INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 1 lipca 2010 r. (data wpływu 5 sierpnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawidłowości wystawienia oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego dotyczącego faktur przesłanych e-mailem (w formacie PDF) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie prawidłowości wystawienia oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego dotyczącego faktur przesłanych e-mailem (w formacie PDF).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest spółką należącą do międzynarodowego koncernu. W ramach koncernu rozważane jest wprowadzenie rozwiązania polegającego na tym, że wystawiane w systemie informatycznym faktury przez jeden z podmiotów z grupy na rzecz innego podmiotu z grupy bądź też niezależnych kontrahentów byłyby w chwili wystawienia równocześnie kierowane w postaci pliku pdf do maila (poczty elektronicznej) i przesyłane odbiorcy.

Odbiorca faktury mógłby ją zatem natychmiast po wystawieniu otrzymać w postaci pliku pdf. Faktura przesiana jako plik pdf byłaby następnie drukowana przez jej odbiorcę.

Spółka występowałaby zarówno w roli wystawcy jak i odbiorcy takich faktur. W celu rozwiania wątpliwości Spółka dodaje, że faktury te nie byłyby fakturami elektronicznymi opatrzonymi bezpiecznym podpisem kwalifikowanym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dla celów podatku od towarowi usług można uznać za skuteczne, (tj. dające prawo do odliczenia podatku VAT w określonych przepisami prawa okresach), otrzymanie/ wystawianie faktur poprzez ich wydruk z plików pdf przesłanych pocztą elektroniczną w przedstawionym powyżej stanie faktycznym...

Zdaniem Wnioskodawcy, zarówno otrzymywanie w powyżej przedstawiony sposób przez Spółkę faktur jak i ich wystawianie będzie skuteczne dla celów podatku VAT, tj. Spółka będzie uprawniona do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony wynikający z tak otrzymanych faktur a także faktury w powyższy sposób wystawiane będą uprawniały do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony u otrzymujących takie faktury kontrahentów. Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje, co do zasady, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z kolei art. 86 ust. 2 pkt 1 lit a tej ustawy stanowi, iż kwota podatku naliczonego jest, w szczególności, sumą kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika. Z powyższego zestawienia przepisów ustawy o VAT wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku VAT należnego o podatek naliczony nie zostało uwarunkowane otrzymaniem faktury, a faktura jest jedynie istotna na potrzeby określenia kwoty podatku naliczonego. Ponadto, data otrzymania faktury ma znaczenie dla ustalenia, w rozliczeniu za który okres rozliczeniowy podatnik może dokonać obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony (art. 86 ust. 10 i ust. 11 ustawy o VAT).

Przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęcia "otrzymać", co oznacza, że dla ustalenia zakresu znaczeniowego tego terminu należy uwzględnić jego rozumienie w jeżyku powszechnym. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1999: "otrzymać" (słownik podaje znaczenie dla czasownika niedokonanego "otrzymywać") oznacza "stać się odbiorcą czegoś, dostać coś w darze lub w zamian za coś". W takim znaczeniu Spółka otrzyma fakturę zarówno w przypadku przesłanego jej e-malem w pliku PDF, czy też drukując fakturę wprost z sytemu finansowego wystawcy faktury, bądź odbierając fakturę ze znajdującej się w jej siedzibie drukarki, na której będzie ona wydrukowana z inicjatywy wystawcy faktury.

Należy również podkreślić, ze art. 106 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług nie wskazuje expressis verbis na bezwzględną konieczność wystawiania przez podatników VAT faktur w formie papierowej. Zgodnie z tym przepisem, "Podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzająca w szczególności dokonanie sprzedamy, datę dokonania sprzedaży, cena jednostkowa bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 113 ust. 10 i art. 120 ust. 16.".

Ustawodawca w ogóle nie powołuje się w tym przepisie co do formy faktury. Jak słusznie stwierdził Naczelny Sad Administracyjny w wyroku z dnia 20 maja 2010 r. (sygn. I FSK 1444/09)" czysto językowa analiza wspomnianego przepisu nie stoi na przeszkodzie konstatacji, że faktury mogą być wystawiane również w formie innej niż papierowa. W szczególności należy uznać, ze posłużenie się przez ustawodawcę wyrażeniem "wystawia" nie ogranicza zakresu normowania wskazanego przepisu do faktur w formie papierowej."

Jednocześnie Naczelny Sad Administracyjny w cytowanym wyroku orzekł, że "spór, co do tego, czy użyte przez prawodawcę pojęcie wystawienia faktury odnosi się jedynie do jej sporządzenia, czy tez obejmuje swym znaczeniem łącznie postrzegany proces sporządzenia faktury i jej przekazania nabywcy, należy rozstrzygnąć na korzyść pierwszego wskazanego stanowiska. Po pierwsze, wskazuje na to analiza leksykalna (zgodnie ze słownikiem Języka polskiego "wystawić" znaczy tyle co "sporządzić dokument, rachunek" - por. http://sjp.pwn.pl/szukaj/wystawić). Po drugie, wskazuje na to treść pozostałych jednostek redakcyjnych art. 106 ustawy o podatku od towarów i usług. Przykładowo w art. 106 ust. 7 ustawodawca posługuje się tym pojęciem w odniesieniu do faktur wewnętrznych, które są wystawiane w jednym egzemplarzu i nie są przekazywane nikomu przez wystawcę. Z kolei w art. 106 ust. 10 ustawy prawodawca upoważnia ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia w drodze rozporządzenia sposobów i warunków "wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej. Z powyższych fragmentów wynika zatem, ze ustawodawca odróżnia wystawienie (sporządzenie) faktury i jej przekazanie (wręczenie odbiorcy, przesłanie)."

Analizując obowiązujące w Polsce przepisy prawa krajowego należy również podkreślić, że ustawodawca w żadnym z aktów prawnych nie uregulował problematyki faktur sporządzanych i przekazywanych w formie elektronicznej, a następnie drukowanych i przechowywanych w formie papierowej. Należy tutaj podkreślić, że rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2004 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej reguluje jedynie kwestie faktur sporządzanych i przesyłanych w formie elektronicznej i przechowywanych w tejże formie.

Prawodawca natomiast nie odniósł się expressis verbis do faktur, które sporządzane i przesyłane są w systemie elektronicznym natomiast drukowane i przechowywane są w formie papierowej.

W przedmiotowym stanie faktycznym dostarczenie faktury odbywałoby się za pomocą poczty elektronicznej. Podkreślenia wymaga fakt, iż przedstawione rozwiązanie nie jest sprzeczne z omawianym rozporządzeniem Ministra Finansów gdyż faktury te będą dokumentami papierowymi a nie elektronicznymi.

W takiej też postaci po wydrukowaniu będą przechowywane przez Spółkę i udostępniane organom podatkowym na ich żądanie. Podobnie wystawca faktur będzie je przechowywał i udostępniał organom w formie papierowej.

Powyższe rozporządzenie znajduje natomiast zastosowanie wówczas, jeśli całość procesu fakturowania odbywa się elektronicznie, tj. faktura nie posiada formy papierowej, jest wystawiana, przesyłana, przechowywana i udostępniana elektronicznie i tylko w przypadku żądania organów podatkowych dokonywany jest wydruk treści e-faktury. Wydruk ten nie ma jednak waloru faktury, gdyż ta występuje wyłącznie w formie elektronicznej. W rozpatrywanym stanie przyszłym wyłącznie dostarczenie faktur odbywałoby się w sposób elektroniczny. Nie można zatem stawiać tezy, iż w tym przypadku nastąpiłoby jakiekolwiek obejście przepisów prawa, gdyż nie istnieją przepisy regulujące sposób dostarczenia odbiorcy faktur występujących w obrocie w formie papierowej.

