INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 2 sierpnia 2010r. (data wpływu 5 sierpnia 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 października 2010r. (data wpływu 21 października 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi ubezpieczeniowej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 sierpnia 2010r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usługi ubezpieczeniowej. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 października 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca podpisał umowę o roboty budowlane z Wykonawcą - spółką z ograniczoną odpowiedzialnością. Zarówno Wnioskodawca jak i Wykonawca są czynnymi podatnikami VAT.

Umowa o roboty budowlane zobowiązuje Wykonawcę do ubezpieczenia budowy, ale dopuszcza też możliwość zawarcia bezpośrednio przez Wnioskodawcę -Inwestora- umów ubezpieczenia.

W takim przypadku Wykonawca zobowiązuje się do zwrotu na rzecz Wnioskodawcy kosztów związanych z zawarciem umów ubezpieczenia w zakresie proporcjonalnym do zakresu ochrony wynikającego z zakresu realizowanych przez Wykonawcę prac.

I tak też się stało. Wnioskodawca zawarł umowę ubezpieczenia, a następnie obciążył Wykonawcę kwotą wyliczoną proporcjonalnie do zakresu ochrony wystawiając fakturę VAT ze stawką zwolniony,

W umowie o ubezpieczenie jako ubezpieczający został wskazany Wnioskodawca, natomiast jako ubezpieczeni zostali wymienieni:

• Wnioskodawca
• Wykonawca
• podwykonawcy i inne firmy zatrudnione przez ubezpieczającego czyli Wnioskodawcę
  
  

Ww. „ubezpieczenie budowy" oznacza ubezpieczenie ryzyk budowlanych, a przedmiotem ubezpieczenia zgodnie z zawartą polisą - jest „realizacja budynku przy ul...". Dla uszczegółowienia zakresu ubezpieczenia Wnioskodawca przytoczył treść Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Ryzyk Budowlanych:

• § 19, p. 1: przedmiotem ubezpieczenia jest wyszczególnione w umowie i zadeklarowane w sumie ubezpieczenia mienie w trakcie budowy, montażu lub składowanie w miejscu prowadzenia robót budowlanych.
• § 20, p. 1: mienie wyszczególnione w umowie objęte jest ochroną ubezpieczeniową od utraty, zniszczenia lub uszkodzenia wskutek zdarzeń losowych o charakterze nagłym i niespodziewanym.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy prawidłowo zastosowano zwolnienie z VATu wystawiając fakturę na Wykonawcę z tytułu zwrotu przez niego kosztów związanych z ubezpieczeniem...

Zdaniem Wnioskodawcy, usługi ubezpieczenia są wymienione jako usługi zwolnione z podatku VAT w załączniku nr 4 do ustawy o podatku VAT. Obciążając wykonawcę kosztami ubezpieczenia zastosował też zwolnienie z podatku VAT, ponieważ nie wykonał żadnej innej usługi, tylko refakturował na wykonawcę koszty ubezpieczenia. Co prawda w ustawie o VAT nie występuję pojęcie refakturowania, nie mniej przy obciążaniu drugiego podmiotu kosztami jakiejś usługi, bez dodawania jakiejkolwiek wartości dodanej ani też bez dodawania marży należy stosować taką sama stawkę jak przy zakupie tej usługi, a w tym konkretnym wypadku zwolnienie z VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm. – zwana dalej ustawą), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z treści tego artykułu wynika, że pojęcie „świadczenie usług”, ma bardzo szeroki zakres, nie obejmuje wyłącznie działań podatnika, lecz także jego zaniechania poprzez zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Usługa w rozumieniu omawianej regulacji jest transakcją gospodarczą, co oznacza, że stosunek prawny łączący strony musi wiązać się ze świadczeniem wzajemnym. Aby uznać jakieś zdarzenie za odpłatne świadczenie usług musi wystąpić stosunek zobowiązaniowy pomiędzy podmiotami biorącymi udział w tym zdarzeniu, czyli strony muszą zobowiązać się do określonego działania bądź powstrzymania się od dokonania określonych czynności, np. w zawartej umowie. Tym samym, aby czynności mające charakter odpłatny podległy przepisom ustawy o podatku od towarów i usług, winny być wykonywane w okolicznościach, w związku z którymi, można wyodrębnić dwie strony transakcji: świadczącego i beneficjenta, przy czym świadczący winien występować w charakterze podatnika tego podatku.

