Powrót

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy reprezentowanego przez Doradcę Podatkowego, przedstawione we wniosku z dnia 30 listopada 2012 r. (data wpływu 3 grudnia 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 5 grudnia 2012 r. (data wpływu 10 grudnia 2012 r.) oraz z dnia 20 lutego 2013 r. (data wpływu 22 lutego 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej zakup bankowozu oraz paliwa do tego pojazdu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 grudnia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej zakup bankowozu oraz paliwa do tego pojazdu. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony w dniu 10 grudnia 2012 r. o dowód potwierdzający wniesienie opłaty od wniosku oraz w dniu 22 lutego 2013 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy oraz o brakującą opłatę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną wykonującą wolny zawód na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. (t. j. Dz. U. 2010 r. Nr 10, poz. 65 ze zm. – ustawa o radcach prawnych). Wykonywanie takiego wolnego zawodu stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 i 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. 1991 r. Nr 80, poz. 350 ze zm., dalej zwana: UoPIT) oraz art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej zwana: UoVAT). Działalność gospodarcza Zainteresowanego prowadzona jest pod firmą Kancelaria Prawna … (dalej zwana: Kancelarią). Polega ona na świadczeniu pomocy prawnej. Klientami Kancelarii są, co do zasady, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, jak również osoby prawne. Bardzo często zdarza się, iż Kancelaria przy wykonywaniu szeroko pojętej działalności prawniczej musi czasami przewozić samochodem oraz pozostawiać w pojeździe gotówkę (np.: celem uiszczenia wysokich wpisów sądowych w imieniu Klientów w Sądzie, gotówkę ściągniętą od Dłużników w imieniu Klientów, należności za swoje usługi lub gotówkę należącą do Klientów np. celem wykonania w ich imieniu płatności) oraz dokumenty objęte tajemnicą zawodową w tym o znacznej wartości jak np.: papiery wartościowe na okaziciela (weksle in blanco), czeki, a także dodatkowo dokumenty w oryginałach, z którymi związane są prawa majątkowe jego mocodawców np. poufne umowy itp. Kradzież gotówki lub papierów wartościowych wiązałaby się z nieodwracalnymi i trudnymi do ustalenia stratami majątkowymi (w przypadku gotówki, weksli in blanco lub czeków), co narażałoby Wnioskodawcę na odpowiedzialność majątkową (odszkodowawczą) oraz dyscyplinarną. Działalność wymaga też niejednokrotnie sporządzania kopii i odpisów przeróżnej dokumentacji Klientów na potrzeby Kancelarii.

Z punktu widzenia podatku dochodowego od osób fizycznych Kancelaria rozlicza się w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów stosując stawkę liniową 19% zgodnie z art. 30c UoPIT. Z punktu widzenia podatku od towarów i usług, Kancelaria jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług rozliczającym się miesięcznie. Usługi świadczone przez Kancelarię opodatkowane są według stawki 23%. Zarówno w przypadku jeżeli usługi są świadczone na rzecz osób prawnych, jak również osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą Kancelaria wystawia faktury VAT zgodnie z przepisami Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 68, poz. 360). Następnie dochody wynikające z faktur VAT ujmowane są w rejestrze sprzedaży VAT, a w konsekwencji w miesięcznej deklaracji VAT-7.

W związku z prowadzoną działalnością Kancelaria ma zamiar nabyć:

• nową kserokopiarkę – wyłącznie na potrzeby wewnętrzne, tj. do sporządzania kopii akt, dokumentów umów itp.,
• samochód spełniający zgodnie z przepisami prawa wymagania dla pojazdu z przeznaczeniem – Bankowóz typ C – wyłącznie w celu zapewnienia bezpieczeństwa przewozu środków pieniężnych otrzymywanych w gotówce np.: utargu własnego do banku lub pomiędzy Klientami (np.: celem uiszczenia wpisu sądowego, środków uzyskanych po zakończeniu negocjacji, podpisaniu kontraktu, rozliczania wierzytelności itp.), jak również w celu zabezpieczenia przewozu dokumentów wymagających szczególnej ochrony, które są tożsame ze środkami pieniężnymi (np.: weksle, czeki). Wartość pojazdu przekroczy kwotę 200.000 zł, a pojazd ten będzie spełniał wymogi do uznania go za pojazd specjalny, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2011 r. Nr 102, poz. 565). Planowany okres użytkowania pojazdu przekracza 1 rok.
  
