Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-733/10-6/ISN
z 11 sierpnia 2010 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
ILPP2/443-733/10-6/ISN
Data
2010.08.11
Referencje
Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu
Temat
Podatek od towarów i usług --> Podatnicy i płatnicy --> Inne grupy podatników
Podatek od towarów i usług --> Zakres opodatkowania --> Przepisy ogólne --> Czynności opodatkowane
Podatek od towarów i usług --> Zakres opodatkowania --> Dostawa towarów i świadczenie usług --> Świadczenie usług
Podatek od towarów i usług --> Podstawa opodatkowania --> Podstawa opodatkowania
Podatek od towarów i usług --> Zakres opodatkowania --> Dostawa towarów i świadczenie usług --> Dostawa towarów
Podatek od towarów i usług --> Przepisy ogólne --> Definicje legalne
Podatek od towarów i usług --> Wysokość opodatkowania --> Stawki --> Stawki podatku
Słowa kluczowe
czynności opodatkowane
czynności opodatkowane
import usług
import usług
miejsce świadczenia usług
miejsce świadczenia usług
obrót wierzytelnościami
obrót wierzytelnościami
podatek od towarów i usług
podatek od towarów i usług
podstawa opodatkowania
podstawa opodatkowania
stawki podatku
stawki podatku
usługi finansowe
usługi finansowe
Istota interpretacji
Zbycie wierzytelności własnych na rzecz kontrahenta niemieckiego – import usług, podstawa opodatkowania, miejsce świadczenia, stawka podatku.
Wniosek ORD-IN 2 MB
INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
X (dalej: Spółka) jest zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym. Spółka zawarła z kontrahentem niemieckim umowę sprzedaży wierzytelności własnych temu kontrahentowi (wierzytelności te powstają po stronie Spółki w wyniku bieżącej działalności operacyjnej). Kontrahent niemiecki posiada siedzibę na terytorium Niemiec, jest zarejestrowanym podatnikiem tamtejszego podatku od wartości dodanej, a ponadto nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.
Przedmiotowa umowa sprzedaży wierzytelności ma charakter stały, tj. nie została sporządzona tylko i wyłącznie na okoliczność sporadycznej transakcji sprzedaży wierzytelności, ale powinna obowiązywać przez dłuższy okres i odnosić się do sprzedaży szeregu wierzytelności powstających po stronie Spółki. Będące przedmiotem sprzedaży wierzytelności są cedowane na kontrahenta niemieckiego. Jak wynika z zapisów umownych, kwestia braku możliwości wyegzekwowania wierzytelności od dłużników została ustalana w sposób właściwy dla tzw. factoringu niewłaściwego/niepełnego, tj. z prawem regresu kontrahenta niemieckiego wobec Spółki.
Wskazane powyżej czynności zarządzania zbytymi wierzytelnościami Spółka wykonuje nieodpłatnie. Zarówno Spółka, jak i kontrahent niemiecki spełniają przesłanki art. 28 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT), tj. podmioty te wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 tej ustawy, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6 ustawy. Wykonywane w ramach zawartej umowy sprzedaży wierzytelności świadczenie kontrahenta niemieckiego na rzecz Spółki (którego celem jest wzmocnienie pewności i skrócenie czasu wpływu środków finansowych) nie są wykonywane dla stałego miejsca prowadzenia działalności Spółki, które znajdowałoby się poza terytorium Polski.
Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 tej ustawy rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
Jak wynika z powyższego przepisu, określona w nim definicja usług ma charakter niezwykle szeroki. W opinii Spółki, niewątpliwie wpisuje się w nią również przedstawione w opisie sprawy zachowanie kontrahenta niemieckiego, który nabywa od Spółki jej wierzytelności własne i tym samym, zwalnia ją co do zasady z konieczności dochodzenia ich we własnym zakresie oraz zapewnia wcześniejszy i pewniejszy wpływ środków pieniężnych do niej. Powyższe aspekty zawartej przez Spółkę umowy stanowią dla niej istotną korzyść, za którą jest ona gotowa uiszczać wynagrodzenie w postaci dyskonta. W konsekwencji uznać należy, iż zachowanie kontrahenta niemieckiego wypełnia przesłanki świadczenia usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.
