INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 sierpnia 2010r. (data wpływu 17 sierpnia 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 26 października 2010r. (data wpływu 26 października 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla dostawy monitorów pracy serca, komputerów na rękę, zegarków i innych urządzeń z funkcją monitorowania pracy serca – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 sierpnia 2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku VAT dla dostawy monitorów pracy serca, komputerów na rękę, zegarków i innych urządzeń z funkcją monitorowania pracy serca.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 26 października 2010r. (data wpływu 26 października 2010r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 13 października 2010r., znak: IBPP3/443-614/10/PH.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca nabywa u Kontrahenta - producenta wyrobu z siedzibą w Finlandii towary jakimi są monitory pracy serca, komputery na rękę, zegarki i inne urządzenia z funkcją monitorowania pracy serca. Zgodnie z dokumentacją otrzymaną przez Kontrahenta, wyroby te uzyskały certyfikat zgodności z dyrektywą 93/42/EEC. Certyfikat ten obowiązuje od dnia 27 maja 2010 do dnia 27 maja 2015 roku. Zgodnie z tym certyfikatem jakość systemu projektowania, wytwarzania i finalnej inspekcji producenta powyższych produktów została oceniona i uznana jako spełniająca postanowienia Dyrektywy 93/42/EEC przedstawione w II załączniku, sekcja 3. Certyfikat został wydany przez jednostkę posiadającą numer jednostki notyfikowanej.

Producent wyrobów przedstawił też „Deklarację zgodności”, która jest szczegółowym wykazem wyrobów zgodnych z Dyrektywą Unii Europejskiej 93/42/EEC dla urządzeń medycznych. Wyroby o których mowa powyżej oznaczone są symbolem CE.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 26 października wskazano iż:

1. Przedmiotowe towary (monitory pracy serca, komputery na rękę, zegarki i inne urządzenia z funkcją monitorowania pracy serca) stanowią wyroby medyczne w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o wyrobach medycznych,
2. Producent wyrobów z siedzibą w Finlandii spełnił wymagania zasadnicze dla wyrobu medycznego (tj. produkcji monitorów pracy serca, komputerów na rękę, zegarków i innych urządzeń z funkcją monitorowania pracy serca) tzn. uzyskał na terenie Finlandii (terytorium Unii Europejskiej) certyfikat zgodności z Dyrektywą 93/42/FEC o dacie ważności od dnia 27 maja 2010r. do dnia 27 maja 2015 roku dla wyrobów medycznych dopuszczający te wyroby do obrotu na całym terytorium UE,
   
   

Dodatkowo Wnioskodawca przedstawił kserokopię tłumaczenia na język polski certyfikatu, o którym mowa powyżej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy dostawa towarów produkowanych przez Kontrahenta, które zostały przedstawione w szczegółowym wykazie „Deklaracji zgodności”, a które to wyroby uzyskały certyfikat zgodności z Dyrektywą 93/42/EEC - monitory pracy serca, komputery na rękę, zegarki i inne urządzenia z funkcją monitorowania pracy serca podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 7%...

Poza rozważaniami pozostaje kwestia dotycząca wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 41 ust. 2 ustawy VAT stanowi, że dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

W przedmiotowej sprawie zastrzeżenie zawarte w ust. 12 art. 41 jak też w art. 114 ustawy VAT nie ma zastosowania.

W poz. 106 załącznika nr 3 wymienione zostały wyroby medyczne w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych dopuszczone do obrotu na terenie Polski, bez względu na symbol PKWiU. Definicję pojęcia „wyrób medyczny” zawiera art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 93 poz. 896 ze zm.), który stanowi, że przez wyrób medyczny należy rozumieć narzędzie, przyrząd, aparat, sprzęt, materiał lub inny artykuł, stosowany samodzielnie lub w połączeniu, włączając oprogramowanie niezbędne do właściwego stosowania wyrobu, przeznaczone przez wytwórcę do stosowania u ludzi w celu:

1. diagnozowania, zapobiegania, monitorowania, leczenia lub łagodzenia przebiegu chorób,
2. diagnozowaniu, monitorowania, leczenia, łagodzenia lub kompensowania urazów lub upośledzeń,
3. badania, zastępowania lub modyfikowania budowy anatomicznej lub prowadzenia procesu fizjologicznego,
4. regulacji poczęć

-który nie osiąga swojego zasadniczego zamierzonego działania w ciele lub na ciele ludzkim środkami farmakologicznymi, immunologicznymi łub metabolicznymi, lecz którego działanie może być przez nie wspomagane.