  

Ponadto na wezwanie tut. Organu o następujące elementy:

1. Czy Wnioskodawca będzie wykorzystywał przedmiotowy samochód również na swoje potrzeby prywatne (osobiste)...
2. Czy przedmiotowy samochód będzie pojazdem wymienionym w art. 3 ust. 2 pkt 5 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011 r. (z pewnymi wyjątkami) ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 ze zm.)...
3. Czy samochód będzie spełniał definicję bankowozu zgodnie z § 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. Nr 166, poz. 1128) i rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 12 listopada 2012 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. z 2012 r., poz. 1262)...
4. Jeśli tak, to należy wskazać, czy samochód będzie spełniał wymagania techniczne dotyczące bankowozów, w myśl § 10 ust. 1 ww. rozporządzenia z dnia 7 września 2010 r., określone w załączniku nr 3, 4 lub 5 rozporządzenia – z uwzględnieniem zmian wprowadzonych ww. rozporządzeniem z dnia 12 listopada 2012 r....
   
   

Zainteresowany wskazał, iż nie planuje wykorzystania przedmiotowego samochodu na swoje potrzeby osobiste, lecz wyłącznie w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz, że pojazd ten będzie spełniał przesłanki, o których mowa w tych przepisach.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy przysługuje prawo do odliczenia podatku od towarów i usług od zakupu na potrzeby Kancelarii samochodu typu bankowóz (zakupionego od innego podatnika VAT, udokumentowanego prawidłowo wystawioną fakturą VAT) oraz paliwa do tego pojazdu...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Z powyższego przepisu wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług, występującemu w takim charakterze, przy czym podatek naliczony winien dotyczyć zakupów towarów i usług wykorzystywanych (bezpośrednio i pośrednio) do wykonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który związany jest z transakcjami opodatkowanymi, realizowanymi przez podatnika. W świetle art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a) ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług – z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4. Stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18. W okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r. kwestie związane z odliczeniem podatku od towarów i usług związanego z nabyciem określonych kategorii samochodów, regulują przepisy art. 3 ustawy z dnia 10 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1052) – zwanej dalej ustawą nowelizującą. Zgodnie z treścią art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy, tj. od 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2. Z kolei ust. 2 tegoż artykułu stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy m.in. pkt 5: „pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy”. Z powyższych regulacji wyniku, że obowiązujące od dnia 1 stycznia 2011 r. ograniczania wynikające z art. 3 ustawy nowelizującej nie mają zastosowanie m.in. do pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do tej ustawy. Ww. załącznik zawiera następujący wykaz przeznaczeń pojazdów specjalnych, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 5, który w podpunkcie 2 wymienia bankowóz.

W objaśnieniu do ww. załącznika wskazano, że wykaz ten dotyczy pojazdów specjalnych, które spełniają warunki i wymagana techniczne określone dla przeznaczeń tych pojazdów, zawartych w odrębnych przepisach. W świetle art. 4 ustawy nowelizującej, w okrasie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1. Na podstawie art. 2 pkt 38 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), przez „pojazd specjalny” należy rozumieć pojazd samochodowy lub przyczepę przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji. W świetle § 1 pkt 2 rozporządzania Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. Nr 186, poz. 1128) – dalej rozporządzenie – użyte w rozporządzeniu określenia wartości pieniężne oznaczają:

1. krajowe i zagraniczne znaki pieniężne,
2. czeki, z wyjątkiem czeków zakreślonych, skasowanych lub opatrzonych indosem pełnomocniczym, zawierającym wzmiankę „wartość do inkasa”, „należność do inkasa” lub inną o podobnym charakterze,
3. weksle, z wyjątkiem weksli opatrzonych indosem pełnomocniczym zawierającym wzmiankę „wartość do inkasa” lub inną o podobnym charakterze,
4. inne dokumenty zastępujące w obrocie gotówkę,
5. złoto, srebro i wyroby z tych metali, kamienie szlachetne i perły, a także platynę i inne metale z grupy platynowców, z wyjątkiem przedmiotów będących muzealiami w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 listopada 1966 r. o muzeach (Dz. U. z 1997 r. Nr 5, poz. 24 z późn. zm.).
   