Tytułem przykładu wskazała wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 29 maja 2007 r., sygn. l SA/Wr 208/07, w którym Sąd stwierdził, iż „(...) usługi pośrednictwa to oprócz zbycia wierzytelności (innych praw majątkowych) czy wykorzystania do innych celów, również nabycie. Usługę świadczy nabywca wierzytelności, a istota tej usługi polega na uwolnieniu zbywcy wierzytelności od ciężaru jej wyegzekwowania. Fakt, że sprzedaż wierzytelności własnej nie jest usługą, nie oznacza, że czynność ta nie jest elementem usługi, lecz świadczonej przez inny podmiot”.
Jak stanowi art. 2 pkt 9 ustawy o VAT, pod pojęciem importu usług rozumie się świadczenie usług, z tytułu wykonania których podatnikiem jest usługobiorca, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 tej ustawy. Stosownie natomiast do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju.
- zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy o VAT, miejscem świadczenia nabywanych przez Spółkę od kontrahenta niemieckiego usług jest Polska. W konsekwencji, mając na uwadze fakt, iż kontrahent niemiecki nie posiada na terytorium Polski siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności, Spółka jest zobowiązana do rozliczenia importu usług.
Jak wynika z art. 41 ust. 1 ustawy o VAT, podstawowa stawka podatku wynosi 22%. Zgodnie natomiast z art. 43 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy.
Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. W praktyce przyjęło się, iż co do zasady factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. Transakcje tego rodzaju powodują „uwolnienie” pierwotnych wierzycieli (cedentów) od ciężaru egzekwowania wierzytelności i stanowią czynności odzyskiwania długów wyłączone ze wskazanego powyżej zwolnienia od VAT. Powyższe stanowisko znajduje również potwierdzenie w praktyce organów podatkowych (podkreślają one, iż ze zwolnienia od VAT wyłączone są wszelkie rodzaje/odmiany usług o charakterze factoringu i ściągania długów, w tym mające cechy tzw. factoringu niewłaściwego). Jak stwierdził przykładowo Dyrektor Izby Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 10 lipca 2009 r., sygn. IBPP1/443-392/09/AS, „w pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem, m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia. W pojęciu tym mieszczą się też usługi windykacji, które co do zasady zmierzają wprost do odzyskania długu. Faktoring niewłaściwy (niepełny) cechuje się tym, iż faktor nie nabywa wierzytelności definitywnie i nie ponosi odpowiedzialności w razie niewypłacalności dłużnika, bowiem w takim przypadku wierzytelność będąca przedmiotem umowy powraca do faktoranta. Niemniej usługi polegające na wykonywaniu na zlecenie czynności faktoringu sprowadzających się do nabywania w całości zaległych rachunków i długów, należnych innym podmiotom gospodarczym i późniejsze ich ściąganie (bez przejęcia ryzyka wypłacalności dłużnika), czyli usługi tzw. faktoringu niewłaściwego podlegają opodatkowaniu stawką 22% podatku od towarów i usług”.
Zgodnie z art. 29 ust. 17 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania w imporcie usług jest kwota, którą usługobiorca jest obowiązany zapłacić, z wyjątkiem gdy wartość usługi została wliczona do podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zgodnie z art. 31 ust. 2 pkt 2 lub wartość usługi – na podstawie odrębnych przepisów – zwiększa wartość celną importowanego towaru albo w przypadku gdy podatek został rozliczony przez usługodawcę. W świetle powyższej regulacji uznać należy, iż podstawą opodatkowania nabywanych przez Spółkę od kontrahenta niemieckiego usług w zakresie nabywania wierzytelności jest kwota, którą kontrahent ten od Spółki uzyskuje z tytułu świadczonych przez niego usług, tj. kwota ustalonego dyskonta (którego elementy kalkulacyjne zostały przedstawione w opisie sprawy).
Z opisu sprawy wynika, iż Spółka zawarła z kontrahentem niemieckim umowę sprzedaży wierzytelności własnych temu kontrahentowi (wierzytelności te powstają po stronie Spółki w wyniku bieżącej działalności operacyjnej). Kontrahent niemiecki posiada siedzibę na terytorium Niemiec, jest zarejestrowanym podatnikiem tamtejszego podatku od wartości dodanej, a ponadto nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium Polski.