Zakres powyższej definicji rozszerza art. 3 ust. 3 ustawy o wyrobach medycznych.

Na podstawie art. 4 ust. 3 ustawy o wyrobach medycznych, podmiotami uprawnionymi do wprowadzania do obrotu i do używania wyrobów, zwanymi dalej „podmiotem uprawnionym” są: wytwórca, jego autoryzowany przedstawiciel, importer, dystrybutor i podmiot odpowiedzialny za wprowadzenie do obrotu wyrobu medycznego.

Ponadto z uzupełnienia wniosku z dnia 26 października 2010r. wynika, iż zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowym wyrobom, jako wyrobom medycznym, które zostały dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z poz. 106 zał. nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, przysługuje stawka 7%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie tut. organ pragnie zauważyć, iż od dnia 18 września 2010r. zmianie uległa treść pozycji nr 106 załącznika nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, na podstawie art. 123 ustawy z dnia 20 maja 2010r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 107, poz. 679), zwana dalej ustawą o w. m. z 2010r. Ze względu na to, iż wniosek będący przedmiotem niniejszej interpretacji dotyczy zaistniałego stanu faktycznego, lecz jednocześnie z treści tego wniosku nie wynika, aby Wnioskodawca dokonał czynności opisanych we wniosku w sposób jednorazowy, niniejsza interpretacja obejmuje stan prawny zarówno przed jak i od dnia 18 września 2010r.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl art. 2 pkt 6 ww. ustawy, przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Podstawowa stawka podatku VAT, zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT lub obniżenie stawki podatkowej, możliwe jest tylko wówczas, gdy przewiduje to ustawa o VAT lub przepisy wykonawcze do tej ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

A zatem należy zgodzić się z Wnioskodawca, iż w przedmiotowej sprawie zastrzeżenia wskazane w powyższym przepisie nie znajdują zastosowania – odnoszą się one bowiem do opodatkowania obiektów budowlanych lub ich części oraz do opodatkowania w formie ryczałtu usług taksówek osobowych.

W pozycji 106 powyżej powołanego załącznika nr 3 do ustawy o VAT, w brzmieniu obowiązującym do dnia 17 września 2010r., wymienione zostały bez względu na symbol PKWiU – „wyroby medyczne, w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, inne niż wymienione w pozostałych pozycjach załącznika”.

Natomiast od dnia 18 września 2010r. w pozycji 106 ww. załącznika wskazane są bez względu na symbol PKWiU – „wyroby medyczne, wyposażenie wyrobów medycznych, wyroby medyczne do diagnostyki in vitro, wyposażenie wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro oraz aktywne wyroby medyczne do implantacji, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 107, poz. 679), inne niż wymienione w pozostałych pozycjach załącznika”.

Powyższy zapis oznacza, że 7% stawka podatku VAT miała do dnia 17 września 2010r. zastosowanie wyłącznie do wyrobów medycznych w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych, dopuszczonych do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej - innych niż towary związane z ochroną zdrowia wymienione w pozostałych pozycjach załącznika nr 3 do ustawy o VAT, natomiast od dnia 18 września 2010r. dyspozycją powyższego przepisu objęte zostały również wyposażenie wyrobów medycznych, wyroby medyczne do diagnostyki in vitro, wyposażenie wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro oraz aktywne wyroby medyczne do implantacji.

Definicję pojęcia „wyrób medyczny” zawierał do dnia 17 września 2010r. art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o wyrobach medycznych (Dz. U. Nr 93, poz. 896 ze zm.), zwanej dalej ustawą o w. m. z 2004r., który stanowił, że przez wyrób medyczny należy rozumieć narzędzie, przyrząd, aparat, sprzęt, materiał lub inny artykuł, stosowany samodzielnie lub w połączeniu, włączając oprogramowanie niezbędnie do właściwego stosowania wyrobu, przeznaczone przez wytwórcę do stosowania u ludzi w celu:

1. diagnozowania, zapobiegania, monitorowania, leczenia lub łagodzenia przebiegu chorób,
2. diagnozowania, monitorowania, leczenia, łagodzenia lub kompensowania urazów lub upośledzeń,
3. badania, zastępowania lub modyfikowania budowy anatomicznej lub prowadzenia procesu fizjologicznego,
4. regulacji poczęć

-który nie osiąga swojego zasadniczego zamierzonego działania w ciele lub na ciele ludzkim środkami farmakologicznymi, immunologicznymi, lub metabolicznymi, lecz którego działanie może być przez nie wspomagane.

Zakres powyższej definicji rozszerzał art. 3 ust. 3 ww. ustawy, stosownie do którego ilekroć w ustawie była mowa o wyrobie medycznym, bez bliższego określenia, należy przez to rozumieć wyrób medyczny do różnego przeznaczenia, wyrób medyczny do diagnostyki in vitro, aktywny wyrób medyczny do implantacji oraz wyposażenie wyrobu medycznego do różnego przeznaczenia i wyposażenie wyrobu medycznego do diagnostyki in vitro.

Natomiast od dnia 18 września 2010r. obowiązuje nowa ustawa z dnia 20 maja 2010r. o wyrobach medycznych. Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 38 tej ustawy, wyrobem medycznym jest narzędzie, przyrząd, urządzenie, oprogramowanie, materiał lub inny artykuł, stosowany samodzielnie lub w połączeniu, w tym z oprogramowaniem przeznaczonym przez jego wytwórcę do używania specjalnie w celach diagnostycznych lub terapeutycznych i niezbędnym do jego właściwego stosowania, przeznaczony przez wytwórcę do stosowania u ludzi w celu:

1. diagnozowania, zapobiegania, monitorowania, leczenia lub łagodzenia przebiegu choroby,
2. diagnozowania, monitorowania, leczenia, łagodzenia lub kompensowania skutków urazu lub upośledzenia,
3. badania, zastępowania lub modyfikowania budowy anatomicznej lub procesu fizjologicznego,
4. regulacji poczęć

-których zasadnicze zamierzone działanie w ciele lub na ciele ludzkim nie jest osiągane w wyniku zastosowania środków farmakologicznych, immunologicznych lub metabolicznych, lecz których działanie może być wspomagane takimi środkami.

Na podstawie art. 4 ust. 3 ustawy o w. m. z 2004r., podmiotami uprawnionymi do wprowadzania do obrotu i do używania wyrobów medycznych, zwanymi dalej „podmiotem uprawnionym”, byli wytwórca, jego autoryzowany przedstawiciel, importer, dystrybutor i podmiot odpowiedzialny za wprowadzenie do obrotu wyrobu medycznego.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 pkt 24 ww. ustawy, wytwórcą była osoba fizyczna, jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej albo osoba prawna odpowiedzialna za projektowanie, wytwarzanie, pakowanie, oznakowanie, montowanie, przetwarzanie, przeprowadzenie remontu odtworzeniowego wyrobu medycznego i nadawanie przewidzianego zastosowania wyrobowi medycznemu przed wprowadzeniem go do obrotu pod nazwą własną, niezależnie od tego, czy powyższe czynności wykonywał on sam, czy na jego rzecz osoba trzecia, z wyjątkiem podmiotów, które montują lub dostosowują wyroby medyczne już wprowadzone do obrotu w celu używania przez określonego pacjenta zgodnie z przewidzianym zastosowaniem.

Natomiast stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 31 oraz pkt 32 aktualnie obowiązującej ustawy o w. m. z 2010r., przez wprowadzenie do obrotu rozumie się udostępnienie za opłatą albo nieodpłatnie, po raz pierwszy, wyrobu fabrycznie nowego lub całkowicie odtworzonego, innego niż wyrób do badań klinicznych i wyrób do oceny działania, w celu używania lub dystrybucji na terytorium państwa członkowskiego. Natomiast wprowadzeniem do używania jest pierwsze udostępnienie użytkownikowi na terytorium państwa członkowskiego wyrobu gotowego do użycia w celu jego używania zgodnie z przewidzianym zastosowaniem.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 27 ww. ustawy, przez przewidziane zastosowanie rozumie się użycie, do którego wyrób jest przeznaczony zgodnie z danymi dostarczonymi przez wytwórcę w oznakowaniu, instrukcjach używania lub materiałach promocyjnych.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 45 ustawy o w. m. z 2010r., wytwórcą jest:

1. podmiot odpowiedzialny za projektowanie, wytwarzanie, pakowanie i oznakowanie wyrobu przed wprowadzeniem go do obrotu pod nazwą własną, niezależnie od tego, czy te czynności wykonuje on sam, czy w jego imieniu inny podmiot,
2. podmiot, który montuje, pakuje, przetwarza, całkowicie odtwarza lub oznakowuje gotowy produkt lub nadaje mu przewidziane zastosowanie, w celu wprowadzenia go do obrotu jako wyrobu pod nazwą własną, z wyjątkiem podmiotu, który montuje lub dostosowuje wyroby już wprowadzone do obrotu, w celu ich przewidzianego zastosowania przez indywidualnego pacjenta.
   
