2013.02.15 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-965/12/MK
z 15 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 25 października 2012 r. (wpływ do tut. Biura – 05 listopada 2012 r.), uzupełnionym w dniach 30 stycznia 2013 r. i 06 lutego 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zwracanych zleceniobiorcom kosztów dojazdów do pacjentów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 listopada 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie opodatkowania zwracanych zleceniobiorcom kosztów dojazdów do pacjentów.

Z uwagi na fakt, iż wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z dnia 16 stycznia 2013 r. znak: IBPB II/1/415-965/12/MK i IBPB II/1/415-966/12/MK wezwano do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełniono w dniach 30 stycznia 2013 r. (uiszczenie dodatkowej opłaty) i 06 lutego 2013 r. (pozostałe braki formalne).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca – Stowarzyszenie zatrudnia na umowę zlecenie (umowę cywilnoprawną) świadczeniobiorców (lekarz, pielęgniarka, psycholog, terapeuta, etc.), którzy w ramach Zespołu X realizują zlecenia (świadczenia zdrowotne) m.in. poza siedzibą Stowarzyszenia poprzez wizyty domowe u pacjentów na terenie miejscowości, gdzie znajduje się jego siedziba i poza tą miejscowością. W siedzibie Stowarzyszenia zleceniobiorcy dokonują rozliczeń z dokumentacji medycznej, spotykają się także na tzw. superwizje, czyli analizę zespołową bądź indywidualną z superwizorem w celu oceny zastosowanych metod i stanu leczenia pacjentów.

Stowarzyszenie korzysta z usług zleceniobiorców zamieszkałych zarówno na terenie miasta, w którym znajduje się siedziba Stowarzyszenia jak i innych miast.

Z umowy wynika, że Stowarzyszenie ponosi koszty przejazdów do pacjentów Zespołu X, niezbędne dla prawidłowego wykonania umowy, kalkulowane na podstawie ewidencji przebiegu pojazdów lub biletów komunikacji miejskiej, ewentualnie biletów innego środka transportu publicznego, z wyłączeniem transportu taksówkami. Strony umówiły się, że zleceniodawca zwraca jedynie koszt paliwa, nie większy niż kwota wynikająca z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Koszt paliwa wykorzystany do realizacji zlecenia zostanie obliczony przy założeniu, że średnie zużycie paliwa na 100 km wynosi 6 litrów paliwa, a średnia cena paliwa: benzyna, olej - 5,7 PLN; gaz - 2,7 PLN (wskaźnik za 1 km wyniesie odpowiednio: benzyna, olej - 0,342 PLN; gaz - 0,162 PLN).

Zleceniobiorcy, w celu analizowania wyników i przebiegu leczenia pacjentów oraz w celu opracowania i przekazania dokumentacji medycznej spotykają się w siedzibie Stowarzyszenia lub dodatkowym miejscu prowadzenia działalności Stowarzyszenia, również zlokalizowanym w tej samej miejscowości (miejsce zgłoszone na formularzu NIP-2). Wyjazdy do pacjentów są wyjazdami (miejscowymi i zamiejscowymi) poza siedzibę Stowarzyszenia. Wyjazdy te dodatkowo są wyjazdami poza miejscowość zamieszkania/stałego pobytu większości zleceniobiorców.

Z uzupełnienia wniosku, które wpłynęło do tut. Biura w dniu 06 lutego 2013 r. wynika, iż koszty podróży zleceniobiorcy potraktowano jako przychód zleceniobiorcy i pobrano zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz składkę na ubezpieczenie zdrowotne w ramach odrębnych przepisów.

W związku z tym, że jest to umowa zlecenia obliczono koszty uzyskania przychodu w wysokości 20% uzyskanych przychodów, do których to przychodów zaliczono wynagrodzenie z tytułu dojazdów.

Otrzymane kwoty tytułem dojazdów zleceniobiorców, dla których płatnikiem podatku (osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej) jest Wnioskodawca, nie są zaliczane w kwocie faktycznie poniesionej do kosztów uzyskania przychodów przez zleceniobiorców.

