INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 200 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2010r. (data wpływu 22 czerwca 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie wysyłania faktur drogą elektroniczną w formacie pdf - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 czerwca 2010r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie wysyłania faktur drogą elektroniczną w formacie pdf.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest producentem siatek ogrodzeniowych. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka dokonuje czynności opodatkowanych, o których mowa w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), dokumentowanych za pomocą faktur VAT, o których mowa w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT. Jednocześnie, Spółka dokonuje zakupów towarów i usług, na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, z tytułu których otrzymuje od swych kontrahentów faktury VAT. Spółka jest podatnikiem VAT czynnym.

Spółka wystawia faktury VAT (oryginały oraz kopie) przy pomocy informatycznego systemu finansowo-księgowego (dalej: System), umożliwiającego dokonanie w pierwszej kolejności zapisu wystawionych w ten sposób faktur VAT na serwerze Spółki, a następnie również ich wydrukowanie.

Spółka zaznacza, iż poprzez dokonanie zapisu faktur VAT na serwerze, w każdej chwili możliwe jest nie tylko ich wydrukowanie, ale również dostarczenie ich do odbiorców za pośrednictwem poczty elektronicznej w formacie pdf jako załączników do wiadomości e-mail. Jako że wystawiona w Systemie faktura VAT, po jej zapisie w formacie pdf, nie podlega modyfikacjom, zapewniona jest tożsamość dokumentu wydrukowanego i zapisanego na serwerze Spółki.

Obecnie Spółka, w celu dostarczenia faktur do odbiorców, po ich wystawieniu, tj. po ich utworzeniu w Systemie i zapisaniu na serwerze, dokonuje ich wydruku i przesyła je do danego adresata, korzystając z usług Poczty Polskiej, firmy kurierskiej, bądź poprzez bezpośrednie doręczenie jej danemu kontrahentowi za pośrednictwem pracownika. Spółka rozważa jednak przesyłanie faktur wystawionych w sposób opisany powyżej za pośrednictwem poczty elektronicznej jako pliki w formacie pdf.

Wystawiane przez Spółkę faktury VAT (zarówno te przesyłane pocztą tradycyjną, jak i pocztą elektroniczną) zawierają wszystkie elementy przewidziane w § 5 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (dalej: Rozporządzenie o wystawianiu faktur), w tym oznaczenia „ORYGINAŁ" bądź „KOPIA".

Spółka podkreśla, iż nie wystawia ona faktur elektronicznych, o których mowa w Rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (dalej: Rozporządzenie o fakturach elektronicznych).

Jednocześnie Spółka, jako nabywca towarów i usług od swych kontrahentów rozważa uzgodnienie z dostawcami, iż wystawiane przez nich faktury VAT będą przesyłane Spółce za pośrednictwem poczty elektronicznej, w postaci pliku zapisanego w formacie pdf, stanowiącego załącznik do wiadomości e-mail. Faktury te nie będą opatrzone podpisem elektronicznym ani przesyłane poprzez wymianę danych elektronicznych (EDI). Faktury te, natychmiast po ich otrzymaniu, będą przez Spółkę drukowane i przechowywane w formie papierowej w dokumentacji Spółki - zgodnie z § 21 ust. 2 Rozporządzenia o wystawianiu faktur - w podziale na okresy oraz w sposób pozwalający na ich łatwe odszukanie.

Spółka zaznacza, iż otrzymywane w tej formie faktury VAT, zawierają wszystkie elementy przewidziane w § 5 Rozporządzenia o wystawianiu faktur, w tym oznaczenie „ORYGINAŁ". Podkreślenia wymaga przy tym fakt, iż faktury, przesyłane w ten sposób Spółce, nie są fakturami elektronicznymi, o których mowa w Rozporządzeniu o fakturach elektronicznych.

W związku z powyższym, Spółka zwraca się o potwierdzenie, iż w omawianym przypadku, faktury zawierające wszystkie elementy wynikające z § 5 Rozporządzenia o wystawianiu faktur, wygenerowane przez Spółkę w systemie informatycznym, zapisane na serwerze, a następnie wysłane za pomocą poczty elektronicznej w formacie .pdf należy uznać za prawidłowo wystawione w rozumieniu art. 106 ust. 1 ustawy o VAT i przepisów wykonawczych do tej ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, w omawianym przypadku, faktury zawierające wszystkie elementy wynikające z § 5 Rozporządzenia o wystawianiu faktur wygenerowane przez Spółkę w systemie informatycznym, zapisane na serwerze a następnie wysłane za pomocą poczty elektronicznej w formacie .pdf należy uznać za prawidłowo wystawione w rozumieniu art. 106 ust. 1 ustawy o VAT i przepisów wykonawczych do tej ustawy.

Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Ponadto, na gruncie § 19 ust. 1 Rozporządzenia o wystawianiu faktur, faktury i faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca.

Spółka zauważa, iż powyższe regulacje posługują się wprawdzie pojęciem „wystawienia” faktury VAT, jednakże nie definiują tej czynności. Z ich treści nie wynika też w żaden sposób, by wystawienie faktury było zależne od sporządzenia jej na ściśle określonym nośniku.

Zdaniem Spółki, sam nośnik ma znaczenie wyłącznie dla spełnienia obowiązku dostarczenia faktury do nabywcy towaru czy usługi, czyli stanowi odrębną czynność następującą już po jej wystawieniu, mającą charakter wyłącznie techniczny i wtórny do samego wystawienia faktury.

Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż to na etapie sporządzania faktury w Systemie następuje określenie wszystkich najistotniejszych elementów, jakie kształtują prawno-podatkowy stan faktyczny dokumentowanej transakcji, takich jak:

• określenie przedmiotu transakcji,
• ustalenie ilości towaru i ceny sprzedawanego towaru czy usługi,
• określenie stawki i kalkulacja kwoty VAT należnego,
• określenie daty wystawienia faktury.
  
  

Zdaniem Spółki, o wystawieniu faktury można więc mówić po wprowadzeniu wszystkich tych elementów do Systemu i wygenerowaniu zapisu, zawierającego ostateczną treść faktury dokumentującej daną transakcję. Następujące po wystawieniu faktury umieszczenie jej na odpowiednim nośniku, jest natomiast odrębną czynnością, mającą znaczenie wyłącznie dla spełnienia obowiązku dostarczenia jej do odbiorcy. W celu przesłania faktury do nabywcy, jej wystawca jest bowiem zobowiązany do:

• wydrukowania wystawionej faktury, tj. umieszczenia jej treści na nośniku papierowym - w przypadku gdy zamierza dostarczyć fakturę do nabywcy za pośrednictwem poczty, firmy kurierskiej lub bezpośredniego doręczenia przez pracownika, bądź
• wygenerowania jej w formie pliku, przykładowo w formacie pdf - w przypadku gdy zamierza dostarczyć fakturę do nabywcy za pośrednictwem poczty elektronicznej, jako załącznik do wiadomości e-mail.
  
  

Zdaniem Spółki, pod pojęciem wystawienia faktury należy rozumieć wyłącznie jej sporządzenie. Nie obejmuje ono swym zakresem czynności dostarczenia/przesłania faktury do nabywcy. Przeczy temu bowiem zasada racjonalności ustawodawcy, który tworząc prawo, formułuje treść przepisów w sposób jednoznaczny. Gdyby bowiem zamiarem prawodawcy było interpretowanie obowiązku wystawienia faktury, o którym mowa w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, jako obejmującego swym zakresem również jej dostarczenie, zdaniem Spółki zostałoby to wyraźnie wskazane w treści tego przepisu.

Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż powyższe stanowisko zostało potwierdzone w wyroku z dnia 3 listopada 2009r. o sygn. I FSK 1169/08, w którym Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA) przyznał, iż „nieuprawnione jest utożsamianie czynności "wystawienia" i "przesłania" faktury. Są to dwie odrębne czynności." Tym samym, zdaniem Spółki nie powinno się utożsamiać czynności wystawienia faktury z jej wydrukiem, który może być istotny wyłącznie dla faktu dostarczenia tego dokumentu do odbiorcy. Powyższy pogląd znajduje również potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 20 maja 2010 o sygn. I FSK 1464/09, w którym sad, odnosząc się do sporu w zakresie tego, czy użyte przez prawodawcę pojęcie „wystawienia faktury” oznacza jej sporządzenie, czy też obejmuje łącznie proces sporządzenia faktury i jej doręczenia nabywcy, jednoznacznie opowiedział się za pierwszą możliwością.

Ponadto, na podstawie analizy Rozporządzenia o wystawianiu faktur, Spółka stwierdza, iż żaden jego przepis nie zawiera wymogu, aby dla wystawienia faktury konieczne było jej wydrukowanie, bądź wypisanie na dokumencie papierowym. W konsekwencji, Spółka stoi na stanowisku, iż poprzez wprowadzenie do Systemu określonych danych i ostateczne ich zapisanie na serwerze dokonuje ona wystawienia faktury, o którym mowa w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT.

W odniesieniu do powyższego, Spółka pragnie również zauważyć, iż ze względu na zniesienie wymogu umieszczania podpisu wystawcy na fakturze VAT, brak jest różnic w treści faktury zapisanej w formacie pdf jak i w postaci jej wydruku. Obie formy tego dokumentu, co do swej zawartości są identyczne, a jedyną różnicą jest nośnik na jakim są umieszczone. Z punktu widzenia nabywców więc, w sytuacji gdy faktury zwyczajowo generowane są przez systemy finansowo-księgowe, a nie w formie ręcznego wypisania i nie zawierają podpisu wystawcy, nie ma znaczenia czy wystawca wydrukuje fakturę po jej wystawieniu i prześle pocztą czy wyłącznie zapisze ją na swym serwerze i następnie prześle ją do nabywcy pocztą elektroniczną a wydruk dokonany zostanie przez nabywcę w jego siedzibie. W obu przypadkach nabywcy otrzymują bowiem ten sam dokument, tj. fakturę, o której mowa w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, której istotą jest jej treść. Zdaniem Spółki, nie sposób też twierdzić, że fakturę zapisaną w formacie pdf cechuje mniejsza moc dowodowa w porównaniu do faktury wydrukowanej, bowiem są to te same dokumenty, które też w równym stopniu narażone są na ryzyko ich sfałszowania.

Również z punktu widzenia funkcji kontrolnej, jaką powinna spełniać wystawiona faktura, bez znaczenia jest forma nośnika, na której jest umieszczona, skoro w każdej chwili możliwe jest otrzymanie jej treści w formie wydrukowanej.

Jednocześnie Spółka podkreśla, iż wystawiane przez nią faktury nie są fakturami elektronicznymi, do których stosuje się przepisy Rozporządzenia o fakturach elektronicznych. Regulacje te odnoszą się bowiem do takich faktur, które poza tym, że są wystawiane przy pomocy informatycznego systemu finansowo-księgowego, są również przesyłane, przechowywane i udostępniane w postaci elektronicznej, a więc do takich, które istnieją tylko i wyłącznie jako zapisy elektroniczne i nigdy nie przybierają postaci papierowych wydruków. Jako że w analizowanym przypadku, Spółka sporządza kopie faktur wysłanych w formacie .pdf w formie papierowej, kontrahenci Spółki muszą dla skorzystania z prawa do odliczenia przechowywać otrzymane faktury w postaci wydrukowanej (a wiec faktury te w każdym przypadku będą miały formę papierową), odnoszenie się w tym przypadku do przepisów przedmiotowego rozporządzenia nie znajduje uzasadnienia.

W konsekwencji, zdaniem Spółki, w przypadku sporządzania faktur przy pomocy Systemu, przez wystawienie faktury VAT, o którym mowa w art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, należy rozumieć utworzenie w Systemie jej zapisu, zawierającego wszystkie, wymagane przepisami, elementy faktury w sposób umożliwiający następnie ujęcie danej faktury w rejestrze VAT. Tak rozumiane wystawienie faktury wywołuje skutki prawne poprzez wprowadzenie jej do obrotu prawnego, co może nastąpić poprzez jej wydrukowanie i wysyłkę pocztą lub kurierem albo poprzez dostarczenie jej nabywcy za pomocą poczty elektronicznej.

