INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 23 czerwca 2010 r. (data wpływu 28 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• ustalenia wartości początkowej zakupionego środka trwałego (samochodu osobowego) - jest prawidłowe,
• zastosowania indywidualnej stawki odpisów amortyzacyjnych - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od, zastosowania osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej zakupionego środka trwałego oraz zastosowania indywidualnej stawki odpisów amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 5 stycznia 2004 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem zakupili za cenę 40.360 zł (słownie: czterdzieści tysięcy trzysta sześćdziesiąt złotych brutto) samochód osobowy marki Ford Fiesta w salonie w W. Zbywca samochodu wystawił fakturę na kwotę netto 33.081 zł i odpowiednio na kwotę brutto 40.360 zł. Samochód był zakupiony jako nowy pojazd. Do listopada 2009 r. samochód wykorzystywany był w celach rodzinnych.

W momencie zakupu pojazdu ani Wnioskodawczyni, ani jej mąż nie prowadzili działalności gospodarczej. Nie mieli więc możliwości obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W dniu 2 listopada 2009 r. Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie indywidualnej działalności gospodarczej pod firmą: K. Jako formę opodatkowania wybrała opodatkowanie według skali podatkowej (zasady ogólne). W dniu 31 grudnia 2009 r. na mocy pisemnego protokołu przekazania samochód (dalej: „Środek Trwały” lub „Samochód”) został wprowadzony do ewidencji środków trwałych prowadzonego przez Wnioskodawczynię przedsiębiorstwa. Zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o PIT jako wartość początkową Środka Trwałego przyjęto kwotę 20.500 zł tj. oszacowaną rynkową wartość samochodu na dzień 31 grudnia 2008 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Jaką wartość należy przyjąć jako wartość początkową Środka Trwałego, który został zakupiony w dniu 5 stycznia 2004 r., a wprowadzony do ewidencji środków trwałych w dniu 31 grudnia 2009 r. i czy powinna to być cena netto czy brutto...
2. Czy można zastosować indywidualną stawkę odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 2 Ustawy o PIT...
3. Czy można obecnie skorygować wartość początkową Środka Trwałego oraz wysokość dokonanych odpisów amortyzacyjnych począwszy od stycznia 2010 roku przyjmując za wartość początkową pojazdu cenę jego nabycia w 2004 roku wynikającą z wystawionej faktury VAT...
   
   

Odpowiedź na pytanie pierwsze i drugie stanowi przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej. Wniosek Pani w zakresie pytania trzeciego zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją.

Ad. 1

Zdaniem Wnioskodawczyni za wartość początkową Środka Trwałego należy przyjąć wartość wynikającą z faktury w wysokości kwoty brutto czyli 40.360 zł (słownie: czterdzieści tysięcy trzysta sześćdziesiąt złotych).

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT za wartość początkową środków trwałych uważa się w razie nabycia w drodze kupna cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia, art. 22g ust. 3 ustawy o PIT, uznaje kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Zgodnie z dalszym brzmieniem tego przepisu wartość początkową obniża się o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Przepis art. 22g ust. 1 nie rozróżnia przy tym środków trwałych nowych i środków trwałych używanych, wprowadzonych do ewidencji jakiś czas po ich zakupie. Wyjątek od tej zasady przewidziany w art. 22g ust. 8 Ustawy o PIT dotyczy sytuacji, gdy nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o którym mowa w art. 22n Ustawy o PIT. Wówczas wartość początkową przyjmuje się na podstawie wyceny podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu.

Oznacza to zdaniem Wnioskodawczyni, iż w wypadku, gdy cena nabycia pojazdu jest wskazana na posiadanej przez nią fakturze zakupu, jako wartość początkową należy przyjąć kwotę brutto wynikającą z faktury (w przypadku Wnioskodawczyni - kwotę 40.360 zł).

Cena brutto (powiększona o podatek VAT) jest uzasadniona tym, iż w chwili zakupu samochodu Wnioskodawczyni nie prowadziła działalności gospodarczej, a więc nie przysługiwało jej prawo do odliczenia podatku VAT.

Zaprezentowane stanowisko znajduje potwierdzenie w treści interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 12 kwietnia 2010 r. (IBPBI/1415-53/10/ESZ), który uznał, że „Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, iż wartość początkową nabytego w drodze kupna samochodu osobowego, zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. Ustawy, stanowi jego cena nabycia, w rozumieniu art. 22g ust. 3 ww. Ustawy. Przy czym, jeżeli (zgodnie z odrębnymi przepisami) podatek od towarów i usług wynikający z faktury VAT potwierdzającej nabycie przedmiotowego samochodu nie stanowił dla Wnioskodawcy podatku naliczonego, albo nie przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty należnego podatku o podatek naliczony, bądź też zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, wówczas ceny nabycia środka trwałego nie pomniejsza się o ten podatek.”

Identyczne stanowisko zdaniem Wnioskodawczyni w analogicznym stanie faktycznym wyraził Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z 6 stycznia 2010 r. (ITPB1/415-857/09/PSZ) uznając: „Zgodnie z generalną zasadą określoną w cytowanym art. 22g ust 1 pkt 1 ww. ustawy, wartość początkową środka trwałego nabytego w drodze kupna ustala się na podstawie ceny jego nabycia. W sytuacji opisanej we wniosku, wartość początkową należało zatem ustalić w wysokości kwoty z faktury potwierdzającej zakup samochodu. Przy czym, jeżeli (zgodnie z odrębnymi przepisami) podatek od towarów i usług wynikający z faktury VAT potwierdzającej nabycie przedmiotowego samochodu nie stanowił dla Wnioskodawcy podatku naliczonego, albo nie przysługiwało mu prawo do obniżenia kwoty należnego podatku o podatek naliczony, bądź też zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, wówczas ceny nabycia środka trwałego nie pomniejsza się o ten podatek. W takiej sytuacji ceną nabycia będzie (jak wskazano we wniosku) wartość brutto zakupionego środka trwałego, wykazana w fakturze dokumentującej ten zakup.”

