INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2010r. (data wpływu 8 czerwca 2010r.), uzupełnionym pismami z dnia 10 sierpnia 2010r. (data wpływu 13 sierpnia 2010r.), z dnia 17 sierpnia 2010r. (data wpływu 17 sierpnia 2010r.) oraz z dnia 19 sierpnia 2010r. (data wpływu 19 sierpnia 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej pozostającej w użytkowaniu wieczystym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 czerwca 2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej pozostającej w użytkowaniu wieczystym.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 sierpnia 2010r. (data wpływu 13 sierpnia 2010r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 4 sierpnia 2010r., znak: IBPP3/443-407/10/PH oraz pismem z dnia 17 sierpnia 2010r. (data wpływu 17 sierpnia 2010r.) oraz pismem z dnia 19 sierpnia 2010r. (data wpływu 19 sierpnia 2010r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości stanowiących działki ewidencyjne nr 7/11, 21/2, 29/1 - zakup działek nastąpił w 1990r.

Działka nr 29/1 jest zabudowana stacją paliw i budynkiem portierni wybudowanymi w roku 1990. Następne działki nr 7/11 i 21/2 są niezabudowane.

Ponadto Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości stanowiącej działkę nr ewidenc. 22/2, która jest niezabudowana, a nabyta przez Wnioskodawcę w roku 1991. W roku 2002 Wnioskodawca przejął w użytkowanie wieczyste grunty Skarbu Państwa stanowiące działki nr 3/17 i 30/9, które są niezabudowane.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 10 sierpnia 2010r. Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego działki niezabudowane nr 7/11, 21/2, 22/2, 3/17 oraz 30/9 mają przeznaczenie o symbolu 3P/35/ - teren produkcji i usług.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 17 sierpnia 2010r. Wnioskodawca wskazał dodatkowo:

• przeznaczenie terenu - produkcja, składy, magazyny;
• dopuszcza się realizację budynków usługowych towarzyszących produkcji;
• dopuszcza się realizację składów otwartych;
• utrzymuje się istniejącą zabudowę z możliwością jej przebudowy, rozbudowy i nadbudowy;
• realizacja, przebudowa, rozbudowa i nadbudowa budynków istniejących na zasadach
  • wysokość budynku nie może przekraczać 12m (z wyłączeniem urządzeń technologicznych),
  • obowiązek stosowania dachów o spadkach połaci dachowych do 40°,
  • obowiązek uwzględnienia nieprzekraczalnej linii zabudowy wyznaczonej na rysunku planu;
• obowiązek zachowania min. 20% powierzchni działki jako biologicznie czynnej;
• obowiązek wprowadzenia pasa zieleni izolacyjnej w sąsiedztwie działki z zabudową usługową oraz budynkiem mieszkalnym;
• obowiązek realizacji zabezpieczeń ograniczających uciążliwość istniejącej stacji paliw zgodnie z przepisami odrębnymi;
• obowiązek zachowania wymaganych odległości budynków od sieci elektroenergetycznej 110kV na terenie o symbolu 3P(35);
• obowiązek realizacji miejsc postojowych w obrębie działki zgodnie ze wskaźnikami określonymi w § 7 ust. 11 pkt 5.
  
  

Wnioskodawca wskazał również, iż w stosunku do budynku stacji paliw i budynku portierni nie dokonywał ulepszeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym.Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 10 sierpnia 2010r. podano następujące informacje:

• Stacja paliw i budynek portierni zlokalizowane na działce nr 29/1 zostały oddane do użytkowania w roku ich wybudowania, tj. w 1990r.,
• Budynek stacji paliw i portierni był dzierżawiony przez Wnioskodawcę od 1994r. do chwili obecnej.
  
  

Dodatkowo w uzupełnieniu wniosku z dnia 19 sierpnia 2010r. Wnioskodawca wyjaśnił, iż pierwsze zasiedlenie stacji paliw i portierni nastąpiło w 1994 roku, gdyż została wydzierżawiona i był płacony podatek VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy przy sprzedaży nieruchomości niezabudowanej pozostającej w użytkowaniu wieczystym Wnioskodawca jest zobowiązany naliczyć i odprowadzić podatek VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku sprzedaży nieruchomości niezabudowanej pozostającej w użytkowaniu wieczystym, Wnioskodawca jest zobowiązany do naliczenia i odprowadzenia podatku VAT w wysokości 22%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. Nr 54 poz. 535 z późn. zm.) – zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również – zgodnie z pkt 6 oraz pkt 7 tego przepisu - oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste oraz zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Natomiast zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

W myśl art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, przez pojecie sprzedaży rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W świetle ww. przepisów zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntów stanowi dostawę towarów podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Z opisu przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest właścicielem nieruchomości stanowiących działki ewidencyjne nr 7/11, 21/2, 29/1 - zakup działek nastąpił w 1990r.

Działka nr 29/1 jest zabudowana stacją paliw i budynkiem portierni wybudowanymi w roku 1990. Następne działki nr 7/11 i 21/2 są niezabudowane.

Ponadto Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości stanowiącej działkę nr ewidenc. 22/2, która jest niezabudowana, a nabyta przez Wnioskodawcę w roku 1991. W roku 2002 Wnioskodawca przejął w użytkowanie wieczyste grunty Skarbu Państwa stanowiące działki nr 3/17 i 30/9, które są niezabudowane.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 10 sierpnia 2010r. Wnioskodawca wskazał, iż zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego działki niezabudowane nr 7/11, 21/2, 22/2, 3/17 oraz 30/9 mają przeznaczenie o symbolu 3P/35/ - teren produkcji i usług.

