy do czynienia ze sprzedażą sumy składników majątkowych, a nie ze sprzedażą przedsiębiorstwa. Jeśli natomiast wyłączone ze zbycia składniki przedsiębiorstwa nie mają istotnego znaczenia dla funkcjonowania przedsiębiorstwa jako takiego, wówczas czynność taka na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług uznana będzie za sprzedaż przedsiębiorstwa, chociaż nie obejmuje ona wszystkich jego składników.

W świetle art. 551 K. c. przedsiębiorstwo jest zorganizowanym zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonym do prowadzenia działalności gospodarczej. Obejmuje ono w szczególności: oznaczenie indywidualizujące przedsiębiorstwo lub jego wyodrębnione części (nazwa przedsiębiorstwa); własność nieruchomości lub ruchomości, w tym urządzeń, materiałów, towarów i wyrobów, oraz inne prawa rzeczowe do nieruchomości lub ruchomości; prawa wynikające z umów najmu i dzierżawy nieruchomości lub ruchomości oraz prawa do korzystania z nieruchomości lub ruchomości wynikające z innych stosunków prawnych; wierzytelności, prawa z papierów wartościowych i środki pieniężne; koncesje, licencje i zezwolenia; patenty i inne prawa własności przemysłowej; majątkowe prawa autorskie i majątkowe prawa pokrewne; tajemnice przedsiębiorstwa; księgi i dokumenty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Z art. 552 K.c. wynika natomiast, że czynność prawna mająca za przedmiot przedsiębiorstwo obejmuje wszystko, co wchodzi w skład przedsiębiorstwa, chyba że co innego wynika z treści czynności prawnej albo z przepisów szczególnych.

Z dyspozycji art. 552 wynika, że strony mogą wyłączyć skutek, o którym była mowa, w treści czynności prawnej mającej za przedmiot przedsiębiorstwo. Jednakże wola stron ma swoje granice, których nie można przekroczyć. Granicą tą jest zespół takich składników, które stanowią niezbędne minimum, bez którego konkretne przedsiębiorstwo nie mogłoby realizować swoich zadań gospodarczych.

Strony, jak wynika z art. 552 K.c. - mają pozostawioną swobodę co do tego, jakie elementy tworzące pojęcie przedsiębiorstwa objąć przedmiotem czynności prawnej, z tym że swoboda w wyłączeniu poszczególnych składników nie może iść tak daleko, aby zakres wyłączeń przekreślił istotę przedsiębiorstwa. Dlatego też zbycie przedsiębiorstwa powinno obejmować co najmniej te składniki, które determinują funkcje spełniane przez przedsiębiorstwo.

Wynika zatem z powyższego, że aby można było mówić o transakcji, której przedmiotem jest przedsiębiorstwo, to zespół składników wchodzących w jego skład musi stanowić niezbędne minimum, bez którego dane przedsiębiorstwo nie mogłoby realizować swoich zadań gospodarczych.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca zamierza zbyć ruchomości, prawo użytkowania wieczystego nieruchomości oraz znak towarowy. Spółka prowadziła do końca 2009 roku działalność gospodarczą, która polegała na świadczeniu usług głównie na rzecz Kopalni. Spółka wykonywała usługi porządkowo-czystościowe, usługi pralnicze, prowadziła usługi gastronomiczne (bufety) na terenie Kopalni, prowadziła wydawanie indywidualnych środków ochrony, wydawanie posiłków profilaktycznych i mleka a także wykonywała prace budowlane, w szczególności w zakresie instalacji sanitarnych i elektrycznych oraz robót blacharsko - dekarskich. Ruchomości znajdujące się na terenie H zostały już zbyte przed złożeniem niniejszego wniosku z tego względu, że ich przewiezienie na teren Spółki było nieopłacalne, a chęć nabycia wyraziły osoby, które przejęły obowiązki Upadłego wynikające z umów z H w zakresie usług gastronomicznych i wydawania posiłków.

Z przedstawionego stanu faktycznego należy uznać, że opisana transakcja nie będzie obejmować swym zakresem przedsiębiorstwa.

Z samej nazwy spółki z o.o. wynika, że jest to firma, której przedmiotem działalności jest działalność usługowo-handlowo-produkcyjna. Spółka świadczyła na terenie Kopalni szereg usług związanych z utrzymaniem porządku i czystości, gastronomią i wykonywaniem prac budowlanych. Jednakże większość ruchomości związanych ze świadczeniem ww. usług na terenie Kopalni zostało już sprzedanych, jak również zostały już przejęte obowiązki Upadłego wynikające z umów z H w zakresie usług gastronomicznych i wydawania posiłków. Zatem oprócz wyprzedanych już wcześniej składników majątku zbywane przedsiębiorstwo nie będzie obejmować nie tylko jak wskazał Wnioskodawca wierzytelności ale również zobowiązań spółki wynikających z zawartych umów z H.

Przedstawiony stan faktyczny sprawy wskazuje, że zbywane przedsiębiorstwo będzie obejmować pozostałe składniki wyposażenia, w tym 2 samochody, prawo użytkowania wieczystego gruntu wraz z prawem własności budynku magazynu, stanowiącego budynek gospodarczy oraz budynku biurowego.

Brak zbycia przez spółkę prowadzącą w przeważającej części powyżej wskazaną działalność usługową bez wyposażenia, z naciskiem na zobowiązania wynikające z zawartych przez spółkę umów z H do wykonywania tej działalności usługowej, uniemożliwia prowadzenie działalności usługowej we wskazanym zakresie i w konsekwencji uzasadnia twierdzenie, że zbywane składniki majątku nie stanowią przedsiębiorstwa. Zbywany majątek nie pozwoli na kontynuowanie przedmiotu działalności gospodarczej Wnioskodawcy. Tym samym nie znajdzie w sprawie zastosowania art. 6 pkt 1 ustawy o VAT, przewidujący wyłączenie transakcji zbycia przedsiębiorstwa spod działania ustawy o podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do wyroków, które Wnioskodawca powołał we wniosku, tut. organ zauważa, iż WSA w Rzeszowie w orzeczeniu z dnia 8 grudnia 2009r. sygn. I SA/Rz 765/09 stwierdził, że „odnosząc się do roli i znaczenia orzecznictwa sądów administracyjnych w procesie wydawania indywidualnych interpretacji podatkowych Sąd podziela pogląd (…) w tej części, gdzie wskazuje na obowiązek organu analizowania orzecznictwa sądów administracyjnych w postępowaniu zmierzającym do wydania interpretacji, zwłaszcza w przypadku, gdy na takowe orzecznictwo powołuje się wnioskodawca. Nie oznacza to jednak, że organ wydający interpretację jest zobligowany do jego uwzględnienia w wydawanych interpretacjach. Z przepisów Ordynacji podatkowej regulujących wydawanie indywidualnych interpretacji podatkowych tj. z art. 14b i następnych nie wynika, aby Minister Finansów przy wydawaniu takich interpretacji był normatywnie związany orzecznictwem sądów administracyjnych (takiego związania można się ewentualnie doszukiwać w treści art. 14a Ordynacji podatkowej). <…> wyroki sądów administracyjnych, także te wydawane w sprawach interpretacji podatkowych, zapadają na tle konkretnego stanu faktycznego, pamiętając również, że orzecznictwo sądów administracyjnych nie zawsze jest jednolite.”

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Ocena prawna w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej wraz z prawem użytkowania wieczystego oraz w zakresie wystawienia faktury VAT dokumentującej sprzedaż nieruchomości została zawarta w odrębnych rozstrzygnięciach.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.