Zleceniobiorcy, których dotyczą poniższe pytania, nie realizują czynności określonych umową w ramach działalności gospodarczej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy opisane dojazdy do pacjentów, z tytułu których strony umówiły się co do zwrotu kosztów przejazdów (zapisy umowne) mogą zostać zakwalifikowane jako „podróż”, do której odnosi się art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, a tym samym czy zwrot kosztów dojazdu zleceniobiorców może być zakwalifikowany jako inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem, które na mocy ww. przepisu są wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych?
Jeżeli Dyrektor Izby Skarbowej uzna, że w opisanej sytuacji zwrot kosztów dojazdów jest wolny od podatku dochodowego od osób fizycznych, to:

Stowarzyszenie uważa, że w przedstawionej sytuacji zwrot kosztów dojazdów dla zleceniobiorcy podlega pod art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (zwanej dalej ustawą), co oznacza, że jest wolny od podatku. Stowarzyszenie uznaje, że podróż, za którą zleceniobiorca otrzymuje zwrot kosztów posiada znamiona podróży, do której odwołuje się ustawodawca w art. 21 ust. l pkt 16 lit. b) wspomnianej ustawy.

Stowarzyszenie uznaje również, że ustawodawca celowo nie użył słowa „podróż służbowa” a jedynie „podróż”, co sugeruje, iż wziął pod uwagę, że podróże zleceniobiorców/osób niebędących pracownikami różnią się w zasadniczy sposób od podróży pracowników zatrudnionych na umowę o pracę lub w jednostkach sfery budżetowej.

Zdaniem Stowarzyszenia, art. 21 ust. l pkt 16 ustawy odwołuje się także do przepisów o podróży służbowej wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, zwanych dalej rozporządzeniem. Można by domniemywać, że w analizowanym przepisie ustawodawca pośrednio odsyła do cech podróży służbowej zamieszczonej w tym rozporządzeniu i w Kodeksie pracy.

Jednakże zleceniobiorcy zatrudnieni przez Stowarzyszenie nie realizują czynności w miejscu i czasie wyznaczonym przez zleceniodawcę i nie pracują pod jego kierownictwem. Z natury prawnej umów cywilnoprawnych wynika zatem odmienny charakter odbywanych przez nich podróży i nie można odnosić wprost przepisów zawartych w rozporządzeniu i Kodeksie pracy do definiowania pojęcia „podróży” osoby niebędącej pracownikiem/zleceniobiorcy, w szczególności określeń sugerujących nadrzędny stosunek zleceniodawcy (kierownictwo) do zleceniobiorcy, jak to ma miejsce w przypadku relacji pracodawca-pracownik.

Wyjazdy do pacjentów nie są jedynymi miejscami, gdzie zleceniobiorcy realizują czynności w ramach zlecenia. Jak wspomniano w opisie stanu faktycznego, zleceniobiorcy, w celu analizowania wyników i przebiegu leczenia pacjentów oraz w celu opracowania i przekazania dokumentacji medycznej spotykają się w siedzibie Stowarzyszenia lub dodatkowym miejscu prowadzenia działalności Stowarzyszenia, również zlokalizowanym w tej samej miejscowości.

Za wyłączeniem zwrotów kosztów dojazdów z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych świadczy także fakt, że (jak podano w opisie stanu faktycznego) wyjazdy do pacjentów są wyjazdami (miejscowymi i zamiejscowymi) poza siedzibę Stowarzyszenia. Wyjazdy te dodatkowo są wyjazdami poza miejscowość zamieszkania/stałego pobytu większości zleceniobiorców. Miejsce to stanowi miejsce zakończenia i rozpoczęcia podróży.

Stowarzyszenie pragnie podkreślić, że w umowie cywilnoprawnej określono, że Stowarzyszenie ponosi koszty przejazdów do pacjentów, co oznacza, że koszty te są kosztami uzyskania przychodów Stowarzyszenia w świetle ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Oznacza to, w rozumieniu Stowarzyszenia, że zwrot kosztów dojazdów nie stanowi przychodu zleceniobiorcy w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe zapisy umowne oparto o art. 742 ustawy Kodeks cywilny z dnia 23 kwietnia 1964 r., który mówi: „Dający zlecenie powinien zwrócić przyjmującemu zlecenie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia, wraz z odsetkami ustawowymi; powinien również zwolnić przyjmującego zlecenie od zobowiązań, które ten w powyższym celu zaciągnął w imieniu własnym.”

Dodatkowo, Stowarzyszenie stwierdza, że aktualne limity dotyczące kwoty za 1 km przebiegu w ramach kwot wolnych od podatku dochodowego od osób fizycznych są niemal kilkukrotnie wyższe od ustalonej przez zleceniodawcę i zleceniobiorcę stawki, nie ma więc wątpliwości, że warunek zawarty w art. 21 ust. l pkt 16 ustawy dotyczący stawek za 1 km przebiegu jest spełniony.