Jak Spółka wskazywała powyżej, zarówno przepisy ustawy o VAT, jak i Rozporządzenia o wystawianiu faktur, nie odnoszą się do kwestii formy w jakiej sprzedawca powinien doręczyć fakturę nabywcy towaru czy usługi. Regulacje w tym zakresie wskazują wyłącznie na obowiązek wystawienia faktury przez dostawcę i jej przekazania nabywcy. Jak wynika bowiem z § 19 ust. 1 Rozporządzenia o wystawianiu faktur, faktury i faktury korygujące są wystawiane co najmniej w dwóch egzemplarzach, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca. Żaden przepis ponadto, nie precyzuje w jakiej formie nabywca ma otrzymać oryginał faktury.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Spółka wystawia każdą fakturę w dwóch egzemplarzach, stosując odpowiednio oznaczenia ORYGINAŁ oraz KOPIA i pierwszy z tych egzemplarzy (tj. faktura z oznaczeniem ORYGINAŁ) przesyłany jest do nabywcy. W związku z tym, Spółka stwierdza, iż bez względu na fakt, czy dokonuje ona standardowego przesiania wydrukowanej faktury za pośrednictwem poczty, firmy kurierskiej lub osobistego doręczenia przez pracownika, czy zaś przesyła ten sam egzemplarz (zawierający oznaczenie ORYGINAŁ) do nabywcy za pośrednictwem poczty elektronicznej, powyżej cytowany przepis pozostaje spełniony. W obu przypadkach bowiem nabywca otrzymuje oryginał faktury.

Zdaniem Spółki, z uwagi na brak ograniczeń w zakresie wyboru przez sprzedawcę formy dostarczenia faktury do odbiorcy, należy uznać, iż ustawodawca dopuszcza możliwość przesyłania oryginałów faktur, niebędących fakturami elektronicznymi w rozumieniu przepisów Rozporządzenia o fakturach elektronicznych w formacie .pdf za pośrednictwem poczty elektronicznej.

Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż dotychczas stosowany powszechnie i akceptowany przez organy podatkowe sposób przesyłania faktur za pośrednictwem poczty czy firmy kurierskiej, ugruntował się wówczas, gdy nie istniały inne możliwości dostarczania faktur. W związku ze zmianą realiów gospodarczych, w kontekście przede wszystkim upowszechnienia w korzystaniu z Internetu przez podmioty gospodarcze, zasadne jest umożliwienie zastosowania w praktyce powszechnie dostępnych obecnie rozwiązań, również w odniesieniu do obowiązku doręczania faktur nabywcom. Za podejściem takim przemawia przede wszystkim brak wprowadzenia przez ustawodawcę jakichkolwiek ograniczeń w tym zakresie. Zdaniem Spółki, należy uznać, iż ustawodawca właśnie ze względu na zmieniające się realia gospodarcze nie ustanowił jednego możliwego w praktyce kanału dystrybucyjnego dla faktur. Skoro więc przepisy nie wskazują, iż jedynym możliwym sposobem dostarczenia faktury do nabywcy jest standardowy przesył za pośrednictwem poczty bądź firmy kurierskiej czy osobistego przekazania przez pracownika, Spółka uważa, iż przyjęta przez nią praktyka przesyłania faktur z oznaczeniem ORYGINAŁ w formacie .pdf za pośrednictwem poczty elektronicznej jest właściwa.

Jako że, jak już Spółka wskazywała powyżej, obecnie nie istnieje obowiązek podpisywania faktur, nie ma przeciwwskazań by wysyłać kontrahentom faktury w takiej samej formie w jakiej zostały one wystawione za pośrednictwem poczty elektronicznej w miejsce poczty tradycyjnej.

Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż taka forma przekazania faktury nabywcy niewątpliwe ułatwia wypełnienie obowiązków związanych z dokumentowaniem transakcji, wpływając na skrócenie czasu oczekiwania na wpływ faktury u nabywcy, w praktyce jest więc rozwiązaniem bardziej efektywnym niż korzystanie z usług poczty czy firmy kurierskiej. Stosowanie jej nie tylko przyspiesza proces informowania kontrahenta o wartości transakcji, co jest istotnym celem dostarczania faktur do nabywców, lecz również zapobiega ewentualnemu zniszczeniu czy zagubieniu tego dokumentu w trakcie jego przesyłu. Rozwiązanie to ponadto pozwala wystawcy na monitorowanie (bez dodatkowych kosztów) momentu odbioru faktury przez nabywcę, co może mieć istotne znaczenie dla późniejszej weryfikacji dokonania przez niego zapłaty kwoty wynikającej z tej faktury w terminie płatności, w przypadkach gdy termin ten jest uzależniony od daty otrzymania faktury. Nabywca otrzymując fakturę w formie załącznika do wiadomości e-mail, nie jest w stanie zmienić faktycznej daty otrzymania faktury, pieczętując ją w innym dniu, bowiem każda wiadomość przesłana drogą elektroniczną oznaczona jest datą i godziną jej otrzymania.