W uzupełnieniu wniosku z dnia 17 sierpnia 2010r. Wnioskodawca wskazał dodatkowo:

• przeznaczenie terenu - produkcja, składy, magazyny;
• dopuszcza się realizację budynków usługowych towarzyszących produkcji;
• dopuszcza się realizację składów otwartych;
• utrzymuje się istniejącą zabudowę z możliwością jej przebudowy, rozbudowy i nadbudowy;
• realizacja, przebudowa, rozbudowa i nadbudowa budynków istniejących na zasadach:
  • wysokość budynku nie może przekraczać 12m (z wyłączeniem urządzeń technologicznych),
  • obowiązek stosowania dachów o spadkach połaci dachowych do 40°,
  • obowiązek uwzględnienia nieprzekraczalnej linii zabudowy wyznaczonej na rysunku planu;
• obowiązek zachowania min. 20% powierzchni działki jako biologicznie czynnej;
• obowiązek wprowadzenia pasa zieleni izolacyjnej w sąsiedztwie działki z zabudową usługową oraz budynkiem mieszkalnym;
• obowiązek realizacji zabezpieczeń ograniczających uciążliwość istniejącej stacji paliw zgodnie z przepisami odrębnymi;
• obowiązek zachowania wymaganych odległości budynków od sieci elektroenergetycznej 110kV na terenie o symbolu 3P(35);
• obowiązek realizacji miejsc postojowych w obrębie działki zgodnie ze wskaźnikami określonymi w § 7 ust. 11 pkt 5.
  
  

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie z podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę.

Z cytowanych powyżej przepisów wynika, że opodatkowaniu podlegają te dostawy, których przedmiotem są grunty zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Zwolnienie przysługuje zatem wyłącznie względem takiej dostawy, której przedmiotem jest grunt niezabudowany i jednocześnie o przeznaczeniu innym niż budowlane czy też pod zabudowę. Oznacza to, że ze zwolnienia od podatku korzystać będą dostawy gruntów o charakterze rolnym i leśnym.

Podkreślić należy, że nie ma znaczenia faktyczny i aktualny sposób wykorzystania gruntu. Znaczenie ma zaś jego przeznaczenie. Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług w art. 43 ust. 1 pkt 9 posługuje się kryterium przeznaczenia terenu. Wskazać przy tym należy, iż na gruncie przepisów podatkowych ustawodawca nie wskazał na postawie jakich kryteriów należy daną nieruchomość gruntową uznać jako przeznaczoną pod zabudowę czy też nie.

W związku z tym, że ustawa nie precyzuje, o jakie tereny przeznaczone pod zabudowę chodzi, przyjąć trzeba, że pojęcie „tereny przeznaczone pod zabudowę” obejmuje obszary, na których przewidziane są różne formy zabudowy, począwszy od zabudowy mieszkaniowej, przez tereny zabudowy techniczno-produkcyjnej, aż po tereny zabudowy zagrodowej włącznie.

Celem określenia czy dany grunt jest przeznaczony pod zabudowę, należy się odwołać do przepisów zawartych w ustawie z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej ustawą o planowaniu, regulującej zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu, kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Należy uznać, iż podmiotem właściwym do dokonywania przeznaczenia danego gruntu, jako budowlanego lub też nie, jest gmina, a zatem źródłem wywodzenia czy dana nieruchomość gruntowa jest przeznaczona pod zabudowę czy też nie, są wszelkie akty prawne lub administracyjne wydane przez właściwą jednostkę samorządową.

Niewątpliwie takim aktami są wskazane w art. 4 ustawy o planowaniu, miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego lub w przypadku braku ww. planów decyzje o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

W świetle powyższych przepisów uznać należy, iż dwie działki niezabudowane nr 3/17 i nr 30/9 pozostające w użytkowaniu wieczystym Wnioskodawcy, nie stanowią terenu innego niż teren budowlany oraz przeznaczony pod zabudowę, co wynika z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, gdyż Wnioskodawca wskazał, iż obszary te mają przeznaczenie jako teren produkcji, składów i magazynów, gdzie dopuszcza się realizację budynków usługowych towarzyszących produkcji.

Powyższe oznacza, iż sprzedaż nieruchomości niezabudowanych pozostających w użytkowaniu wieczystym Wnioskodawcy podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, a równocześnie nie może korzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zatem w przedmiotowej sytuacji, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, czynność zbycia przedmiotowych nieruchomości jako gruntów przeznaczonych pod zabudowę podlega opodatkowaniu wg stawki 22% i z taką stawką winna zostać wystawiona faktura VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie tut. organ pragnie zauważyć, iż wskazany przez Wnioskodawcę w polu D.3. formularza ORD-IN („Wskazanie przepisów prawa podatkowego będących przedmiotem interpretacji indywidualnej”), oprócz art. 29 ust. 5, art. 43 ust. 9 ustawy o VAT, nie stanowił przedmiotu niniejszej interpretacji indywidualnej, gdyż nie ma on zastosowania w sprawie (dotyczy placówek oświatowych, o których mowa w ust. 1 pkt 13 oraz w art. 83 ustawy o VAT).

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja stanowi ocenę przedstawionego we wniosku stanowiska prawnego Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanej pozostającej w użytkowaniu wieczystym. Ocena stanowiska Wnioskodawcy w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości zabudowanej oraz w zakresie opodatkowania sprzedaży nieruchomości niezabudowanych stanowiących własność oraz współwłasność Wnioskodawcy została zawarta w odrębnych rozstrzygnięciach.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.