   

Jak stanowił art. 16 ust. 1 i ust. 2 ustawy o w. m. z 2004r., wyrób medyczny wprowadzany do obrotu i do używania musiał spełniać określone dla niego wymagania zasadnicze. Wytwórca lub autoryzowany przedstawiciel, przed wprowadzeniem wyrobu medycznego do obrotu i do używania, był obowiązany do przeprowadzenia oceny zgodności z określonymi dla tego wyrobu wymaganiami zasadniczymi.

Stosownie do art. 13 ust. 1 obecnie obowiązującej ustawy o w. m. z 2010r., za wyrób, za wykonanie oceny zgodności wyrobu przed jego wprowadzeniem do obrotu oraz za wprowadzenie wyrobu do obrotu odpowiada wytwórca wyrobu. Jeżeli wytwórca nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w państwie członkowskim, odpowiedzialność tę ponosi autoryzowany przedstawiciel dla tego wyrobu. Jeżeli wytwórca nie wyznaczył autoryzowanego przedstawiciela albo jeżeli wyrób nie jest wprowadzany do obrotu na odpowiedzialność wytwórcy lub autoryzowanego przedstawiciela, odpowiedzialność tę ponosi podmiot, który wprowadził wyrób do obrotu.

Natomiast zgodnie z art. 17 ust. 1 ww. ustawy, importer i dystrybutor są obowiązani działać z należytą starannością w celu zapewnienia bezpieczeństwa wyrobów, w szczególności nie dostarczając i nie udostępniając wyrobów, o których wiedzą lub o których, zgodnie z posiadanymi informacjami i doświadczeniem zawodowym, powinni wiedzieć, że nie spełniają one wymagań określonych w ustawie.

Ponadto stosownie do art. 29 ust. 1 ww. ustawy, wytwórca przed wprowadzeniem wyrobu do obrotu oraz przed przekazaniem wyrobu do badań klinicznych lub do oceny działania jest obowiązany do przeprowadzenia oceny zgodności wyrobu.

W myśl art. 2 ust. 1 pkt 2 aktualnie obowiązującej ustawy o w. m. z 2010r., autoryzowanym przedstawicielem jest podmiot, mający miejsce zamieszkania lub siedzibę w państwie członkowskim, który jest wyznaczony przez wytwórcę do działania w jego imieniu oraz do którego mogą zwracać się, zamiast do wytwórcy, władze i instytucje państw członkowskich w sprawach obowiązków wytwórcy określonych ustawą;

Z powyższego wynika, iż zarówno w świetle przepisów ustawy o w. m. z 2004r., jak i przepisów obowiązującej obecnie ustawy o w. m. z 2010r., co do zasady to do wytwórcy lub autoryzowanego przedstawiciela należy określenie, czy dany wyrób, zgodnie z jego przewidywanym zastosowaniem, jest wyrobem medycznym czy też nim nie jest.

W myśl art. 16 ust. 1 i art. 17 ustawy o w. m. z 2004r., wyrób medyczny wprowadzany do obrotu i do używania musi spełniać określone dla niego wymagania zasadnicze.

Przyjmuje się domniemanie zgodności wyrobu medycznego z wymaganiami zasadniczymi, jeżeli stwierdzono jego zgodność z:

1. krajowymi normami przyjętymi na podstawie zharmonizowanych norm europejskich dotyczącymi aktywnych wyrobów medycznych do implantacji, wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro i wyrobów medycznych do różnego przeznaczenia;
2. monografiami Farmakopei Europejskiej dotyczącymi nici chirurgicznych oraz materiałów przeznaczonych do przechowywania produktów leczniczych dla wyrobów medycznych do różnego przeznaczenia;
3. wspólnymi specyfikacjami technicznymi dotyczącymi wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro.
   
   

Zaś stosownie do art. 23 ust. i art. 26 pkt 2 ustawy o w. m. z 2010r., wyroby muszą spełniać odnoszące się do nich wymagania zasadnicze.

