INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. organu w dniu 23 listopada 2009r., uzupełnionym pismem z dnia 25 stycznia 2010r. (data wpływu 1 lutego 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności najmu garażu – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności najmu garażu.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25 stycznia 2010r. (data wpływu 1 lutego 2010r.), będącym odpowiedzią na wezwanie z dnia 19 stycznia 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca wraz z małżonkiem prowadzi działalność gospodarczą w postaci spółki cywilnej osób fizycznych, a więc podatnikiem VAT jest spółka cywilna.

Do urzędu skarbowego złożone jest oświadczenie o dochodach uzyskiwanych z tytułu najmu garażu będącego własnością Wnioskodawcy i małżonka. Rozliczenie roczne z ww. dochodu nastąpi w formie ryczałtu.

Najem ten nie ma związku z działalnością gospodarczą spółki cywilnej.

Co miesiąc najemca otrzymuje rachunek z wyszczególnioną kwotą za wynajem garażu.

W związku z powyższym, uwzględniając, że podatnikiem VAT jest spółka cywilna, kwota za najem garażu nie jest ujmowana w deklaracji VAT-7, a tym samym nie jest naliczany podatek należny od ww. kwoty.

Pomiędzy Wnioskodawcą a małżonkiem istnieje wspólnota majątkowa. Garaż będący przedmiotem najmu stanowi składnik majątku objęty wspólnością majątkową.

Ww. garaż nie stanowi składnika majątku spółki cywilnej (nie jest tym samym środkiem trwałym), jest natomiast majątkiem osobistym Wnioskodawcy i małżonka.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej jako osoba fizyczna, a tym samym nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym.

Małżonek Wnioskodawcy również jako osoba fizyczna nie prowadzi działalności gospodarczej i nie jest zarejestrowanym podatnikiem VAT.

Stroną umowy najmu jest Wnioskodawca wspólnie z małżonkiem (oboje).

Wynajem garażu dokonywany jest na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Rachunki z tytułu zawartej umowy wystawiane są przez oboje małżonków (wskazano nazwisko i imiona obojga małżonków).

Umowa najmu garażu została zawarta 5 maja 2009r. Zgodnie ze złożonym w Urzędzie Skarbowym wnioskiem, dochody z najmu Wnioskodawca będzie rozliczał na swoje imię i nazwisko.

W roku 2009 z tytułu najmu obrót wyniósł 2.400 zł: 300 zł (miesięcznie) x 8 miesięcy.

Wnioskodawca wskazał dla ww. usług PKWiU 70.20.12-00.40 – usługi wynajmowania lub dzierżawienia garaży i miejsc do parkowania pojazdów na własny rachunek.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy słusznie Wnioskodawca nie nalicza podatku VAT od najmu garażu w sytuacji, gdy podatnikiem VAT jest spółka cywilna a nie osoba fizyczna...

Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma podstawy aby w przedstawionej sytuacji najem garażu był opodatkowany podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 powołanej ustawy, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2008r. do dnia 31 grudnia 2009r., zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 50.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Należy zauważyć, że art. 113 ust. 1 od dnia 1 stycznia 2011r. na podstawie art. 1 pkt 2 ustawy z dnia 2 grudnia 2009r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 215, poz. 1666), otrzyma brzmienie - zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Jednakże art. 2 ust. 1 ww. ustawy z dnia 2 grudnia 2009r. wskazuje, iż kwotę o której mowa w art. 113 ust. 1 ustawy wymienionej w art. 1, dla 2010r. przyjmuje się w wysokości 100.000 zł.

Ponadto w myśl art. 2 ust. 3 ww. ustawy z dnia 2 grudnia 2009r., podatnicy rozpoczynający w 2009r. wykonywanie czynności określonych w art. 5 ustawy wymienionej w art. 1, u których łączna wartość sprzedaży, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczyła 50.000 zł i nie przekroczyła 100.000 zł, mogą skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy wymienionej w art. 1, pod warunkiem pisemnego zawiadomienia o tym zamiarze naczelnika urzędu skarbowego w terminie do dnia 15 stycznia 2010r.

Zgodnie z przepisem art. 113 ust. 5 ustawy o VAT, jeżeli wartość sprzedaży u podatników zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc w momencie przekroczenia tej kwoty. Obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę (…).