   

W świetle § 1 pkt 15 ww. rozporządzenia, bankowozy to pojazdy samochodowe przeznaczone do transportu wartości pieniężnych, oznaczone w zależności od konstrukcji i zabezpieczenia technicznego jako typy: A, B i C.

Według § 10 ust. 1 rozporządzenia, wymagania techniczne bankowozów określają załączniki do rozporządzenia i tak: załącznik nr 5 – wymagana techniczne dla bankowozu typu C, które zgodnie z deklaracją dostawcy pojazdu zostaną potwierdzone stosownymi dokumentami i będą faktycznie spełnione, a zatem nabywany pojazd będzie pojazdem zasadniczo przeznaczonym do przewożenia wartości pieniężnych, o których mowa w cytowanym wcześniej rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2000 r.

Pewnym jest również, że samochód typu bankowóz nie jest urządzeniem przeznaczonym do świadczenia usług prawniczych, gdyż (jak wspomniano w pytaniu dotyczącym kserokopiarki) nie wymyślono jeszcze urządzania mogącego takie usługi świadczyć.

Kancelaria nie będzie poszerzać prowadzonej działalności o świadczenie usług transportu wartości pieniężnych (mieszczących się w 49.41.Z – Transport drogowy towarów, PKWiU 49.41.19.0 – Pozostały transport drogowy towarów), ani nie zamierza takich usług świadczyć dla jakiegokolwiek grona odbiorców. Dodatkowe prowadzenie takiej działalności mogłoby stanowić ujmę dla powagi wykonywanego zawodu. Kancelaria będzie natomiast wykorzystywać nabyty pojazd do transportu środków pieniężnych zarówno należących do Klientów Kancelarii, jak i własnych, o których mowa w § 1 pkt 2 a), b) i c) rozporządzania Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. (środki pieniężne, czeki, weksle) ale wyłącznie związane ze świadczeniem kompleksowych usług prawniczych (mieszczących się w PKD 69.10.Z – Działalność prawnicza, PKWiU 69.10.11 do 69.10.14 – Usługi doradztwa prawnego i reprezentacji w dziedzinie prawa), które są czynnościami opodatkowanymi.

W przedmiotowej sprawie Kancelaria nie będzie zatem w ogóle wykorzystywać nabytego pojazdu typu bankowóz wyłącznie do świadczenia samodzielnych usług zgodnych z jego bezpośrednim przeznaczeniem, tj. do „usługowego przewożenia środków pieniężnych”.

Oczywiście pojazd ten będzie nadal pod względem technicznym przeznaczony do przewozu środków pieniężnych, weksli i czeków (a nie np. kserowania dokumentów), ale usługą „wyjściową” świadczoną na rzecz kontrahentów nie będzie „usługowe przewożenie środków pieniężnych”, lecz kompleksowa usługa prawnicza (PKD 69.10.Z – Działalność prawnicza).

Zaznaczyć też należy, iż w sensie organizacyjno-kosztowo-technicznym samo przewożenie wartości pieniężnych, weksli i czeków stanowić będzie jedynie znikomą część całości usługi, jaka będzie za pomocą tego bankowozu (ale również kserokopiarki, komputera, pióra, czy kartek papieru) finalnie świadczona, tj. usługi prawniczej.

Dodatkowo zaznaczyć należy, co wykazano wyżej, że bankowóz nie znajduje się pośród towarów, których nabycie (jeśli służą czynnościom opodatkowanym) obarczone byłoby jakąkolwiek restrykcją w zakresie prawa do odliczenia podatku zapłaconego przy jego zakupie – jeśli oczywiście służy wykonywanym czynnościom opodatkowanym – tu: finalnie świadczonej działalności prawniczej.

Wobec powyższego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. z 2011 r. Dz. U. Nr 177, poz. 1054), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 10 oraz art. 124. Z powołanego przepisu wynika, że prawo do obniżania kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług (co jest spełnione), a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane (zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio) do wykonywania wyłącznie czynności opodatkowanych. Przepisy te nie zawierają zapisów wykluczających prawo do odliczenia w sytuacji, gdy np. nabywane urządzenie lub pojazd nie służy bezpośrednio działalności dla której zostało wyprodukowane (tu: bankowóz wyłącznie do zewnętrznego świadczenia usług przewozu środków pieniężnych), ale wykorzystywane jest (tu: nadal zgodnie z jego przeznaczeniem, czyli do przewożenia środków pieniężnych) jako część składowa, element pomocniczy dla zupełnie innej opodatkowanej tym podatkiem usługi (tu: kompleksowej usługi prawniczej). Dopuszczalne jest zatem, zdaniem Kancelarii, dokonanie odliczenia podatku zawartego w cenie pojazdu typu bankowóz, jak i paliwa do niego tankowanego, który finalnie służy do świadczenia zupełnie innych usług niż ta, które są „bezpośrednio zgodne z jego przeznaczeniem” – o ile usługi te nadal podlegają opodatkowaniu.

