INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2009r. (data wpływu 22 października 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 11 stycznia 2010r. (data wpływu 19 stycznia 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku VAT sprzedaży zakupionych przez Wnioskodawcę części do samochodów - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 października 2009r. wpłynął ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z podatku VAT sprzedaży zakupionych przez Wnioskodawcę części do samochodów.

Wniosek uzupełniono pismem z dnia 11 stycznia 2010r (data wpływu 19 stycznia 2010r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 4 stycznia 2010r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest podatnikiem VAT od miesiąca czerwca 1993r. W dniu 3 marca 2009r. zakupił części do samochodów marki X na kwotę 196,39 zł (faktura VAT kwota netto: 160,98 zł, podatek VAT: 35,41 zł od firmy H. Sp. z o.o.). Towar ten zakupiono w zakresie realizowanych przez Wnioskodawcę zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których została ona powołana.

W związku z brakiem podstawy do odliczenia (art. 15 ust. 6 ustawy z dnia z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług) podatku VAT nie odliczono.

Zakupiony towar nie jest faktycznie wykorzystywany - jest przechowywany w magazynie Wnioskodawcy.

W dniu 20 maja 2009r. jednostka nadrzędna wydała polecenie o wycofaniu m.in. przez Wnioskodawcę samochodów marki X jako pojazdów wyeksploatowanych i przestarzałych technologicznie, co spowodowało, że zakupione części stały się zbędne.

W związku z tym Wnioskodawca zamierza częściowo sprzedać te zbędne towary na wolnym rynku, natomiast resztę nieodpłatnie przekazać lub darować jednostkom samorządu terytorialnego oraz jednostkom budżetowym.

Ponadto Wnioskodawca dodaje, że wszystkie towary (części do samochodów) są nieużywane, fabrycznie nowe, od dnia zakupu przechowywane w magazynie Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż zakupionych przez Wnioskodawcę towarów (części do samochodów marki X), od których nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego będzie zwolniona z podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż zakupionych towarów (części do samochodów), od których nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego będzie zwolniona z podatku VAT.

Zgodnie z art. 7 ust.1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.) w początkowym fragmencie, przez odpłatną dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 2 zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl ust. 2 przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Powyższe zwolnienie jest odpowiednikiem zwolnienia, o którym mowa w art. 13 część B lit. c in fine VI dyrektywy z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. UE L z 1977r. Nr 145/1) i odpowiednio art. 136 lit. b dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006r. Nr 347/1). W tekście przepisu unijnego nie używa się wprost pojęcia "towar używany", przepis zaś odnosi się generalnie do towarów, przy nabyciu których podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 13 część B lit. c dyrektywy od podatku zwolniona jest dostawa towarów, przy nabyciu których nie było prawa do odliczenia. Dla prawa wspólnotowego nie ma więc znaczenia okres używania. Co prawda art. 13 część B w początkowym fragmencie odnoszącym się do wszystkich zwolnień wymienionych w swojej części „B" stanowi o zwolnieniu na warunkach, które określają państwa członkowskie w celu określenia jednoznacznego i prawidłowego stosowania zwolnień oraz w celu zapobiegania uchylania, unikania opodatkowania lub nadużywania zwolnień, jednakże uznać należy, że określenie, iż zwolnienie dotyczy wyłącznie towarów używanych, przekracza zakres swobody pozostawionej państwom członkowskim (przepisy dyrektywy VAT z 2006r. stanowią zaś tylko, że państwa członkowskie zwalniają takie dostawy od podatku, nie wspominając o możliwości ustanowienia dodatkowych warunków tego zwolnienia). Nie ma to bowiem nic wspólnego z jednoznacznym i prawidłowym stosowaniem zwolnień czy z ich nadużywaniem. Generalny mechanizm systemu VAT powinien pozwalać na zastosowanie zwolnienia do sprzedaży towaru w razie braku prawa do odliczenia przy nabywaniu (wytwarzaniu) tego towaru. Nie powinno mieć więc znaczenia to, czy podatnik używał towaru, czy też nie. Przepisy VI dyrektywy z 1977r., a następnie dyrektywy VAT z 2006r. zostały wprowadzone nieprawidłowo do polskiego porządku prawnego. W związku z powyższym Wnioskodawca powołując się bezpośrednio na ich treść i na tej podstawie żądając odmowy zastosowania prawa krajowego, może zastosować zwolnienie do dostawy towaru nabytego bez prawa do odliczenia, niezależnie od tego, czy w ogóle używała tego towaru i jak długo.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez dostawę towarów, na podstawie art. 7 ust. 1 ww. ustawy, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Towarami, stosownie do art. 2 pkt 6 cyt. ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca, będący podatnikiem podatku VAT od czerwca 1993r., zamierza sprzedać na wolnym rynku część zbędnych towarów tj. części do samochodów marki X, które w dniu 3 marca 2009r. zakupił na kwotę 196,39 zł (faktura VAT, kwota netto: 160,98 zł, podatek VAT: 35,41 zł). Towar ten zakupiono w zakresie realizowanych przez Wnioskodawcę zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których został on powołany.