W myśl art. 113 ust. 9 ww. ustawy, podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Stosownie do art. 113 ust. 10 ww. ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie określone w ust. 9 traci moc z momentem przekroczenia tej kwoty. Opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad wartość określoną w zdaniu pierwszym, a obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej wartości. Przepis ust. 5 zdanie trzecie stosuje się odpowiednio.

W myśl art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks Cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że najem jako usługa wymieniona w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług definicję działalności gospodarczej, jeżeli wykonywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe), bez względu na to, czy najem będzie prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji najem lokalu na cele użytkowe stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ww. ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca wraz z małżonkiem jest współwłaścicielem garażu, będącego przedmiotem wynajmu. Pomiędzy Wnioskodawcą a małżonkiem istnieje wspólnota majątkowa. Garaż będący przedmiotem najmu stanowi składnik majątku objęty wspólnością majątkową.

Wnioskodawca wraz z małżonkiem prowadzi działalność gospodarczą w postaci spółki cywilnej osób fizycznych (podatnikiem VAT jest spółka cywilna). Ww. garaż nie stanowi składnika majątku spółki cywilnej (nie jest tym samym środkiem trwałym), jest natomiast majątkiem osobistym Wnioskodawcy i małżonka. Kwota za najem garażu nie jest ujmowana w deklaracji VAT-7, a tym samym nie jest naliczany podatek należny od ww. kwoty.

Wnioskodawca i małżonek Wnioskodawcy nie prowadzą działalności gospodarczej jako osoby fizyczne, a tym samym nie są zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi.

Do urzędu skarbowego złożone jest oświadczenie o dochodach uzyskiwanych z tytułu najmu będącego własnością Wnioskodawcy i małżonka. Rozliczenie roczne z ww. dochodu nastąpi w formie ryczałtu. Zgodnie ze złożonym w urzędzie skarbowym wnioskiem, dochody z najmu Wnioskodawca będzie rozliczał na swoje imię i nazwisko.

Stroną umowy najmu jest Wnioskodawca wspólnie z małżonkiem (oboje).

Wynajem garażu dokonywany jest na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Co miesiąc najemca otrzymuje rachunek z wyszczególnioną kwotą za wynajem garażu. Rachunki z tytułu zawartej umowy wystawiane są razem przez oboje małżonków.

Umowa najmu garażu została zawarta 5 maja 2009r.

W roku 2009 z tytułu najmu obrót wyniósł 2.400 zł: 300 zł (miesięcznie) x 8 miesięcy.

Wnioskodawca wskazał dla ww. usług PKWiU 70.20.12-00.40 – usługi wynajmowania lub dzierżawienia garaży i miejsc do parkowania pojazdów na własny rachunek.

Jak wynika z treści przepisu art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz. U. z 2007r. Nr 155, poz. 1095 ze zm.) przedsiębiorcą w rozumieniu ustawy jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną, której odrębna ustawa przyznaje zdolność prawną - wykonująca we własnym imieniu działalność gospodarczą. Za przedsiębiorców uznaje się także wspólników spółki cywilnej w zakresie wykonywanej przez nich działalności gospodarczej.

Natomiast zgodnie cytowanym już art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności. Należy stwierdzić, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom VAT. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

W konsekwencji, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu. Jeżeli małżonkowie dokonali czynności wspólnie, to każdy z nich z osobna jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Należy zauważyć, iż w przedmiotowej sprawie oboje małżonkowie są stroną umowy najmu. Umowa wynajmu dotyczy garażu, który jest współwłasnością Wnioskodawczy i jego małżonka we wspólności majątkowej małżeńskiej. Wnioskodawca ponadto zaznacza, że rachunki z tytułu zawartej umowy wystawiane są razem przez oboje małżonków. Tak więc wobec przedstawionych wyżej okoliczności, skoro umowę najmu zawarło obydwoje małżonków, podatnikiem VAT w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT z tytułu zawartej umowy najmu jest każdy z małżonków w swojej części.

