INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10.07.2010 r. (data wpływu 12.07.2010 r.) uzupełnionym pismem z dnia 05.10.2010 r. (data wpływu 11.10.2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie świadczenia usługi leasingu oraz powstania obowiązku podatkowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.07.2010 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie świadczenia usługi leasingu oraz powstania obowiązku podatkowego.

Przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów formalnych. W związku z powyższym pismem z dnia 23.09.2010 r. znak IPPP3-443-681/10-2/JF tutejszy Organ podatkowy wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia przedmiotowego wniosku. Wniosek został uzupełniony w terminie ustawowym.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka ma zamiar nabywać odrębną własność lokalu, a wraz z nią udział w nieruchomości wspólnej (w tym udział we współwłasności lub prawie wieczystego użytkowania gruntu). Umowy nabycia odrębnej własności lokalu nie będą, zgodnie z odpowiednimi przepisami i praktyką rynkową, określały wartości udziału we współwłasności gruntu lub udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu jak również udziału w częściach wspólnych nieruchomości. Umowy będą określały wyłącznie cenę odrębnej własności lokalu.

Udział w częściach wspólnych nieruchomości (np. klatki, korytarze, chodniki, windy, śmietniki itp.), w tym udział w prawach do gruntu, na której znajduje się lokal jest prawem towarzyszącym własności lokali, nie jest jednak przedmiotem odrębnej wyceny dla potrzeb ustalenia ceny nabycia prawa własności lokalu. Przedmiotem obrotu na rynku jest wyłącznie odrębna własność lokalu, wraz z którą przechodzi udział w częściach wspólnych nieruchomości. Udział w częściach wspólnych nieruchomości nie może być samodzielnym przedmiotem obrotu, przechodzi wraz z własnością lokalu.

Przedmiotowe lokale będą posiadały zaświadczenie o samodzielności lokalu wydane na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy o własności lokali z dnia 24 czerwca 1994 r. (dalej: ustawa lokalowa>.

Spółka planuje zawierać umowy leasingu operacyjnego lokali użytkowych ze swoimi klientami leasingobiorcy,="" korzystający="">. Przedmiotem planowanych przez Spółkę umów leasingu będzie odrębna własność lokali. Lokale będą przekazane do używania na rzecz klientów (leasingobiorców) na mocy umów leasingowych. W związku z powyższym, Spółka powzięła wątpliwość w jaki sposób powinna ustalić konsekwencje podatkowe związane z lokalem będącym przedmiotem leasingu .

W ramach opłat leasingowych korzystający będzie spłacał wartość nabycia odrębnej własności lokalu. Wartość opłat leasingowych (bez podatku VAT) wraz z ceną (również bez podatku VAT) po której nastąpi przeniesienie własności lokalu na korzystającego po zakończeniu umowy leasingu, wyniesie co najmniej równowartość wartości początkowej własności lokalu (tj. warunek przewidziany w art. 17 b ust. 1 pkt 2 w związku z art. 17j ustawy pdop). W związku z faktem, że Spółka nabywając odrębną własność lokalu nie określa w umowie nabycia własności lokalu wartości: udziału we współwłasności gruntu lub prawie wieczystego użytkowania gruntu oraz wartości oraz udziału w częściach wspólnych nieruchomości, również umowa leasingu nie określa odrębnych wartości dla tych praw.

Przedmiotem korzystania w ramach umowy leasingu jest lokal (wraz z prawami towarzyszącymi), jednak istotą leasingu jest to, że korzystający spłaca finansującemu, jako wynagrodzenie za korzystanie z przedmiotu leasingu, wartość nabycia prawa własności lokalu, powiększoną o marżę finansującego (ustaloną według rynkowych kosztów finansowania, tzw. część odsetkowa raty leasingowej). Zwykle w ramach umowy leasingu następuje spłata tylko części ceny nabycia prawa własności, pozostała część ceny nabycia spłacana jest po zakończeniu umowy leasingu w ramach wykupu przedmiotu leasingu, która stanowi różnicę między ceną nabycia własności lokalu a wartością spłat ceny nabycia ustalonych w każdej racie leasingowej, zgodnie z harmonogramem rat leasingowych). Korzystający nie spłaca wartości nabycia praw towarzyszących, gdyż wartość tych praw nie jest wyodrębniania z wartości prawa własności lokalu.

