INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 9 listopada 2009r. (data wpływu 17 listopada 2009r.), uzupełnionym pismem z dnia 22 stycznia 2010r. (data wpływu 26 stycznia 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania umożliwienia przez Spółkę zapłaty w późniejszym terminie niż wynikającym z umowy w zamian za zapłatę określonej kwoty za świadczenie usługi finansowej podlegającej zwolnieniu od podatku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 listopada 2009r. do tut. organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania umożliwienia przez Spółkę zapłaty w późniejszym terminie niż wynikającym z umowy w zamian za zapłatę określonej kwoty za świadczenie usługi finansowej podlegającej zwolnieniu od podatku.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 22 stycznia 2010r. (data wpływu 26 stycznia 2010r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 15 stycznia 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny (zdarzenie przyszłe):

Wnioskodawca prowadzi działalność m.in. w zakresie sprzedaży energii elektrycznej. Spółka zawiera z niektórymi kontrahentami porozumienia, na podstawie których następuje wydłużenie terminów płatności (w stosunku do terminów określonych umową) za dostarczoną już przez Spółkę energię elektryczną. Zgodnie z postanowieniami takich porozumień Spółka wyraża zgodę na wydłużenie terminu zapłaty, w zamian za co kontrahent zobowiązuje się do zapłaty na rzecz Spółki wynagrodzenia obliczonego zgodnie z zawartym w porozumieniu wzorem.

Z uzupełnienia wniosku z dnia 22 stycznia 2010r. wynika, iż zgodnie z zawieranymi porozumieniami Spółka otrzymuje wynagrodzenie z tytułu wydłużenia terminu zapłaty. Jest ono obliczane odrębnie od wynagrodzenia należnego z tytułu dostaw energii. Ustalenia w zakresie kwoty należnej za dostawy energii uregulowane są w innym dokumencie (umowie sprzedaży) i są niezależne od uregulowań dotyczących zapłaty za wydłużenie terminu płatności. Wnioskodawca podkreśla, iż na podstawie przedmiotowych porozumień (w sprawie wydłużenia terminów płatności) kontrahenci Spółki są zobowiązani do zapłaty wynagrodzenia tylko w sytuacji, gdy termin płatności zostanie wydłużony. Z kolei wynagrodzenie za dostawę energii (wskazane w umowie sprzedaży) należne jest za każdą dostawę, a wysokość tego wynagrodzenia nie jest uzależniona od faktu, czy dany termin płatności został wydłużony.

W ocenie Spółki, zgodnie ze stanowiskiem zawartym we wniosku o interpretację, czynności opisane we wniosku stanowią usługi finansowe zwolnione z VAT, gdyż mieszczą się w dziale PKWiU wskazanym w poz. 3 załącznika nr 4 ustawy o VAT (Sekcja J ex 65-67 PKWiU). Jednocześnie Wnioskodawca zaznacza, iż przedmiotem zapytania Spółki było właśnie to, czy czynności te są usługami finansowymi zwolnionymi z VAT.

Zdaniem Spółki, dla rozstrzygnięcia zaistniałej wątpliwości kluczowe jest ustalenie, czy opisywane czynności wchodzą w skład świadczenia kompleksowego, którego zasadniczym składnikiem jest dostawa energii, czy też stanowią odrębną usługę w świetle przepisów o VAT. Jeżeli czynności te są składnikiem świadczenia dostawy energii, wówczas powinny być klasyfikowane jako element takiej dostawy. Jeżeli natomiast są odrębnym od dostawy energii świadczeniem, wówczas stanowią one usługę finansową (symbol PKWiU: 65-67). Zdaniem Spółki drugie z podejść jest właściwe. W konsekwencji, tak jak wskazano we wniosku, w ocenie Spółki, w opisanych we wniosku okolicznościach świadczy ona usługi finansowe zwolnione z VAT.

