INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2010 r. (data wpływu: 14 kwietnia 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 24 czerwca 2010 r. (data wpływu: 28 czerwca 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródła przychodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie źródła przychodu.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 16 czerwca 2010 r., nr ILPB2/415-504/10-2/TR, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 16 czerwca 2010 r. (skuteczne doręczenie nastąpiło w dniu 18 czerwca 2010 r.), zaś w dniu 28 czerwca 2010 r. (data nadania: 24 czerwca 2010 r.) do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W dniu 12 marca 2009 r. klient banku przyniósł polecenie przelewu za granicę. W wyniku błędnie wynegocjowanego kursy preferencyjnego bank poniósł stratę w wysokości 42.899,40 zł. Strata ta jest wynikiem pomyłki Wnioskodawczyni. Zainteresowana odpowiada do trzykrotności pensji brutto, tj. do kwoty 9.900,00 zł. Zgodnie z protokołem zatwierdzającym pozostałe koszty operacyjne, Wnioskodawczyni została obciążona kwotą równą 10% całej straty, tj. 4.289,94 zł; końcowa strata banku wyniosła 38.609,46 zł. Sporządzono protokół zatwierdzający pozostałe koszty operacyjne, stanowiący jednocześnie decyzję o wysokości kwoty do zapłaty przez Wnioskodawczynię oraz porozumienie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwota 5.610,06 zł, stanowiąca różnicę między wysokością odpowiedzialności pracownika a kwota jaką została obciążona Wnioskodawczyni, stanowi Jej przychód...

Zdaniem Wnioskodawczyni, kwota 5.610,06 zł nie stanowi Jej przychodu, dlatego nie powinna podlegać opodatkowaniu; taką informację Zainteresowana uzyskała także z Krajowej Informacji Podatkowej. Pracodawca mógł, ale nie musiał, obciążyć pracownika do trzykrotności pensji brutto. W decyzji pracodawcy nie ma mowy o umorzeniu, które stanowi przychód pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ww. ustawy źródłami przychodów są:

1. stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;
2. działalność wykonywana osobiście;
3. pozarolnicza działalność gospodarcza;
4. działy specjalne produkcji rolnej;
5. (uchylony)
6. najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;
7. kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c;
8. odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
   1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   4. innych rzeczy,
   • jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;
9. inne źródła.
   
   

Stosownie natomiast do art. 114 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), pracownik, który wskutek niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków pracowniczych ze swej winy wyrządził pracodawcy szkodę, ponosi odpowiedzialność materialną według zasad określonych w przepisach niniejszego rozdziału. Pracownik ponosi odpowiedzialność za szkodę w granicach rzeczywistej straty poniesionej przez pracodawcę i tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego wynikła szkoda (art. 115 Kodeksu pracy). Odszkodowanie ustala się w wysokości wyrządzonej szkody, jednak nie może ono przewyższać kwoty trzymiesięcznego wynagrodzenia przysługującego pracownikowi w dniu wyrządzenia szkody (art. 119 Kodeksu pracy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni – jako pracownik – w wyniku popełnionej przez siebie pomyłki, która naraziła Jej pracodawcę na stratę przekraczającą wysokość Jej trzymiesięcznego wynagrodzenia brutto, podlegała odpowiedzialności materialnej w formie odszkodowania do wysokości tegoż trzymiesięcznego wynagrodzenia brutto. Jednakże – stosownie do porozumienia zawartego z pracodawcą – Zainteresowana została faktycznie obciążona odszkodowaniem w wysokości niższej niż możliwa, tj. niższej niż odpowiadająca owemu Jej trzymiesięcznemu wynagrodzeniu brutto.

Z powyższego wynika, iż pracodawca Wnioskodawczyni miał jednostronne prawo, z którego mógł skorzystać, lub nie, do obciążenia Zainteresowanej odszkodowaniem w wysokości kwoty Jej trzymiesięcznego wynagrodzenia brutto.

Przedmiotowe odstąpienie pracodawcy Wnioskodawczyni od żądania od Niej odszkodowania w maksymalnej wysokości i poprzestanie jedynie na żądaniu odszkodowania w granicach tejże wysokości, jednakże niższej niż maksymalna mu przysługująca, nie stanowi przysporzenia dla Zainteresowanej.

Reasumując, stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie środki pieniężne w kwocie, stanowiącej różnicę pomiędzy wysokością pracowniczej odpowiedzialności Wnioskodawczyni, a kwotą jaką została Ona faktycznie obciążona, nie stanowią dla Niej przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ponadto informuje się, że wydając interpretację w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony, do oceny dokumentów załączonych do wniosku; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.