INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 listopada 2009r. (data wpływu do tut. organu 18 listopada 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 23 lutego 2010r. (data wpływu 2 marca 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy niedopłaty z tytułu opłat eksploatacyjnych za 2007r. należało rozliczyć wystawiając faktury VAT na kwotę, jaką najemca zobowiązany był dopłacić po rozliczeniu opłat za cały 2007r. oraz określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu niedopłaty - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 listopada 2009r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy niedopłaty z tytułu opłat eksploatacyjnych za 2007r. należało rozliczyć wystawiając faktury VAT na kwotę, jaką najemca zobowiązany był dopłacić po rozliczeniu opłat za cały 2007r. oraz określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu niedopłaty.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 lutego 2010r. (data wpływu 2 marca 2010r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 9 lutego 2010r. znak: IBPBI/2/423-1421/09/SD, IBPP1/443-1171/09/BM.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia usług wynajmu powierzchni biurowych. W dniu 31 października 2007r. do Wnioskodawcy został wniesiony wkład niepieniężny w postaci przedsiębiorstwa Spółki C. Sp. z o.o. (dalej: „C."). W ramach aportu przedsiębiorstwa, Wnioskodawca przejął własność nieruchomości (centrum biurowego), a także wszelkie prawa i obowiązki wynikające z umów najmu dotyczących tej nieruchomości. Zgodnie z zapisami aktu notarialnego przenoszącego przedsiębiorstwo C., w skład tego przedsiębiorstwa wchodziły prawa i obowiązki z umów najmu zawartych przez C. lub których stroną było C.

W ramach umów najmu zawartych przez C. (lub których stroną było C.), których obecnie stroną jest Wnioskodawca, najemca zobowiązany jest m.in. do pokrywania bezpośrednich i pośrednich kosztów eksploatacyjnych związanych z utrzymaniem części wspólnych wynajmowanej nieruchomości (np. kosztów rutynowych napraw, ochrony budynku, podatku od nieruchomości, wywozu śmieci, odśnieżania itp.). Z tytułu wyżej wymienionych usług najemcy płacą określone w umowach najmu, zryczałtowane opłaty miesięczne (opłaty te są odrębnym elementem kalkulacyjnym, stanowiącym część wynagrodzenia Spółki za świadczone przez nią usługi najmu). Podstawą kalkulacji miesięcznych zryczałtowanych opłat eksploatacyjnych jest, co do zasady, kwota wydatków poniesionych na pokrycie utrzymania części wspólnych nieruchomości w roku poprzedzającym rok, za które obliczane są zryczałtowane opłaty miesięczne. Zgodnie z umową, po zakończonym roku kalendarzowym, Spółka przekazuje najemcy odpowiednie sprawozdanie o rzeczywistych kosztach utrzymania części wspólnych budynku za cały rok. Na podstawie tego sprawozdania dokonywane jest ostateczne rozliczenie kosztów związanych z poniesionymi opłatami eksploatacyjnymi. Jeśli płatności zryczałtowane, dokonane w ciągu roku przez najemcę z tytułu udziału w kosztach eksploatacyjnych, są mniejsze niż przyporządkowana do niego część faktycznych kosztów eksploatacyjnych („niedopłata"), to najemca jest zobowiązany do zapłaty Wnioskodawcy brakującej kwoty.

Ponieważ Wnioskodawca wstąpił we wszystkie prawa i obowiązki wynikające z umów najmu zawartych przez C., był zobowiązany do przeprowadzenia z najemcami rocznego rozliczenia kosztów eksploatacyjnych za cały 2007 rok, w tym także za okres sprzed aportu.

Zgodnie z umowami najmu Spółka sporządziła sprawozdanie o rzeczywistych kosztach utrzymania części wspólnych budynku za cały 2007 rok i odpowiednio alokowała koszty do poszczególnych najemców.

Wnioskodawca zaznaczył, że ze względu na bardzo szeroki i złożony (zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z wynajmowaną nieruchomością) katalog opłat eksploatacyjnych, jak też różny system rozliczeń z dostawcami usług, których koszty składają się na opłaty eksploatacyjne (fakturowanie miesięczne, dwumiesięczne itp.) precyzyjne przyporządkowanie części nadpłaty do poszczególnych miesięcy byłoby bardzo trudne. W konsekwencji, mogłoby skutkować w rozpoznaniem nieprawidłowej wysokości podatku należnego za dany miesiąc.

