INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Akcyjnej, przedstawione we wniosku z dnia 10 marca 2010 r. (data wpływu 12.03.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie środka trwałego w sytuacji skorzystania z ulgi inwestycyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 marca 2010 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 06 maja 2010 r. – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na nabycie środka trwałego w sytuacji skorzystania z ulgi inwestycyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka zamierza dokonać sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa w postaci dwóch fabryk. Jednym z elementów tejże zorganizowanej części przedsiębiorstwa są środki trwałe nabyte w latach 1996 - 1999. Wydatki na nabycie tych środków trwałych zostały częściowo odliczone od podstawy opodatkowania w roku ich nabycia w ramach tzw. ulgi inwestycyjnej. Korzystając z ulgi inwestycyjnej, Spółka opierała się na obowiązującym do końca 1999 r. art. 18a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. w myśl tego przepisu, od podstawy opodatkowania, obliczonej zgodnie z art. 18, odliczało się w roku podatkowym wydatki na cele określone w ust. 2, zwane dalej wydatkami inwestycyjnymi, oraz w następnym roku podatkowym – z zastrzeżeniem ust. 19 pkt 2, kwotę stanowiącą połowę wydatków inwestycyjnych odliczonych od podstawy opodatkowania w poprzednim roku podatkowym, zwaną dalej „premią pieniężną”.

Podatnik amortyzuje lub amortyzował omawiane składniki majątku, zgodnie z art. 16h ust. 1 obecnie obowiązującej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z tym, że część odpisów amortyzacyjnych odpowiadająca kwocie odliczonej od podstawy opodatkowania ulgi inwestycyjnej nie stanowi u podatnika kosztów uzyskania przychodów (zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 48).

Wypełniony został również warunek wynikający z art. 18a ust. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do końca 1999 r., dotyczący zakazu zbycia składników majątkowych objętych ulgą przez okres 3 lat.

W momencie sprzedaży objętych ulgą składników, Spółka zastosuje się do obecnie brzmiącego art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stanowi on, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. (…),
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych, niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części,
3. (…).

Wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 są jednak kosztem uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem pkt 8a, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia.

Suma odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z brzmieniem art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy, obejmuje również odpisy, których stosownie do postanowień art. 16 ust. 1 ustawy nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku skorzystania przy nabyciu środka trwałego z ulgi inwestycyjnej, o której mowa w art. 18a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do końca 1999 r., koszt uzyskania przychodów w razie zbycia tychże składników stanowią wydatki na ich nabycie, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych obejmujących zarówno odpisy amortyzacyjne będące kosztem uzyskania przychodów, jak i niestanowiące kosztów uzyskania przychodów (w tym uzyskane ulgi inwestycyjne)...

Zdaniem Wnioskodawcy, przy sprzedaży środków trwałych koszt uzyskania przychodów stanowią, zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na nabycie tych składników pomniejszone o wartość wszystkich odpisów amortyzacyjnych, zarówno stanowiących, jak i niestanowiących kosztu uzyskania przychodów, w tym związanych z zastosowanymi przy nabyciu tych składników ulg inwestycyjnych.

Zastosowana ulga inwestycyjna jest traktowana jako odpis amortyzacyjny, o czym wspomina art. 18a ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązującej do 31.12.1999 r.

Zgodnie z tym przepisem, odliczenia wydatków inwestycyjnych, o których mowa w ust. 2 pkt 1 - 8, dokonywane w roku podatkowym traktuje się w tym roku na równi z odpisami z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisami amortyzacyjnymi).

Podobne stanowisko wyraziły w wydanych przez siebie interpretacjach:

• Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, sygn. IBPB3/423-75/JS/08,

• Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB5/423-104/08-2/PS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W opisanym zdarzeniu przyszłym, Wnioskodawca zamierza dokonać sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa, której jednym z elementów są środki trwałe nabyte w latach 1996 - 1999. Wydatki na nabycie ww. środków trwałych zostały częściowo odliczone od podstawy opodatkowania w roku ich nabycia, w ramach tzw. ulgi inwestycyjnej.

Mając na uwadze powyższe, wskazać należy, iż zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 (...).

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo - skutkowym z osiąganymi przychodami bądź służą zabezpieczeniu lub zachowaniu źródła przychodów.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,

• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

• został właściwie udokumentowany,

• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Należy przy tym zauważyć, że definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Wymienione powyżej rodzaje wydatków, bez względu na czas ich poniesienia, stanowią jednakże koszt uzyskania przychodów w momencie odpłatnego zbycia składników majątkowych, z tym, że uprzednio wydatki te powinny zostać zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami oraz pomniejszone o dokonane odpisy amortyzacyjne.

Zgodnie z normą ogólną zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ww. wydatki stanowią koszt uzyskania przychodów, gdyż są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Wprowadzenie przez ustawodawcę w art. 16 zakazu zaliczania ich bezpośrednio w koszty, w momencie poniesienia, związane jest z faktem długotrwałego użytkowania dotyczących ich składników majątku.

W związku z tym, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie, a nie tylko w roku ich nabycia, ustawodawca przyjął zasadę, że wydatki te zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia, w postaci odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a - 16m, z uwzględnieniem art. 16.

Jak wynika z przedstawionych okoliczności sprawy, Spółka skorzystała z tzw. ulgi inwestycyjnej, a więc odliczenia od podstawy opodatkowania wydatków inwestycyjnych na nabycie środków trwałych.

Przepis art. 18a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – w brzmieniu obowiązującym do dnia 31.12.1999 r. – stanowił, iż od podstawy opodatkowania, obliczonej zgodnie z art. 18, odlicza się:

1. w roku podatkowym - wydatki na cele określone w ust. 2, zwane dalej „wydatkami inwestycyjnymi”, oraz
2. w następnym roku podatkowym - z zastrzeżeniem ust. 19 pkt 2, kwotę stanowiącą połowę wydatków inwestycyjnych odliczonych od podstawy opodatkowania w poprzednim roku podatkowym, zwaną dalej „premią inwestycyjną”.

Ponadto, zgodnie z zapisami art. 18a ust. 7 ww. ustawy, odliczenia wydatków inwestycyjnych, o których mowa w ust. 2 pkt 1 - 8, dokonane w roku podatkowym, traktuje się w tym roku na równi z odpisami z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisami amortyzacyjnymi) (...).

Należy przy tym zwrócić uwagę na przepis art. 16 ust. 1 pkt 48 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w myśl którego, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 16a - 16m, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W świetle powyższego, jeżeli Spółka w latach 1996 - 1999 poniosła wydatki na nabycie środków trwałych, a środki te zostaną następnie sprzedane w terminie nie skutkującym utratą prawa do ulgi inwestycyjnej, to w dacie sprzedaży tych środków Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatki na ich nabycie pomniejszone o dokonane dotychczas odpisy amortyzacyjne oraz równowartość wydatków, które zostały odliczone od podstawy opodatkowania na podstawie art. 18a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31.12.1999 r.

W odniesieniu do powołanych we wniosku rozstrzygnięć organów podatkowych stwierdzić należy, iż wydane one zostały w indywidualnej sprawie konkretnego zainteresowanego i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.