W związku z brakiem podstawy do odliczenia (art. 15 ust. 6 ustawy z dnia z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług) podatku VAT nie odliczono.

Zakupiony towar (części do samochodów) nie jest faktycznie wykorzystywany, są to części nieużywane, fabrycznie nowe i od dnia zakupu przechowywane w magazynie Wnioskodawcy.

W dniu 20 maja 2009r. jednostka nadrzędna wydała polecenie o wycofaniu m.in. przez Wnioskodawcę samochodów marki X jako pojazdów wyeksploatowanych i przestarzałych technologicznie, co spowodowało, że zakupione części stały się zbędne.

Podstawowa stawka podatku – w myśl art. 41 ust. 1 ustawy o VAT – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy o VAT, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki lub zwolnienie od podatku.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku dostawę towarów używanych, pod warunkiem że w stosunku do tych towarów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 2 ustawy o VAT, przez towary używane, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się ruchomości, których okres używania przez podatnika dokonującego ich dostawy wyniósł co najmniej pół roku po nabyciu prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Nie ulega wątpliwości, że wyrażony w ww. przepisach wymóg używania towaru odnosi się bezpośrednio do zbywcy i dotyczy faktycznego używania towaru. Przez używanie, w myśl Słownika języka polskiego, należy rozumieć posługiwanie się, wykorzystywanie czegoś w charakterze narzędzia. Nie jest zatem wystarczające (poza wyjątkiem dotyczącym nieruchomości) samo tylko posiadanie danego towaru przez wskazany przepisem czas. Jeśli posiadaniu nie będzie towarzyszyć faktyczne wykorzystywanie towaru, to wówczas nie może być on uznany za używany.

Biorąc pod uwagę obowiązujące przepisy prawne oraz opisane we wniosku zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, że Wnioskodawca dokonując zbycia (sprzedaży) na wolnym rynku nieużywanych, fabrycznie nowych i od dnia zakupu przechowywanych w magazynie Wnioskodawcy części do samochodów marki X, będzie zobowiązany naliczyć i odprowadzić podatek VAT od tych towarów (wg stawek VAT właściwych dla poszczególnych towarów.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że sprzedaż zakupionych towarów będzie zwolniona z podatku VAT, należało uznać za nieprawidłowe.

Zauważyć w tym miejscu należy, iż w związku z opodatkowaniem sprzedaży posiadanych przez Wnioskodawcę części do samochodów marki X, Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku naliczonego przy ich nabyciu, gdyż wydatki na ich zakup związane zostaną z wykonaniem czynności opodatkowanych. Zgodnie natomiast z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje zatem wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do czynności opodatkowanych.