Wnioskodawca jednocześnie wskazał, że nie stał się - w rozumieniu przepisów Ordynacji podatkowej - następcą podatkowym spółki Sp. z o.o. w wyniku otrzymania wkładu niepieniężnego w postaci przedsiębiorstwa tej spółki, natomiast jest następcą Sp. z o.o. w rozumieniu art. 91 ust. 9 ustawy o VAT.

Dodatkowo zgodnie z zawartą w formie aktu notarialnego umową przeniesienia przedsiębiorstwa spółki Sp. z o.o. z dnia 31 października 2007r. Spółka nabyła w drodze wkładu niepieniężnego między innymi wszelkie prawa i obowiązki wynikające z umów najmu wchodzących w skład przedmiotowego przedsiębiorstwa.

Na podstawie umów najmu, w które Spółka wstąpiła wraz z przejęciem przedsiębiorstwa od Sp. z o.o., wynajmujący jest zobowiązany w ciągu 3 miesięcy po zakończeniu każdego roku kalendarzowego przedstawić zestawienie faktycznie poniesionych w danym roku kalendarzowym kosztów, składających się na opłatę eksploatacyjną i rozliczyć niedopłatę poprzez wystawienie na rzecz najemcy faktury sprzedażowej, a nadpłatę - poprzez zaliczenie jej na poczet płatności zaliczkowych z tytułu opłaty eksploatacyjnej w kolejnych okresach.

Biorąc pod uwagę, że wysokość pobieranych w ciągu roku zaliczkowych wpłat na poczet opłaty eksploatacyjnej jest z góry określona, w okresie sprzed aportu dokonanego w październiku 2007r. faktury VAT dokumentujące przedmiotowe opłaty zostały wystawione w prawidłowej wysokości przez ówczesnego wynajmującego, tj. spółkę Sp. z o.o.

Dokonując rozliczenia za 2007r. Spółka nie wyręcza zatem w żaden sposób wcześniejszego wynajmującego, a wykonuje nałożony na nią obowiązek wynikający z przejętych przez Spółkę umów najmu. Obowiązek ten, polegający na rozliczeniu opłaty eksploatacyjnej za 2007r. w oparciu o faktycznie poniesione koszty składające się na tę opłatę, powstaje dopiero po zakończeniu danego roku kalendarzowego, a zatem powstał wyłącznie w stosunku do podmiotu będącego wynajmującym na dzień 1 stycznia 2008 r. Na ten dzień wynajmującym była wyłącznie Spółka.

Spółka wyjaśniła, że nie dokonała rozliczenia opłaty eksploatacyjnej za rok 2007 jako następca prawny spółki Sp. z o.o., a jako strona umów najmu przejętych w ramach przedsiębiorstwa wniesionego do Spółki aportem z dniem 31 października 2007r.

Przedmiot sprzedaży:

Spółka potwierdziła, że przedmiot sprzedaży w zakresie opłat eksploatacyjnych będących przedmiotem wniosku Spółki jest określony w fakturach wystawianych w ciągu roku jako „Opłaty eksploatacyjne za.... (miesiąc, rok)”.

Terminy płatności:

Umowne postanowienia w zakresie określenia terminów płatności opłat eksploatacyjnych różnią się w zależności od najemcy. Z reguły jednak dla rozliczenia rocznego przewidziany jest 14-dniowy termin płatności liczony od daty dostarczenia przez Spółkę zestawienia faktycznie poniesionych kosztów i odpowiedniej faktury do najemcy. Z kolei dla miesięcznych opłat eksploatacyjnych przewidziany jest z reguły 14-dniowy termin od dostarczenia faktury przez Spółkę. Spółka jest zobowiązana dostarczyć fakturę zasadniczo w terminie do 1. dnia roboczego każdego miesiąca, którego dotyczy opłata eksploatacyjna należna z góry.

