Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.; dalej: Ordynacja podatkowa) Minister Finansów zmienia z urzędu, jako nieprawidłową, interpretację indywidualną wydaną w dniu 1 sierpnia 2008 r. znak: IP-PB3-423-716/08-2/PS przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, w ten sposób, iż stwierdza, że stanowisko Spółki S.A. przedstawione we wniosku z dnia 2 maja 2008 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, z zakresu podatku dochodowego od osób prawnych, dotyczące płatności na rzecz reasekuratorów mających siedzibę zagranicą – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Spółki S.A. (dalej: Spółka) z dnia 2 maja 2008 r. wynika, że Spółka prowadzi w Polsce działalność ubezpieczeniową w zakresie ubezpieczeń na życie. W ramach prowadzonej działalności, jak również zgodnie z wymogami obowiązujących przepisów o działalności ubezpieczeniowej, dokonuje reasekuracji ubezpieczonych ryzyk u innych podmiotów działających na rynku ubezpieczeń. W związku z ograniczonym rozwojem krajowych usług reasekuracyjnych, znaczną część zawartych umów ubezpieczenia wynikających z nich ryzyk Spółka reasekuruje w towarzystwach mających siedzibę za zagranicą. Zawieranie przez Spółkę umów reasekuracyjnych ma na celu wyeliminowanie z portfela ubezpieczyciela ryzyka dużych szkód oraz wyeliminowanie następstw podwyższonej częstotliwości małych szkód. Na mocy umów reasekuracyjnych reasekuratorzy przejmują od Spółki część ryzyka wynikającego z zawartych umów ubezpieczenia, które są objęte zakresem umowy reasekuracyjnej. W zamian za to, reasekuratorom przysługuje udział w składce odpowiadającej cedowanemu ryzyku. W przypadku zajścia zdarzeń objętych reasekuracją, reasekuratorzy są zobowiązani do pokrycia odpowiedniej części wypłaconych przez Spółkę odszkodowań. W przypadku objęcia reasekuracji ryzyk wynikających z umów ubezpieczenia zawartych przez Spółkę, dokonuje ona płatności na rzecz reasekuratorów w wysokości odpowiadającej ich udziałowi w składce płaconej przez ubezpieczanego, a z drugiej strony, w przypadku wystąpienia szkody odpowiednia jej część pokrywana jest przez reasekuratora (poprzez wpłaty na rzecz Spółki).

Spółka zwróciła się do organu podatkowego z pytaniem, czy dokonywane przez Spółkę płatności na rzecz w/w reasekuratorów z tytułu ich udziału w składce podlegają w Polsce zryczałtowanemu podatkowi dochodowemu od osób prawnych i czy Spółka występuje w takim przypadku w roli płatnika tego podatku.

Zdaniem Spółki w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r., Nr 54, poz. 654 z późn. zm.; dalej: updop) został określony konkretny katalog czynności, które podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem. Katalog ten nie jest wyczerpujący, jednakże nie ulega wątpliwości, że inne podlegające opodatkowaniu świadczenia niematerialne muszą mieć charakter o znaczeniu prawnym równorzędnym w stosunku do wskazanych w ustawie. Usługi ubezpieczeniowe, w tym reasekuracja stanowią samodzielny dział usług finansowych i nie ma podstaw do przyjęcia, że dla potrzeb opodatkowania podatkiem dochodowym zostały nazwane jako świadczenia niematerialne o podobnym charakterze do świadczeń takich jak doradztwo, badanie rynku, zarządzanie i kontrola, gwarancje i poręczenia. W związku z tym, zdaniem Spółki usługi takie nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce zryczałtowanym podatkiem dochodowym, a Spółka, dokonując wypłat należności z tego tytułu nie będzie pełniła funkcji płatnika.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając z upoważnienia Ministra Finansów (na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego; Dz. U. Nr 112, poz. 770), wydał w dniu 1 sierpnia 2008 r. interpretację indywidualną (Nr IP-PB3-423-716/08-2/PS), w której stanowisko Spółki uznał za prawidłowe.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy, Minister Finansów zważa, co następuje.

Na podstawie art. 14e § 1 Ordynacji podatkowej, Minister Finansów może z urzędu zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości. Przepis ten nie zawiera ograniczeń czasowych, co oznacza, że jeśli stwierdzona zostanie nieprawidłowość wydanej interpretacji indywidualnej, Minister Finansów może z urzędu zmienić ją w dowolnym czasie.

W ocenie Ministra Finansów stanowiska Spółki, wyrażonego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej z dnia 2 maja 2008 r. oraz potwierdzonego w interpretacji indywidualnej wydanej w dniu 1 sierpnia 2008 r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (Nr IP-PB3-423-716/08-2/PS), nie można uznać za prawidłowe.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 2a updop podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustala się w wysokości 20% przychodów. Przepis ten stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 21 ust. 2 updop). Jednocześnie na podstawie art. 26 ust. 1 updop, osoby prawne lub jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne dokonujące wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 zobowiązane są, jako płatnicy, pobierać w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat.

Zgodnie z podglądem wyrażonym w orzecznictwie, „o możliwości zaklasyfikowania usługi do świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym wystarczające jest, zatem stwierdzenie, że usługa jest świadczeniem o podobnym charakterze do świadczeń wymienionych w treści art. 21 ust. 1 pkt 2a updop”(por. wyrok WSA w Gdańsku z dnia 6 czerwca 2007 r. sygn. akt I SA/Gd 118/07).

W przedstawionym stanie faktycznym Spółka wskazała, iż w celu wyeliminowania z portfela ubezpieczyciela ryzyka dużych szkód oraz wyeliminowania następstw podwyższonej częstotliwości małych szkód zawiera umowy reasekuracji z podmiotami mającymi siedzibę za granicą. Na mocy tej umowy reasekuratorzy przejmują od Spółki część ryzyka wynikającego z zawartych umów ubezpieczenia, które są objęte zakresem umowy reasekuracyjnej. W zamian za to, reasekuratorom przysługuje udział w składce odpowiadającej cedowanemu ryzyku. W przypadku zajścia zdarzeń objętych reasekuracją, reasekuratorzy są zobowiązani do pokrycia odpowiedniej części wypłaconych przez Spółkę odszkodowań.

W tym zakresie, świadczenie na rzecz Spółki ma charakter podobny do gwarancji, gdyż reasekurator (jako osoba trzecia) przejmuje na siebie zobowiązanie ubezpieczyciela do pokrycia określonej części odszkodowania wynikającego z polisy. Z kolei zgodnie z definicją językową „gwarancja” oznacza odpowiedzialność osoby trzeciej za zobowiązania dłużnika wobec wierzyciela (Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 1997, t. I, s. 670).

W konsekwencji, usługi reasekuracji pomimo, iż nie zostały expressis verbis wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop i stanowią samodzielny dział usług finansowych, należy uznać za świadczenia o podobnym charakterze do gwarancji. Tym samym podlegają one opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 2a updop. W związku z tym, Spółka jest zobowiązana na mocy art. 26 ust. 1 updop do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą zmianę interpretacji przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał zmianę interpretacji indywidualnej w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy).