INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko , przedstawione we wniosku z dnia 14 maja 2010 r. (data wpływu 25 maja 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obrotu wierzytelnościami jest:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej wysokości opodatkowania nabycia wierzytelności,

• prawidłowe – w części dotyczącej ustalenia podstawy opodatkowania, terminu powstania obowiązku podatkowego oraz podmiotu wobec którego powstaje zobowiązanie podatkowe z tytułu czynności cesji wierzytelności.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 25 maja 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obrotu wierzytelnościami.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Firma XX. na podstawie umowy cesji wierzytelności zamierza przenieść na rzecz Wnioskodawcy wierzytelność przysługującą Spółce XX od firmy CC. znajdującej się w postępowaniu upadłościowym z możliwością zawarcia układu. Cenę za nabycie wierzytelności strony ustaliły w wysokości niższej niż wartość nominalna przelewanej wierzytelności. Z uwagi na fakt, iż Spółka XX zalega z zapłatą na rzecz Wnioskodawcy należności, w umowie cesji wierzytelności znajduje się zapis, iż zapłata za cesję wierzytelności nastąpi poprzez kompensatę wzajemnych należności.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy usługa zbycia/nabycia wierzytelności podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, a jeśli tak, to czy któraś ze stron tej czynności prawnej (zbywca/nabywca wierzytelności) zwolniony został z opodatkowania tym podatkiem, czy też zamiast podatkiem VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych...
2. Jeżeli usługa podlega ustawie o VAT i nie podlega zwolnieniu, to od jakiej wartości należy płacić VAT i kto jest do tego zobowiązany zbywca czy nabywca wierzytelności i w jakim terminie...

Zdaniem Wnioskodawcy, odpłatne nabycie wierzytelności w celu jej dochodzenia (windykacji) dla własnych potrzeb podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, stanowi świadczenie usług w postaci pośrednictwa finansowego. W tym przypadku usługę świadczy nabywca wierzytelności na rzecz Zbywającego tę wierzytelność. Wnioskodawca uważa, że jeżeli jakiś podmiot gospodarczy dokonuje zakupu wierzytelności w celu jej wykorzystania do operacji gospodarczej (windykacja, odsprzedaż) to świadczy na rzecz sprzedawcy tej wierzytelności usługę pośrednictwa finansowego, której zasadniczym celem jest uwolnienie sprzedawcy od reżimu jej egzekwowania (vide: wyrok WSA w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 3887/06 z dnia 2 lutego 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 4194/06 z dnia 1 marca 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 1202/07 z dnia 15 października 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 3927/06 z dnia 6 luty 2007 r., J. Zubrzycki, Leksykon VAT 2007, T.I str. 715). Na usługę obrotu wierzytelnościami składają się bowiem dwa elementy; nabycie wierzytelności na własny rachunek i zbycie tej nabytej wierzytelności na rzecz kolejnego nabywcy lub windykacja tej wierzytelności we własnym imieniu (vide: wyrok WSA z dnia 17 maja 2007 r., sygn. akt I SA/Wr 213/07, wyrok NSA z dnia 17 grudnia 2008 r., sygn. akt II FSK 1318/07). Zatem podmiot nabywający wierzytelność świadczy usługę na rzecz zbywcy - ten jest jej beneficjentem wskutek, tego, że zostaje uwolniony od ciężaru jej egzekwowania, zostaje mu zaoszczędzone ryzyko i koszty posiadania takiej wierzytelności, zostaje niejako „wyręczony” w czynnościach podejmowanych dla dochodzenia długu. Do zaistnienia usługi finansowej dochodzi już w momencie zakupu wierzytelności, gdyż taki zakup jest wręcz koniecznym warunkiem wykonania usługi na rzecz sprzedawcy (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 7 marca 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 2208/06, z dnia 11 maja 2007 r., sygn. akt III SA/Wa 2260/06, J. Zubrzycki, Leksykon VAT 2006 r., T.I s. 681-682). Jeżeli nabycie wierzytelności następuje po cenie niższej od wartości nominalnej wierzytelności, to oznacza to, iż nabycie następuje z wystąpieniem tzw. dyskonta rozumianego jako różnica między wartością nominalną wierzytelności a ceną jej nabycia. Zatem podstawa opodatkowania w takiej sytuacji stanowi dyskonto pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością, którą Podatnik zapłaci wierzycielowi pierwotnemu. Natomiast za moment wykonania usługi należy uznać moment zaspokojenia wierzyciela pierwotnego (zbywcy wierzytelności) poprzez zdjęcie z niego ciężaru egzekucji i ryzyka niewypłacalności dłużnika. Taka usługa winna zatem być udokumentowana fakturą VAT w terminie 7 dni od wykonania usługi (vide: uzasadnienia wyroku WSA w Opolu z dnia 14 lipca 2009 r., sygn. akt. I SA/Op 11/09, wyrok WSA z dnia 16 maja 2007 r., sygn. akt I SA/Wr 213/07 oraz podobnie to zagadnienie ujęto w wyroku NSA z dnia 12 maja 1995 r., sygn. akt III SA 1125/94).