Ponadto, należy zauważyć, iż Spółka otrzymywałaby faktury zarówno od podmiotów krajowych jak i zagranicznych. Zachowania tych ostatnich nie regulują polskie przepisy w zakresie podatku VAT, wobec czego jakiekolwiek potencjalne przeszkody wynikające z interpretacji polskich przepisów podatkowych dotyczących wystawiania i dostarczania faktur przez podmioty zagraniczne nie miałyby do tych podmiotów zastosowania, a odmówienie Spółce prawa do odliczenia podatku VAT wynikającego z takich faktur mogłoby prowadzić do naruszenia zasady neutralności tego podatku.

Reasumując należy stwierdzić, że Spółka ma prawo otrzymywać oraz przesyłać faktury droga elektroniczną w formie pliku PDF, zachowując tym samym wszelkie prawa wynikające z obowiązujących przepisów prawa podatkowego. Takie stanowisko zajął również Naczelny Sąd Administracyjny, w powołanym powyżej wyroku z dnia 20 maja 2010r. sygn. akt I FSK 1444/09. Wychodząc naprzeciw powszechnemu twierdzeniu Ministra Finansów, że "orzeczenia w sprawach podatkowych zapadają w odniesieniu do indywidualnych i właściwych tylko im stanów faktycznych, a ich odmienność stanowi odpowiedź na różnorodność przedstawionych przez podatników stanów faktycznych " należy przywołać stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego (wyrok z dnia 08 kwietnia 2010r. sygn. akt I FSK 307/09), który stwierdził, że wprawdzie w polskim systemie prawnym orzeczenia sądowe nie stanowią źródła prawa, to jednak ogromne znaczenie mają w zakresie informacji co do sposobu wykładni określonych przepisów. Minister Finansów natomiast nie może abstrahować i nie uwzględniać jednolitego stanowiska judykatury, dokonując wykładni spornych przepisów. W przeciwnym razie naruszy zasadę postępowania podatkowego, wyrażoną w art. 121 § Ordynacji Podatkowej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z ww. przepisów wynika, iż podatnicy winni wystawiać faktury, dokumentujące czynności opodatkowane, o ile takie wykonują. W aspekcie rozpatrywanej sprawy istotne jest rozstrzygnięcie co należy rozumieć pod pojęciem „wystawić". Zgodnie z Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994r.) przez słowo wystawić należy rozumieć: wypisać, wypełnić, wydać, np. wystawić czek, rachunek dokument.

A zatem pojęcie "wystawiać" oznacza sporządzenie dokumentu, w tym przypadku faktury, na użytek kontrahenta - odbiorcy towaru lub usługi, oraz wręczenie (doręczenie) przedmiotowej faktury kontrahentowi. Sporządzenie takiej faktury polega na ujęciu w dokumencie o tej nazwie, niezbędnych danych.

W tym miejscu tut. Organ chciałby zauważyć, że nie może się zgodzić z powołanym orzecznictwem, iż „wystawić fakturę" oznacza tyle co jej sporządzenie, czyli bez jej uzewnętrznienia (przesłania/przekazania) dla nabywcy. Trzeba wskazać, iż podstawową rolą faktury, na gruncie podatku VAT, jest umożliwienie nabywcy dokumentowanie dokonanych zakupów w celu skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikających z tych faktur (por. art. 86 ust. 2 ustawy o VAT). Gdyby ograniczyć rozumowanie słowa „wystawić" tak jak czyni Wnioskodawca regulacja art. 106 ust. 1 ustawy o VAT była by zbędna, albowiem dla celów ewidencyjnych wystarczające były by przepisy art. 109 ustawy.

Jednakże niezależnie od sposobu rozumienia słowa „wystawić" ww. przepis nie przesądza o formie w jakiej faktura winna być wystawiona. Zdaniem Organu należy w takiej sytuacji dokonać interpretacji tego przepisu opierając się o wykładnie prowspólnotową.

