INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2010r. (data wpływu 8 lipca 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zaliczenia kosztów związanych z transportem towarów do podstawy opodatkowania w imporcie towarów– jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2010r. wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zaliczenia kosztów związanych z transportem towarów do podstawy opodatkowania w imporcie towarów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca korzysta z usług spedycyjnych. Podstawową usługą jest transport. Podczas wykonywania podstawowej usługi ponoszone sa dodatkowe koszty związane z usługa pomocniczą. Koszty te są ponoszone do momentu odprawy celnej. Są to:

1. opłata terminalowa, będąca opłatą za przeładunek kontenera w relacji burta statku – plac terminalowy, pełnego kontenera w relacji plac terminalowy – samochód oraz pustego kontenera w relacji samochód – plac terminalowy (dotyczy tranzytu) oraz dodatkowo koszty związane z opisem kontenera przez firmy kontrolne w momencie pobrania pełnego kontenera i zdania pustego kontenera, - dodatkowe koszty związane z opisem kontenera przez firmy kontrolne w momencie pobrania pełnego kontenera i zdania pustego kontenera.
2. armatorska opłata dokumentacyjna w skład, której wchodzą opłata za wystawienie i skolekcjonowanie konosamentów, opłata za zwolnienie kontenera w systemie terminalowym oraz wystawienie deklaracji celnej.
   
   

Po dokonaniu odprawy celnej ponoszone są następujące koszty:

1. koszty przeładunku w magazynie z kontenera na samochód plandekowy,
2. opłata terminalowa w relacji plac terminalowy – samochód oraz pustego kontenera w relacji samochód – plac terminalowy.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Co wchodzi w zakres pojęcia koszty transportu na podstawie art. 29 ust. 15 ustawy VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 29 ust. 15 ustawy VAT podstawa opodatkowania w imporcie towarów obejmuje, o ile elementy takie nie zostały do niej włączone: prowizję, opakowania, transport i koszty ubezpieczenia, które zostały już poniesione albo będą poniesione do pierwszego miejsca przeznaczenia na terytorium kraju. W ocenie Wnioskodawcy koszty związane z transportem międzynarodowym, m.in. takie jak opłaty dokumentacyjne, terminalowe, koszty związane z przeładunkiem – jak koszty transportu zwiększające podstawę opodatkowania w imporcie towarów, nie zostały one wcześniej włączone do podstawy opodatkowania na podstawie art. 29 ust. 13 ustawy VAT i są ponoszone do pierwszego miejsca przeznaczenia na terytorium kraju.

Na potwierdzenie tego stanowiska Wnioskodawca przywołuje interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy (sygn. ITPP2/43-473/09/RS), w której organ uznał za prawidłowe stanowisko spółki, która zaliczyła do usług transportowych usługi pomocnicze takie jak przeładunek, przepakowanie, przechowywanie, kompletowanie towaru do wysyłki, obowiązki ewidencyjne. Usługi pomocnicze stanowią składnik usług zasadniczych. Usługę należy zaś uznać za usługę pomocnicza, jeżeli nie stanowi ona dla nabywcy celu samego w sobie, lecz jest środkiem do zrealizowania usługi zasadniczej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) dalej zwaną ustawą VAT, opodatkowaniu tym podatkiem podlega import towarów.

Zgodnie zaś z art. 2 pkt 7 ww. ustawy przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium kraju. W przypadku więc gdy przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego następuje na terytorium innego niż Polska państwa członkowskiego Wspólnoty, nie dochodzi do importu towarów w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Stosownie do art. 32 Dyrektywy 112/2006/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.) w przypadku towarów wysyłanych lub transportowanych przez dostawcę lub nabywcę lub też osobę trzecią, za miejsce dostawy uznaje się miejsce, w którym znajdują się towary w momencie rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów do nabywcy.

Jednak w przypadku, gdy miejsce rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów znajduje się na terytorium trzecim lub w państwie trzecim, uznaje się, że zarówno miejsce dostawy dokonywanej przez importera wskazanego lub uznanego zgodnie z art. 201 za osobę zobowiązaną do zapłaty VAT, jak i miejsce każdej kolejnej dostawy znajduje się w państwie członkowskim importu towarów.