W przedmiotowej sprawie więc prawo do odliczenia całości podatku VAT od nabycia pojazdu, jak i później paliwa tankowanego do napędu tego pojazdu przysługuje, albowiem zakup bankowozu i jego użytkowanie służy do wykonania czynności opodatkowanych jakimi są usługi prawnicze – co wypełnia dyspozycję art. 86 ust. 1 ustawy.

Podobne stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji z dnia 6 czerwca 2011 r., sygn. ILPP1/443-377/11-4/NS.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Z powyższego przepisu wynika, że prawo do odliczenia podatku naliczonego, nie mając bezwarunkowego charakteru, przysługuje wyłącznie podatnikowi podatku od towarów i usług, występującemu w takim charakterze, przy czym podatek naliczony winien dotyczyć zakupów towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych. Odliczyć zatem można podatek naliczony, który związany jest z transakcjami opodatkowanymi, realizowanymi przez podatnika.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (…).

Do dnia 31 grudnia 2010 r. zasady odliczenia podatku VAT od nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych regulowały przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.).

Na mocy art. 1 pkt 11 lit. b ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 ze zm.), zwanej dalej: „ustawą nowelizującą”, z dniem 1 stycznia 2011 r. zostały uchylone przepisy art. 86 ust. 3-7a ustawy o podatku od towarów i usług. Natomiast przepisem art. 1 pkt 12 i pkt 14 ustawy nowelizującej dodano m.in.:

• przepis art. 86a ust. 1-10 ustawy o podatku od towarów i usług, w którym określono zasady odliczenia podatku naliczonego związanego z nabyciem samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony,
• przepis art. 88a ustawy o podatku od towarów i usług, określający zasady odliczenia podatku VAT od zakupu paliwa do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.
  
  

Stosownie do art. 9 pkt 2 ustawy nowelizującej w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r., dodane przepisy art. 86a ust. 1-10 oraz art. 88a wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.

Natomiast, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia wejścia w życie ww. przepisów, kwestie dotyczące odliczenia podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów oraz paliw, regulują odpowiednio przepisy art. 3 oraz art. 4 ustawy nowelizującej.

W tym miejscu należy wskazać, iż od dnia 1 stycznia 2013 r., mocą art. 10 ustawy z dnia 7 grudnia 2012 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z realizacją ustawy budżetowej (Dz. U. z 2012 r. poz. 1456) w ww. ustawie nowelizującej wprowadzono następujące zmiany:

1. użyte w art. 3 w ust. 1, w art. 4, w art. 5 oraz w art. 7 wyrazy „31 grudnia 2012 r.” zastępuje się wyrazami „31 grudnia 2013 r.”;
2. w art. 9 w pkt 2 wyrazy „1 stycznia 2013 r.” zastępuje się wyrazami „1 stycznia 2014 r.”.
   
   

Zatem w wyniku wprowadzonych zmian zasady dotyczące odliczenia podatku od towarów i usług związanego z nabyciem samochodów i paliw, określone w art. 3 i 4 ustawy nowelizującej stosuje się do dnia 31 grudnia 2013 r. Natomiast przepisy art. 86a ust. 1-10 ustawy o podatku od towarów i usług wchodzą w życie dopiero z dniem 1 stycznia 2014 r.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2013 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1 (tj. ustawy o podatku od towarów i usług), stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei art. 3 ust. 2 powyższej ustawy stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do niniejszej ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą – jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   1. odsprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.
   
   

Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ust. 2 pkt 1-4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań (art. 3 ust. 3 ustawy nowelizującej).

W świetle art. 4 ustawy nowelizującej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. od dnia 1 stycznia 2011 r.) do dnia 31 grudnia 2013 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1.