Niektóre umowy najmu przewidują jednak 7- lub 21-dniowe terminy płatności liczone od dnia doręczenia faktury przez Spółkę. Zdarza się również, że termin płatności miesięcznych opłat eksploatacyjnych jest określony na 14 dni od daty doręczenia faktury przez Spółkę, jednak nie później niż do 15. dnia każdego miesiąca.

Spółka spodziewa się, że rozliczenie roczne opłat eksploatacyjnych będzie miało miejsce także za 2009r. i lata następne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy niedopłaty z tytułu opłat eksploatacyjnych za 2007r. należało rozliczyć wystawiając faktury VAT na kwotę, jaką najemca zobowiązany był dopłacić po rozliczeniu opłat za cały 2007r. (w tym również za okres sprzed aportu), a obowiązek podatkowy w VAT z tytułu niedopłaty powstał z chwilą otrzymania płatności w całości lub w części, nie później jednak niż z upływem terminu płatności wskazanym w umowie najmu lub na wystawionej przez Wnioskodawcę fakturze VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, dopłaty od najemców powinny były zostać opodatkowane VAT według odpowiedniej stawki i udokumentowane fakturami VAT. Podstawę opodatkowania w VAT stanowi kwota należna od najemców za cały 2007r., w tym za okres sprzed aportu. Ponieważ opłaty eksploatacyjne stanowią jeden z rodzajów opłat za świadczone przez Wnioskodawcę usługi najmu, obowiązek podatkowy powstał zdaniem Spółki w momencie otrzymania zapłaty, nie później jednak niż w z upływem terminu płatności określonego w umowie najmu lub na fakturze.

Uzasadnienie:

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania tym podatkiem jest obrót. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. W świetle wyżej wymienionego artykułu, zdaniem Spółki, należność Wnioskodawcy z tytułu rozliczenia opłat eksploatacyjnych za 2007r. w całości podlega opodatkowaniu VAT.

Należy zauważyć, że w wyniku przejścia umów najmu kwota dopłaty wynikająca z rocznego rozliczenia opłat eksploatacyjnych za 2007r. była w całości należna Wnioskodawcy. Zatem Wnioskodawca, zgodnie z dyspozycją art. 106 ustawy o VAT, powinien wystawić fakturę VAT na dopłatę z tytułu opłat eksploatacyjnych za cały 2007r., w tym za okres sprzed aportu.

W odniesieniu do momentu powstania obowiązku podatkowego w VAT, Wnioskodawca uważa, iż zastosowanie znajdzie art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT. W jego świetle, w przypadku świadczenia na terytorium kraju usług m.in. najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze. Opłaty eksploatacyjne, obok czynszu podstawowego, są jednym z rodzajów opłat uiszczanych przez najemców z tytułu najmu. W umowach najmu określony jest termin, liczony od przekazania najemcy rocznego sprawozdania o rzeczywistych kosztach opłat eksploatacyjnych, w którym najemca zobowiązany jest dokonać dopłaty na rzecz wynajmującego. W ocenie Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w VAT powstanie zatem w chwili otrzymania zapłaty, nie później jednak niż w dniu upływu wyżej wymienionego terminu określonego w umowie najmu lub na fakturze VAT wystawionej przez Wnioskodawcę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi – art. 19 ust. 4 ustawy o VAT.

Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, iż podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.

Ogólna zasada wynikająca z ustawy o podatku od towarów i usług wskazuje, iż obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru, wykonania usługi lub wystawienia faktury VAT (pod warunkiem, że została wystawiona do 7. dnia od wykonania usługi).

Jednakże, od tej zasady ustawodawca określił szereg wyjątków, ustalających w sposób odmienny moment powstania obowiązku podatkowego (uzależniony np.: od formy wydania towaru, rodzaju transakcji, otrzymania zapłaty itp.).

W myśl art. 19 ust. 13 pkt 4 ww. ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze – z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej.

Należy podkreślić, iż dyspozycja art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy o VAT, jest przepisem szczególnym, zarówno do przepisu art. 19 ust. 1, jak i ust. 4 ustawy, i ma pierwszeństwo przy określeniu momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT dla usług najmu, dzierżawy, leasingu, lub usług o podobnym charakterze, a także usług ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia, usług w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego oraz usług stałej obsługi prawnej i biurowej. Ustawodawca nie przewidział bowiem możliwości wyboru przez podatnika sposobu ustalenia momentu powstania obowiązku podatkowego dla tych usług.