Spółka nie zwracała się do organu podatkowego o dokonanie klasyfikacji statystycznej opisywanych czynności. Jednakże z uwagi na fakt, iż zastosowanie zwolnienia od podatku powiązane jest z klasyfikacjami statystycznymi, organy podatkowe dokonujące interpretacji przepisów prawa podatkowego, są uprawnione i zarazem zobowiązane do tego, aby dokonywać interpretacji tych klasyfikacji w ramach ustalania konsekwencji podatkowych w zakresie VAT. Powyższe znajduje potwierdzenie w wyrokach sądów administracyjnych (na przykład wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 11 stycznia 2008r., sygn. III SA/Wa 1349/07).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w opisanych okolicznościach umożliwienie przez Spółkę zapłaty w późniejszym terminie, aniżeli wynikającym z umowy, w zamian za zapłatę określonej kwoty, stanowi świadczenie usługi finansowej, podlegającej zwolnieniu z podatku, w świetle przepisów o VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanych okolicznościach świadczy on usługi finansowe zwolnione z VAT. Przemawia za tym brzmienie przepisów ustawy o VAT, a także orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, iż zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez odpłatne świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 tej ustawy w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pojęcie świadczenia usług zostało zatem zdefiniowane bardzo szeroko. Mieści się w nim de facto każde zachowanie (czynność) jednego podmiotu na rzecz drugiego podmiotu wykonywana w ramach stosunku zobowiązaniowego.

W przedmiotowym stanie faktycznym Spółka umożliwia kontrahentowi zapłatę w późniejszym terminie, w zamian za co otrzymuje wynagrodzenie pieniężne. Kontrahent, na którym ciąży zobowiązanie do zapłaty wynagrodzenia za dostawę energii otrzymuje możliwość późniejszej zapłaty, za co jednak musi uiścić dodatkową (inną niż wynagrodzenie za dostawę energii) kwotę. W opinii Wnioskodawcy, powyższe okoliczności przemawiają za uznaniem, iż Spółka świadczy na rzecz kontrahenta usługę za wynagrodzeniem w rozumieniu ustawy o VAT. W przedmiotowym stanie faktycznym zasadnicze znaczenie ma fakt, że odroczenie terminu płatności dotyczy zakończonej sprzedaży energii elektrycznej. Za kwalifikacją wydłużenia terminu płatności jako usługi finansowej przemawia w takich okolicznościach orzecznictwo ETS.

W wyroku z 27 października 1993r. (orzeczenie w sprawie Muys’en De Winter’s Bouw-en Aannemingsbedrijf BV, sygn, C-281/91) Trybunał podzielił odsetki pobierane za odroczenie terminu płatności na dwa rodzaje, tj. na:

1. należne do czasu wykonania dostawy, zaliczane do podstawy opodatkowania stawką taką samą jak świadczona czynność,
2. należne po dostawie towarów, stanowiące usługę finansową, zwolnioną z VAT.
   
   

ETS podkreślił, że do wartości podstawy opodatkowania dostawy towarów powinno zostać wliczone wszystko, co dostawca otrzymał od nabywcy do momentu, w którym towar został dostarczony. Inaczej mówiąc, wynagrodzenie, jakie dostawca otrzymuje od nabywcy do czasu dostarczenia towaru (odpowiednio można uznać, że także do zakończenia sprzedaży energii elektrycznej), stanowi podstawę opodatkowania tej dostawy, nawet jeśli zawiera w sobie odsetki za odroczenie płatności za towar, pobieranej w formie zaliczek. Z tego powodu ETS uznał, że odsetki pobierane w zamian za odroczenie terminu płatności zaliczek jedynie do czasu dostawy towaru nie mogą być traktowane jako wynagrodzenie z tytułu świadczenia usług polegających na udzieleniu kredytu (lub innych usług pośrednictwa finansowego), zwolnionych z VAT. Jednak gdy dostawca towarów lub usługodawca, który odracza nabywcy termin płatności w zamian za odsetki należne po dostawie towarów, może być uznany za podmiot udzielający temu nabywcy kredytu (pożyczki itp.), to taka transakcja będzie zwolniona z opodatkowania, jako usługa pośrednictwa finansowego.

Stosując odpowiednio konkluzje wynikające z tego wyroku ETS do analizowanej sytuacji należy więc stwierdzić, iż odroczenie terminu płatności za energię elektryczną już po jej dostawie, nie ma wpływu na podstawę opodatkowania dostawy energii, lecz stanowi usługę finansową, objętą zwolnieniem z VAT.