Udział w częściach wspólnych nieruchomości , w tym udział w prawach do gruntu (własności lub wieczystego użytkowania), na którym znajduje się lokal jest prawem towarzyszącym własności lokali, jednak nie jest określana wartość tych praw, gdyż nie są one przedmiotem odrębnego obrotu. W konsekwencji dla potrzeb umowy leasingu leasingu,="" o="" którym="" mowa="" w="" art.="" 17b="" ust.="" 1="" ustawy="" z="" dnia="" 15="" lutego="" 1992="" r.="" podatku="" dochodowym="" od="" osób="" prawnych="" , również nie wyodrębnia się takiej wartości.

Standardowo, umowa leasingu, której dotyczy wniosek, określa wartość po jakiej korzystający ma prawo i obowiązek nabyć przedmiot umowy leasingu, a jednoczenie finansujący ma obowiązek sprzedać przedmiot leasingu korzystającemu. Umowa nie zawiera zapisów, że przedmiot leasingu przechodzi wraz z zapłatą ostatniej raty. Umowa może mieć cechy umowy przedwstępnej sprzedaży. W każdym przypadku sprzedaż przedmiotu leasingu po zakończeniu umowy leasingu ostatecznie odbywa się na podstawie odrębnej umowy sprzedaży. Jednak cena ustalana jest zgodnie z art. 17c ust. 1 pkt 1 ustawy pdop tj. odpowiada tzw. hipotetycznej wartości netto przedmiotu leasingu.

Odpisów amortyzacyjnych z tytułu nabycia ww. lokali dokonuje Spółka leasing="">. W analizowanym stanie faktycznym Spółka planuje zawierać z klientami tzw. „umowy leasingu operacyjnego:, tj. umowy, spełniające warunki o których mowa w art. 17b ustawy pdop. W celu uniknięcia wątpliwości, informujemy, że nie ma tu miejsca transakcja, o której mowa w art. 17f ustawy pdop>.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka zawierając z korzystającym umowę leasingu, która polega na oddaniu do używania lub używania i pobierania pożytków odrębnej własności lokalu w zamian za wynagrodzenie okresowe zawierające częściową spłatę ceny nabycia lokalu powiększone o marżę finansującego (tzw. część odsetkowa raty leasingowej), będzie świadczyła w stosunku do korzystającego wyłącznie usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 roku (dalej ustaw VAT”) a obowiązek podatkowy z tytułu tak określonej usługi leasingu powstanie dla całości opłat leasingowych z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż z chwilą upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze, mimo że odrębna własność lokalu, będąca przedmiotem umowy leasingu jest skorelowana z prawem współwłasności gruntu, które jako prawo towarzyszące tej odrębnej własności lokalu będzie dzieliło los własności lokalu, co oznacza że przejdzie automatycznie na korzystającego tylko w przypadku wykupu, na podstawie odrębnej umowy sprzedaży, odrębnej własności lokalu...

Zdaniem Wnioskodawcy w związku z faktem, że w przypadku rozważanego leasingu operacyjnego odrębnej własności lokalu nie jest spełniony warunek, o którym mowa w art. 7 ust. 9 ustawy VAT tj. przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotami są grunty - zatem w analizowanym stanie faktycznym, w opinii Spółki, nie dochodzi do dostawy towarów.

Tym samym, w opinii Spółki, dokonywane przez Nią świadczenie na rzecz leasingobiorcy polegające na odpłatnym oddaniu do używania wzmiankowanych lokali stanowi wyłącznie świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ustawy VAT.