Z powyższych regulacji wynika, że obowiązujące od dnia 1 stycznia 2011 r. ograniczenia zawarte w art. 3 ustawy nowelizującej nie mają zastosowania m.in. do pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku do tej ustawy.

W załączniku tym zostały wymienione następujące przeznaczenia pojazdów specjalnych, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 5:

1. Agregat elektryczny/spawalniczy
2. Bankowóz
3. Do prac wiertniczych
4. Koparka, koparkospycharka
5. Ładowarka
6. Do oczyszczania dróg
7. Podnośnik do prac konserwacyjno-montażowych
8. Pomoc drogowa
9. Do zimowego utrzymania dróg
10. Żuraw samochodowy
11. Pogrzebowy.
    
    

W objaśnieniu do ww. załącznika wskazano, że wykaz ten dotyczy pojazdów specjalnych, które spełniają warunki i wymagania techniczne określone dla przeznaczeń tych pojazdów, zawartych w odrębnych przepisach.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca – jako osoba fizyczna wykonującą wolny zawód na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych – prowadzi działalność gospodarczą pod firmą Kancelaria Prawna … i polega ona na świadczeniu pomocy prawnej. Wykonywanie takiego wolnego zawodu stanowi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 5a pkt 6 i 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Klientami Kancelarii są, co do zasady, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, jak również osoby prawne. Z punktu widzenia podatku od towarów i usług, Kancelaria jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług rozliczającym się miesięcznie. Usługi świadczone przez Kancelarię opodatkowane są według stawki 23%. Zarówno w przypadku, jeżeli usługi są świadczone na rzecz osób prawnych, jak również osób fizycznych prowadzących działalność gospodarczą Kancelaria wystawia faktury VAT. Następnie dochody wynikające z faktur VAT ujmowane są w rejestrze sprzedaży VAT, a w konsekwencji w miesięcznej deklaracji VAT-7. Bardzo często zdarza się, iż Kancelaria przy wykonywaniu szeroko pojętej działalności prawniczej musi czasami przewozić samochodem oraz pozostawiać w pojeździe gotówkę (np.: celem uiszczenia wysokich wpisów sądowych w imieniu Klientów w Sądzie, gotówkę ściągniętą od Dłużników w imieniu Klientów, należności za swoje usługi lub gotówkę należącą do Klientów np. celem wykonania w ich imieniu płatności) oraz dokumenty objęte tajemnicą zawodową w tym o znacznej wartości jak np.: papiery wartościowe na okaziciela (weksle in blanco), czeki, a także dodatkowo dokumenty w oryginałach, z którymi związane są prawa majątkowe jego mocodawców np. poufne umowy itp. Kradzież gotówki lub papierów wartościowych wiązałaby się z nieodwracalnymi i trudnymi do ustalenia stratami majątkowymi (w przypadku gotówki, weksli in blanco lub czeków), co narażałoby Wnioskodawcę na odpowiedzialność majątkową (odszkodowawczą) oraz dyscyplinarną. W związku z prowadzoną działalnością Kancelaria ma zamiar nabyć samochód spełniający zgodnie z przepisami prawa wymagania dla pojazdu z przeznaczeniem – Bankowóz typ C – wyłącznie w celu zapewnienia bezpieczeństwa przewozu środków pieniężnych otrzymywanych w gotówce np.: utargu własnego do banku lub pomiędzy Klientami (np.: celem uiszczenia wpisu sądowego, środków uzyskanych po zakończeniu negocjacji, podpisaniu kontraktu, rozliczania wierzytelności itp.), jak również w celu zabezpieczenia przewozu dokumentów wymagających szczególnej ochrony, które są tożsame ze środkami pieniężnymi (np.: weksle, czeki). Wartość pojazdu przekroczy kwotę 200.000 zł, a pojazd ten będzie spełniał wymogi do uznania go za pojazd specjalny, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw. Planowany okres użytkowania pojazdu przekracza 1 rok. Ponadto, Zainteresowany wskazał, iż nie planuje wykorzystania przedmiotowego samochodu na swoje potrzeby osobiste, lecz wyłącznie w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Jednocześnie potwierdził, że pojazd ten będzie spełniał przesłanki, o których mowa w przepisach, tj. przedmiotowy samochód będzie pojazdem wymienionym w art. 3 ust. 2 pkt 5 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2011 r. (z pewnymi wyjątkami) ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652 ze zm.), będzie spełniał definicję bankowozu zgodnie z § 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. Nr 166, poz. 1128) i rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 12 listopada 2012 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. z 2012 r., poz. 1262) oraz samochód będzie spełniał wymagania techniczne dotyczące bankowozów, w myśl § 10 ust. 1 ww. rozporządzenia z dnia 7 września 2010 r., określone w załączniku nr 3, 4 lub 5 rozporządzenia – z uwzględnieniem zmian wprowadzonych ww. rozporządzeniem z dnia 12 listopada 2012 r.