Wnioskodawca uważa, iż zgodnie z zapisami Ordynacji podatkowej, w przypadku, gdy po otrzymaniu indywidualnej interpretacji w zakresie pierwszego stanu faktycznego dotyczącego opodatkowania zwracanych zleceniobiorcom kosztów dojazdów do pacjentów postanawiającej, że kwoty wypłacone tytułem zwrotu kosztów dojazdu nie podlegają opodatkowaniu, płatnik ma możliwość stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca uważa, że nadpłata podlega zwrotowi z urzędu (gdy nie występują zaległości podatkowe), chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych. Płatnik będzie zobowiązany do korekty PIT-4R. Różnica w wartości wypłaconej kwoty dojazdów (o wartość pobranego przez płatnika podatku) w takiej sytuacji powinna zostać wypłacona zleceniobiorcy przez płatnika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja indywidualna stanowi pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania zwracanych zleceniobiorcom kosztów dojazdów do pacjentów.

W zakresie Ordynacji podatkowej, tj. w zakresie możliwości wystąpienia do urzędu skarbowego o zwrot nienależnie pobranych zaliczek na podatek dochodowy, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z przepisu art. 13 pkt 8 ww. ustawy wynika, iż za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

-z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

podróży służbowej pracownika,
podróży osoby niebędącej pracownikiem

-do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Przy czym z treści art. 21 ust. 13 ww. ustawy wynika, iż przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

w celu osiągnięcia przychodów lub
w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Stowarzyszenie zatrudnia na umowę zlecenie (umowę cywilnoprawną) świadczeniodawców (lekarz, pielęgniarka, psycholog, terapeuta, etc.), którzy w ramach Zespołu X realizują zlecenia (świadczenia zdrowotne) m.in. poza siedzibą Stowarzyszenia poprzez wizyty domowe u pacjentów na terenie miejscowości, gdzie znajduje się jego siedziba i poza tą miejscowością. Stowarzyszenie korzysta z usług zleceniobiorców, zamieszkałych zarówno na terenie miasta, gdzie znajduje się jego siedziba jak i innych miast. Z umowy wynika, że Stowarzyszenie ponosi koszty przejazdów do pacjentów Zespołu X niezbędne dla prawidłowego wykonania umowy kalkulowane na podstawie ewidencji przebiegu pojazdów lub biletów komunikacji miejskiej, ewentualnie biletów innego środka transportu publicznego, z wyłączeniem transportu taksówkami. Strony umówiły się, że zleceniodawca zwraca jedynie koszt paliwa, nie większy niż kwota wynikającą z pomnożenia liczby kilometrów faktycznego przebiegu pojazdu oraz stawki za 1 km przebiegu, określonej w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Wyjazdy do pacjentów są wyjazdami (miejscowymi i zamiejscowymi) poza siedzibę Stowarzyszenia. Wyjazdy te dodatkowo są wyjazdami poza miejscowość zamieszkania/stałego pobytu większości zleceniobiorców.

Strony umówiły się, że miejsce zakończenia i rozpoczęcia podróży to stałe lub czasowe miejsce pobytu zleceniobiorcy. Wynika to z faktu, że wyjazdy są jednodniowe. Zleceniobiorca wyjeżdża z miejsca swojego stałego lub czasowego pobytu, odbywa wizytę domową u pacjenta (pod adresem zamieszkania/pobytu pacjenta) i wraca do swojego miejsca stałego lub czasowego pobytu. Otrzymane kwoty tytułem dojazdów zleceniobiorców, dla których płatnikiem podatku (osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej) jest Wnioskodawca, nie są zaliczane w kwocie faktycznie poniesionej do kosztów uzyskania przychodów przez zleceniobiorców.

Wskazany powyżej przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się zarówno do pracowników (lit. a), jak i osób niebędących pracownikami (lit. b). Przy czym należy zauważyć, iż w powołanym art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy ustawodawca posłużył się terminem „podróż” bez określenia „służbowa”, dlatego też zakres tego zwolnienia jest szerszy, ponieważ nie ogranicza się ono jedynie do podróży służbowych, ale do wszystkich podróży osób niebędących pracownikami, pod warunkiem, że wypłacone diety i inne należności nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów oraz zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ww. ustawy wyraźnie wskazuje, że prawo do skorzystania ze zwolnienia w odniesieniu do świadczeń za czas podróży przysługuje osobom niebędącym pracownikami, tj. m.in. ww. lekarzom, pielęgniarkom, psychologom, terapeutom, lecz jedynie do wysokości limitów określonych w odrębnych przepisach.