W ocenie podatnika ww. usługi pośrednictwa finansowego nie można zaliczyć ani jako usługi factoringu, ani jako usługi ściągania długów. Usługami factoringowymi są bowiem tylko te usługi obrotu wierzytelnościami, które wyróżniają się stałymi, ciągłymi powiązaniami prawnymi pomiędzy faktorem i faktorantem (vide: J. Zubrzycki, Leksykon VAT 2007, str. 72). Przedmiotowej usługi nie można również zakwalifikować jako usługi ściągania długów. Usługa ściągania długów zakłada bowiem istnienie dwóch podmiotów, które zawarły transakcje. Usługodawca zobowiązuje się do ściągania długów na rzecz Usługobiorcy w zamian za wynagrodzenie. W opisanej przed podatnika sytuacji ściągnięcia długów będzie miało miejsce nie na rzecz zbywcy wierzytelności (Usługobiorcy) lecz na własną rzecz, czyli we własnym zakresie dla nabywcy Wierzytelności. Podobnie stanowisko zajął WSA w Opolu w wyroku z dnia 14 lipca 2009 r., sygn. akt I SA/Op 11/09, oraz WSA w wyroku z dnia 3 września 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 783/08.

Wobec powyższego, w ocenie Podatnika, przedstawiona przez Podatnika umowa przelewu wierzytelności, stanowi zwykłą cesję wierzytelności, na podstawie której Podatnik nabywa we własnym imieniu i na własny rachunek wierzytelność, za własne środki finansowe i wchodzi w miejsce dotychczasowego Wierzyciela. Istniejący dług Podatnik będzie windykował dla siebie, a nie dla Zbywcy wierzytelności. Zatem taka usługa obrotu wierzytelnością stanowi świadczenie usługi pośrednictwa finansowego na rzecz zbywcy wierzytelności, której zasadniczym celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania tej wierzytelności (sklasyfikowane według PKWiU, symbol 64.1) i jako taka podlega zwolnieniu przedmiotowemu, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług w zw. z poz. 3 załącznika nr 4 do ww. ustawy o VAT (vide: wyrok WSA z dnia 19 maja 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 252/08, z dnia 27 lutego 2007 r., sygn. akt I SA/Łd 1239/06, w tym także w orzecznictwie Sądu - wyrok z dnia 17 grudnia 2008 r., sygn. akt I SA/Op 346/08). Jak już Podatnik uzasadnił wyżej, przedmiotowej usługi pośrednictwa finansowego nie można bowiem zakwalifikować ani do usługi factoringu, ani do usługi ściągania długów, które zostały wyłączone z ww. zwolnienia przedmiotowego.

Zatem w ocenie Wnioskodawcy, ww. usługa pośrednictwa finansowego w postaci cesji wierzytelności podlega przepisom ustawy o VAT, ale podlega zwolnieniu przedmiotowemu, to na podstawie art. 2 ust. 4 pkt b ustawy o PCC, nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• nieprawidłowe – w części dotyczącej wysokości opodatkowania nabycia wierzytelności,

• prawidłowe – w części dotyczącej ustalenia podstawy opodatkowania, terminu powstania obowiązku podatkowego oraz podmiotu wobec którego powstaje zobowiązanie podatkowe z tytułu czynności cesji wierzytelności.
  
  

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, na podstawie art. 5 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust.1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Towarami natomiast, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Jednocześnie w ust. 3 ww. artykułu, ustawodawca wskazuje, iż usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, z zastrzeżeniem ust. 4, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Z opisu sprawy wynika, że Firma XX na podstawie umowy cesji wierzytelności zamierza przenieść na rzecz Wnioskodawcy (cesjonariusza) wierzytelność przysługującą Spółce XX (cedenta) od firmy CC. znajdującej się w postępowaniu upadłościowym z możliwością zawarcia układu. Cenę za nabycie wierzytelności strony ustaliły w wysokości niższej niż wartość nominalna przelewanej wierzytelności. Z uwagi na fakt, iż Spółka XX zalega z zapłatą na rzecz Wnioskodawcy należności, w umowie cesji wierzytelności znajduje się zapis, iż zapłata za cesję wierzytelności nastąpi poprzez kompensatę wzajemnych należności.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 ww. ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Kierując się § 2 cytowanego artykułu, wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności następuje – w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego – na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Wierzytelność jest prawem jednego podmiotu do żądania od drugiego podmiotu pewnego zachowania się zwanego świadczeniem (wyrażalnym pieniężnie). Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności, jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (art. 15 ust. 2 ustawy).