Domniemywa się, że wyroby są zgodne z wymaganiami zasadniczymi, o których mowa w art. 23 ust. 1, w zakresie, w jakim stwierdzono ich zgodność z odpowiednimi krajowymi normami przyjętymi na podstawie norm ogłoszonych w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej seria C, jako normy zharmonizowane z dyrektywą Rady 93/42/EWG z dnia 14 czerwca 1993r. dotyczącą wyrobów medycznych (Dz. Urz. WE L 169 z 12 lipca 1993r., str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 12, str. 82) – w przypadku wyrobów medycznych i wyposażenia wyrobów medycznych.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż w ramach prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawca nabywa u Kontrahenta - producenta wyrobu z siedzibą w Finlandii towary jakimi są monitory pracy serca, komputery na rękę, zegarki i inne urządzenia z funkcją monitorowania pracy serca. Zgodnie z dokumentacją otrzymaną przez Kontrahenta, wyroby te uzyskały certyfikat zgodności z dyrektywą 93/42/EEC. Certyfikat ten obowiązuje od dnia 27 maja 2010 do dnia 27 maja 2015 roku. Zgodnie z tym certyfikatem jakość systemu projektowania, wytwarzania i finalnej inspekcji producenta powyższych produktów została oceniona i uznana jako spełniająca postanowienia Dyrektywy 93/42/EEC przedstawione w II załączniku, sekcja 3. Certyfikat został wydany przez jednostkę posiadającą numer jednostki notyfikowanej.

Producent wyrobów przedstawił też „Deklarację zgodności”, która jest szczegółowym wykazem wyrobów zgodnych z Dyrektywą Unii Europejskiej 93/42/EEC dla urządzeń medycznych. Wyroby o których mowa powyżej oznaczone są symbolem CE.

Przedmiotowe towary (monitory pracy serca., komputery na rękę, zegarki i inne urządzenia z funkcją monitorowania pracy serca) stanowią wyroby medyczne w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 17 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004r. o wyrobach medycznych.

Producent wyrobów z siedzibą w Finlandii spełnił wymagania zasadnicze dla wyrobu medycznego (tj. produkcji monitorów pracy serca, komputerów na rękę, zegarków i innych urządzeń z funkcją monitorowania pracy serca) tzn. uzyskał na terenie Finlandii (terytorium Unii Europejskiej) certyfikat zgodności z Dyrektywą 93/42/FEC o dacie ważności od dnia 27 maja 2010r. do dnia 27 maja 2015 roku dla wyrobów medycznych dopuszczający te wyroby do obrotu na całym terytorium UE.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż o ile będące przedmiotem wniosku monitory pracy serca, komputery na rękę, zegarki i inne urządzenia z funkcją monitorowania pracy serca, mieszczą się w definicji wyrobu medycznego w rozumieniu ustawy o wyrobach medycznych – odpowiednio w brzmieniu obowiązującym przed jak i od dnia 18 września 2010r., są dopuszczone do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie zostały wymienione w pozostałych pozycjach załącznika nr 3 do ustawy o VAT, to – na podstawie art. 41 ust. 2 w związku z poz. 106 załącznika nr 3 do ww. ustawy – podlegają opodatkowaniu według stawki podatku w wysokości 7%.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Jednocześnie wskazuje się, że zgodnie z regulacją zawartą w art. 15 ustawy Ordynacja podatkowa, organy podatkowe przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczowej i miejscowej. Oznacza to, że nie mają umocowania prawnego do dokonywania interpretacji przepisów prawa innych niż przepisy prawa podatkowego. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie jest organem kompetentnym do dokonania oceny w zakresie stwierdzenia, czy w rozumieniu przepisów ustawy o wyrobach medycznych sprzedawane przez Wnioskodawcę towary stanowiące przedmiot zapytania są wyrobami medycznymi, nie jest też organem uprawnionym do badania, czy spełnione zostały uregulowania związane z wprowadzeniem wyrobu do obrotu, określone w ustawie o w. m. z 2004r. oraz ustawie o w. m. z 2010r. Ustawa o wyrobach medycznych, choć powołana w ustawie o VAT, nie jest elementem prawa podatkowego, wobec czego przepisy tej ustawy nie mogą być przedmiotem interpretacji udzielanej przez tut. organ. Interpretacja taka wykraczałaby poza zakres interpretacji przepisów prawa podatkowego, do której uprawniony jest Dyrektor Izby Skarbowej w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej.

Należy w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z art. 14b § 3 ww. ustawy – Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.