Zgodnie z art. 218 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.), zwaną dalej dyrektywą, do celów niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w niniejszym rozdziale.

W myśl art. 232 Dyrektywy w brzmieniu obowiązującym do dnia 10 sierpnia 2010r. faktury wystawione zgodnie z przepisami sekcji 2 mogą zostać przesłane w formie papierowej lub, z zastrzeżeniem akceptacji odbiorcy, mogą zostać przesłane lub udostępnione drogą elektroniczną.

Mając na względzie wyżej przytoczone przepisy należy stwierdzić, że uregulowania Dyrektywy stanowią, iż faktury mają być wystawiane wyłącznie w formie papierowej lub elektronicznej. Ponadto należy zauważyć, że przepis art. 218 odnosi się do całej dyrektywy a nie tylko do poszczególnych sekcji czy rozdziałów Dyrektywy tym samym, o ile nie jest to wyraźnie zaznaczone, wszelkie regulacje odnośnie faktur w Dyrektywie odnoszą się właśnie do faktur wymienionych w art. 218 czyli do faktur papierowych lub elektronicznych co za tym idzie również regulacje odnośnie ich przesyłania odnoszą do faktur elektronicznych i papierowych. Zatem w sytuacji gdy faktura jest przesyłana w formie papierowej niezbędne jest najpierw jej sporządzenie właśnie w tej formie, z tej prostej przyczyny aby było co przesłać.

Ponadto patrząc na art. 233 ust. 1 Dyrektywy w brzmieniu obowiązującym do dnia 10 sierpnia 2010r. w myśl którego Państwa członkowskie akceptują faktury przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną, pod warunkiem że autentyczność pochodzenia faktur i integralność ich treści zagwarantowano przy użyciu jednej z następujących metod:

1. za pomocą zaawansowanego podpisu elektronicznego w rozumieniu art. 2 pkt 2) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/93/WE z dnia 13 grudnia 1999r. w sprawie wspólnotowych ram w zakresie podpisów elektronicznych;
2. za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI) zgodnie z definicją zawartą w art. 2 zalecenia Komisji 1994/820/WE z dnia 19 października 1994 r. dotyczącego aspektów prawnych elektronicznej wymiany danych, w przypadku gdy porozumienie dotyczące takiej wymiany przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia i integralność danych.
   
   

W akapicie drugim ww. przepisu dopuszczono, na zasadzie wyjątku, możliwość przesyłania lub udostępniania faktur drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod, jednakże z zastrzeżeniem ich akceptacji przez zainteresowane państwo lub państwa członkowskie.

Z przytoczonych przepisów jednoznacznie wynika, iż faktura może być wystawiona i przesłana jedynie w formie papierowej - czyli wystawca faktury winien sporządzić ją w formie papierowej i w takiej też formie dostarczyć ją kontrahentowi - oraz w formie elektronicznej, lecz jedynie przy zachowaniu ww. metod. Co prawda ww. przepisy przewidują możliwość przesyłania lub udostępniania faktur drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod jednakże pod warunkiem akceptacji przez zainteresowane państwo czego jednak do tej pory nie przewidziano w przepisach krajowych.

Warto tutaj zauważyć, że dopiero znowelizowane przepisy art. 232 i 233 dyrektywy obowiązujące od 11 sierpnia 2010r. liberalizują kwestię wystawiania faktur elektronicznych. I tak zgodnie obecnym brzmieniem ww. przepisów stosowanie faktury elektronicznej podlega akceptacji odbiorcy.

Autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność faktury, niezależnie od tego, czy wystawiono ją w formie papierowej czy elektronicznej, zapewnia się od momentu wystawienia faktury aż do końca okresu jej przechowywania.

Każdy podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Można to zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług.