Na tle powyższego Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy może odliczyć podatek VAT od zakupu bankowozu oraz paliwa do tego pojazdu.

Na podstawie art. 2 pkt 36 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1137), przez „pojazd specjalny” należy rozumieć pojazd samochodowy lub przyczepę przeznaczone do wykonywania specjalnej funkcji, która powoduje konieczność dostosowania nadwozia lub posiadania specjalnego wyposażenia; w pojeździe tym mogą być przewożone osoby i rzeczy związane z wykonywaniem tej funkcji.

W świetle § 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 września 2010 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. Nr 166, poz. 1128) zmienionego rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 12 listopada 2012 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne (Dz. U. z 2012 r., poz. 1262) – dalej rozporządzenie – użyte w rozporządzeniu określenia oznaczają wartości pieniężne:

1. krajowe i zagraniczne znaki pieniężne,
2. czeki, z wyjątkiem czeków zakreślonych, skasowanych lub opatrzonych indosem pełnomocniczym, zawierającym wzmiankę „wartość do inkasa”, „należność do inkasa” lub inną o podobnym charakterze,
3. weksle, z wyjątkiem weksli opatrzonych indosem pełnomocniczym zawierającym wzmiankę „wartość do inkasa” lub inną o podobnym charakterze,
4. inne dokumenty zastępujące w obrocie gotówkę,
5. złoto, srebro i wyroby z tych metali, kamienie szlachetne i perły, a także platynę i inne metale z grupy platynowców, z wyjątkiem przedmiotów będących muzealiami w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach (Dz. U. z 1997 r. Nr 5, poz. 24 z późn. zm.).
   
   

Zgodnie z § 1 pkt 15 rozporządzenia, bankowozy to pojazdy samochodowe przeznaczone do transportu wartości pieniężnych, oznaczone w zależności od konstrukcji i zabezpieczenia technicznego jako typy: A, B i C.

Jak wynika z § 10 ust. 1 rozporządzenia, wymagania techniczne bankowozów określają załączniki do rozporządzenia:

1. załącznik nr 3 – wymagania techniczne dla bankowozu typu A;
2. załącznik nr 4 – wymagania techniczne dla bankowozu typu B;
3. załącznik nr 5 – wymagania techniczne dla bankowozu typu C.
   
   

Według załącznika nr 5 do rozporządzenia („Ogólne wymagania techniczne dla bankowozu typu C”):

