INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 grudnia 2009r. (data wpływu 28 grudnia 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczania podatku naliczonego przy zakupie samochodu w pełnej wysokości oraz braku prawa do odliczania podatku naliczonego przy zakupie paliwa do tego samochodu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 grudnia 2009r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodu w pełnej wysokości oraz braku prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie paliwa do tego samochodu.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 27 października 2009r. Wnioskodawca zawarł umowę przedwstępną - zamówienie na zakup używanego samochodu ciężarowego marki Nissan Model Pathfinder LE Premium, rok produkcji 2007r., zgodnie ze specyfikacją Nissan Pathfinder LE (nr nadwozia VIN, homologacja: ciężarowy, ilość miejsc siedzących: 5, masa własna: 2360 kg, dopuszczalna ładowność 520 kg).

Wartość przedmiotu umowy ustalono na kwotę 113.980,00 PLN brutto, w tym 22% VAT oraz Sprzedawca oświadczył, że kwota ta zawiera wszystkie opłaty administracyjne, celne oraz skarbowe i jest całkowitą kwotą zapłaty.

Sprzedający dostarczył Wnioskodawcy kopię wyciągu ze świadectwa homologacji, który zamawiany przez Wnioskodawcę model otrzymał w dniu 20 kwietnia 2009r., a więc 2 lata po jego wyprodukowaniu i dwa lata po pierwszej rejestracji.

Ponieważ przedmiotowy samochód zarejestrowany był wcześniej jako samochód osobowy sprzedawca wykonał badania techniczne, wraz z badaniami dodatkowymi opisującymi zmianę charakterystyki z pojazdu osobowego na ciężarowy.

Jako że u Wnioskodawcy rozbieżność dat pomiędzy datą pierwszej rejestracji w kraju (2007-05-09) a datą wystawienia homologacji jako samochód ciężarowy (20-04-2009) wzbudziła zaniepokojenie, zwrócił się do N. z zapytaniem o oryginalną homologację pojazdu o nr nadwozia VIN.

Pod koniec listopada 2009r. Wnioskodawca otrzymał z Centrum Obsługi Klienta N. odpowiedź z której wynika, że zamówiony przez niego pojazd ma oryginalną homologację jako samochód osobowy M1.

W związku z powyższymi informacjami a także na skutek niejasności obowiązujących w tym zakresie przepisów podatkowych, Wnioskodawca wstrzymał realizację transakcji zakupu do czasu wydania wiążącej interpretacji przez właściwą dla siedziby Wnioskodawcy Izbę Skarbową.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wobec rozbieżności pomiędzy datą pierwszej rejestracji samochodu jeszcze jako samochodu osobowego, do którego producent wydał przypisany wyciąg ze świadectwa homologacji jako homologacji na samochód osobowy siedmiomiejscowy, a jego ponowną, rejestracją jako samochód ciężarowy pięciomiejscowy o ładowności 520kg na podstawie badań technicznych zgodności pojazdu, w którym dokonano zmianę charakterystyki pojazdu z osobowego na ciężarowy, z typem pojazdu opisanego w świadectwie homologacji typu nr: PL z dnia 20 kwietnia 2009r. dla pojazdów wyprodukowanych w 2009 roku, samochód, który jest przedmiotem niniejszej interpretacji można uznać za samochód ciężarowy i przy jego zakupie odliczyć w całości naliczony podatek VAT...
2. Czy wobec rozbieżności pomiędzy data pierwszej rejestracji samochodu jeszcze jako samochodu osobowego, do którego producent wydał przypisany wyciąg ze świadectwa homologacji jako homologacji na samochód osobowy siedmiomiejscowy, a jego ponowną rejestracją jako samochód ciężarowy pięciomiejscowy o ładowności 520kg na podstawie badań technicznych zgodności pojazdu, w którym dokonano zmianę charakterystyki pojazdu z osobowego na ciężarowy, z typem pojazdu opisanego w świadectwie homologacji typu nr: PL z dnia 20 kwietnia 2009r. dla pojazdów wyprodukowanych w 2009 roku, od zakupu paliwa do samochodu, który jest przedmiotem niniejszej interpretacji można będzie odliczać w całości naliczony podatek VAT...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zasadą jest, że w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego (art. 86 ust. 1 ustawy o VAT).

W świetle wyroku ETS prawo do odliczenia VAT przysługuje obecnie w takim zakresie, jak przed 1 maja 2004r., tj. od samochodów ciężarowych o dopuszczalnej ładowności przekraczającej 500 kg i posiadających tzw. kratkę. Nie można jednak wymagać przedstawienia od właścicieli samochodów świadectwa homologacji, bowiem obecnie przepisy ustawy o VAT obowiązku posiadania takiej homologacji nie przewidują. Do końca kwietnia 2004r. obowiązywał przepis, zgodnie z którym, aby podatnik mógł odliczyć VAT, musiał posiadać homologację producenta lub importera dla samochodów innych niż osobowe. W homologacji określane były również dane niezbędne do ustalenia dopuszczalnej ładowności liczonej według wzoru Lisaka. Więc i w tym przypadku była ona niezbędna. Świadectwo homologacji jest odrębnym dokumentem. Nie może go zastąpić sam wpis w dowodzie rejestracyjnym. Wpis taki nie jest bowiem wystarczającym dowodem na to, że mamy do czynienia z samochodem uprawniającym do odliczania VAT od paliwa. Podatnik, który nie posiada homologacji, może ją uzyskać od importera lub producenta nawet wówczas, gdy jest to pojazd kilkuletni.

Obecnie jednak w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony - kwotę VAT naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest Ich nabywca.

Odliczyć, więc można tytko 60 % VAT naliczonego w przypadku wydatków na zakup i eksploatację samochodu. Nie może to być jednak więcej niż 6.000 zł. (art. 86 ust. 3 ustawy o VAT).

Samochody ciężarowe nie mają tych ograniczeń.

Ponadto, jeżeli jednak samochód obecnie spełnia jeden z warunków określonych w obowiązującym art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, to w tym przypadku nie jest wymagane posiadanie świadectwa homologacji.

Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych we wspomnianym art. 86 ust. 4 pkt 1-4 ustawy o VAT stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgowa stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

Ponadto, stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 3 znowelizowanej ustawy, obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego obecnie nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3.

Z kolei, na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy dotyczącej podatku VAT, tj. ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, ograniczenie w prawie do odliczenia w związku z nabywaniem paliwa do samochodów osobowych brzmiało: „Obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg” - art. 25 ust. 1 pkt 3a ustawy.

W związku z zaistniałą sytuacją, przedstawioną w opisie stanu faktycznego, można stwierdzić iż samochód będący przedmiotem transakcji pomiędzy Wnioskodawcą a Sprzedawcą posiada wyłącznie dodatkowe badania techniczne przeprowadzone przez okręgową stację kontroli pojazdów dotyczące zmiany charakterystyki pojazdu z osobowego na ciężarowy oraz oceny zgodności pojazdu z kompletnym typem pojazdu opisanego w świadectwie homologacji typu nr:*4180*00 z dnia 20 kwietnia 2009r.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 1.

Jako, że samochód stanowiący przedmiot niniejszego wniosku nie posiada oryginalnego wyciągu ze świadectwa homologacji ciężarowej N1, producenta ani importera, przypisanego bezpośrednio do tego samochodu poprzez wskazanie nr VIN, a jedynie badanie techniczne, które potwierdza obecnie jego zgodność z typem pojazdu opisanego w wyciągu ze świadectwa homologacji typu nr: PL z dnia 20 kwietnia 2009r. wydanego dla samochodów wyprodukowanych w 2009 roku, od jego zakupu nie przysługuje nabywcy zwrot naliczonego podatku VAT w pełnej wysokości, a jedynie na zasadzie opisanej w art. 86 ust 3 ustawy o VAT”.

Stanowisko Wnioskodawcy do pytania nr 2.

Jako, że samochód stanowiący przedmiot niniejszego wniosku nie posiada oryginalnego wyciągu ze świadectwa homologacji ciężarowej N1, producenta ani importera, przypisanego bezpośrednio do tego samochodu poprzez wskazanie nr VIN, a jedynie badanie techniczne, które potwierdza obecnie jego zgodność z typem pojazdu opisanego w wyciągu ze świadectwa homologacji typu nr: PL z dnia 20 kwietnia 2009r. wydanego dla samochodów wyprodukowanych w 2009 roku, od zakupu paliwa do jego napędu nie przysługuje nabywcy zwrot naliczonego podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego, na podstawie zapisu art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o VAT, stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 3 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005r.), w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6.000 zł, z wyłączeniem pewnych kategorii pojazdów określonych przez ust. 4 tego artykułu.

Jednocześnie, stosownie do zapisów art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, przepis art. 86 ust. 3 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy tj.: agregat elektryczny/spawalniczy, bankowóz, do prac wiertniczych, koparka, koparkospycharka, ładowarka, oczyszczanie dróg, podnośnik do prac konserwacyjno – montażowych, pomoc drogowa, zimowego utrzymania dróg, żuraw samochodowy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

W świetle powyższego ograniczeń zakazu odliczania podatku naliczonego z tytułu zakupu paliwa wykorzystywanego do napędu pojazdów, nie stosuje się do pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, spełniających określone wymagania.

Spełnienie wymagań dla pojazdów samochodowych określonych w ww. ust. 4 pkt 1–4 stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań - art. 86 ust. 5 ustawy o VAT.

Zauważyć tutaj należy, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęć: samochodu osobowego czy pojazdu samochodowego. Jednakże w niektórych jej przepisach, np. w art. 86 ust. 4 ustawy o VAT, ustawodawca m.in. określając pojazdy specjalne odsyła do przepisów prawa o ruchu drogowym. Oznacza to, iż dla potrzeb prawa podatkowego nie mogą być formułowane odrębne definicje, jeśli uprzednio zostały zdefiniowane w innych ustawach właściwych dla tego rodzaju zagadnień.

Zgodnie z art. 2 pkt 40 ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

Innym samochodem, wymienionym w art. 2 pkt 42 ww. ustawy, jest samochód ciężarowy, którym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków; określenie to obejmuje również samochód ciężarowo-osobowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu ładunków i osób w liczbie od 4 do 9 łącznie z kierowcą.

Ponadto, stosownie do art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy (również w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005r.), obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT.

Podstawowym aktem, w prawie unijnym, określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.), a wcześniej Szósta Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – 77/388/EWG (Dz. Urz. WE L Nr 145, str. 1 ze zm.).

Zgodnie z art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej. Tym samym omawiany przepis art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy formułuje zasadę „stand still” (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie Szóstej Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula „stand still” nie ma bowiem na celu umożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście utrata mocy ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 Szóstej Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

W podobny sposób do opisanej kwestii odniósł się Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie C-414/07. Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z regulacją Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r., uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

Analiza przytoczonych przepisów pozwala na stwierdzenie, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług dotyczące prawa do odliczenia podatku naliczonego przy zakupie samochodów oraz paliwa do ich napędu, obowiązujące w Polsce po dniu akcesji do Unii Europejskiej, w niektórych przypadkach rozszerzają zakres wcześniejszych krajowych wyłączeń tego prawa. W art. 86 ust. 3 ustawy o VAT pojawiło się bowiem pojęcie pojazd samochodowy, którym może być m.in. samochód osobowy, samochód ciężarowy jak i motocykl.