Spółka pragnie wskazać leasingu="" gruntów="" jako="" dostawie="" towarów="" gruncie="">, że udział we współwłasności gruntu lub wieczystym użytkowaniu gruntu jest prawem związanym z prawem własności lokalu, ale nie jest przedmiotem umowy leasingu, w tym znaczeniu, że z tytułu umowy leasingu nie jest przyporządkowana jakakolwiek część opłat leasingowych do gruntu.

Jest to prawo, które automatycznie przechodzi na korzystającego wraz z przejściem na niego prawa własności lokalu, czyli dopiero po zakończeniu umowy leasingu i ostatecznym wykupie prawa własności lokalu przez korzystającego (jeżeli nastąpi). Zawarcie samej umowy leasingu nie przenosi ww. praw na korzystającego.

Umowa leasingu przewiduje, że na korzystającego przejdzie własność lokalu, a dopiero za nią przejdzie prawo udziału we współwłasności gruntu lub wieczystym użytkowaniu gruntu - przejdzie one wyłącznie z mocy ustawy - a nie na mocy umowy leasingu, jako efekt przeniesienia własności lokalu.

Przykładowo, jeżeli umowa leasingu zostanie przerwana w trakcie jej trwania , udział w przedmiotowych prawach nie przejdzie na korzystającego. Po zakończeniu umowy leasingu strony również mogą zdecydować (w drodze dodatkowego porozumienia, zmieniającego zobowiązania przyjęte w umowie leasingu), że mimo zobowiązania do kupna (po stronie korzystającego) i sprzedaży (po stronie finansującego) przedmiotu leasingu nie dojdzie do sprzedaży, gdy strony zdecydują, że osoba trzecia wykupi przedmiot leasingu, a korzystający otrzyma wynagrodzenie od finansującego, z tytułu rezygnacji z prawa zakupu przedmiotu leasingu po wartości hipotetycznej netto, która zwykle jest znacząco niższa niż wartość rynkowa przedmiotu leasingu.

Celem art. 7 ust. 1 pkt 2) ustawy VAT było uznanie za dostawę towaru takich umów, które mimo, że nie przenosiły własności na nabywcę, to przewidywały takie przeniesienie w umowie (z chwilą zapłaty ostatniej raty lub w normalnych okolicznościach przewidzianych umową leasingu). W przypadku umowy leasingu, której przedmiotem jest prawo własności lokalu, umowa leasingu nie może zawierać takich postanowień, gdyż los praw związanych z gruntem zależny jest z mocy prawa od postanowień dotyczących lokalu. Lokal jednak nie jest przedmiotem amortyzacji przez korzystającego, gdyż jest przedmiotem tzw. leasingu operacyjnego

Podsumowując, w opinii Spółki, dokonywane przez nią świadczenie na rzecz leasingobiorcy polegające na odpłatnym oddaniu do używania przedmiotowych lokali stanowi świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ustawy VAT i nie zawiera elementu dostawy towaru w odniesieniu do prawa mu towarzyszącego jakim jest współwłasność gruntu .

W związku z powyższym - jako, że zdaniem Spółki w analizowanym stanie faktycznym mamy do czynienia ze świadczeniem usług leasingowych - Spółka wnosi o potwierdzenie, że obowiązek podatkowy, w przypadku leasingu operacyjnego leasingowych,="" chwilą="" otrzymania="" lub="" części="" zapłaty="" nie="" później="" niż="" upływu="" terminu="" płatności,="" określonego="" w="" umowie="" na="" fakturze="" leasingu <...>.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Przede wszystkim wskazać należy, że prawo podatkowe nie posługuje się terminami "leasing operacyjny" i "leasing finansowy". Nie zostały one użyte przez ustawodawcę ani w przepisach dotyczących podatku od towarów i usług ani w ustawie o podatku dochodowym, do której odwołuje się ustawa o podatku od towarów i usług. Pojęcia leasing operacyjny oraz leasing finansowy stosowane są natomiast w doktrynie prawa podatkowego dla rozróżnienia wariantów umowy leasingu.

