INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 8 czerwca 2010 r. (data wpływu 17 czerwca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Wezwaniem z dnia 19 sierpnia 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zwrócił się o uzupełnienie wniosku poprzez wniesienie wymaganej opłaty.

Wniosek uzupełniono w ww. zakresie w dniu 24 sierpnia 2010 r. (data wpływu na konto).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Nadleśnictwo posiada leśniczówki, które są mieszkaniami służbowymi oddanymi w użytkowanie pracownikom – leśniczym na czas pełnienia funkcji leśniczego. W każdej leśniczówce są wydzielone pomieszczenia na kancelarie leśnictw, które stanowią biura nadleśnictwa w terenie i wydatki na ich utrzymanie są kosztami nadleśnictwa.

Umowy na energię elektryczną zużytą w całej leśniczówce (części mieszkalnej i części kancelaryjnej) mają zawarte użytkownicy (a nie Nadleśnictwo). Nadleśnictwo zamierza zamontować w kancelariach podliczniki, żeby znać dokładnie zużycie energii elektrycznej do obsługi urządzeń służbowych takich jak m.in.: komputery, drukarki, kasy fiskalne, oświetlenie i na podstawie odczytu z tych podliczników zamierza zwracać użytkownikom koszty zużytej energii elektrycznej do obsługi kancelarii leśnictw (pomieszczeń i urządzeń służbowych).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zwrot pracownikom kosztów zużycia energii elektrycznej w kancelariach leśnictw na podstawie odczytu z podlicznika będzie korzystał ze zwolnienia od podatku stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy zwrot kosztów zużycia energii elektrycznej na podstawie odczytu z podlicznika jako ekwiwalent pieniężny będzie korzystał ze zwolnienia z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Energia elektryczna jest materiałem, który potrzebny jest do prawidłowego funkcjonowania urządzeń elektrycznych takich jak m.in.: komputer, drukarki, kasy fiskalne. Jest materiałem, który można zmierzyć odczytując dane z licznika bądź w przypadku kancelarii leśnictw – podlicznika. W konsekwencji, ekwiwalent pieniężny wypłacany pracownikom za używanie energii elektrycznej (materiału) na podstawie zużycia odczytanego z podlicznika będzie korzystał z przedmiotowego zwolnienia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

Z powyższego przepisu wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z ww. tytułu powinien spełniać łącznie kilka warunków:

1. ekwiwalent musi być wypłacony w pieniądzu,
2. kwota ekwiwalentu powinna odpowiadać poniesionym przez pracownika wydatkom, to znaczy musi zachodzić racjonalny związek pomiędzy kwotą wypłaconą pracownikowi a wartością używanych dla celów pracodawcy narzędzi, materiałów lub sprzętu należących do pracownika oraz stopniem zużycia rzeczy dokonanego w trakcie tego używania,
3. narzędzia, materiały lub sprzęt muszą stanowić własność pracownika,
4. narzędzia, materiały lub sprzęt należące do pracownika muszą być wykorzystywane przy wykonywaniu pracy na rzecz pracodawcy.

Definicje zawarte w słownikach języka polskiego określają, iż:

• „narzędzie” to urządzenie proste lub złożone umożliwiające wykonywanie jakiejś czynności lub pracy; przyrząd, instrument;
• „materiał” to to, z czego wytwarzane są przedmioty, tworzywo, substancja, artykuł, produkt;
• „sprzęt” to przedmioty użytkowe, maszyny, urządzenia.

Po spełnieniu powyższych warunków kwota wypłaconego ekwiwalentu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Żadna z przedmiotowych definicji nie obejmuje zatem energii elektrycznej. Poza tym, zwrot kosztów musi dotyczyć narzędzi, materiałów lub sprzętu stanowiących własność pracownika.

Mając na uwadze powyższe, w sytuacji przedstawionej we wniosku uznać należy, iż zwrot poniesionych przez pracownika wydatków z tytułu korzystania z energii elektrycznej w celach służbowych nie podlega zwolnieniu z opodatkowania określonemu w art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dla pracownika stanowi zatem przychód ze stosunku pracy, zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym, łącznie z innymi składnikami wynagrodzenia.

Stosownie bowiem do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.