Trzeba jednakże zauważyć, iż nie w każdej sytuacji powyższe stwierdzenie jest aktualne. Zarówno bowiem przepisy w zakresie podatku od towarów i usług obowiązujące przed dniem 1 maja 2004r. nie przewidywały, a obecnie obowiązujące nie przewidują, możliwości odliczania podatku naliczonego przy nabyciu paliw do napędu samochodów osobowych. Stąd też, w ocenie tut. organu, rozstrzygnięcie podjęte w ww. wyroku ETS z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie C-414/07 nie znajduje zastosowania w takiej sytuacji.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż w dniu 27 października 2009r. Wnioskodawca zawarł umowę przedwstępną - zamówienie na zakup używanego samochodu ciężarowego marki Nissan Model Pathfinder LE Premium, rok produkcji 2007r., zgodnie ze specyfikacją Nissan Pathfinder LE (nr nadwozia VIN, homologacja: ciężarowy, ilość miejsc siedzących: 5, masa własna: 2360 kg, dopuszczalna ładowność 520 kg).

Wartość przedmiotu umowy ustalono na kwotę 113.980,00 PLN brutto, w tym 22% VAT oraz Sprzedawca oświadczył, że kwota ta zawiera wszystkie opłaty administracyjne, celne oraz skarbowe i jest całkowitą kwotą zapłaty.

Sprzedający dostarczył Wnioskodawcy kopię wyciągu ze świadectwa homologacji, który zamawiany przez Wnioskodawcę model otrzymał w dniu 20 kwietnia 2009r., a więc 2 lata po jego wyprodukowaniu i dwa lata po pierwszej rejestracji.

Ponieważ przedmiotowy samochód zarejestrowany był wcześniej jako samochód osobowy sprzedawca wykonał badania techniczne, wraz z badaniami dodatkowymi opisującymi zmianę charakterystyki z pojazdu osobowego na ciężarowy.

Jako że u Wnioskodawcy rozbieżność dat pomiędzy datą pierwszej rejestracji w kraju (2007-05-09) a datą wystawienia homologacji jako samochód ciężarowy (20-04-2009) wzbudziła zaniepokojenie, zwrócił się do N. z zapytaniem o oryginalną homologację pojazdu o nr nadwozia VIN.

Pod koniec listopada 2009r. Wnioskodawca otrzymał z Centrum Obsługi Klienta N. odpowiedź z której wynika, że zamówiony przez niego pojazd ma oryginalną homologację jako samochód osobowy M1.

W związku z powyższymi informacjami a także na skutek niejasności obowiązujących w tym zakresie przepisów podatkowych, Wnioskodawca wstrzymał realizację transakcji zakupu do czasu wydania wiążącej interpretacji przez właściwą dla siedziby Wnioskodawcy Izbę Skarbową.

Ad. 1.

Biorąc pod uwagę fakt, iż opisany we wniosku pojazd nie posiada oryginalnego wyciągu ze świadectwa homologacji ciężarowej N1, producenta ani importera, przypisanego bezpośrednio do tego samochodu, Wnioskodawcy, na mocy art. 86 ust 3 ustawy o VAT, przysługuje prawo do odliczenia 60% kwoty podatku naliczonego przy nabyciu tego samochodu, nie więcej jednak niż 6.000 zł.

Ad.2.

Odnosząc powołane powyżej przepisy do zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku, należy stwierdzić, iż Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa przeznaczonego do napędu tego samochodu.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż zgodnie z art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego:

• rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.
  
  

Z kolei zgodnie z art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

W związku z powyższym, tut. organ nie może potwierdzić, czy przedmiotowy samochód jest samochodem osobowym czy samochodem ciężarowym w świetle odrębnych od podatkowych przepisów.

W konsekwencji stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Należy w tym miejscu również wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Niemniej jednak tut. organ pragnie zauważyć, iż załączony wyciąg ze świadectwa homologacji dotyczy pojazdu o innych parametrach technicznych niż wskazane przez Wnioskodawcę we wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.