1. Bankowóz typu C powinien być wyposażony w:
   1. pojemniki specjalistyczne co najmniej klasy „D” w stojakach przytwierdzonych trwale do elementów konstrukcyjnych nadwozia umożliwiających mocowanie i wyjmowanie pojemników przez osoby uprawnione albo urządzenia do przechowywania wartości pieniężnych co najmniej I klasy według normy PN-EN 1143-1 lub PN-EN 1143-2;
   • 1a. szyby wykonane w klasie co najmniej BR1, według normy PN-EN 1063 (lub w klasie równoważnej), bez możliwości ich otwierania;
   2. immobiliser spełniający wymagania dyrektywy Rady nr 74/61/EWG z dnia 17 grudnia 1973 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich w zakresie urządzeń zabezpieczających pojazdy silnikowe przed bezprawnym użyciem (Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 2, str. 49), zwanej dalej „dyrektywą 74/61/EWG”, lub Regulaminu nr 116 Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych - Jednolite wymagania techniczne dotyczące ochrony pojazdów silnikowych przed bezprawnym użyciem, zwanego dalej „regulaminem nr 116 EKG ONZ”;
   3. modułowy samochodowy system alarmowy spełniający wymagania dyrektywy 74/61/EWG lub regulaminu nr 116 EKG ONZ, posiadający co najmniej następujące właściwości:
      1. funkcję „panika” włączaną i wyłączaną jednym przyciskiem pilota radiowego i dodatkowym wyłącznikiem wewnątrz przedziału osobowego,
      2. rezerwowe zasilanie,
      3. dodatkową syrenę alarmową,
      4. czujniki ochrony wnętrza,
      5. blokadę pracy silnika,
      6. tryb serwisowy,
      7. sygnalizację alarmową wszystkimi światłami kierunkowskazów;
   4. monitorowany z zewnątrz system lokalizacji satelitarnej i system sygnalizacji napadu;
   5. system transmisji alarmu przekazujący co najmniej informacje o:
      1. położeniu i prędkości pojazdu,
      2. otwarciu i zamknięciu drzwi przedziału ładunkowego i osobowego,
      3. stanie alarmowania samochodowego systemu alarmowego,
      4. włączeniu i wyłączeniu silnika pojazdu;
   6. oświetlenie przedziału z pojemnikami.
2. Urządzenia elektroniczne i elektryczne zamontowane w pojeździe powinny spełniać, w zakresie kompatybilności elektromagnetycznej, wymagania dyrektywy Rady nr 72/245/EWG z dnia 20 czerwca 1972 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do tłumienia zakłóceń radioelektrycznych wywoływanych przez silniki z zapłonem iskrowym stosowane w pojazdach silnikowych (Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 1, str. 226) lub regulaminu nr 10 Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych - Jednolite przepisy dotyczące homologacji pojazdów w zakresie kompatybilności elektromagnetycznej.
3. Dodatkowa instalacja elektryczna pojazdu (po zabudowie) powinna spełniać wymagania normy PN-S 76021 (rodzaje i zakres badań według punktu 4.1.b tablica 2 kolumna 4 tej normy).
4. W bankowozie typu C nie dopuszcza się stosowania instalacji gazowej.
   
   

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, iż prawo do odliczenia podatku naliczonego w pełnej wysokości jest możliwe, o ile pojazd jest pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym, ale tylko w przypadku, gdy jego przeznaczenie jest wymienione w załączniku do ustawy nowelizującej.

Wskazać należy, iż samochód specjalny – bankowóz, w związku z załącznikiem do ustawy nowelizującej jest uznawany za pojazd specjalny, o którym mowa w art. 3 ust. 2 pkt 5 ustawy nowelizującej. Jak wyjaśnił Wnioskodawca, samochód będący przedmiotem wniosku, będzie pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów ustawy Prawo o ruchu drogowym, o przeznaczeniu wymienionym w poz. 2 załącznika do ustawy nowelizującej, spełniającym kryteria określone odpowiednimi przepisami. Ponadto ww. samochód specjalny będzie wykorzystywany w prowadzonej działalności gospodarczej do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

Zauważyć należy, że skoro prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje w związku z nabyciem pojazdu o specjalnym przeznaczeniu, to wykorzystywanie bankowozu do celów innych niż jego przeznaczenie, wyklucza możliwość skorzystania z tego prawa. Należy bowiem wskazać, że aby móc odliczyć w pełnej wysokości podatek naliczony związany z nabyciem samochodu o specjalnym przeznaczeniu (np. bankowozu) i podatek naliczony przy zakupie paliwa służącego do jego napędu, pojazd ten winien służyć działalności opodatkowanej podatnika i to takiej, w której jego wykorzystanie jest konieczne. Oznacza to, zakup bankowozu powinien być uzasadniony i ściśle powiązany z przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej. Jeśli zatem przedmiotem prowadzonej działalności nie jest ochrona przechowywanych i transportowanych wartości pieniężnych w rozumieniu § 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne, to trudno mówić, że nabycie bankowozu następuje celem wykorzystania zgodnie z jego przeznaczeniem. Tytułem przykładu można wskazać wykorzystanie bankowozu do usługowego świadczenia czynności polegających np. na konwojowaniu wartości pieniężnych. Nie jest taką działalnością natomiast – w ocenie tut. Organu – działalność Wnioskodawcy, z którą wiąże się przewożenie pieniędzy w gotówce z tytułu świadczonych usług prawnych, jak również weksli i czeków.