Warto przy tym zaznaczyć, iż w omawianej sytuacji umożliwienie późniejszej zapłaty i należne z tego tytułu wynagrodzenie stanowią odrębną transakcję od odpłatnej dostawy energii elektrycznej. Spółka umożliwia kontrahentowi korzystanie z należnych jej pieniędzy - okoliczność, iż są to pieniądze o wartości odpowiadającej należności z tytułu dostawy energii nie zmienia faktu, że na podstawie porozumienia kontrahent ma możliwość korzystania przez pewien okres ze środków pieniężnych Spółki, w zamian za co uiszcza wynagrodzenie (nie wynikające z umowy dotyczącej dostawy energii, lecz z porozumienia o wydłużeniu terminu płatności). Występują zatem w przedmiotowym stanie faktycznym wszelkie elementy charakterystyczne dla usługi kredytowej.

Należy wskazać, iż zgodnie z przepisem art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy o VAT. Wśród wskazanych w tym załączniku usług znajdują się m.in. usługi pośrednictwa finansowego. Świadczone przez Spółkę usługi podlegają zatem zwolnieniu z VAT, gdyż jako usługi kredytowe mieszczą się w kategorii usług finansowych. Za stwierdzeniem, iż oddanie do korzystania środków pieniężnych na umówiony okres za wynagrodzeniem stanowi usługę finansową, przemawia również przytoczone wyżej orzecznictwo ETS.

Podsumowując, w ocenie Spółki, w opisanych okolicznościach świadczy ona usługi finansowe podlegające zwolnieniu z VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Zgodnie natomiast z art. 8 ust. 3 ustawy o VAT, usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Klasyfikacją, do której odwołują się przepisy ustawy o podatku VAT, jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (PKWiU) wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz. U. Nr 42, poz. 264), którą dla celów podatku od towarów i usług stosuje się do dnia 31 grudnia 2010r.

W myśl art. 29 ust. 1 ww. ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT lub obniżenie stawki podatkowej, możliwe jest tylko wówczas, gdy przewiduje to ustawa o VAT lub przepisy wykonawcze do ustawy.

Jak stanowi art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, podstawowa stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Oprócz stawki podstawowej, na wybrane grupy towarów i usług, ustawodawca przewidział także stawki preferencyjne, obniżone, tj. 7%, 3% i 0% oraz zwolnienie od podatku.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy.

Pod poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy o VAT wymienione są usługi pośrednictwa finansowego – PKWiU – Sekcja J ex (65-67), z wyłączeniem:

1. działalności lombardów, z wyjątkiem usług świadczonych przez banki,
2. usług polegających na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy ruchomej,
3. usług doradztwa finansowego (PKWiU ex 67.13.10-00.20),
4. usług doradztwa ubezpieczeniowego oraz wyceny dla towarzystw ubezpieczeniowych (PKWiU ex 67.20.10-00.20, -00.30), z wyjątkiem świadczonych przez zakład ubezpieczeń w rozumieniu przepisów o działalności ubezpieczeniowej oraz świadczonych w tym zakresie przez podmioty działające w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń,
5. usług ściągania długów oraz faktoringu,
6. usług zarządzania akcjami, udziałami w spółkach lub związkach, obligacjami i innymi rodzajami papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
7. usług przechowywania akcji, udziałów w spółkach lub związkach, obligacji i innych rodzajów papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
8. transakcji dotyczących dokumentów ustanawiających tytuł własności,
9. transakcji dotyczących praw w odniesieniu do nieruchomości.
   
   

Z treści objaśnienia zamieszczonego pod załącznikami do ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że oznaczenie w załączniku danej grupy „ex” oznacza, że stawka podatku odnosi się tylko do danej usługi z danego grupowania.

Z przestawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność m.in. w zakresie sprzedaży energii elektrycznej. Spółka zawiera z niektórymi kontrahentami porozumienia, na podstawie których następuje wydłużenie terminów płatności (w stosunku do terminów określonych umową) za dostarczoną już przez Spółkę energię elektryczną. Zgodnie z postanowieniami takich porozumień Spółka wyraża zgodę na wydłużenie terminu zapłaty, w zamian za co kontrahent zobowiązuje się do zapłaty na rzecz Spółki wynagrodzenia obliczonego zgodnie z zawartym w porozumieniu wzorem.