Ponadto zdaniem Spółki, istotne jest, że otrzymaną w taki sposób fakturę, w celu skorzystania z prawa do odliczenia, nabywca drukuje natychmiast po jej otrzymaniu. Tym samym, należy uznać, iż funkcja kontrolna faktury przesłanej we wskazany powyżej sposób jest zachowana. Skoro wiec taka forma przekazu faktury pozwala na spełnienie jej podstawowych funkcji i co więcej jest bardziej efektywna w praktyce, zdaniem Spółki powinna zostać uznana za właściwą.

Powyższe stanowisko znajduje jednoznaczne potwierdzenie w wyroku NSA z dnia 20 maja 2010r. o sygn. I FSK 1464/09, w którym Sąd w ustnym uzasadnieniu potwierdził, iż podatnicy powinni mieć zagwarantowaną w prawodawstwie krajowym możliwość sporządzania jak również przesyłania w faktur w formie elektronicznej. Taki wniosek NSA jest przede wszystkim wynikiem analizy zasady proporcjonalności VAT, zgodnie z którą nakładane na podatników obowiązki związane z wystawianiem i przesyłaniem faktur VAT nie powinny skutkować nadmiernymi obciążeniami formalnymi. W ustnym uzasadnieniu tego wyroku, Sąd wskazał ponadto, iż w odniesieniu do sytuacji, gdy faktury wystawia się oraz przesyła w formie elektronicznej, lecz przechowywane są one w formie papierowej nie znajdują zastosowania przepisy Rozporządzenia o fakturach elektronicznych. Ostatecznie Sąd uznał, iż dopuszczalne jest przesyłanie faktur drogą elektroniczną, bez zachowania wymogów przewidzianych dla faktur elektronicznych.

Mając na uwadze powyższe, Spółka stwierdza, iż rozważana przez nią praktyka przesyłania nabywcom faktur zapisanych w formacie .pdf za pośrednictwem poczty elektronicznej nie narusza określonych przepisami obowiązków w zakresie wystawiania i doręczania faktur VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z ww. przepisów wynika, iż podatnicy winni wystawiać faktury, dokumentujące czynności opodatkowane, o ile takie wykonują. W aspekcie rozpatrywanej sprawy istotne jest rozstrzygnięcie co należy rozumieć pod pojęciem „wystawić”. Zgodnie z Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994r.) przez słowo wystawić należy rozumieć: wypisać, wypełnić, wydać, np. wystawić czek, rachunek dokument.

A zatem pojęcie "wystawiać" oznacza sporządzenie dokumentu, w tym przypadku faktury, na użytek kontrahenta - odbiorcy towaru lub usługi, oraz wręczenie (doręczenie) przedmiotowej faktury kontrahentowi. Sporządzenie takiej faktury polega na ujęciu w dokumencie o tej nazwie, niezbędnych danych.

W tym miejscu tut. Organ chciałby zauważyć, że nie może się zgodzić z poglądem Spółki, jak też powołanym przez nią orzecznictwem, iż „wystawić fakturę” oznacza tyle co jej sporządzenie, czyli bez jej uzewnętrznienia (przesłania/przekazania) dla nabywcy. Trzeba wskazać, iż podstawową rolą faktury, na gruncie podatku VAT, jest umożliwienie nabywcy dokumentowanie dokonanych zakupów w celu skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikających z tych faktur (por. art. 86 ust. 2 ustawy o VAT). Gdyby ograniczyć rozumowanie słowa „wystawić” tak jak czyni Wnioskodawca regulacja art. 106 ust. 1 ustawy o VAT była by zbędna, albowiem dla celów ewidencyjnych wystarczające były by przepisy art. 109 ustawy.