Powyższe oznacza, że z tytułu świadczenia usług najmu, dla powstania obowiązku podatkowego znaczenie ma termin zapłaty, ale tylko wówczas, gdy najemca dokona płatności za wykonaną na jego rzecz usługę w terminie wcześniejszym niż termin płatności określony w umowie lub na fakturze. Wraz z upływem terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze, obowiązek podatkowy powstaje niezależnie od tego, czy zapłaty dokonano, czy też nie.

Należy wskazać, iż w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości wskazuje się na konieczność traktowania, dla celów podatkowych, złożonego działania podatnika, jako jednolitej całości bez sztucznych podziałów. Oznacza to, że jeżeli podatnik dokonuje więcej niż jedno świadczenie na rzecz klienta i są one ze sobą powiązane tak, że obiektywnie rzecz biorąc tworzą z ekonomicznego punktu widzenia jedną całość, którą jedynie sztucznie można byłoby podzielić, to te elementy lub świadczenia – dla celów podatku od towarów i usług - stanowią jedną całość lub jedną usługę.

Ponadto, jeżeli transakcja składa się z zespołu świadczeń i czynności, należy wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, w jakich dokonywana jest rozpatrywana transakcja. Po pierwsze zatem, czy są to świadczenia odrębne, czy też jest to jedno świadczenie, a po drugie, czy w tym ostatnim przypadku to jedno świadczenie powinno zostać zakwalifikowane jako świadczenie usług.

W związku z powyższym, uwzględniając treść wskazanej wyżej regulacji art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów usług, stwierdzić należy, że w przypadku świadczonych usług za podstawę opodatkowania uznać należy kwotę obrotu wynikającą z całości świadczenia pieniężnego pobieranego przez wykonawcę od nabywcy, tj. łącznie z kosztami dodatkowymi (opłatami eksploatacyjnymi). Oznacza to, że do podstawy opodatkowania w przypadku świadczenia usług najmu należy zaliczyć pobierane przez wykonującego wynagrodzenie także w tym zakresie, w którym obejmuje ono zwrot kosztów dodatkowych.

Z powyższego wynika, że podstawa opodatkowania obejmuje również ciążące na usługodawcy koszty opłat eksploatacyjnych, jeżeli są one bezpośrednio związane z daną usługą i zwracane są przez nabywcę usługi w zakresie uiszczanej należności. Zasada włączenia tych świadczeń do podstawy opodatkowania oznacza, że wartości tego typu kosztów traktuje się jako element świadczenia zasadniczego.

Z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT wynika, że podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W przedmiotowej sprawie w ramach umów najmu zawartych przez C. (lub których stroną było C.), których obecnie stroną jest Wnioskodawca, najemca zobowiązany jest m.in. do pokrywania bezpośrednich i pośrednich kosztów eksploatacyjnych związanych z utrzymaniem części wspólnych wynajmowanej nieruchomości (np. kosztów rutynowych napraw, ochrony budynku, podatku od nieruchomości, wywozu śmieci, odśnieżania itp.). Z tytułu wyżej wymienionych usług najemcy płacą określone w umowach najmu, zryczałtowane opłaty miesięczne (opłaty te są odrębnym elementem kalkulacyjnym, stanowiącym część wynagrodzenia Spółki za świadczone przez nią usługi najmu). Podstawą kalkulacji miesięcznych zryczałtowanych opłat eksploatacyjnych jest, co do zasady, kwota wydatków poniesionych na pokrycie utrzymania części wspólnych nieruchomości w roku poprzedzającym rok, za które obliczane są zryczałtowane opłaty miesięczne. Zgodnie z umową, po zakończonym roku kalendarzowym, Spółka przekazuje najemcy odpowiednie sprawozdanie o rzeczywistych kosztach utrzymania części wspólnych budynku za cały rok. Na podstawie tego sprawozdania dokonywane jest ostateczne rozliczenie kosztów związanych z poniesionymi opłatami eksploatacyjnymi. Jeśli płatności zryczałtowane, dokonane w ciągu roku przez najemcę z tytułu udziału w kosztach eksploatacyjnych, są mniejsze niż przyporządkowana do niego część faktycznych kosztów eksploatacyjnych („niedopłata"), to najemca jest zobowiązany do zapłaty Wnioskodawcy brakującej kwoty.