Aby jednak przedmiotowe świadczenia dla osoby niebędącej pracownikiem korzystały ze zwolnienia muszą być spełnione warunki, o których mowa w art. 21 ust. 13 ww. ustawy. Zgodnie z jego treścią, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

w celu osiągnięcia przychodów lub
w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Oznacza to, że aby świadczenia otrzymywane w związku z odbywaną podróżą mogły skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w powyższym przepisie muszą spełniać ww. warunki, w tym m.in. i kwoty te nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów. W przypadku zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów świadczenia stanowiące zwrot tych wydatków będą stanowiły przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zauważyć należy, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie mają przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.).

Zgodnie z § 3 pkt 1 ww. rozporządzenia z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów przejazdów.

W odniesieniu do przejazdów rozliczanych według stawki kilometrowej, należy zauważyć, że z § 5 ust. 1 ww. rozporządzenia wynika, iż środek transportu właściwy do odbycia podróży określa pracodawca.

Zwrot kosztów przejazdu obejmuje cenę biletu określonego środka transportu, z uwzględnieniem przysługującej pracownikowi ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga ta przysługuje (§ 5 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Zgodnie z § 5 ust. 3 ww. rozporządzenia na wniosek pracownika pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy. W takim przypadku pracownikowi przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 06 września 2001 r. o transporcie drogowym (t. j. Dz. U. z 2012 r. Nr 1265 ze zm.).

Przy czym stawki za jeden kilometr przebiegu określone zostały w rozporządzeniu Ministra Transportu z dnia 14 marca 2011 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie warunków ustalania oraz sposobu dokonywania zwrotu kosztów używania do celów służbowych samochodów osobowych, motocykli i motorowerów nie będących własnością pracodawcy (Dz. U. z 2011 r. Nr 61, poz. 308).

Z § 2 pkt 1 tego rozporządzenia wynika, iż koszty używania pojazdów do celów służbowych pokrywa pracodawca według stawek za 1 kilometr przebiegu pojazdu, które nie mogą być wyższe niż dla samochodu osobowego:

o pojemności skokowej silnika do 900 cm3 - 0,5214 zł,
o pojemności skokowej silnika powyżej 900 cm3 - 0,8358 zł.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż jeżeli lekarz, pielęgniarka, psycholog, terapeuta, za zgodą Stowarzyszenia – zleceniodawcy, odbywa podróż samochodem będącym jego własnością (tj. niebędącym własnością Stowarzyszenia), wylicza koszty przejazdu na podstawie tzw. „kilometrówki”, czyli iloczynu ilości przejechanych kilometrów przez stawkę za kilometr przebiegu pojazdu, to kwoty zwrotu kosztów wyjazdów do pacjenta stanowią przychód, o którym mowa w art. 13 pkt 8 ustawy, tj. z umów zlecenia, zwolniony z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym zwolnienie to przysługuje do wysokości określonej w przepisach ww. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. przy spełnieniu wszystkich pozostałych przesłanek wynikających z powołanych powyżej przepisów prawa. Natomiast ewentualna nadwyżka zwracanych świadczeń (ponad określony limit) stanowić będzie dla lekarza, pielęgniarki, psychologa, terapeuty przychód z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie korzystający ze zwolnienia.

Jednakże w sytuacji gdyby zleceniobiorca faktyczne koszty wykorzystywania prywatnego samochodu do celów związanych z wykonaniem czynności wynikających z zawartej umowy zaliczył do kosztów uzyskania przychodów, to świadczenia te nie będą podlegały zwolnieniu od opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) w związku z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dla zachowania warunków do zwolnienia Wnioskodawca winien ustalić również koszty uzyskania przychodu w prawidłowej wysokości. Tym samym ustalając dochód do opodatkowania – w celu obliczenia zaliczki na podatek dochodowy – Wnioskodawca wskazanego świadczenia, do wysokości limitu określonego przywołanym rozporządzeniem, jako korzystającego ze zwolnienia nie powinien zaliczać do przychodu, od którego ustala 20% kosztów uzyskania przychodu. Koszty te winny być ustalone od kwoty przychodu bez uwzględnienia świadczenia korzystającego ze zwolnienia.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin