INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 lipca 2010r. (data wpływu 27 lipca 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatków od towarów i usług, w zakresie eksportu towarów oraz wystawienia faktury korygującej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 lipca 2010r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatków od towarów i usług, w zakresie eksportu towarów oraz wystawienia faktury korygującej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe):

W miesiącu marcu 2010r. Spółka dokonała odprawy eksportowej w ten sposób, że towar, eksportowany do Chin, został przez Spółkę przetransportowany najpierw do Austrii i dopiero w tamtejszym urzędzie celnym dokonano odprawy eksportowej. Nie została w Polsce rozpoczęta procedura wywozu w eksporcie. Do tej odprawy eksportowej spółka posiada wystawiony przez Urząd Celny w Austrii - komunikat EX431 w formie papierowej (jest on odpowiednikiem funkcjonującego w Polsce komunikatu IE 599) - przykład w załączeniu do niniejszego wniosku. Komunikat EX431 w polu 44 - zawiera potwierdzenie kiedy towar wystąpił poza UE.

Spółka nie jest w Austrii zarejestrowana na potrzeby podatku VAT. Początkowo Spółka uznała, że z uwagi na fakt, iż wykonana przez nią operacja nie spełnia definicji eksportu z polskiej ustawy, opodatkowała całą transakcję stawką podstawową.

Obecnie, w oparciu o analizę przepisów i orzecznictwa unijnego Spółka doszła do wniosku, iż polskie regulacje są w tym zakresie sprzeczne z regulacjami unijnymi i zamierza dokonać korekty deklaracji VAT, w której eksport, o którym mowa wyżej został wykazany ze stawką 22% i zastosować do tej transakcji stawkę 0%, korygując wcześniej także fakturę VAT, dokumentującą przedmiotową sprzedaż.

W przypadku, gdyby sytuacja opisana wyżej powtórzyła się w Spółce, to znaczy odprawa eksportowa zostałaby dokonana przez Spółkę w innym niż Polska kraju, Spółka zamierza stosować do dostawy eksportowanych w ten sposób towarów stawkę 0%.

Spółka jest czynnym podatnikiem podatku VAT, zarejestrowanym w Polsce, również w zakresie transakcji wewnątrzwspólnotowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Spółka może dokonać korekty faktury VAT i odpowiednio deklaracji podatkowej w podatku VAT, zmieniając stawkę podatku VAT z 22% na 0%, w sytuacji, gdy faktura ta dokumentowała sprzedaż towarów na rzecz podmiotu chińskiego, a odprawa eksportowa dokonana została w Austrii, po uprzednim przetransportowaniu tam towarów przez Spółkę...

Czy w przyszłości, gdy Spółka będzie dokonywać odpraw eksportowych w innym niż Polska kraju Unii Europejskiej, po uprzednim przetransportowaniu przez Spółkę towarów do tego kraju, może do takiej transakcji zostać zastosowana stawka podatku VAT 0%...

Zdaniem Wnioskodawcy, na oba zadane w niniejszym wniosku pytania należy odpowiedzieć w sposób twierdzący. Stosownie do art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych w art. 7 tej ustawy. Literalne brzmienie tego przepisu sugeruje, iż jedynie rozpoczęcie w Polsce procedury eksportowej pozwala, zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy o VAT, stosować dla takich transakcji stawkę 0%.

Tymczasem zgodnie z art. 146 ust. 1 lit. b) Dyrektywy, państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych przez sprzedawcę (lub nabywcę mającego siedzibę poza danym państwem członkowskim) lub na jego rzecz poza terytorium Wspólnoty. Zwolnienie to (czyli według polskich przepisów zastosowanie stawki 0%) ma zastosowanie niezależnie od tego, w którym Państwie członkowskim rozpoczyna się procedura eksportowa.

Nie ulega w związku z tym żadnej wątpliwości, że odmowa prawa do zastosowania stawki 0% przy eksporcie rozpoczynanym w innym niż Polska kraju Unii Europejskiej jest niezgodne z prawem unijnym. Tym samym należy w stosunku do art. 2 pkt 8 ustawy o VAT zastosować prowspólnotową wykładnię i dopuścić stosowanie stawki 0% podatku VAT, niezależnie od tego, w którym kraju Spółka będzie rozpoczynała procedurę eksportową.