"Autentyczność pochodzenia" oznacza pewność co do tożsamości dostawcy lub usługodawcy albo wystawcy faktury.

"Integralność treści" oznacza, że w fakturze nie zmieniono danych wymaganych na mocy niniejszej dyrektywy.

Poza wykorzystaniem rodzajów kontroli biznesowej opisanych w ust. 1 poniżej przedstawiono przykłady technologii zapewniających autentyczność pochodzenia i integralność treści faktury elektronicznej:

1. zaawansowany podpis elektroniczny w rozumieniu art, 2 pkt 2 dyrektywy 1999/93/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1999r. w sprawie wspólnotowych ram w zakresie podpisów elektronicznych, na podstawie certyfikatu kwalifikowanego i utworzony za pomocą bezpiecznego urządzenia służącego do składania podpisów, w rozumieniu art. 2 pkt 6 i 10 dyrektywy 1999/93/WE;
2. elektroniczna wymiana danych (EDI) zgodnie z definicją zawartą w art. 2 załącznika 1 do zalecenia Komisji 1994/820/WE z dnia 19 października 1994r. dotyczącego aspektów prawnych elektronicznej wymiany danych, w przypadku gdy porozumienie dotyczące takiej wymiany przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia i integralność danych.
   
   

Porównując obecne brzmienie przepisów z obowiązującymi do 10 sierpnia 2010r. wyraźnie wynika, iż dopiero przepisy obowiązujące od 11 sierpnia 2010r. uznają za fakturę każdy dokument wystawiony i przesłany drogą elektroniczną któremu zapewniono autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność. Przy czym to podatnik, za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, dokonuje ww. zapewnienia. Natomiast technologie oparte na zaawansowanym podpisie elektronicznym i elektronicznej wymianie danych (EDI) stanowią jedynie przykład możliwego ww. zapewnienia. Na zasadzie a contrario należy stwierdzić, że przed 11 sierpnia 2010r. za faktury wystawiane w formie elektronicznej należy uznać jedynie takie dokumenty których autentyczność będzie zapewniona za pomocą zaawansowanego podpisu elektronicznego lub za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI), chyba że przepisy danego kraju pozwalają na zastosowanie innych metod.

Dodatkowo należy wskazać, że państwa członkowskie zostały zobowiązane do przyjęcia i publikacji, nie później niż do dnia 31 grudnia 2012r., przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania ww. nowelizacji dyrektywy. Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia 1 stycznia 2013r. (art. 2 ust. 1 Dyrektywy Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010r. zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. Urz. UE L Nr 189 str. 1)). Tym samym do 31 grudnia 2012r. państwa członkowskie za faktury wystawione w formie elektronicznej uznają jedynie takie które są zabezpieczone ww. metodami chyba że przepisy danego kraju dopuszczą inną możliwość.

Należy w tym miejscu dodać, że szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.).

W kontekście rozpatrywanej sprawy istotna jest również norma wynikająca z § 19 ust. 1 i ust. 2 ww. rozporządzenia Ministra Finansów, zgodnie z którym faktura winna być wystawiona w dwóch egzemplarzach - oryginał oraz kopia, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca. Ponadto oryginał faktury powinien zawierać wyraz "ORYGINAŁ", a kopia faktury - wyraz "KOPIA". Na marginesie należy dodać, iż powyższe uregulowania, analogicznie, odnoszą się również do faktur korygujących.

Stosownie do ww. przepisu nabywca winien otrzymywać „ORYGINAŁ" faktury. Jak wynika z wniosku Wnioskodawca zamierza wystawiać faktury w formie papierowej, przy czym nabywcy nie zostanie wręczona tak wystawiona faktura lecz zostanie mu przesłany wzór faktury oznaczonej jako "ORYGINAŁ" co niewątpliwie narusza normę § 19 ust. 1 ww. rozporządzenia.