Jednakże niezależnie od sposobu rozumienia słowa „wystawić” ww. przepis nie przesądza o formie w jakiej faktura winna być wystawiona. Zdaniem Organu należy w takiej sytuacji dokonać interpretacji tego przepisu opierając się o wykładnie prowspólnotową.

Zgodnie z art. 218 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.), zwaną dalej dyrektywą, do celów niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w niniejszym rozdziale.

W myśl art. 232 Dyrektywy w brzmieniu obowiązującym do dnia 10 sierpnia 2010r. faktury wystawione zgodnie z przepisami sekcji 2 mogą zostać przesłane w formie papierowej lub, z zastrzeżeniem akceptacji odbiorcy, mogą zostać przesłane lub udostępnione drogą elektroniczną.

Mając na względzie wyżej przytoczone przepisy należy stwierdzić, że uregulowania Dyrektywy stanowią, iż faktury mają być wystawiane wyłącznie w formie papierowej lub elektronicznej. Ponadto należy zauważyć, że przepis art. 218 odnosi się do całej dyrektywy a nie tylko do poszczególnych sekcji czy rozdziałów Dyrektywy tym samym, o ile nie jest to wyraźnie zaznaczone, wszelkie regulacje odnośnie faktur w Dyrektywie odnoszą się właśnie do faktur wymienionych w art. 218 czyli do faktur papierowych lub elektronicznych co za tym idzie również regulacje odnośnie ich przesyłania odnoszą do faktur elektronicznych i papierowych. Zatem w sytuacji gdy faktura jest przesyłana w formie papierowej niezbędne jest najpierw jej sporządzenie właśnie w tej formie, z tej prostej przyczyny aby było co przesłać.

Ponadto patrząc na art. 233 ust. 1 Dyrektywy w brzmieniu obowiązującym do 10 sierpnia 2010r. w myśl którego Państwa członkowskie akceptują faktury przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną, pod warunkiem że autentyczność pochodzenia faktur i integralność ich treści zagwarantowano przy użyciu jednej z następujących metod:

1. za pomocą zaawansowanego podpisu elektronicznego w rozumieniu art. 2 pkt 2) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/93/WE z dnia 13 grudnia 1999r. w sprawie wspólnotowych ram w zakresie podpisów elektronicznych;
2. za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI) zgodnie z definicją zawartą w art. 2 zalecenia Komisji 1994/820/WE z dnia 19 października 1994 r. dotyczącego aspektów prawnych elektronicznej wymiany danych, w przypadku gdy porozumienie dotyczące takiej wymiany przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia i integralność danych.
   
   

W akapicie drugim ww. przepisu dopuszczono, na zasadzie wyjątku, możliwość przesyłania lub udostępniania faktur drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod, jednakże z zastrzeżeniem ich akceptacji przez zainteresowane państwo lub państwa członkowskie.

Z przytoczonych przepisów jednoznacznie wynika, iż faktura może być wystawiona i przesłana jedynie w formie papierowej - czyli wystawca faktury winien sporządzić ją w formie papierowej i w takiej też formie dostarczyć ją kontrahentowi – oraz w formie elektronicznej, lecz jedynie przy zachowaniu ww. metod. Co prawda ww. przepisy przewidują możliwość przesyłania lub udostępniania faktur drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod jednakże pod warunkiem akceptacji przez zainteresowane państwo czego jednak do tej pory nie przewidziano w przepisach krajowych.

Warto tutaj zauważyć, że dopiero znowelizowane przepisy art. 232 i 233 dyrektywy obowiązujące od 11 sierpnia 2010r. liberalizują kwestię wystawiania faktur elektronicznych. I tak zgodnie obecnym brzmieniem ww. przepisów stosowanie faktury elektronicznej podlega akceptacji odbiorcy.

Autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność faktury, niezależnie od tego, czy wystawiono ją w formie papierowej czy elektronicznej, zapewnia się od momentu wystawienia faktury aż do końca okresu jej przechowywania.

Każdy podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Można to zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług.

"Autentyczność pochodzenia" oznacza pewność co do tożsamości dostawcy lub usługodawcy albo wystawcy faktury.

"Integralność treści" oznacza, że w fakturze nie zmieniono danych wymaganych na mocy niniejszej dyrektywy.