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) – zwana dalej ustawą, przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów. Dlatego też, aby odpowiedzieć na pytanie, czy mamy do czynienia ze świadczeniem usługi, należy zbadać, czy nie stanowi ono dostawy towaru w rozumieniu przepisów ustawy.

Na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione.

Z kolei art. 7 ust. 9 ustawy stwierdza, iż przez umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub inne umowy o podobnym charakterze, o których mowa w ust. 1 pkt 2, rozumie się umowy w wyniku których, zgodnie z przepisami o podatku dochodowym, odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający oraz umowy leasingu w rozumieniu tych przepisów, których przedmiotem są grunty.

Innymi słowy, aby umowę leasingu zakwalifikować jako dostawę towarów, musi ona spełniać następujące warunki:

1. umowa leasingu musi być zawarta na czas określony,
2. w wyniku umowy odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, dokonuje korzystający lub przedmiotem leasingu są grunty,
3. w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności przedmiotu umowy jest przenoszone na korzystającego.
   
   

Powyższe wymogi mają charakter łączny. Wystarczy więc, aby tylko jeden z nich nie został spełniony, a umowa leasingu nie zostanie zakwalifikowana jako dostawa towarów w świetle art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Przepis ustawy o podatku od towarów i usług odsyła do uregulowań w podatku dochodowym. I tak, w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawych (tekst jednolity z 2000 r. Dz. U. Nr 54, poz. 654 ze zm.) jest to art. 17a pkt 1. Zgodnie z tym przepisem pod pojęciem umowy leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, a także każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron, zwana dalej, "finansującym", oddaje do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie, zwanej "korzystającym" podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne, a także grunty.

W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych w niniejszej sprawie zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie nr IPPB3/423-471/10-2/GJ, z którego wynika, że na podstawie art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają m.in. lokale będące odrębną własnością, nie podlegają zaś grunty mogące być z woli ustawodawcy przedmiotem leasingu. Amortyzacji nie podlega również prawo wieczystego użytkowania (art. 16c pkt 1 ww. ustawy) i prawo to jako wartość niematerialna i prawna nie może dla celów podatkowych być przedmiotem leasingu.

W związku powyższym w świetle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oddanie korzystającemu gruntów a także innych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, do odpłatnego używania albo używania i pobierania pożytków, od których odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający na zasadach zgodnych z przepisami o podatku dochodowym - uznane jest za dostawę określoną w art. 7 ust. 1 w związku z art. 7 ust. 9 ustawy. Przy czym z uwagi na brak możliwości amortyzacji leasing gruntów nie stanowi dostawy. Natomiast wydanie towaru na podstawie umowy leasingu kiedy odpisów amortyzacyjnych nie dokonuje korzystający (co ma wynikać z przepisów podatku dochodowego) nie jest uznane za dostawę towarów i tym samym stanowi świadczenie usług (w tym leasing gruntów) określone w art. 8 ust. 1 ustawy. Z tym że prawo wieczystego użytkowania (jak wynika z ww. przepisów podatku dochodowego) jako wartość niematerialna i prawna nie może dla celów podatkowych być przedmiotem leasingu.

Ogólna zasada dotycząca powstania obowiązku podatkowego została zawarta w art. 19 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwila wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub usługi – ust. 4 art. 19.

Natomiast na podstawie art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze - z tytułu świadczenia na terytorium kraju usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze (…).

Powyższe wskazuje, że umowa z tytułu leasingu operacyjnego jest świadczeniem usługi, do której znajdzie zastosowanie przepis art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy. W związku z tym obowiązek z tytułu usługi leasingu operacyjnego powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, jednakże nie później niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze.