Zgodnie z zawieranymi porozumieniami Spółka otrzymuje wynagrodzenie z tytułu wydłużenia terminu zapłaty. Jest ono obliczane odrębnie od wynagrodzenia należnego z tytułu dostaw energii. Ustalenia w zakresie kwoty należnej za dostawy energii uregulowane są w innym dokumencie (umowie sprzedaży) i są niezależne od uregulowań dotyczących zapłaty za wydłużenie terminu płatności. Wnioskodawca podkreśla, iż na podstawie przedmiotowych porozumień (w sprawie wydłużenia terminów płatności) kontrahenci Spółki są zobowiązani do zapłaty wynagrodzenia tylko w sytuacji, gdy termin płatności zostanie wydłużony. Z kolei wynagrodzenie za dostawę energii (wskazane w umowie sprzedaży) należne jest za każdą dostawę, a wysokość tego wynagrodzenia nie jest uzależniona od faktu, czy dany termin płatności został wydłużony.

W związku z przedstawionymi powyżej okolicznościami sprawy, Wnioskodawca powziął wątpliwości, czy umożliwienie przez Spółkę zapłaty w późniejszym terminie, aniżeli wynikającym z umowy, w zamian za zapłatę określonej kwoty, stanowi świadczenie usługi finansowej, podlegającej zwolnieniu z podatku od towarów i usług.

W celu określenia, czy w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z pobocznym świadczeniem do dostawy towarów, czy też z niezależną czynnością – usługą, tut. organ uznał za zasadne przywołanie orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27 października 1993r. wydanego w sprawie C-281/91, którego przedmiotem była kwestia opodatkowania odsetek za rozłożenie na raty przez usługodawcę należnej mu od nabywcy płatności.

Sprawa będąca przedmiotem rozstrzygnięcia przed Trybunałem dotyczyła należności za usługę budowlaną rozłożonej na raty przez usługodawcę w kontekście art. 13 część B litera d nr 1 Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku. ETS w wydanym rozstrzygnięciu stwierdził, że artykuł 13 część B litera d numer 1 Szóstej Dyrektywy należy interpretować tak, że dostawca towarów lub usługodawca przyznający klientowi prawo do odroczenia płatności za oprocentowaniem, przyznaje zasadniczo kredyt zwolniony z podatku w myśl tego przepisu. Jeśli dostawca towarów lub usługodawca przyznaje jednakże klientowi do chwili dostawy prawo do odroczenia płatności w zamian za zapłatę odsetek, odsetki te nie stanowią wynagrodzenia za kredyt, są jednakże elementem świadczenia wzajemnego otrzymanego za dostawę towarów albo usługi w myśl art. 11 część A ust. 1 litera a Szóstej Dyrektywy.

We wskazanym orzeczeniu ETS stwierdził także, że przewidziane w artykule 13 Szóstej Dyrektywy zwolnienia z podatku należy rozpatrywać w samej rzeczy ściśle, ponieważ tożsamość udzielającego kredytu lub kredytobiorcy nie jest dokładniej określona, wyrażenie „przyznanie i pośrednictwo kredytowe” jest zasadniczo wystarczające, aby mogło objąć kredyt przyznany przez dostawcę towarów w formie odroczenia płatności. Jednocześnie ETS wskazał, że nie można wywnioskować, że przepis powyższy odnosi się wyłącznie do pożyczek i kredytów banków i instytucji finansowych.

Powyższa interpretacja, jak wynika dalej z treści wskazanego orzeczenia ETS poparta jest przez cel wprowadzonego przez Szóstą Dyrektywę systemu wspólnego, wskutek której powinno zostać zapewnione równe traktowanie podatników. Zasada ta naruszona byłaby, gdyby kupujący musiał zapłacić podatek za kredyt przyznany przez swojego dostawcę, podczas gdy kupujący korzystający z kredytu z banku lub usług innego udzielającego kredytu, zwolniony byłby z obowiązku uiszczenia podatku.