W związku z powyższym, mimo, iż przy nabyciu części do samochodów marki X nie odliczono podatku naliczonego, gdyż jak wskazał Wnioskodawca nie przysługiwało mu prawo do odliczenia podatku naliczonego na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, opodatkowanie sprzedaży tych części spowoduje powstanie prawa do odliczenia podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 91 ust. 7d ustawy o VAT, w przypadku zmiany prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony od towarów i usług, innych niż wymienione w ust. 7a i 7b, w szczególności towarów handlowych lub surowców i materiałów, nabytych z zamiarem wykorzystania ich do czynności, w stosunku do których przysługuje pełne prawo do obniżenia podatku należnego lub do czynności, w stosunku do których prawo do obniżenia podatku należnego nie przysługuje, i niewykorzystanych zgodnie z takim zamiarem do dnia tej zmiany, korekty podatku naliczonego dokonuje się w deklaracji podatkowej składanej za okresy rozliczeniowe, w których wystąpiła ta zmiana.

Ponadto tut. organ pragnie zauważyć, iż źródłami prawa w Polsce, w tym prawa podatkowego, według art. 87 Konstytucji, jest sama Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe, rozporządzenia i akty prawa miejscowego.

Od dnia 1 maja 2004r. Polska stała się stroną Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, wobec czego zobowiązała się przestrzegać postanowień traktatów założycielskich i aktów przyjętych przez Instytucje Wspólnoty na zasadach określonych w tych traktatach. Wśród aktów prawnych obowiązujących w Unii Europejskiej da się wyróżnić dwie kategorie: prawo pierwotne i prawo wtórne. Pierwsza kategoria obejmuje traktaty założycielskie (Traktaty Rzymskie, Jednolity Akt Europejski, Traktat z Maastricht, Traktat Amsterdamski, Traktat Nicejski) oraz ich uzupełnienia i modyfikacje. Natomiast druga kategoria to akty prawne wydawane przez organy Unii.

Do aktów prawa wtórnego zaliczane są rozporządzenia, dyrektywy, decyzje, opinie i zalecenia. Rozporządzenia, wydawane przez Radę Unii Europejskiej bądź Komisję Europejską, mają charakter ogólny, to znaczy nie są adresowane do konkretnego państwa członkowskiego, lecz wprowadzają przepisy dotyczące wszystkich. Są wiążące zarówno dla państw członkowskich, organów Unii, jak i wszystkich osób prawnych i fizycznych.

Bezpośredniość rozporządzeń polega na tym, iż nie muszą być umieszczane w prawie krajowym, lecz działają „same z siebie”.

Dyrektywy są natomiast kierowane do wszystkich państw. W stosunku do prawa pierwotnego zastosowanie ma zasada pierwszeństwa i bezpośredniego stosowania.

Jednakże przepisy takie jak dyrektywy, które nie są wystarczająco precyzyjne i bezwarunkowe nie odznaczają się bezpośrednią skutecznością. Dyrektywa nakazuje cel działania (na przykład skoordynowanie przepisów dotyczących wspólnego systemu podatku od wartości dodanej), natomiast pozostawia adresatowi swobodę doboru metod i środków realizacji.

Implementacja dyrektyw może obejmować wiele etapów w celu osiągnięcia rezultatu zakładanego przez dyrektywę. Najważniejsze jest jednak podjęcie takich działań dostosowawczych, które będą odpowiadać istocie samej dyrektywy i być dostosowane do jej celu. Stosując się do dyrektywy, państwo członkowskie uchwala, zmienia bądź uchyla prawo krajowe w danej dziedzinie. Należy jednak pamiętać, że samo uzgodnienie tekstu przepisów z wzorcem wspólnotowym, nie wypełni przesłanek prawidłowej implementacji, jeżeli praktyka ich stosowania nie będzie prowadziła do osiągania zamierzonych przez dyrektywę celów. Dlatego też szersze rozumienie „realizowania” prawa wspólnotowego (procesu implementacji) obejmuje także etap stosowania (przestrzegania) aktów implementacyjnych przez sądy i inne organy Państw.

Tym samym tut. organ podatkowy wydając interpretację indywidualną zobowiązany był do zastosowania przepisów prawa krajowego w brzmieniu aktualnie obowiązującym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy dodać, iż kwestia dotycząca nieodpłatnego przekazania lub darowania zakupionych przez Wnioskodawcę części do samochodów marki X jednostkom samorządu terytorialnego oraz jednostkom budżetowym będzie przedmiotem odrębnego rozstrzygnięcia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.