Ponadto, stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku. W przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu – ust. 5.

Powyższe uregulowanie wskazuje co uznaje się za podstawę opodatkowania. Mianowicie za podstawę opodatkowania przyjmuje się kwotę należną z tytułu sprzedaży (cenę) pomniejszoną o kwotę podatku. Dalsza część tego przepisu (ustęp 5) dotyczy dostawy towarów jakim są budynki lub budowle związane z gruntem i nie należy jej odnosić do świadczenia usług. Wobec tego ta część przepisu nie znajduje zastosowania w przypadku świadczenia usługi w postaci leasingu operacyjnego.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka ma zamiar zawrzeć umowy leasingu operacyjnego odrębnej własności lokali użytkowych. Przy czym odpisów amortyzacyjnych nabytych lokali użytkowych będzie dokonywał finansujący (Spółka). Realizacja umowy leasingu wraz z zapłatą ostatniej raty nie przeniesie automatycznie własności przedmiotu leasingu na leasingobiorcę. W każdym przypadku dostawa przedmiotu leasingu dokona się na podstawie odrębnej umowy sprzedaży.

Poza tym na podstawie umów jakie będzie zawierała Spółka z leasingobiorcą nie nastąpi oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste ani też zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntu, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 5 i 6 ustawy ani oddanie do użytkowania nieruchomości wspólnych, bowiem przedmiotem umowy będzie wyłącznie przekazanie do użytkowania lokal użytkowy stanowiący odrębną własność.

Mając na uwadze przeprowadzoną analizę prawną w odniesieniu do przedstawionego zdarzenia przyszłego należy uznać, że przedstawione warunki transakcji, w szczególności brak dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez leasingobiorcę, przemawiają za uznaniem takiego świadczenia jako usługi określonej w art. 8 ust. 1 ustawy. Ponadto stwierdzić należy, że za podstawę opodatkowania należy przyjąć kwotę należną z tytułu sprzedaży (ustaloną przez strony cenę) pomniejszoną o kwotę podatku. Przy czym kwota należna – stanowiąca podstawę opodatkowania – obejmuje całość świadczenia, a nie jego część, wchodzącą w skład elementów kalkulacyjnych ceny. Zatem, w przedmiotowej sprawie podstawę opodatkowania stanowi całość należności z tytułu opłat leasingowych, w tym wszelkie należności ściśle związane z przedmiotem leasingu, na ponoszenie których Strony się umówiły. W związku z tym, że udział w gruncie i częściach wspólnych budynku (klatka schodowa, korytarze, chodniki, windy, śmietniki) są nierozerwalnie związany z lokalem stanowiącym odrębną własność należy uznać, iż jeżeli opłaty związane z częściami wspólnymi stanowią element kalkulacyjny ceny świadczonej usługi wówczas winny one być wliczone do podatnik opodatkowania.

Na skutek powyższego obowiązek podatkowy z tytułu niniejszego świadczenia, na podstawie art. 19 ust. 13 pkt 4 ustawy, powstanie z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze.

Reasumując: mając na uwadze przedstawione zdarzenie przyszłe oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy uznać, iż czynność leasingu lokali użytkowych, dla których Spółka będąca finansującym dokonuje odpisów amortyzacyjnych, stanowi usługę określoną w art. 8 ust. 1 ustawy. Poza tym podstawa opodatkowania powinna winna być ustalona na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy i dotyczyć wszelkich umówionych między stronami transakcji należności związanych z korzystaniem z lokalu użytkowego (w tym wynikającego z zawartej umowy udziału w nieruchomościach wspólnych). Ponadto obowiązek z tytułu tej usługi powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, nie później niż z upływem terminu płatności określonego w umowie lub fakturze.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja dotyczy podatku od towarów i usług. W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych w dniu 12.10.2010 r. zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie nr IPPB3/423-471/10-2/GJ.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.