Dalej ETS wskazuje, że artykuł 10 ust. 2 pkt 1 Szóstej Dyrektywy stanowi m.in.: „Podatkowy stan faktyczny i roszczenie z zakresu podatków występują w tej chwili, w której nastąpiła dostawa towaru lub usługi.” Zgodnie zaś z art. 11 część A ust. 1 litera a Szóstej Dyrektywy do podstawy opodatkowania należy „wszystko to, co stanowi wartość świadczenia wzajemnego, które dostawca lub usługodawca otrzyma lub ma otrzymać za powyższe obroty od osób trzecich od odbiorcy lub usługobiorcy”.

Z powyższych przepisów ETS wywodzi, że jeśli dostawca towaru zgadza się, żeby kupujący odroczył płatność ceny w zamian za oprocentowanie do chwili dostawy, to powyższe odsetki stanowią część wartości łącznej towaru, nawet wtedy, jeśli w umowie oddzielone są od ceny.

W podsumowaniu wyroku Trybunał stwierdził, że dostawca towarów lub usługodawca przyznający klientowi odroczenie płatności w zamian za oprocentowanie, przyznaje zasadniczo kredyt zwolniony z podatku w myśl powyższego przepisu. Jednakże jeśli dostawca towarów lub usługodawca przyznaje klientowi odroczenie płatności lecz jedynie do chwili dostawy w zamian za zapłatę odsetek, to odsetki te nie stanowią wynagrodzenia za kredyt, tylko są elementem świadczenia wzajemnego otrzymanego za dostawę towarów lub usługi w myśl artykułu 11 część A ust. 1 litera a Szóstej Dyrektywy.

Należy zauważyć, że ww. przepis art. 13 Szóstej Dyrektywy został zastąpiony przez regulację art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347, s. 1 ze zm.).

Odnosząc powyższe do regulacji krajowych w tym zakresie należy zauważyć, że ustawodawca polski również przeniósł do ustawy o VAT zwolnienie z opodatkowania czynności udzielania kredytów określając całą grupę mianem usług pośrednictwa finansowego (z pewnymi wyłączeniami wynikającymi z powołanego już załącznika nr 4 poz. 3 do ustawy o VAT).

I tak zwolnieniem objęte są usługi pośrednictwa finansowego sklasyfikowane w PKWiU w sekcji J ex 65 – dział ten obejmuje m.in. usługi udzielania kredytów świadczone poza systemem bankowym.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że w sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku w istocie mamy do czynienia z odrębnym od pierwotnej dostawy energii elektrycznej świadczeniem usług w postaci wydłużenia terminów płatności (w stosunku do terminów określonych umową) za wynagrodzeniem obliczonym zgodnie z zawartym w porozumieniu wzorem.

Zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy, otrzymywane przez Spółkę wynagrodzenie z tytułu wydłużenia terminu zapłaty jest obliczane odrębnie od wynagrodzenia należnego z tytułu dostaw energii. Ustalenia w zakresie kwoty należnej za dostawy energii uregulowane są w innym dokumencie (umowie sprzedaży) i są niezależne od uregulowań dotyczących zapłaty za wydłużenie terminu płatności.

Na podstawie przedmiotowych porozumień (w sprawie wydłużenia terminów płatności) kontrahenci Spółki są zobowiązani do zapłaty wynagrodzenia tylko w sytuacji, gdy termin płatności zostanie wydłużony. Z kolei wynagrodzenie za dostawę energii (wskazane w umowie sprzedaży) należne jest za każdą dostawę, a wysokość tego wynagrodzenia nie jest uzależniona od faktu, czy dany termin płatności został wydłużony.

Podkreślić należy, iż porozumienia dotyczące wydłużenia terminów płatności odnoszą się do dostarczonej już przez Spółkę energii elektrycznej.

