INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 25 marca 2010 r. (data wpływu 02 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego:

• z tytułu usług najmu pojazdów nabywanych od podmiotów tureckich – jest nieprawidłowe,

• z tytułu najmu usług prawnych, księgowych – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 02 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 02 czerwca 2010 r. (data wpływu 09 czerwca 2010 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• kosztów uzyskania przychodów,

• poboru zryczałtowanego podatku dochodowego.
  
  

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka posiada tzw. Biuro Łącznikowe (zwane liaison) w Turcji, które posiada własny, nadany mu przez właściwe organy tego państwa, numer identyfikacji podatkowej. Biuro Łącznikowe pełni funkcję przedstawicielstwa handlowego Spółki i dlatego nie dokonuje sprzedaży towarów lub usług, a w związku z tym nie występuje podatek VAT należny. Jednocześnie jednak Biuro to nabywa usługi (prawne, księgowe, najmu pojazdów) świadczone przez podmioty tureckie na rzecz tego Biura.

W związku z brakiem możliwości odliczenia przez to Biuro Łącznikowe podatku VAT należnego, Spółka wlicza wydatki na nabycie tychże usług na rzecz wspomnianego Biura do kosztów uzyskania przychodów Spółki w wysokości brutto.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, zarejestrowanym w Polsce. Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej dokonuje sprzedaży usług transportu towarów oraz usług przeładunku i spedycji, a nabywcami tych usług są podmioty polskie, podmioty z państw - członków Unii Europejskiej oraz podmioty z państw trzecich. Usługi te stanowią czynności opodatkowane podstawową stawką podatku VAT w wysokości 22% (podmioty polskie), a usługi wykonywane na rzecz podmiotów spoza terytorium kraju podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 28b ustawy VAT.

Biuro Łącznikowe w Turcji - nabywając świadczone przez firmy tureckie usługi (księgowe, najem środków transportowych itd.) - nie dokonuje płatności wynagrodzenia za te usługi, ale czyni to Spółka poprzez rachunek bankowy prowadzony przez oddział banku w Turcji. Od wypłat dokonywanych przez Spółkę na rzecz podmiotów świadczących te usługi na rzecz Biura Łącznikowego Spółka nie pobierała zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Faktury VAT były wystawiane – przez firmy tureckie świadczące wymienione usługi – „na imię” Biura Łącznikowego, z podaniem numeru NIP nadanego w Turcji dla tego Biura.

Pismem uzupełniającym z dnia 02 czerwca 2010 r. (data wpływu 09 czerwca 2010 r.) Spółka wyjaśniła, co następuje.

1. 1. Wnioskodawca nie potrafi samodzielnie określić statusu prawnego wspomnianego we wniosku Biura Łącznikowego, przy czym z pewnością Biuro to nie posiada odrębnej od Wnioskodawcy podmiotowości prawnej ani nie jest zagranicznym oddziałem Spółki. Wnioskodawca poprzez to Biuro Łącznikowe nie prowadzi działalności na terenie Turcji, ani nie zawiera umów, a co do zasady, wyłącznie nawiązuje i utrzymuje kontakty handlowe.
      W kontekście powyższego, Wnioskodawca zauważa, że przepis art. 5 ust. 1 Umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Tureckiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 3 listopada 1993 r. posługuje się określeniem „zakład” w rozumieniu stałej placówki, poprzez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność gospodarcza przedsiębiorstwa danego podmiotu.
      W związku z tym wydaje się, że Biuro Łącznikowe posiada bliższe cechy charakterystyczne dla utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu zbierania informacji dla przedsiębiorstwa, prowadzenia dla przedsiębiorstwa każdej innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym czy utrzymywania stałej placówki wyłącznie w celu jakiegokolwiek połączenia wymienionych wcześniej rodzajów działalności, jako że całokształt działalności tej placówki wynikający z takiego połączenia, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy (por. art. 5 ust. 3 lit. d), e) i f) przywołanej Umowy). Z tego wynikałoby zaś, że analizowane Biuro nie jest zakładem w myśl tej Umowy.
      W nawiązaniu do tych stwierdzeń, Wnioskodawca przyjmuje, że nie ma zastosowania art. 5 ust. 4 Umowy, ponieważ nie ma miejsca sytuacja, że „osoba - inna aniżeli niezależny przedstawiciel do którego mają zastosowanie postanowienia ustępu 5 - działa w Umawiającym się Państwie (czyli w Turcji) w imieniu przedsiębiorstwa drugiego Umawiającego się Państwa, (czyli Wnioskodawcy) i (…) posiada ona i zwyczajowo wykonuje w tym Państwie pełnomocnictwo do zawierania umów w imieniu przedsiębiorstwa (...)”.
   2. Spółka posiada certyfikaty rezydencji dla celów podatkowych, na rzecz których Spółka dokonuje płatności za świadczone usługi, natomiast nie posiada certyfikatów rezydencji dla celów podatkowych, na rzecz których to Biuro Łącznikowe dokonuje płatności.
   3. Forma prawna podmiotów tureckich, na rzecz których dokonywane są płatności za przedmiotowe usługi, to: osoby prawne i osoby fizyczne.
   4. Podmioty, na rzecz których Spółka dokonuje płatności za świadczone usługi nie mają na terytorium Polski siedziby ani miejsca faktycznego zarządu.
2. 1. Na fakturach dokumentujących nabycie usług przez Biuro Łącznikowe w Turcji wykazany jest podatek od wartości dodanej obowiązujący w Turcji.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka postępuje prawidłowo zaliczając wydatki na nabycie tychże usług na rzecz Biura Łącznikowego w Turcji do kosztów uzyskania przychodów Spółki i to w wysokości brutto...
2. Czy Spółka postępuje prawidłowo nie pobierając jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od przychodu wypłacanego przez Spółkę z Jej rachunku bankowego (prowadzonego przez oddział banku w Turcji) dla usługodawców tureckich z tytułu usług świadczonych przez nich na rzecz Biura Łącznikowego w Turcji...

