INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2010 r. (data wpływu 06 kwietnia 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości likwidowanej hali magazynowej i budynku biurowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 06 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 10 czerwca 2010 r. (data wpływu 14 czerwca 2010 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej wartości likwidowanej hali magazynowej i budynku biurowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży i dostawy farb drukarskich. W ramach prowadzonej działalności, Spółka podjęła w 2008 r. proces inwestycyjny mający na celu wytworzenie nowych budynków: magazynowego oraz administracyjnego.

Na terenie przeznaczonym pod inwestycję znajdowały się: stara hala magazynowa oraz budynek biurowy, które w związku z wyżej wspomnianym procesem inwestycyjnym zostały w 2009 r. wyburzone. Likwidacja tych środków trwałych nie wiąże się ze zmianą rodzaju działalności, lecz Spółka w nowo wybudowanych budynkach będzie prowadzić dotychczasową działalność gospodarczą.

W związku z likwidacją starej hali magazynowej i budynku biurowego, niezamortyzowana wartość tych środków trwałych została w księgach Spółki wykazana jako koszt, nie zwiększając wartości początkowej nowo budowanych środków trwałych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka postąpiła prawidłowo zaliczając nieumorzoną wartość wyburzonej hali magazynowej i budynku biurowego do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w dacie poniesienia...

Zdaniem Wnioskodawcy, poniesione w wyniku likwidacji starej hali magazynowej i budynku biurowego koszty odpowiadające nieumorzonej wartości tych środków trwałych, powinny być zaliczone bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów.

Odwołując się do art. 16g ust. 3, nie ma uzasadnienia do dalszej amortyzacji środków trwałych po ich fizycznej likwidacji poprzez wliczenie niezamortyzowanej wartości początkowej likwidowanych pod potrzeby inwestycyjne środków trwałych do kosztu wytworzenia nowo powstających składników majątku Spółki. Obowiązujące przepisy nie dają zatem podstawy do rozliczenia niezamortyzowanej wartości środków trwałych poprzez amortyzację innych środków trwałych.

Z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika, iż nie uznaje się za koszty podatkowe strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeśli te środki utraciły przydatność na skutek zmiany rodzaju działalności.

W związku z tym, skoro likwidacja ww. budynków nie jest związana ze zmianą rodzaju działalności, nieumorzona wartość środków trwałych, powinna stanowić bezpośredni jednorazowy koszt uzyskania przychodów. Realizacja procesu inwestycyjnego przez Spółkę, w wyniku którego powstaną nowe budynki, nie jest zmianą rodzaju działalności prowadzonej przez Spółkę.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma jednak charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej ocenie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku pomiędzy poniesionym kosztem, a powstaniem przychodu lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła uzyskiwania przychodów. Kosztem uzyskania przychodów będą przy tym zarówno wydatki, których poniesienie bezpośrednio przekłada się na uzyskanie konkretnych przychodów, jak i te, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

nbspnbspnbsp - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeśli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Jak wynika z cytowanego przepisu, w przypadku, gdy likwidacja środków trwałych została dokonana z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany w działalności gospodarczej środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego. Jeżeli jednak wszelkie działania w zakresie racjonalnej gospodarki środkami trwałymi w ramach prowadzonej już działalności gospodarczej skutkują likwidacją niektórych z tych środków i polegają na zastosowaniu lepszych rozwiązań technologicznych, są ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione nie mogą być kwalifikowane jako zmiana rodzaju działalności gospodarczej w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W takim wypadku, straty z likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane tego rodzaju zdarzeniami mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny, stwierdzić należy, że wyłączenie określone w art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie, bowiem fizyczna likwidacja środków trwałych nie została spowodowana utratą ich przydatności na skutek zmiany rodzaju działalności. Jak wskazała Spółka, w nowo wybudowanych budynkach będzie prowadzona dotychczasowa działalność gospodarcza.

Wobec powyższego, niezamortyzowana wartość wyburzonych budynków stanowi koszt uzyskania przychodów nie związany bezpośrednio z przychodem, a więc będzie on potrącalny w dacie poniesienia. W tej sytuacji, Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów nieumorzoną wartość likwidowanej części środka trwałego jednorazowo.

W świetle art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Reasumując, straty z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane zdarzeniami niezwiązanymi ze zmianą rodzaju działalności Spółki, mogą być uznane jednorazowo za koszty uzyskania przychodu w dacie poniesienia, w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków.

Jednocześnie nadmienia się, że w odniesieniu do nowo powstałych środków trwałych Spółki, nie ma uzasadnienia – na gruncie przedstawionych uregulowań prawnych – by rozliczać nieumorzoną wartość zlikwidowanych środków trwałych poprzez amortyzację nowych środków trwałych, bowiem środki te podlegają odrębnej amortyzacji.

Ponadto, tut. Organ pragnie zaznaczyć, że we własnym stanowisku w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego Wnioskodawca powołał art. 16g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zamiast art. 16g ust. 4 tej ustawy, wskazując jednocześnie, iż: „nie ma uzasadnienia do dalszej amortyzacji środków trwałych po ich fizycznej likwidacji poprzez wliczenie niezamortyzowanej wartości początkowej likwidowanych pod potrzeby inwestycyjne środków trwałych do kosztu wytworzenia nowo powstających składników majątku Spółki”. Wobec powyższego, tut. Organ uznał powołaną przez Spółkę podstawę prawną za oczywistą pomyłkę, pozostającą bez wpływu na ocenę istoty Jej stanowiska.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.