W sytuacji gdy Wnioskodawca wystawi w formie papierowej fakturę, kopię i oryginał, to winien on, stosownie do ww. przepisu, oryginał faktury przesłać nabywcy, w takiej formie w jakiej została wystawiona.

Nie ulega wątpliwości, że nabywca winien posiadać fakturę w formie papierowej aby móc skorzystać z prawa do odliczenia. Przy czym Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż nabywca może sobie sam wydrukować fakturę na postawie danych przesłanych mu przez sprzedawcę. Tak postawienie sprawy doprowadza do sytuacji, w której nabywca posiadając dane o fakturze, np. na elektronicznej skrzynce pocztowej czy też np. na twardym dysku komputera nie byłby uprawniony do skorzystania z prawa do odliczenia natomiast samo wydrukowanie przez niego tych danych uprawniało by go odliczenia. W takiej sytuacji tak naprawdę to nabywca sam sobie by wystawił fakturę gdyż dopiero z momentem wydrukowania można by mówić o wprowadzeniu dokumentu, jakim jest faktura do obrotu prawnego, czyli w momencie kiedy dokument wywiera odpowiednie skutki prawne. Taki sposób wystawiania faktur, jaki proponuje Wnioskodawca opierający się na tym, iż to nabywca brałby udział w jej tworzeniu, poprzez drukowanie, oraz wprowadzał by ją do obrotu całkowicie sprzeciwia się zapisowi art. 106 ust. 1 ustawy o VAT. Ww. przepis wyraźnie kładzie nacisk, iż to sprzedawca winien wystawić fakturę i żadnym razie nie przewiduje możliwości współudziału w tym procesie nabywcy.

Warto też zwrócić uwagę na art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ww. ustawy w myśl którego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika (...).

Przywołany przepis jednoznacznie wiąże prawo do odliczenia fakturami otrzymanymi czyli z „gotowym produktem" jakim jest faktura, a nie z „fakturą" którą podatnik sam sobie drukuje czyli de facto bierze udział w jej tworzeniu. Wnioskodawca podnosi, iż to co różni tak otrzymaną fakturę od tej przesłanej w tradycyjnej formie jest podmiot dokonujący wydruku faktury - Spółka a nie dostawca. I o ile niewątpliwie od strony materialnej bez znaczenia jest kto wydrukuje fakturę o tyle od strony prawnej uwzględniając powyższe ma zasadnicze znaczenie gdyż to na sprzedawcy ciąży obowiązek wystawienia faktury, na każdym etapie jej „tworzenia". Gdyby przyjąć odmienny tok rozumowania należałoby uznać również za fakturę sporządzaną i wydrukowaną przez nabywcę na podstawie przekazanych mu przez sprzedawcę np. drogą telefoniczną informacji jakie winna zawierać dana faktura albowiem taka faktura również nie będzie się różniła od faktury sporządzonej, wydrukowanej i wysłanej w formie papierowej przez sprzedawcę. Co jednak trudno byłoby uznać za wystawienie faktury przez sprzedawcę, a tym samym nie sposób uznać tak sporządzonego dokumentu za fakturę VAT. Analogicznie ma się sytuacja przedstawiona przez Wnioskodawcę gdzie de facto dokument, na podstawie którego dochodziło by do odliczenia podatku VAT, byłby wytworzony przez nabywcę na podstawie wzoru przesłanego przez sprzedawcę drogą elektroniczną. Dlatego też, zdaniem tut. organu taki dokument nie będzie fakturą otrzymanych przez podatnika o której mowa w art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, tym samym dającą prawo do odliczenia podatku z niej wynikającego, lecz w istocie będzie to dokumentem wytworzonym przez nabywcę zawierającym dane jakie winna zawierać faktura. W konsekwencji nie sposób uznać, iż taki dokument będzie dawał prawo do odliczenia.

Wobec powyższego stanowisko przedstawione przez Wnioskodawcę uznać należy za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Nadmienia się, iż zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.