W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Stosownie do postanowień art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z zapisem art. 28 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347.1 ze zm.), w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Należy zauważyć, że ustawodawca krajowy nawiązał pośrednio do art. 28 ww. Dyrektywy, obejmując zakresem opodatkowania podatkiem od towarów i usług, taki schemat pośrednictwa w świadczeniu usług, poprzez zapis obowiązującego od dnia 1 grudnia 2008 r. art. 30 ust. 3 ustawy. Przepis ten przesądza, że w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Przyjęta praktyka i orzecznictwo dopuszczają sytuacje, w których koszty niektórych usług, gdzie odbiorcą jest inny podmiot niż podmiot obciążony przez świadczącego usługę, mogą być w ramach zawartych umów przenoszone na faktycznego odbiorcę, poprzez wystawianie tzw. „refaktur”. Należy przyjąć, iż refakturowanie polega na zafakturowaniu przez jeden podmiot innemu podmiotowi, odsprzedaży usług bez doliczania marży, a celem jest przeniesienie kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzysta. „Refaktura” jest więc zwykłą fakturą VAT, tyle że wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. W rezultacie więc ostateczne obciążenie spoczywa nie na pierwotnym nabywcy usługi, lecz na jej rzeczywistym użytkowniku. Należy zatem uznać, iż czynność refakturowania to nic innego jak odsprzedaż danego świadczenia, a czynność taka podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, w oparciu o regulacje zawarte w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Obowiązujące przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze nie regulują kwestii refakturowania kosztów jak również nie definiują pojęcia „refakturowanie”, jednak w sytuacji gdy przedmiotem refakturowania są usługi z których nie korzysta lub korzysta tylko w części podmiot, na który wystawiona jest pierwotna faktura, oraz gdy „odsprzedaż” dokonywana jest po cenie zakupu, dopuszcza się możliwość wystawienia tzw. „refaktury”.

Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, podstawowa stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1. Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi albo zwolnienie od podatku. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku Nr 4 do ustawy. Należy zauważyć, że usługi ubezpieczeń mieszczą się w grupowaniu PKWiU 66 co oznacza, że korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy jako wymienione w poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, że na tle przestawionego stanu faktycznego, Wnioskodawca – w części dotyczącej kosztów ubezpieczenia Wykonawcy, będzie działał w imieniu własnym, lecz na rachunek innego podmiotu (Wykonawcy). A zatem poniesione koszty ubezpieczenia w tej części, gdzie odbiorcą usługi jest Wykonawca, a nie podmiot obciążony (Wnioskodawca) przez świadczącego, powinny zostać przeniesione przez Wnioskodawcę na faktycznego odbiorcę.

Natomiast w części w jakiej ubezpieczenie odnosi się do Wnioskodawcy nie może być ono refakturowane na Wykonawcę albowiem nie jest on odbiorcą usługi ubezpieczeniowej tym samym nie dochodzi do sprzedaży na rzecz Wykonawcy tej usługi w tym zakresie. Ewentualne rozliczenie pomiędzy Wnioskodawcą i Wykonawcą kosztów ubezpieczenia w tym zakresie będzie dokonane poza normami wynikającymi z podatku VAT, a tym samym nie będzie podlegało opodatkowaniu tym podatkiem jak też nie powinno być dokumentowane fakturą VAT gdyż jest to dokument sprzedaży podlegający opodatkowaniu podatkiem VAT.

Dodatkowo należy zauważyć że za prawidłowością takiego przyjęcia przemawia fakt, iż w związku z przenoszeniem kosztów ubezpieczenia, Spółka nie świadczy na rzecz Wykonawcy żadnych innych usług. Należy zatem uznać, że spełnione są przesłanki uprawniające Wnioskodawcę do wystawiania faktur na Wykonawcę z tytułu przeniesienia kosztu ubezpieczenia w części w jakiej ubezpieczenie odnosi się do Wykonawcy i zastosowania stawki właściwej dla umów ubezpieczenia tj. z zastosowaniem zwolnienia.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.