NTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 20 kwietnia 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania opłacenia przez Spółkę kosztów mieszkania dla pracownika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania opłacenia przez Spółkę kosztów mieszkania dla pracownika.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca opłaca koszty mieszkania na rzecz pracownika. Jest to świadczenie rzeczowe na rzecz ww. pracownika, które wnioskodawca wlicza do podstawy opodatkowania.

Mieszkanie jest spółdzielcze – własnościowe. Z właścicielem mieszkania wnioskodawca podpisał umowę, w której wskazano koszt najmu. Wnioskodawca oprócz kosztu najmu opłaca również koszt mediów, Internet. Co miesiąc wnioskodawca otrzymuje rachunek od właściciela mieszkania, na podstawie którego opłacone są najem i media. Powyższe koszty wliczane są do podstawy opodatkowania w kwocie faktycznej, bowiem art. 11 ust. 2a pkt 3 nie wskazuje dokładnie, o jaką umowę czynszu chodzi (czy z właścicielem czy spółdzielnią) - i kwota przyjęta stanowi koszt między ostatnim, aktualnym właścicielem a najemcą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Jaką kwotę wnioskodawca ma wliczać do podstawy opodatkowania – kwotę faktycznie poniesionego kosztu (kwotę z comiesięcznych rachunków) czy też kwotę czynszu z mediami obowiązującą na wskazanym mieszkaniu (niższą niż kwota na rachunku) zgodnie z wydrukiem spółdzielni (taką bowiem podstawę kwalifikuje się do podstawy ZUS)...

Wnioskodawca do tej pory do podstawy opodatkowania przyjmował kwotę faktyczną, zgodnie z informacjami uzyskanymi w Krajowej Informacji Podatkowej. Wnioskodawca opłaca bowiem czynsz, jaki przysługiwałby najemcy w razie zawarcia umowy najmu z właścicielem lokalu i mimo, że lokal jest w obrębie spółdzielni, to stanowi własność prywatną właściciela, który comiesięczny czynsz ustalił dowolnie na wyższą niż wymaganą przez spółdzielnię kwotę.

Kwota wliczona do podstawy opodatkowania jest zatem realną kwotą, jaka ponosiłby również i sam pracownik w przypadku indywidualnej umowy bezpośrednio z właścicielem.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z kolei art. 12 ust. 3 ustawy podatkowej wskazuje, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2a wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Natomiast w myśl § 3 pkt 3 rozporządzenia ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz. U. Nr 161, poz. 1106 ze zm.) wartość pieniężną świadczeń w naturze ustala się w wysokości ekwiwalentu pieniężnego określonego w przepisach o wynagradzaniu, a w razie ich braku jeżeli przedmiotem świadczenia jest udostępnienie lokalu mieszkalnego:

1. dla lokali spółdzielczych typu lokatorskiego i własnościowego - w wysokości czynszu obowiązującego dla tego lokalu w danej spółdzielni mieszkaniowej,
2. dla lokali komunalnych - w wysokości czynszu wyznaczonego dla tego lokalu przez gminę,
3. dla lokali własnościowych, z wyłączeniem wymienionych w lit. a), oraz domów stanowiących własność prywatną - w wysokości czynszu określonego według zasad i stawek dla mieszkań komunalnych na danym terenie, a w miastach - w danej dzielnicy,
4. dla lokali w hotelach - w wysokości kosztu udokumentowanego rachunkami wystawionymi przez hotel.
   
   

Zatem w przypadku kosztów najmu mieszkania spółdzielczego własnościowego opłacanych przez pracodawcę dla pracownika wartość pieniężną świadczenia - będącego podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe - ustala się w wysokości czynszu obowiązującego dla tego lokalu w danej spółdzielni mieszkaniowej.

W przedstawionym stanie faktycznym wnioskodawca opłaca koszty mieszkania na rzecz pracownika. Mieszkanie jest spółdzielcze – własnościowe. Z właścicielem mieszkania wnioskodawca podpisał umowę, w której wskazano koszt najmu. Wnioskodawca oprócz kosztu najmu opłaca również koszt mediów, Internet. Co miesiąc wnioskodawca otrzymuje rachunek od właściciela mieszkania, na podstawie którego opłacane są najem i media. Powyższe koszty wliczane są do podstawy opodatkowania w kwocie faktycznej.

W świetle powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, iż wartość pieniężną świadczenia dla pracownika określa się z zastosowaniem przepisu art. 11 ust. 2a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym wnioskodawca opłaca czynsz, jaki przysługiwałby pracownikowi w razie zawarcia umowy najmu z właścicielem mieszkania.

Opodatkowanie podatkiem dochodowym jest niezależne od naliczania składek ZUS, różne mogą być zatem wartości świadczenia nieodpłatnego dla obu tych celów.

Reasumując, jeżeli pracodawca wynajmuje lokal dla pracownika i sam opłaca czynsz oraz koszty mediów, Internet , to przychodem ze stosunku pracy dla pracownika, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, będzie faktyczna kwota z umowy najmu, jaką płaci pracodawca – najemca (kwota z comiesięcznych rachunków). Natomiast przychodem, będącym podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, nie będzie faktyczna kwota z umowy najmu, jaką płaci pracodawca - najemca, lecz kwota czynszu obowiązująca dla danego typu lokalu – zgodnie z rozporządzeniem ministra pracy i polityki socjalnej z dnia 18 grudnia 1998r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.