Takie samo stanowisko zajął również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku wydanym w dniu 14 listopada 2007r. (sygn. akt: III SA/Wa 923/07). Uznał on, iż dyspozycja nakazująca stosować preferencyjną stawkę 0% dla eksportu jedynie wówczas, gdy procedura eksportowa rozpoczyna się w Polsce, jest niezgodne z prawem Unii Europejskiej, w związku z powyższym należy stosować wprost przepisy Dyrektywy w tym zakresie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Stosownie do art. 2 pkt 8 ww. ustawy o VAT, przez eksport towarów rozumie się potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych wywóz towarów z terytorium kraju poza terytorium Wspólnoty w wykonaniu czynności określonych art. 7, jeżeli wywóz jest dokonany przez:

1. dostawcę lub na jego rzecz, lub
2. nabywcę mającego siedzibę poza terytorium kraju, lub na jego rzecz, z wyłączeniem towarów wywożonych przez samego nabywcę dla celów wyposażenia lub zaopatrzenia łodzi rekreacyjnych oraz prywatnych statków powietrznych lub innych prywatnych środków transportu, w tym środków transportu, o których mowa w art. 16 rozporządzenia Rady (WE) nr 1777/2005 z dnia 17 października 2005r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 77/388/EWG w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 288 z 29.10.2005, str. 1), zwanego dalej „rozporządzeniem nr 1777/2005”.
   
   

Z przedstawionej wyżej definicji wynika, iż eksport towarów będzie miał miejsce tylko wówczas jeżeli wywóz towarów następuje z kraju poza terytorium Wspólnoty, w wykonaniu przeniesienia prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel.

Z cyt. wyżej art. 2 pkt 8 ustawy o VAT wynika, iż jednym z warunków koniecznych do wypełnienia definicji eksportu towarów jest dokonanie wywozu towarów z terytorium kraju. Zgodnie z kolei z art. 2 pkt 1 ww. ustawy za terytorium kraju uznaje się terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Zatem wywóz towarów poza wspólnotę musi rozpocząć się na terytorium Polski (kraju), a nie na terytorium innego państwa członkowskiego Wspólnoty Europejskiej.

Odnośnie pojęcia „wywóz towarów" zawartego w art. 2 pkt 8 ustawy o VAT zauważyć należy, iż powinno ono być rozumiane jako objęcie towarów odpowiednią procedurą celną, stosowaną przy eksporcie towarów poza terytorium Wspólnoty - tj. procedurą wywozu. Pojęcie „wywóz towarów" nie może być interpretowane jako fizyczne przemieszczenie towarów poza terytorium Wspólnoty. Jak bowiem wynika z treści przepisu art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług, wywóz towarów powinien być dokonany poza terytorium Wspólnoty z terytorium kraju i zostać potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych. Oznacza to, że procedura celna wywozu powinna być rozpoczęta na terytorium kraju (Polski) i potwierdzona przez właściwy dla tej procedury urząd celny.

W przedmiotowej sprawie, jak wskazał Zainteresowany dostawa towarów odbywa się w ten sposób, że towar przeznaczony na eksport do Chin zostaje najpierw przez Wnioskodawcę przetransportowany do Austrii i dopiero w tamtejszym urzędzie celnym dokonywana jest odprawa celna eksportowa, udokumentowana komunikatem EX 431 w formie papierowej (odpowiednik komunikatu IE 599 obowiązującego w Polsce) wystawionego przez Urząd Celny w Austrii. W Polsce nie została rozpoczęta procedura wywozowa w eksporcie.

Mając na względzie cyt. wyżej art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, ww. transakcji nie można uznać za eksport towarów, gdyż wywóz towarów nie nastąpił z terytorium kraju bezpośrednio poza terytorium Wspólnoty. Wnioskodawca nie dysponuje dokumentem celnym potwierdzającym rozpoczęcie procedury wywozu towarów z terytorium kraju.

Przemieszczenie towarów z terytorium kraju na terytorium innego państwa członkowskiego stanowi co do zasady transakcję wewnątrzwspólnotową (bądź czynność tzw. sprzedaży wysyłkowej).

Na mocy art. 13 ust. 1 ustawy, przez wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, z zastrzeżeniem ust. 2-8.

W myśl art. 13 ust. 2 ustawy, przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że nabywca towarów jest:

1. podatnikiem podatku od wartości dodanej zidentyfikowanym na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
2. osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, która jest zidentyfikowana na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju;
3. podatnikiem podatku od wartości dodanej lub osobą prawną niebędącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, działającymi w takim charakterze na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju, niewymienionymi w pkt 1 i 2, jeżeli przedmiotem dostawy są wyroby akcyzowe, które, zgodnie z przepisami o podatku akcyzowym, są objęte procedurą zawieszenia poboru akcyzy lub procedurą przemieszczania wyrobów akcyzowych z zapłaconą akcyzą;
4. podmiotem innym niż wymienione w pkt 1 i 2, działającym (zamieszkującym) w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim, jeżeli przedmiotem dostawy są nowe środki transportu.
   
   

Zatem, dokonanej przez Wnioskodawcę transakcji nie można uznać za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów w rozumieniu art. 13 ust. 1 ustawy, gdyż nabywcą przedmiotowych towarów nie jest podatnik podatku od wartości dodanej.

W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę na art. 13 ust. 3 ustawy o VAT. Stosownie do tego przepisu, za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów uznaje się również przemieszczenie przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz towarów należących do jego przedsiębiorstwa z terytorium kraju na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju, które zostały przez tego podatnika na terytorium kraju w ramach prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa wytworzone, wydobyte, nabyte, w tym również w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów albo sprowadzone na terytorium kraju w ramach importu towarów, jeżeli mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika na terytorium tego innego państwa członkowskiego.

Wskazany przepis art. 13 ustawy, rozszerza zatem pojęcie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na czynności niemające charakteru czynności dwustronnych (czynionych za wynagrodzeniem), polegające na przemieszczeniu towarów należących do przedsiębiorstwa Wnioskodawcy z Polski do innego kraju wspólnotowego, w którym mają posłużyć wykonywanym tam przez Wnioskodawcę czynnościom opodatkowanym.

Przy czym zaznaczyć należy, iż przemieszczenia towarów, o którym mowa w art. 13 ust. 3 ustawy nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy występuje chociażby jedna z przesłanek negatywnych określonych w art. 13 ust. 4 ustawy o VAT.

Zatem zgodnie z art. 13 ust. 4 pkt 4 ww. ustawy, przemieszczenie towarów, o którym mowa w ust. 3, przez podatnika, o którym mowa w art. 15, lub na jego rzecz nie uznaje się za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, w przypadku gdy towary mają być przedmiotem eksportu towarów przez tego podatnika, pod warunkiem że podatnik posiada dokument celny potwierdzający rozpoczęcie procedury wywozu na terytorium kraju, jeżeli wywóz z terytorium Wspólnoty jest potwierdzony przez urząd celny określony w przepisach celnych na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę fakt, iż Wnioskodawca posiada jedynie dokument potwierdzający rozpoczęcie procedury eksportowej w Austrii, stwierdzić należy, iż przepis art. 13 ust. 4 pkt 4 ustawy o VAT, nie znajdzie zastosowania w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym przedstawionym we wniosku.

Reasumując, transakcji dokonanej przez Wnioskodawcę nie można uznać za eksport towarów dokonany z terytorium Polski lecz za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa art. 13 ust. 3 ustawy o VAT. Przemieszczenie należącego do spółki towaru z terytorium Polski na terytorium Austrii, celem jego eksportu do Chin, stanowić będzie w Polsce wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, zaś w Austrii wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Jak już zauważono powyżej przedmiotowy wywóz towarów z Austrii do Chin nie będzie stanowił eksportu towarów z terytorium kraju, a co za tym idzie nie można tej transakcji opodatkować jako eksportu z terytorium kraju, stawką 0%.

Niewątpliwie natomiast transakcja wywozu towarów z Austrii do Chin będzie stanowiła eksport towarów jednakże eksport ten będzie rozpoznany w Austrii i będzie opodatkowany zgodnie z tamtejszymi przepisami. Również kwestia uznania danego dokumentu za wystarczający lub też nie do potwierdzenia eksportu będzie rozstrzygnięta na podstawie przepisów obowiązujących na terytorium Austrii.