Z treści wniosku wynika, iż zgodnie ze złożonym w urzędzie skarbowym wnioskiem, dochody z najmu Wnioskodawca będzie rozliczał na swoje imię i nazwisko. Jednakże fakt, iż to Wnioskodawca na mocy złożonego oświadczenia rozlicza w całości przychody z tytułu umowy najmu, nie przesądza o tym, że tylko on staje się podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułu czynności wykonywanych przez obojga małżonków.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności sprawy wynika ponadto, iż Wnioskodawca wraz z małżonkiem prowadzi działalność gospodarczą w postaci spółki cywilnej osób fizycznych (podatnikiem VAT jest spółka cywilna). Jednakże Wnioskodawca wskazał, iż wynajmowany garaż nie stanowi składnika majątku spółki cywilnej (nie jest tym samym środkiem trwałym), jest natomiast majątkiem osobistym Wnioskodawcy i małżonka. Kwota za najem garażu nie jest ujmowana w deklaracji VAT-7 składanej przez spółkę cywilną, a tym samym nie jest naliczany podatek należny od ww. kwoty. Ponadto z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca i małżonek Wnioskodawcy nie prowadzą działalności gospodarczej jako osoby fizyczne, a tym samym nie są zarejestrowanymi podatnikami VAT czynnymi.

Należy zatem stwierdzić, iż spółka cywilna, jest odrębnym podatnikiem VAT w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 ww. ustawy, wykonującym samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2 tegoż przepisu. Fakt, iż ww. spółka cywilna jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, nie przesądza w żaden sposób o konieczności opodatkowania podatkiem od towarów i usług czynności najmu garażu, dokonywanej przez Wnioskodawcę oraz jego małżonka, bowiem Wnioskodawca wyraźnie zaznacza, iż wynajmowany garaż nie stanowi składnika majątku spółki cywilnej, lecz majątek osobisty współmałżonków, również stroną umowy (wynajmującym) nie jest spółka cywilna, lecz oboje małżonkowie występujący jako osoby fizyczne w odniesieniu do czynności najmu składnika ich majątku osobistego.

W konsekwencji powyższego, Wnioskodawca może skorzystać ze zwolnienia wynikającego z przepisu art. 113 ust. 1 ustawy o VAT do momentu przekroczenia wartości sprzedaży w nim określonej. W przypadku, gdy czynność opodatkowana, dotycząca majątku wspólnego, została dokonana przez małżonków wspólnie, Wnioskodawca uwzględnia 50% należności wynikającej z tej czynności. Jeżeli w umowie dotyczącej tej czynności lub w innej umowie majątkowej wiążącej małżonków wskazano inne udziały, wówczas podział następuje zgodnie z postanowieniami tej umowy.

W przedmiotowej sprawie umowa najmu garażu została zawarta 5 maja 2009r. W roku 2009 z tytułu najmu obrót wyniósł 2.400 zł: 300 zł (miesięcznie) x 8 miesięcy. Z powyższego wynika zatem, iż Wnioskodawca rozpoczynający w trakcie roku podatkowego 2009 wykonywanie czynności określonych w art. 5 nie przekroczył - w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym - kwoty określonej w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT.

Natomiast w 2010 roku Wnioskodawcy przysługuje prawo do korzystania ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, jednakże wyłącznie do momentu, gdy faktyczna wartość sprzedaży przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT dla 2010r. w wysokości 100.000 zł. Wówczas zastosowanie znajdzie powołany wyżej przepis art. 113 ust. 5 ww. ustawy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę.

Zaznaczyć należy, iż Wnioskodawca, obliczając limit wartości sprzedaży uprawniający do zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 ustawy o VAT, winien brać pod uwagę pod uwagę obrót uzyskany z tytułu najmu garażu w części przypadającej na niego jako współwłaściciela (tj. w przypadku braku odmiennych postanowień wynikających z umowy najmu lub innej umowy majątkowej wiążącej małżonków - 50% należności wynikającej z czynności najmu).

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy, że „nie ma podstawy aby w przedstawionej sytuacji najem garażu był opodatkowany podatkiem od towarów i usług” należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Należy podkreślić, iż zgodnie z treścią art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa Minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Należy zatem stwierdzić, iż wydana interpretacja indywidualna została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę i stanowi rozstrzygnięcie wyłącznie dla Wnioskodawcy. Natomiast, jeżeli małżonek Wnioskodawcy zainteresowany jest otrzymaniem interpretacji indywidualnej obowiązany jest do złożenia odrębnego wniosku i przedstawienia odpowiedniego dla niego stanu faktycznego, zapytania i własnego stanowiska w sprawie oraz uiszczenia odrębnej opłaty.

Zaznaczyć należy, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego, lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.