Umowne postanowienia w zakresie określenia terminów płatności opłat eksploatacyjnych różnią się w zależności od najemcy. Z reguły jednak dla rozliczenia rocznego przewidziany jest 14-dniowy termin płatności liczony od daty dostarczenia przez Spółkę zestawienia faktycznie poniesionych kosztów i odpowiedniej faktury do najemcy. Z kolei dla miesięcznych opłat eksploatacyjnych przewidziany jest z reguły 14-dniowy termin od dostarczenia faktury przez Spółkę. Spółka jest zobowiązana dostarczyć fakturę zasadniczo w terminie do 1. dnia roboczego każdego miesiąca, którego dotyczy opłata eksploatacyjna należna z góry.

Niektóre umowy najmu przewidują jednak 7- lub 21-dniowe terminy płatności liczone od dnia doręczenia faktury przez Spółkę. Zdarza się również, że termin płatności miesięcznych opłat eksploatacyjnych jest określony na 14 dni od daty doręczenia faktury przez Spółkę, jednak nie później niż do 15. dnia każdego miesiąca.

Zawieranie umów cywilnoprawnych regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) i to z zawartych umów wynikają terminy wykonania usług. Prawidłowe określenie momentu powstania obowiązku podatkowego wymaga respektowania przez podatnika nie tylko przepisów aktów prawnych regulujących podatek od towarów i usług, ale także postanowień zawartych umów. W prawodawstwie polskim obowiązuje zasada swobody umów, w ramach której strony mogą kształtować treść umowy w granicach wyznaczonych przez prawo. Zasada ta ma również zastosowanie na gruncie prawa podatkowego. Oznacza to, że ustawodawca nie ingeruje w sferę podejmowanych przez podatników decyzji w zakresie konstruowania umów cywilnoprawnych, jednakże umowy te nie mogą zmieniać obowiązków jakie wynikają z prawa podatkowego. W obowiązku Wnioskodawcy leży więc sformułowanie umowy dotyczącej świadczonych usług w taki sposób, by realizując jej zapisy można było zgodnie z obowiązującymi przepisami określić termin wykonania usługi, a tym samym określić moment powstania obowiązku podatkowego.

W przypadku zwiększenia kwoty podatku należnego, istotne jest, aby dokonano obliczenia i zadeklarowania podatku należnego w momencie powstania obowiązku podatkowego dla danej czynności.

W takim przypadku należy odnieść się do reguł określonych w powołanym wyżej art. 19 ustawy o podatku od towarów i usług, a w przedmiotowej sytuacji Wnioskodawcy – do ust. 13 pkt 4 tego artykułu, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze.

Ze stanu faktycznego wynika, iż umowne postanowienia w zakresie określenia terminów płatności opłat eksploatacyjnych różnią się w zależności od najemcy. Z reguły jednak dla rozliczenia rocznego przewidziany jest 14-dniowy termin płatności liczony od daty dostarczenia przez Spółkę zestawienia faktycznie poniesionych kosztów i odpowiedniej faktury do najemcy.

W przedmiotowej sprawie w umowach najmu określony jest termin, liczony od przekazania najemcy rocznego sprawozdania o rzeczywistych kosztach opłat eksploatacyjnych i odpowiedniej faktury, w którym najemca zobowiązany jest dokonać zapłaty (dopłaty) na rzecz wynajmującego.

Mając powyższe na względzie, można zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż w przypadku niedopłaty kwota należna od każdego z najemców powinna zostać udokumentowana fakturą VAT wystawioną po ostatecznym rozliczeniu opłat eksploatacyjnych. Natomiast obowiązek podatkowy powstanie z chwilą otrzymania płatności w całości lub w części, nie później jednak niż w dniu upływu terminu płatności określonego w umowie najmu lub na fakturze VAT dokumentującej te tzw. niedopłaty.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy jednak zaznaczyć, że niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto należy zauważyć, że inne kwestie zawarte we wniosku będą przedmiotem odrębnych interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.