Jak wskazano wyżej przemieszczenie towarów z Polski do Austrii w celu ich eksportu do Chin, w sytuacji gdy procedura wywozu została rozpoczęta w Austrii, będzie uznane za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT stawka podatku wynosi 22 %, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast w myśl art. 41 ust. 3 ustawy, w wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Zaś art. 42 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż wewnątrzwspólnotową dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki 0%, pod warunkiem że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej, i podał ten numer oraz swój numer, o którym mowa w art. 97 ust. 10, na fakturze stwierdzającej dostawę towarów,
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju.
   
   

W przypadku, gdy towar dostarczany jest przez przewoźnika muszą również zostać spełnione warunki, o których mowa w art. 42 ust. 3 ustawy.

Zgodnie z tym przepisem dowodami, o których mowa w ust. 1 pkt 2, są następujące dokumenty, jeżeli łącznie potwierdzają dostarczenie towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów zlecany jest przewoźnikowi (spedytorowi),
2. kopia faktury,
3. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku. - z zastrzeżeniem ust. 4 i 5.
   
   

Zgodnie z ust. 14 ww. artykułu przepisy ust. 1-4, 11 i 12 stosuje się odpowiednio do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, o której mowa w art. 13 ust. 3.

Podsumowując:

• przemieszczenie towarów z kraju do Austrii w celu ich dalszego eksportu w sytuacji gdy procedura eksportowa została otwarta w Austrii należy uznać za wewnątrzwspólnotową dostawę towarów,
• w przedmiotowej sytuacji nie będziemy mieli do czynienia z eksportem towarów z Polski w myśl art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, lecz z wewnątrzwspólnotową dostawą towarów, o której mowa w art. 13 ust.3 ustawy o VAT,
• aby opodatkować ww. wewnątrzwspólnotową dostawę towarów 0% stawką VAT Wnioskodawca oprócz faktury z podanym właściwym i ważnym numerem odbiorcy towarów (dostawcy, w przypadku określonym w art. 13 ust.3 ustawy lub przedstawiciela podatkowego, o ile przepisy Austrii dopuszczają taką możliwość) winien posiadać dokumenty o których mowa w art. 42 ust. 3.
  
  

W przypadku niespełnienia warunków określonych w art. 42 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o VAT powyższa transakcja wywozu towarów do Austrii, spełniająca przesłanki określone w art. 13 ust. 3 ustawy, podlega stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy o VAT opodatkowaniu 22% stawką tego podatku.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego wynika, że spółka nie jest w Austrii zarejestrowana na potrzeby podatku VAT. Wnioskodawca nie wskazał również, że korzysta z przedstawiciela podatkowego w Austrii. Początkowo Wnioskodawca uznając, że przedmiotowa transakcja nie spełnia definicji eksportu zawartej w art. 2 pkt 8 ustawy o VAT, opodatkował transakcję tę 22% stawką podstawową.

Obecnie Wnioskodawca zamierza dokonać korekt deklaracji VAT oraz korekt faktur VAT w których wykaże ww. transakcję jako eksport towarów opodatkowanych stawką 0%.

Mając na uwadze cytowane wyżej przepisy oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę zaistniały stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe, w ocenie tut. organu brak jest podstawy prawnej do wystawiania faktury korygującej VAT i zastosowania 0% stawki podatku od towarów i usług z tyt. eksportu towarów do Chin, podczas gdy w sprawie będącej przedmiotem wniosku mamy do czynienia z wewnątrzwspónotową dostawą towarów do Austrii, o której mowa w art. 13 ust. 3 ustawy. Tym samym nie występują również przesłanki do złożenia korekt deklaracji VAT-7 z powyższego tytułu.

W kwestii niezgodności polskich regulacji w zakresie opodatkowania eksportu z regulacjami unijnymi stwierdzić należy co następuje:

Powyższe regulacje zawarte w ustawie o podatku od towarów i usług są zgodne z przepisami Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. L. Nr 347, str. 1 ze zm.) odnoszącymi się do zwolnień w podatku w przypadku eksportu towarów. Zwolnienie to zostało oparte na zasadzie opodatkowania w miejscu przeznaczenia lub ostatecznej konsumpcji.