Wynagrodzenie kontrahenta niemieckiego stanowi dyskonto, na które składają się trzy składowe elementy kalkulacyjne, każdorazowo ujęte w fakturze wystawionej przez kontrahenta niemieckiego, tj.: element odsetkowy, którego wysokość zależy w szczególności od kwoty przyjętej marży, element w postaci opłaty za weryfikację nowego dłużnika, element prowizyjny. Celem zawarcia umowy było zapewnienie Spółce pewniejszego i szybszego wpływu środków pieniężnych. Przedmiotowa umowa sprzedaży wierzytelności ma charakter stały, tj. nie została sporządzona tylko i wyłącznie na okoliczność sporadycznej transakcji sprzedaży wierzytelności, ale powinna obowiązywać przez dłuższy okres i odnosić się do sprzedaży szeregu wierzytelności powstających po stronie Spółki. Będące przedmiotem sprzedaży wierzytelności są cedowane na kontrahenta niemieckiego. Jak wynika z zapisów umownych, kwestia braku możliwości wyegzekwowania wierzytelności od dłużników została ustalana w sposób właściwy dla tzw. factoringu niewłaściwego/niepełnego, tj. z prawem regresu kontrahenta niemieckiego wobec Spółki. Przez świadczenie usług – stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:
W tym miejscu wskazać należy, iż wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zakup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej sprzedaży mieści się niewątpliwie w zakresie usług pośrednictwa finansowego – sklasyfikowanych pod symbolem PKWiU w sekcji J ex (65-67). W tak ujmowanej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności (cesji) polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). W takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy wierzytelności od ciężaru jej egzekwowania.
W przypadku świadczenia usług bardzo istotnym dla prawidłowego rozliczenia podatku od towarów i usług jest określenie miejsca świadczenia danej usługi. Od poprawności określenia miejsca świadczenia zależeć będzie, czy dane świadczenie podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w Polsce, czy też nie.
Powyższy artykuł wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji, jest podmiot wykonujący samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej wynikającej z art. 15 ust. 2 ustawy, zgodnie z którym działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich. Jak wskazała Spółka w opisie sprawy, zarówno ona, jak i kontrahent niemiecki spełniają przesłanki art. 28 pkt 1 lit. a ustawy, tj. podmioty te wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6 ustawy. Stosownie do art. 28b ust. 1 ustawy, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1, art. 28g ust. 1, art. 28i, 28j i 28n.
Zgodnie z tym przepisem, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę lub stałe miejsce zamieszkania, a więc w tym przypadku miejscem opodatkowania usług świadczonych przez kontrahenta niemieckiego na rzecz Spółki będzie terytorium Polski, tj. tam gdzie usługobiorca posiada swoją siedzibę.
Stosownie do art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące usługobiorcami usług świadczonych przez podatników nieposiadających siedziby, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności na terytorium kraju. W myśl art. 17 ust. 2 ustawy, przepisów w ust. 1 pkt 4 i 5 nie stosuje się w przypadku świadczenia usług i dostawy towarów, od których podatek należny został rozliczony przez usługodawcę lub dokonującego dostawy towarów na terytorium kraju, z wyjątkiem świadczenia usług, do których stosuje się art. 28b, oraz dostawy gazu w systemie gazowym lub energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym, dla których w każdym przypadku podatnikiem jest usługobiorca lub nabywca towarów. Przepis ust. 1 pkt 4 stosuje się, jeżeli usługobiorcą jest podatnik, o którym mowa w art. 15, a w przypadku usług, do których stosuje się art. 28b, również osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, zarejestrowana jako podatnik VAT UE, zgodnie z art. 97 (art. 17 ust. 3 ustawy).
W przedmiotowej sprawie, podmiotem świadczącym usługę będzie kontrahent mający siedzibę w Niemczech i nieposiadający w Polsce, stałego miejsca zamieszkania lub stałego miejsca prowadzenia działalności, a usługobiorca (Spółka) spełniać będzie warunki określone w art. 17 ust. 3 ustawy, a zatem rozpozna ona po swojej stronie import usług, który podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju.
Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. W praktyce przyjęło się, iż co do zasady factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności, pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.