Zatem w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z sytuacją w której dostawca (Wnioskodawca) poprzez wydłużenie terminu płatności przez czas tegoż wydłużenia (odroczenia) kredytuje nabywcę towaru (kontrahenta). Przy czym przedmiotowa czynność wydłużenia terminu płatności za dostarczoną już przez Spółkę energię elektryczną dokonywana jest w zamian za wynagrodzenie, odrębne od samego wynagrodzenia należnego z tytułu dostaw energii. Otrzymywane przez Spółkę wynagrodzenie z tytułu wydłużenia terminu zapłaty nie powiększa zatem podstawy opodatkowania z tytułu dostawy energii elektrycznej.

Wnioskodawca stwierdza, iż w jego ocenie, czynności opisane we wniosku stanowią usługi finansowe zwolnione z VAT, gdyż mieszczą się w dziale PKWiU wskazanym w poz. 3 załącznika nr 4 ustawy o VAT (Sekcja J ex 65-67 PKWiU).

Reasumując, w kontekście orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 27 października 1993r. w sprawie C-281/91 stwierdzić należy, że czynność wydłużenia (odroczenia) terminu płatności przez Wnioskodawcę w zamian za wynagrodzenie, odrębne od wynagrodzenia należnego z tytułu dostawy energii elektrycznej, w sytuacji gdy wynagrodzenie to jest należne po zrealizowaniu dostawy energii, uznać należy za świadczenie odpłatnej usługi finansowej.

Przy czym przedmiotowa usługa finansowa zgodnie z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy o VAT oraz przepisem art. 135 ust. 1 lit. b Dyrektywy 2006/112/WE będącym odpowiednikiem art. 13 część B lit. d nr 1 Szóstej Dyrektywy zwolniona jest od podatku od towarów i usług.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienia się, że niniejsza interpretacja indywidualna traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) lub zmiany stanu prawnego.

Odnosząc się do wskazanego przez Wnioskodawcę wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 stycznia 2008r. sygn. akt III SA/Wa 1349/07 powołanego w kontekście stwierdzenia podatnika, że „organy podatkowe dokonujące interpretacji przepisów prawa podatkowego, są uprawnione i zarazem zobowiązane do tego, aby dokonywać interpretacji tych klasyfikacji w ramach ustalania konsekwencji podatkowych w zakresie VAT” podkreślić należy, iż niniejsze orzeczenie zapadło na tle konkretnego stanu faktycznego sprawy, odmiennego niż w przedmiotowej sytuacji, w konsekwencji nie znajduje zastosowania w sprawie i nie może stanowić o rozstrzygnięciu tut. organu.

Zauważyć w tym miejscu należy, iż konstrukcja prawna przedmiotu opodatkowania, stawek podatkowych i zwolnień podatkowych w ustawie o VAT opiera się na właściwych klasyfikacjach statystycznych, tj. Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług, wprowadzonej powołanym wyżej rozporządzeniem z dnia 18 marca 1997r.

Podkreślić należy, iż tut. organ podatkowy nie jest uprawniony do zajmowania stanowiska w zakresie prawidłowości przyporządkowania formalnego towarów lub usług do grupowania klasyfikacyjnego. Za prawidłową klasyfikację wyrobu lub usługi jest bowiem odpowiedzialny producent lub dokonujący dostawy towaru bądź świadczący usługę. To właśnie ten podmiot obciąża obowiązek i ryzyko prawidłowego sklasyfikowania wykonywanych usług. W przypadku zaistnienia wątpliwości w tym zakresie, należy zwrócić się o wydanie opinii do Ośrodka Interpretacji Standardów Klasyfikacyjnych, Urzędu Statystycznego w Łodzi, ul. Suwalska 29, 93-176 Łódź.

Należy zatem stwierdzić, iż dokonanie właściwej klasyfikacji PKWiU nie jest konieczne dla uznania danej czynności za usługę, bowiem pojęcie usługi według ustawy o podatku od towarów i usług jest szersze od definicji usługi w rozumieniu klasyfikacji statystycznych, jednak jest niezbędne dla określenia prawidłowej stawki podatku lub też zwolnienia z opodatkowania.

Również Sąd w ww. orzeczeniu stwierdził, iż „do kompetencji organów podatkowych należy (…) ustalenie odpowiedniego przedmiotu opodatkowania, stawki podatkowej, czy też zwolnienia - uzależnionych od zaklasyfikowania określonej usługi lub towaru według systematyki tych klasyfikacji”.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.