Zakup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub w celu dalszej ich sprzedaży mieści się niewątpliwie w zakresie usług pośrednictwa finansowego sklasyfikowanych według PKWiU w sekcji J ex (65-67). W tak ujmowanej usłudze mieści się cywilnoprawna instytucja przelewu wierzytelności (cesji), polegająca na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). W takim przypadku, nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy wierzytelności od ciężaru jej egzekwowania.

Art. 41 ust. 1 ustawy określa, że stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi bądź zwolnienie od podatku.

Usługi pośrednictwa finansowego, co do zasady, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy VAT (Sekcja J ex 65-67).

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W pozycji nr 3 przedmiotowego załącznika, określono jako zwolnione usługi pośrednictwa finansowego Sekcja J ex (65-67), z wyłączeniem:

1. działalności lombardów, z wyjątkiem usług świadczonych przez banki,
2. usług polegających na oddaniu w odpłatne użytkowanie rzeczy ruchomej,
3. usług doradztwa finansowego (PKWiU ex 67.13.10-00.20),
4. usług doradztwa ubezpieczeniowego oraz wyceny dla towarzystw ubezpieczeniowych (PKWiU ex 67.20.10-00.20, -00.30), z wyjątkiem świadczonych przez zakład ubezpieczeń w rozumieniu przepisów o działalności ubezpieczeniowej oraz świadczonych w tym zakresie przez podmioty działające w imieniu i na rzecz zakładu ubezpieczeń,
5. usług ściągania długów oraz faktoringu,
6. usług zarządzania akcjami, udziałami w spółkach lub związkach, obligacjami i innymi rodzajami papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
7. usług przechowywania akcji, udziałów w spółkach lub związkach, obligacji i innych rodzajów papierów wartościowych, z wyjątkiem wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy,
8. transakcji dotyczących dokumentów ustanawiających tytuł własności,
9. transakcji dotyczących praw w odniesieniu do nieruchomości.
   
   

Oznaczenie „ex” uprawnia do stosowania zwolnień w zakresie ściśle określonym w ustawie, z wyłączaniem usług wymienionych w punktach od 1-9 tejże pozycji 3 ww. załącznika.

W katalogu usług, w odniesieniu, do których nie stosuje się zwolnienia od podatku wymieniono między innymi usługi ściągania długów oraz faktoringu, przy czym nie wskazano symbolu PKWiU identyfikującego usługi zawierające się w tej kategorii.

Powyższe wyłączenie usług ściągania długów i faktoringu ze zwolnienia od podatku VAT jest zgodne z przepisem art. 13B (1) (d) Szóstej Dyrektywy Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (77/388/EWG) (Dz. U. UE. L. 77.145.1 ze zm.), obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. oraz art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. 06.347.1 ze zm.), która weszła w życie z dniem 1 stycznia 2007 r. Trybunał Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich w wyroku z dnia 26 czerwca 2003 r. w sprawie C-305/01, definiując faktoring, o którym mowa w ww. przepisie Szóstej Dyrektywy podkreślił, iż działalność gospodarcza, w ramach, której podmiot gospodarczy nabywa wierzytelności, przejmując ryzyko niewywiązania się dłużnika z zobowiązania i w zamian wystawia swojemu klientowi faktury z tytułu prowizji, stanowi odzyskiwanie długów w rozumieniu art. 13B (d) (3) tej Dyrektywy i dlatego działalność ta wyłączona jest ze zwolnienia określonego w tym przepisie.

Usługi ściągania długów i faktoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady faktoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora. W pojęciu usług ściągania długów i faktoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odsprzedaży. Usługa tego typu, polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia. W pojęciu tym mieszczą się też usługi windykacji, które co do zasady zmierzają wprost do odzyskania długu.

W tym miejscu należy wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Faktoring na gruncie ustawy winien być traktowany analogicznie jak cesja wierzytelności. Istota rozróżnienia usług (obrotu wierzytelnościami, inkasa oraz faktoringu) sprowadza się do zapisów umów łączących strony przelewu wierzytelności, analizy ich treści oraz czynności faktycznych wynikających z tych umów, w każdym przypadku, gdy celem działania usługodawcy jest przejęcie wierzytelności (długu) innego podmiotu w celu wyegzekwowania (ściągnięcia długu) – usługę tę należy opodatkować także wówczas, gdy środkiem do tego celu jest nabycie cudzej wierzytelności (z ryzykiem lub bez ryzyka wypłacalności dłużnika), która to czynność mieści się w pojęciu szeroko pojętego pośrednictwa finansowego.

Zainteresowany wskazał we wniosku, iż zawarł z osobą trzecią będącą czynnym podatnikiem VAT umowę przelewu wierzytelności. Cedent przelał na jego rzecz wymagalną należność przysługującą mu od podmiotu trzeciego. Cenę za nabycie wierzytelności strony ustaliły w wysokości niższej niż wartość nominalna przelewanej wierzytelności. Z uwagi na fakt, iż zbywca zalegał z zapłatą na rzecz Wnioskodawcy należności, w umowie cesji wierzytelności znajduje się zapis, iż zapłata za cesję wierzytelności nastąpi poprzez kompensatę wzajemnych należności.

Mając na uwadze powyższe uznać należy zatem, iż Wnioskodawca działał w charakterze podatnika z tytułu tej czynności, ponieważ dokonał on zakupu wierzytelności. Przedmiotowa transakcja niewątpliwie powoduje „uwolnienie” cedenta od ciężaru egzekwowania wierzytelności i stanowi czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Koncepcja odzyskiwania długów nie zależy bowiem od sposobu, w jaki odzyskiwanie to się odbywa. Pojęcie odzyskiwania długów dotyczy jasno sprecyzowanych transakcji finansowych mających na celu uzyskanie zapłaty wierzytelności pieniężnej (vide: pkt 77 i 78 wyroku w sprawie C-305/01). Obrót wierzytelnościami (niezależnie od stopnia przyjętego ryzyka wypłacalności dłużnika) mieści się w pojęciu usług „ściągania długów i faktoringu” i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W świetle powyższego, przedmiotowe czynności nie korzystają ze zwolnienia od podatku, bowiem działalność w zakresie obrotu wierzytelnościami jest wyłączona ze zwolnienia od podatku VAT. Przepisy ustawy ani przepisy wykonawcze do niej nie przewidują w stosunku do usług ściągania długów preferencyjnej stawki podatku, a zatem usługi te podlegają opodatkowaniu podatkiem w wysokości 22%.

Reasumując, Wnioskodawca jako nabywca wierzytelności, świadczy usługę na rzecz Cedenta polegającą na uwolnieniu go od wykonywania czynności związanych ze ściąganiem długu i ryzyka jego nieściągnięci.

W tym zakresie uznano stanowisko za prawidłowe.

Natomiast usługa jest wyłączona ze zwolnienia, o którym mowa w załączniku nr 4 do ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 22%, na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za nieprawidłowe.

Kwestia powstania obowiązku podatkowego uregulowana została w art. 19 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W myśl art. 19 ust. 4 ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Zgodnie z art. 19 ust. 5 ustawy, przepis ust. 4 stosuje się odpowiednio do faktur za częściowe wykonanie usługi.

Stosownie do zapisu art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Na podstawie przepisu § 9 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.), fakturę wystawia się nie później niż siódmego dnia od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem § 10-12.

W przypadku, gdy podatnik zawiera umowę zakupu wierzytelności wówczas świadczy usługę na rzecz wierzyciela, tj. zwalnia go z ciężaru ściągnięcia długu. Jeżeli podatnik – w związku z nabyciem wierzytelności zobowiązany jest wystawić fakturę, wówczas obowiązek podatkowy powstaje w momencie wykonania usługi, jednak nie później niż w 7. dniu od dnia jej wykonania. Za moment wykonania usługi należy przyjąć moment przejęcia wierzytelności, tj. moment wykupu wierzytelności. Nie ma znaczenia moment faktycznej zapłaty.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Natomiast odnośnie podstawy opodatkowania czynności będących przedmiotem wniosku, należy zauważyć, że zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy (…).

W świetle powyższego, podstawą opodatkowania opisanej w zapytaniu czynności polegającej na nabyciu wierzytelności jest różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością, którą Spółka zapłaciła wierzycielowi pierwotnemu, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Zatem, podstawę opodatkowania stanowi różnica pomiędzy wartością nominalną wierzytelności, a wartością, którą podatnik zapłaci wierzycielowi pierwotnemu, pomniejszona o kwotę należnego podatku.

Mając na uwadze powyższe, stanowisko Wnioskodawcy w tym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Jednocześnie należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy stwierdzić, iż zdaniem organu podatkowego teza badanego rozstrzygnięcia nie ma zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Jednocześnie tut. Organ informuje, iż w kwestii dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.