Stosownie zaś do art. 60 ww. dyrektywy miejscem importu towarów jest państwo członkowskie, na którego terytorium znajdują się towary w momencie ich wprowadzenia do Wspólnoty.

Zatem zgodnie z generalną zasadą wyrażoną w art. 60 Dyrektywy miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym znajdują się towary w momencie wprowadzenia ich na terytorium Wspólnoty. Obowiązek podatkowy z tytułu importu powstaje więc, co do zasady, w pierwszym państwie członkowskim, którego granice przekracza towar pochodzący z państw trzecich.

W myśl art. 29 ust. 13 ustawy VAT, podstawą opodatkowania w imporcie towarów jest wartość celna powiększona o należne cło. Jeżeli przedmiotem importu są towary opodatkowane podatkiem akcyzowym, podstawą opodatkowania jest wartość celna powiększona o należne cło i podatek akcyzowy. W przypadku towarów objętych procedurą uszlachetniania biernego podstawą opodatkowania jest różnica między wartością celną produktów kompensacyjnych lub zamiennych dopuszczonych do obrotu a wartością towarów wywiezionych czasowo, powiększona o należne cło. Jeżeli przedmiotem importu w ramach uszlachetniania biernego są towary opodatkowane podatkiem akcyzowym, podstawą opodatkowania jest różnica między wartością celną produktów kompensacyjnych lub zamiennych dopuszczonych do obrotu a wartością towarów wywiezionych czasowo, powiększona o należne cło i podatek akcyzowy.

Natomiast, zgodnie z art. 29 ust. 15 ustawy, podstawa opodatkowania, o której mowa w ust. 13 i 14, obejmuje, o ile elementy takie nie zostały do niej włączone: prowizję, opakowania, transport i koszty ubezpieczenia, które zostały już poniesione albo będą poniesione do pierwszego miejsca przeznaczenia na terytorium kraju. Przez pierwsze miejsce przeznaczenia rozumie się miejsce wymienione w dokumencie przewozowym lub innym dokumencie, na podstawie którego towary są importowane. Elementy, o których mowa w zdaniu pierwszym, wlicza się do podstawy opodatkowania, również gdy powstają one w związku z transportem do innego miejsca przeznaczenia na terytorium Wspólnoty, jeżeli miejsce to jest znane w momencie dokonania importu.

Przepis art. 29 ust. 15 ustawy o VAT określa więc szczegółowo, co winno być wliczone do podstawy opodatkowania. W myśl tego przepisu koszty transportu do pierwszego miejsca przeznaczenia na terytorium kraju określonego w odpowiednich dokumentach (jeżeli koszty te nie zostały już ujęte w wartości celnej towarów) winny być doliczone do podstawy opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu należy jednak mieć na uwadze, że art. 29 ust. 15 ustawy VAT zawiera zamknięty katalog elementów wchodzących w skład podstawy opodatkowania w imporcie towarów. Tym samym inne koszty ponoszone przez importera, nie związane z elementami wymienionymi w tym przepisie nie wchodzą do podstawy opodatkowania w imporcie towarów.

Zgodnie z art. 794 ustawy z 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 19, poz. 93 ze zm.) przez umowę spedycji spedytor zobowiązuje się za wynagrodzeniem w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa do wysyłania lub odbioru przesyłki albo do dokonania innych usług związanych z jej przewozem.

Przedmiotem umowy spedycji jest wysłanie lub odbiór przesyłki, ewentualnie świadczenie innych usług związanych z jej przewozem. Do usług związanych z przewozem należy wiele czynności faktycznych i prawnych, np. sprawdzenie stanu przesyłki, sporządzenie dokumentacji przewozowych, dostarczenie przesyłki przewoźnikowi, odbiór przesyłki i inne. Usługi spedycyjne obejmują też fachową pomoc w obsłudze przewozu. Konkretna umowa spedycji może obejmować szerszy lub węższy zakres usług spedycyjnych. Może dotyczyć zarówno całego kompleksu, jak i jednej określonej usługi. Zatem firma świadcząc transport kompleksowo zajmować się może także czynnościami towarzyszącymi transportowi, pomocniczymi.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca korzysta z usług spedycji. Podstawową usługą jest transport, podczas którego wykonywane przez spedytora są również usługi pomocnicze ponoszone zarówno do momentu odprawy celnej jak i po dokonaniu odprawy celnej.