Zgodnie z art. 146 ust. 1 lit. a i b ww. Dyrektywy państwa członkowskie zwalniają transakcje:

1. dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych przez sprzedawcę lub na jego rzecz poza terytorium Wspólnoty,
2. dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych poza terytorium Wspólnoty przez nabywcę lub na rzecz nabywcy niemającego siedziby na terytorium danego państwa, z wyłączeniem towarów transportowanych przez samego nabywcę do celów wyposażenia lub zaopatrzenia w paliwo i ogólnego zaopatrzenia statków rekreacyjnych oraz samolotów turystycznych lub wszelkich innych środków transportu służących do celów prywatnych.
   
   

Jednakże należy mieć na uwadze również postanowienia art. 131 ww. Dyrektywy odnoszące się również do zwolnień w eksporcie. W myśl tych przepisów zwolnienia przewidziane w rozdziałach 2-9 stosuje się bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych i na warunkach ustalanych przez państwa członkowskie w celu zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania tych zwolnień oraz zapobieżania wszelkim przypadkom uchylania się od opodatkowania i nadużyć.

Zatem na mocy ww. art. 131 dyrektywy państwa członkowskie mają prawo ustalania szczególnych warunków stosowania zwolnienia od podatku w przypadku dokonywania wywozu towarów poza terytorium Wspólnoty. Polskie regulacje w powyższym zakresie są zatem zgodne z odpowiednimi przepisami wspólnotowymi co znalazło potwierdzenie chociażby w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 maja 2009r. sygn. akt I FSK 265/08.

Również w wyroku z dnia 28 maja 2010r. sygn. akt I FSK 952/09 Naczelny Sąd Administracyjny nie dopatrzył się niezgodności art. 2 pkt 8 ustawy o podatku od towarów i usług z art. 15(1) VI Dyrektywy, którego odpowiednikiem jest art. 131 i art. 146 Dyrektywy 2006/112/WE, mianowicie w przedmiotowym wyroku Sąd stwierdził co następuje cyt.: „Powołany art. 15(1) VI Dyrektywy stanowi, że bez uszczerbku dla innych przepisów Wspólnoty, Państwa Członkowskie zwalniają od podatku na warunkach, które określają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania takich zwolnień i zapobieżenia wszelkim oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania i nadużyciom dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza Wspólnotą.

Przepis ten reguluje zatem, po pierwsze zwolnienie dostawy towarów poza granice Wspólnoty z opodatkowania podatkiem od wartości dodanej, po drugie przekazuje uprawnienie w zakresie organizowania procedury tego zwolnienia państwom członkowskim, po trzecie procedura ta ma zapobiegać oszustwom podatkowym, unikaniu opodatkowania oraz innym nadużyciom.

Powołany art. 2 pkt 8 ustawy o VAT z 2004r. nie reguluje kwestii zwolnienia z opodatkowania transakcji sprzedaży towaru poza teren Wspólnoty, nie odnosi się do procedury ani do przesłanek koniecznych dla zastosowania takiego zwolnienia. Podaje jedynie ustawową definicję eksportu, a zatem nie stanowi implementacji art. 15(1) VI Dyrektywy. W konsekwencji przepis ten nie może samodzielnie decydować o uznaniu, czy dyspozycja art. 15(1) VI Dyrektywy została prawidłowo transponowana na grunt polskich regulacji podatku od towarów i usług."

Tym samym nie zasługuje na aprobatę stanowisko Wnioskodawcy, że odmowa prawa do zastosowania stawki 0% przy eksporcie rozpoczynającym się w innym niż Polska kraju Unii Europejskiej jest niezgodne z prawem unijnym. W związku z tym należy w stosunku do art. 2 pkt 8 ustawy o VAT zastosować prowspólnotową wykładnię i dopuścić stosowanie stawki 0% podatku VAT niezależnie od tego, w którym kraju Spółka rozpoczynała procedurę eksportową.

Odnosząc się do wskazanego przez Wnioskodawcę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 listopada 2007r. sygn. akt III SA/Wa 923/07 zauważyć należy iż, został on uchylony przez Naczelny Sad Administracyjny wyrokiem z dnia 8 maja 2009r. sygn. akt I FSK 265/08.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).