Poza wykorzystaniem rodzajów kontroli biznesowej opisanych w ust. 1 poniżej przedstawiono przykłady technologii zapewniających autentyczność pochodzenia i integralność treści faktury elektronicznej:

1. zaawansowany podpis elektroniczny w rozumieniu art. 2 pkt 2 dyrektywy 1999/93/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1999r. w sprawie wspólnotowych ram w zakresie podpisów elektronicznych, na podstawie certyfikatu kwalifikowanego i utworzony za pomocą bezpiecznego urządzenia służącego do składania podpisów, w rozumieniu art. 2 pkt 6 i 10 dyrektywy 1999/93/WE;
2. elektroniczna wymiana danych (EDI) zgodnie z definicją zawartą w art. 2 załącznika 1 do zalecenia Komisji 1994/820/WE z dnia 19 października 1994r. dotyczącego aspektów prawnych elektronicznej wymiany danych, w przypadku gdy porozumienie dotyczące takiej wymiany przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia i integralność danych.
   
   

Porównując obecne brzmienie przepisów z obowiązującymi do 10 sierpnia 2010r. wyraźnie wynika, iż dopiero przepisy obowiązujące od 11 sierpnia 2010r. uznają za fakturę każdy dokument wystawiony i przesłany drogą elektroniczną któremu zapewniono autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność. Przy czym to podatnik, za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, dokonuje ww. zapewnienia. Natomiast technologie oparte na zaawansowanym podpisie elektronicznym i elektronicznej wymianie danych (EDI) stanowią jedynie przykład możliwego ww. zapewnienia. Na zasadzie a contrario należy stwierdzić, że przed 11 sierpnia 2010r. za faktury wystawiane w formie elektronicznej należy uznać jedynie takie dokumenty których autentyczność będzie zapewniona za pomocą zaawansowanego podpisu elektronicznego lub za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI), chyba że przepisy danego kraju pozwalają na zastosowanie innych metod.

Dodatkowo należy wskazać, że państwa członkowskie zostały zobowiązane do przyjęcia i publikacji, nie później niż do dnia 31 grudnia 2012r., przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania ww. nowelizacji dyrektywy. Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia 1 stycznia 2013r. (art. 2 ust. 1 Dyrektywy Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010r. zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. Urz. UE L Nr 189 str. 1)). Tym samym do 31 grudnia 2012r. państwa członkowskie za faktury wystawione w formie elektronicznej uznają jedynie takie które są zabezpieczone ww. metodami chyba że przepisy danego kraju dopuszczą inną możliwość.

Należy zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt sprawy. Obie Strony zgadzają się, że nabywca winien posiadać fakturę we formie papierowej aby móc skorzystać z prawa do odliczenia. Przy czym Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nabywca może sobie sam wydrukować fakturę na postawie danych przesłanych mu przez sprzedawcę. Tak postawienie sprawy doprowadza do sytuacji, w której nabywca posiadając dane o fakturze, np. na elektronicznej skrzynce pocztowej czy też np. na twardym dysku komputera nie byłby uprawniony do skorzystania z prawa do odliczenia natomiast samo wydrukowanie przez niego tych danych uprawniało by go odliczenia. W takiej sytuacji tak naprawdę to nabywca sam sobie by wystawił fakturę gdyż dopiero z momentem wydrukowania można by mówić o wprowadzeniu dokumentu, jakim jest faktura do obrotu prawnego, czyli w momencie kiedy dokument wywiera odpowiednie skutki prawne. Taki sposób wystawiania faktur, jaki proponuje Wnioskodawca opierający się na tym, iż to nabywca brałby udział w jej tworzeniu, poprzez drukowanie, oraz wprowadzał by ją do obrotu całkowicie sprzeciwia się zapisowi art. 106 ust. 1 ustawy o VAT. Ww. przepis wyraźnie kładzie nacisk, iż to sprzedawca winien wystawić fakturę i żadnym razie nie przewiduje możliwości współudziału w tym procesie nabywcy jak to widzi Skarżący.

Warto też zwrócić uwagę na art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ww. ustawy w myśl którego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika(…).

Przywołany przepis jednoznacznie wiąże prawo do odliczenia fakturami otrzymanymi czyli z „gotowym produktem” jakim jest faktura, a nie z „fakturą” którą podatnik sam sobie drukuje.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.