Z powyższego wynika, że jeżeli usługa spedytora związana jest z transportem towarów importowanych do pierwszego miejsca przeznaczenia na terytorium kraju określonym w odpowiednich dokumentach, w skład której chodzą również inne czynności nierozerwalnie związane z tą usługą, i wartość tej usługi transportu nie została (na podstawie przepisów celnych) ujęta w wartości celnej, koszt tej usługi transportu (w której zawarte są również usługi pomocnicze) stanowiącej jedno kompleksowe świadczenie, winien być wliczony do podstawy opodatkowania, o której mowa w art. 29 ust. 15 ustawy VAT.

Reasumując jeżeli Wnioskodawca w związku z importem towarów i ich transportu, będącego częścią transportu międzynarodowego do pierwszego miejsca przeznaczenia na terytorium kraju, zawarł ze spedytorem umowę na przetransportowanie towaru z miejsca nadania do miejsca przeznaczenia i na podstawie tej umowy spedytor zobowiązany jest również do wykonania wszelkich innych czynności tzw. usług pomocniczych, które związane są bezpośrednio z tym transportem, to te pojedyncze usługi pomocnicze należy traktować jako związane z jedna zasadniczą usługą transportu towarów. Stanowią one bowiem w stosunku do usługi głównej jaką jest transport będący częścią transportu międzynarodowego usługi wchodzące w skład jednej usługi transportu. Należność za usługi pomocnicze winna stanowić, w tym przypadku, element kalkulacyjny przy określaniu należności za usługę główną tj. transportu towarów.

Należy wskazać, iż świadczenie składające się z co najmniej dwóch czynności, które z ekonomicznego punktu widzenia tworzy jedną całość, ma miejsce wówczas, gdy jedną z jego części składowych uznaje się za usługę zasadnicza, podczas gdy inne elementy traktuje się jako usługi pomocnicze, do których stosuje się te same zasady opodatkowania, co do usługi zasadniczej. Usługę należy uznać za usługę pomocniczą, jeżeli nie stanowi ona dla nabywcy celu samego w sobie, lecz jest środkiem do zrealizowania usługi zasadniczej.

Mając powyższe na względzie, zauważyć należy, że jeśeli czynności przedstawione we wniosku dotyczące importu towarów związane są z opłatami terminalowymi, opłatami dokumentacyjny kosztami przeładunku itp. mają wyłącznie charakter wspomagający i są usługa pomocniczą dla usługi transportu międzynarodowego to winny one być wliczone do kosztów usługi transportu, które zgodnie z art. 29 ust. 15 winny być doliczone do podstawy opodatkowania towarów w imporcie. Tym samym usługi transportu towarów oraz pozostałe świadczone czynności pomocnicze (jeżeli stanowią część transportu międzynarodowego wykonywanego przez spedytora i związane są z importem towaru), składają się na jedną usługę transportu towarów, której koszty zwiększają podstawę opodatkowania w imporcie.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Należy jednak zauważyć, iż w przypadku jeżeli, podmioty inne niż ten, który jednocześnie wykonuje usługę transportu towarów, wystawiają na rzecz Wnioskodawcy fakturę za czynności związane z wykonaniem usług pomocniczych takich jak np. usług portowych związanych z towarem, usług rozładunku, przeładunku, przepakowania, przechowywania, kompletowania towaru do wysyłki, czynności związanych z dopuszczeniem towarów do obrotu, z załatwieniem formalności celno-podatkowych, odprawy celnej, czynności dokumentacyjnych, krótkotrwałego magazynowania, wówczas każda transakcja musi być rozpatrywana oddzielnie, w zależności od tego co jest przedmiotem świadczenia.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Józefa Ignacego Kraszewskiego 4A, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.