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 2. Wniosek Spółki w zakresie pytania nr 1 został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną wydaną w dniu 08 lipca 2010 r. nr ILPB3/423-298/10-4/MM.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka postąpiła prawidłowo nie pobierając jako płatnik zryczałtowanego podatku dochodowego, o którym mowa w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, od przychodu wypłacanego przez Spółkę z Jej rachunku bankowego (prowadzonego przez oddział banku w Turcji) dla usługodawców tureckich z tytułu usług świadczonych przez nich na rzecz Biura Łącznikowego w Turcji.

Takie stanowisko Spółki jest pochodne wobec okoliczności, że przychody te - uzyskiwane przez wspomniane podmioty tureckie z tytułu usług świadczonych na rzecz Biura - nie są uzyskiwane na terenie Polski w myśl art. 21 in principio ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ponieważ faktury VAT były wystawiane „na imię” Biura Łącznikowego, z podaniem numeru NIP nadanym dla tego Biura.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe – w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu usług najmu pojazdów nabywanych od podmiotów tureckich,

• prawidłowe – w zakresie poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu najmu usług prawnych, księgowych.
  
  

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W stosunku do niektórych dochodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku od tych dochodów spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego dochodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ww. ustawy.

W art. 3 ust. 2 ww. ustawy wyrażona jest zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła. Niezależnie od miejsca lokalizacji siedziby danego podmiotu – opodatkowaniu w danym państwie podlegać będą te dochody, które w państwie tym powstały.

W myśl art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

• z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how) – pkt 1,

• z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze – pkt 2a,

• ustala się w wysokości 20% przychodów.
  
  

Stosownie do art. 21 ust. 2 ww. ustawy, przepisy ust. 1 stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Przepisy poszczególnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawierają rozwiązania szczególne w stosunku do przepisów ustaw podatkowych i na podstawie art. 91 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, mają pierwszeństwo przed ustawą, jeżeli ustawy tej nie da się pogodzić z umową.

Zgodnie natomiast z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22 ust. 1, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty, zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji.

Obowiązek pobrania podatku „u źródła” wynika z faktu dokonania wypłaty należności na rzecz podmiotu mającego siedzibę lub zarząd za granicą. Dla rozstrzygnięcia kwestii obowiązku pobrania podatku nie ma znaczenia miejsce wykonania usług określonych w art. 21 ust. 1 pkt 1 oraz pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, lecz miejsce siedziby odbiorcy tych należności.

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, iż w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej siedziby lub zarządu a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania, pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżeniu podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka posiada tzw. biuro łącznikowe w Turcji, pełniące funkcję przedstawicielstwa handlowego Spółki. Biuro nabywa usługi (prawne, księgowe, najmu pojazdów transportowych) świadczone przez podmioty tureckie. Biuro to nie posiada odrębnej od Wnioskodawcy podmiotowości prawnej ani nie jest zagranicznym oddziałem Spółki. Wnioskodawca poprzez biuro nie prowadzi działalności na terenie Turcji, nie zawiera umów, i co do zasady wyłącznie nawiązuje i utrzymuje kontakty handlowe.

Spółka wskazała, iż posiada certyfikaty rezydencji dla celów podatkowych podmiotów, na rzecz których Spółka dokonuje płatności za świadczone usługi, natomiast nie posiada certyfikatów rezydencji dla celów podatkowych podmiotów, na rzecz których to biuro dokonuje płatności. Podmioty, na rzecz których Spółka dokonuje płatności za świadczone usługi nie mają na terytorium Polski siedziby ani miejsca faktycznego zarządu.

Biuro w Turcji, nabywając świadczone przez firmy tureckie ww. usługi, nie dokonuje płatności wynagrodzenia za te usługi; czyni to Spółka poprzez rachunek bankowy prowadzony przez oddział banku w Turcji.

Biuro nie posiada odrębnej od Wnioskodawcy podmiotowości prawnej, ani nie jest zagranicznym oddziałem Spółki. Wnioskodawca poprzez biuro nie prowadzi działalności na terenie Turcji, nie zawiera umów, i co do zasady wyłącznie nawiązuje i utrzymuje kontakty handlowe. Biuro tureckie nie jest zatem zakładem w myśl umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Tureckiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku.