W tym miejscu zaznaczyć należy, iż zgodnie z cyt. rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, bankowóz służy do przewozu wartości pieniężnych w rozumieniu § 1 pkt 2 tego rozporządzenia. Natomiast przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego, a w szczególności cel w jakim planuje on nabyć przedmiotowy bankowóz, nie uzasadnia nabycia pełnego prawa do odliczenia podatku naliczonego z tytułu zakupu pojazdu specjalnego jakim jest bankowóz. Na powyższe nie może wpłynąć fakt, iż samochód ten będzie służył Wnioskodawcy przy wykonywaniu szeroko pojętej działalności prawniczej, tj. będzie służył przewożeniu gotówki np.: celem uiszczenia wysokich wpisów sądowych w imieniu Klientów w Sądzie, gotówkę ściągniętą od Dłużników w imieniu Klientów, należności za swoje usługi lub gotówkę należącą do Klientów np. celem wykonania w ich imieniu płatności oraz będzie służył do przewozu dokumentów objętych tajemnicą zawodową w tym o znacznej wartości jak np.: papiery wartościowe na okaziciela (weksle in blanco), czeki, a także dodatkowo dokumenty w oryginałach, z którymi związane są prawa majątkowe jego mocodawców np. poufne umowy itp.

Uwzględniając powyższe, jak również przywołane przepisy prawa stwierdzić należy, że ze względu na to, iż ww. samochód o przeznaczeniu specjalnym – bankowóz – będzie, jak wskazał Wnioskodawca, wykorzystywany tylko do działalności opodatkowanej VAT, przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z otrzymanej faktury dokumentującej nabycie przedmiotowego samochodu. Zwrócić należy jednakże uwagę na to, że nie będzie przysługiwało Zainteresowanemu prawo do odliczenia pełnej, wykazanej na fakturze VAT kwoty podatku naliczonego, lecz jedynie 60% tej kwoty, nie więcej jednak niż 6.000 zł. Należy bowiem mieć na uwadze fakt, że w przypadku bankowozu, zakup lub użytkowanie go na podstawie np. umowy leasingu ma służyć firmie wyłącznie do wykonywania działalności gospodarczej związanej ze specjalnym przeznaczeniem danego samochodu. Fakt spełnienia wymogów dla samochodu specjalnego nie jest wystarczający dla skorzystania z prawa do pełnego odliczenia podatku. Natomiast z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku nie wynika, aby zakupiony pojazd miał być wykorzystywany do usługowej ochrony przechowywanych i transportowanych wartości pieniężnych w rozumieniu § 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać ochrona wartości pieniężnych przechowywanych i transportowanych przez przedsiębiorców i inne jednostki organizacyjne.

Reasumując należy stwierdzić, że Wnioskodawcy przysługiwać będzie prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktury dokumentującej zakup bankowozu w wysokości 60% kwot podatku określonej w tej fakturze, nie więcej jednak niż 6.000 zł. Zainteresowanemu nie będzie natomiast przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliwa do napędu tego samochodu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy zauważyć, że powołana przez Wnioskodawcę interpretacja indywidualna jest rozstrzygnięciem w indywidualnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym i tylko do niego się zawęża, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Ponadto należy przytoczyć uzasadnienie wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 31 marca 2011 r., sygn. akt I SA/Wr 232/11, w którym Sąd „podziela wprawdzie stanowisko strony, że zasada zaufania do organu wyraża się między innymi w jednolitości stosowania prawa podatkowego a tym samym unikaniu rozbieżności stanowisk organów, nie oznacza to jednak, że organ udzielający interpretacji, obowiązany jest ustosunkowywać się do wskazywanych przez wnioskodawcę orzeczeń a tym bardziej interpretacji wydanych w innych indywidualnych sprawach”.

Jednocześnie wskazać należy, że Organ podatkowy wydając interpretację indywidualną rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w ramach stan faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku. Tym samym Organ podatkowy nie jest uprawniony do analizy okoliczności oraz faktów przedstawionych we własnym stanowisku Wnioskodawcy. A zatem, jeżeli opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego nie jest wyczerpujący zasadne jest wówczas wezwanie Zainteresowanego do uzupełnienia opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego o istotne dla sprawy fakty. Co miało miejsce w niniejszej sprawie.

Tut. Organ informuje, iż pozostałe kwestie zostaną rozpatrzone odrębnymi pismami.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Powrót