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawczyni stawka amortyzacyjna Środka Trwałego może być ustalona indywidualnie zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 2 Ustawy o PIT, tak aby okres amortyzacji nie przekraczał 30 miesięcy.

Zgodnie z brzmieniem art. 22j ust 1 pkt 2 Ustawy o PIT podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być dla środków transportu, w tym samochodów osobowych krótszy niż 30 miesięcy.

Zgodnie natomiast z art. 22j ust 2 pkt 1 Ustawy o PIT środki trwałe, o których mowa w ust 1 pkt 1 i 2 (m. in. samochód osobowy), uznaje się za używane - jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy.

Należy zwrócić uwagę, że termin „nabycie” użyte w ww. przepisie obejmuje swym zakresem również wprowadzenie do ewidencji środka trwałego przez osobę fizyczną rozpoczynającą indywidualną działalność gospodarczą. Wielokrotnie powyższe stanowisko wyrażone zostało w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, m.in. NSA w orzeczeniu z 10 listopada 2006 r. sygn. akt II FSK 1231/05 uznał, że „w sytuacji, gdy podatnik wprowadza do majątku swego przedsiębiorstwa jako środek trwały samochód osobowy uprzednio nabyty do celów prywatnych i tak wykorzystywany przez okres dłuższy niż 6 miesięcy, to dochodzi do swoistego nabycia środka trwałego bowiem wprawdzie nie zmienia się właściciel pojazdu, jednakże pojazd ten zaczyna z momentem przekazania go na cele związane z prowadzoną działalnością gospodarczą służyć uzyskiwaniu przychodu przez podatnika, podczas gdy w okresie wcześniejszym nie pozostawał z tą działalnością w żadnym związku”. (por. również orzeczenie NSA z 18 grudnia 2007 r. sygn. akt II FSK 1420/06).

Ponadto, jak zaznaczono samochód w okresie od 2004 r. do 2009 r. był używany w celach prywatnych. Należy więc stwierdzić, że był on używany przez okres znacznie dłuższy niż 6 miesięcy. W związku z powyższym należy uznać, że istnieje możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej Środka Trwałego, tak aby okres jego amortyzacji nie przekraczał 30 miesięcy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307ze zm.), kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ww. ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części.

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budynki, budowle oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Powyższe oznacza, że do wartości początkowej środka trwałego należy zaliczyć podatek VAT wtedy, gdy podatek ten nie stanowi podatku naliczonego lub, gdy podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy w podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Jeżeli podatnik skorzystał z odliczenia podatku od towarów i usług, wówczas kwota tego podatku nie zwiększa wartości początkowej środka trwałego

Natomiast zgodnie z zapisem art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

W konsekwencji istnieje możliwość ustalenia wartości początkowej nabytego w drodze kupna środka trwałego, na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, ale tylko w przypadku, gdy nie można ustalić jego ceny nabycia.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, samochód osobowy nabyty został za określoną na fakturze cenę. W przedmiotowej sprawie nie mamy więc do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego nie jest możliwe, gdyż cena zakupu powyższego środka trwałego jest wartością znaną.

Zatem zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, wartość początkową środka trwałego nabytego w drodze kupna ustala się na podstawie ceny nabycia.

Wobec powyższego, jeżeli Wnioskodawczyni nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony, wówczas wartość początkową nabytego w drodze kupna samochodu osobowego, stanowi jego cena nabycia (wartość brutto).

A zatem w tym zakresie stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Przepisy art. 22f ww. ustawy stanowią, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h -22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3 500 zł.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie stosownie do przepisów art. 22i ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przepisy art. 22j ust. 1 pkt 2 ww. ustawy stanowią, iż podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla środków transportu, w tym samochodów osobowych, nie może być krótszy niż 30 miesięcy.

Środki trwałe (środki transportu) zgodnie z art. 22j ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, uznaje się za używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy.

Z przywołanych przepisów art. 22j ust. 2 pkt 1 wynika, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany samochód, który był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (przed nabyciem przez podatnika) przez wymagany okres co najmniej 6 miesięcy. To na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia, iż przed nabyciem tego pojazdu był on używany przez co najmniej 6 miesięcy przez poprzedniego a nie obecnego właściciela – Wnioskodawczynię, przy czym bez znaczenia jest stopień zużycia tego pojazdu oraz na jakie cele był on używany - czy do działalności czy też do celów prywatnych.

Z informacji zawartych we wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni nabyła nowy samochód osobowy, zatem nie może on zostać uznany za używany środek trwały, o którym mowa w powoływanym wcześniej art. 22j ust. 2 pkt 1 ww. ustawy. W związku z powyższym nie można ustalić dla tego pojazdu indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Stawkę amortyzacyjną należy ustalić zgodnie z art. 22i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

Mając na uwadze powyższe nie można podzielić poglądu Wnioskodawczyni, iż stawka amortyzacyjna środka trwałego może być ustalona indywidualne zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji stanowisko Wnioskodawczyni w powyższym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, iż:

• wartość początkową nabytego w drodze kupna samochodu osobowego, stanowi jego cena nabycia (wartości brutto),

• samochód ten nie spełnia definicji używanego środka trwałego, zatem zastosowanie wobec niego indywidualnej stawki amortyzacji jest niemożliwe,
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art.54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.