Z art. 12 ust. 1 umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Tureckiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 3 listopada 1993 r. (Dz. U. z 1997 r., Nr 11, poz. 58) wynika, że należności licencyjne, powstające w Umawiającym się Państwie, wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie, mogą być opodatkowane w tym drugim Państwie. Jednakże należności te mogą być także opodatkowane w tym Umawiającym się Państwie, w którym powstają, i zgodnie z prawem tego Państwa, lecz gdy odbiorca tych należności jest ich właścicielem, podatek ustalony w ten sposób nie może przekroczyć 10 procent kwoty brutto należności licencyjnych (ust. 2).

Art. 12 ust. 3 umowy stanowi, iż określenie „należności licencyjne”, użyte w niniejszym artykule, oznacza wszelkiego rodzaju należności uzyskiwane z tytułu wynagrodzenia za użytkowanie lub prawo do użytkowania każdego prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, każdego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego albo za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.

Stosownie natomiast do art. 7 tej umowy, zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej wysokości, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Odnosząc się do kwestii poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu nabywanych usług najmu pojazdów (środków) transportowych od podmiotów tureckich, tut. Organ podkreśla, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają definicji urządzenia przemysłowego.

Zatem, aby wyjaśnić sens tego pojęcia należy sięgnąć do języka potocznego wyrażonego w określeniach słownikowych (por. uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6.12.1996 r., sygn. akt III SA 1091-1092/94, publ. LEX nr 27418, Glosa 1998, nr 9, s. 31, Monitor Prawniczy 1998, nr 6, s. 237). I tak, według „Słownika Języka Polskiego” (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575) urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę; urządzenie przeładunkowe, transportowe. Przymiotnik „przemysłowy” oznacza natomiast dotyczący przemysłu, związany z przemysłem, stosowany w przemyśle (Mały słownik języka polskiego; PWN Warszawa 1995r.).

W świetle zaprezentowanego rozumienia omawianego terminu uzasadniony jest pogląd, że pojazdy (środki) transportowe należy zaliczyć do urządzeń przemysłowych, o których mowa w art. 21 ust.1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zawarta w ww. art. 12 ust. 3 umowy definicja należności licencyjnych obejmuje swoim zakresem przedmiotowym należności z tytułu „użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego”.

W związku z tym, wynagrodzenie wypłacane podmiotom tureckim z tytułu najmu pojazdów (środków) transportowych podlega w Polsce opodatkowaniu w wysokości 10% kwoty brutto należności licencyjnych stosownie do przepisów art. 12 umowy polsko – tureckiej.

Reasumując powyższe, z tytułu zapłaty wynagrodzenia podmiotom tureckim za usługi najmu pojazdów (środków) transportowych na rzecz biura w Turcji, na Spółce jako na płatniku, ciąży – zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – obowiązek poboru podatku „u źródła” w wysokości ustalonej w myśl art. 12 ust. 2 ww. umowy polsko – tureckiej, w wysokości 10% kwoty brutto należności licencyjnych, pod warunkiem posiadania przez Nią certyfikatu rezydencji podmiotu tureckiego.

Odnosząc się do kwestii poboru zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu nabywanych usług prawnych oraz księgowych od podmiotów tureckich na rzecz bura w Turcji, należy podkreślić, iż usługi te mieszczą się w katalogu usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako usługi prawne i księgowe.

Natomiast zakres przychodów objętych opodatkowaniem na podstawie art. 12 ust. 3 ww. umowy jest węższy w stosunku do art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zawarta w ww. art. 12 ust. 3 umowy definicja należności licencyjnych nie obejmuje swoim zakresem przedmiotowym należności z tytułu usług prawnych i księgowych.

Zatem, zapłata wynagrodzenia na rzecz podmiotów tureckich z tytułu nabywanych usług prawnych i księgowych nie stanowi – w świetle art. 12 ww. umowy – zapłaty należności licencyjnej.

Podsumowując, zapłata przez Spółkę na rzecz podmiotów tureckich wynagrodzenia z tytułu nabywanych usług prawnych i księgowych na rzecz biura w Turcji nie powoduje powstania po stronie Spółki jako płatnika, obowiązku poboru podatku u źródła z tytułu należności licencyjnych, pod warunkiem posiadania przez Nią certyfikatu rezydencji podmiotu tureckiego.

W związku z tym, iż kwoty otrzymane przez podmiot turecki nie stanowią „należności licencyjnych”, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą postanowienia art. 7 umowy polsko – tureckiej dotyczące opodatkowania zysku przedsiębiorstwa, tj. kwoty te stanowić będą dla spółki tureckiej zysk z prowadzenia przedsiębiorstwa opodatkowany w Turcji.

Jednocześnie nadmienia się, iż wniosek Spółki dotyczący podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktur VAT dokumentujących nabycie usług na rzecz Biura Łącznikowego w Turcji został rozpatrzony postanowieniem o umorzeniu postępowania wydanym w dniu 14 czerwca 2010 r. nr ILPP2/443-503/10-4/ISN.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.