Wskazane wyżej wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku od towarów i usług zgodne jest z przepisem art. 13 B(1)(d) Szóstej Dyrektywy 77/388/EWG Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. U. L 145 z 13 czerwca 1977 r. ze zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r., albowiem, stosownie do ww. przepisu państwa członkowskie zwalniają transakcje, nie naruszając innych przepisów Wspólnoty, na warunkach, które ustalają w celu zapewnienia właściwego i prostego zastosowania zwolnień od podatku i zapobieżenia oszustwom podatkowym, unikania opodatkowania lub nadużyciom, transakcje, łącznie z negocjacjami, dotyczące depozytu i bieżących rachunków, płatności, transferów, długów, czeków i papierów wartościowych, z wyjątkiem jednakże odzyskiwania długów i faktoringu. Ponadto, zgodnie z treścią przepisu art. 135(1)(d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347.1 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r., państwa członkowskie zwalniają transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności. Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, definiując factoring, o którym mowa w ww. przepisie Szóstej Dyrektywy podkreślił, iż działalność gospodarcza, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, przejmując ryzyko niewywiązania się dłużnika ze zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13B(d)(3) tej Dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie. Zatem w pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia. W pojęciu tym mieszczą się też usługi windykacji, które co do zasady zmierzają wprost do odzyskania długu. Faktoring niewłaściwy (niepełny) cechuje się tym, iż faktor nie nabywa wierzytelności definitywnie i nie ponosi odpowiedzialności w razie niewypłacalności dłużnika, bowiem w takim przypadku wierzytelność będąca przedmiotem umowy powraca do faktoranta. Niemniej usługi polegające na wykonywaniu na zlecenie czynności faktoringu sprowadzających się do nabywania w całości zaległych rachunków i długów, należnych innym podmiotom gospodarczym i późniejsze ich ściąganie (bez przejęcia ryzyka wypłacalności dłużnika), czyli usługi tzw. faktoringu niewłaściwego podlegają opodatkowaniu stawką 22% podatku od towarów i usług. W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności. Istota rozróżnienia usług (obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz faktoringu) sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów. W każdym przypadku, gdy celem działania usługodawcy jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) – usługę tę należy opodatkować także wówczas, gdy środkiem do tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w pojęciu szeroko pojętego pośrednictwa finansowego. Zatem, import usługi pośrednictwa finansowego, będącej przedmiotem zapytania, który nie będzie korzystać ze zwolnienia od podatku na mocy art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z załącznikiem nr 4 poz. 3 do ustawy, podlegać będzie opodatkowaniu według stawki podstawowej 22%, stosownie do art. 41 ust. 1 ustawy. W myśl art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. Z kolei na mocy art. 29 ust. 17 ustawy, podstawą opodatkowania w imporcie usług jest kwota, którą usługobiorca jest obowiązany zapłacić, z wyjątkiem gdy wartość usługi została wliczona do podstawy opodatkowania wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów zgodnie z art. 31 ust. 2 pkt 2 lub wartość usługi – na podstawie odrębnych przepisów – zwiększa wartość celną importowanego towaru albo w przypadku gdy podatek został rozliczony przez usługodawcę. W świetle powyższego stwierdzić należy, że podstawą opodatkowania nabywanych przez Spółkę od kontrahenta niemieckiego usług w zakresie nabywania wierzytelności będzie kwota, którą kontrahent ten od Spółki uzyska z tytułu świadczonych przez niego usług, tj. kwota ustalonego dyskonta, na które składać się będą trzy składowe elementy kalkulacyjne, każdorazowo ujmowane w fakturze wystawianej przez kontrahenta niemieckiego, tj.: element odsetkowy, którego wysokość zależeć będzie w szczególności od kwoty przyjętej marży, element w postaci opłaty za weryfikację nowego dłużnika oraz element prowizyjny.
Nabywanie przez niemieckiego kontrahenta wierzytelności własnych od Spółki stanowić będzie odpłatne świadczenie usług pośrednictwa finansowego przez kontrahenta niemieckiego na jej rzecz, w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.
Spółka jako nabywca usług świadczonych przez kontrahenta niemieckiego będzie zobowiązana do rozpoznania obowiązku podatkowego i naliczenia podatku VAT z tytułu importu tych usług.
Nabywanie przez kontrahenta niemieckiego wierzytelności własnych od Spółki za wynagrodzeniem w postaci dyskonta stanowić będzie usługi, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wg stawki podatku w wysokości 22%.
Podstawą opodatkowania importu usług będących przedmiotem wniosku będzie kwota ustalonego w umowie dyskonta, potwierdzona na wystawianej przez kontrahenta niemieckiego fakturze.
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno. Referencje
|
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.