INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zmianami) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 31 maja 2010 r. (data wpływu 1 lipca 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej otrzymanych kwot pieniężnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kwalifikacji podatkowej otrzymanych kwot pieniężnych.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca zawarł umowę ubezpieczenia należności handlowych z Towarzystwem Ubezpieczeń S.A. Przedmiotem umowy w świetle zapisów Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Należności Handlowych jest ubezpieczenie kwot pieniężnych należnych Ubezpieczającemu z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług wynikających z poszczególnych faktur. Po upływie terminu płatności oraz spełnieniu określonych warunków Wnioskodawca występuje do ubezpieczyciela o wypłatę odszkodowania. Akceptacja wypłaty następuje w formie decyzji odszkodowawczej. Zgodnie z przepisami art. 828 § 1 Kodeksu cywilnego oraz § 13 Ogólnych Warunków Ubezpieczenia Ryzyka Kredytu, z chwilą wypłaty odszkodowania, roszczenie Ubezpieczającego przechodzi z mocy prawa na Towarzystwo Ubezpieczeń do wysokości wypłaconego ubezpieczenia.

W niektórych przypadkach, z uwagi na toczące się przeciwko dłużnikowi postępowanie sądowe z powództwa Wnioskodawcy, najtańszą i najskuteczniejszą drogą zabezpieczenia należności jest wspólne jej dochodzenie od dłużnika lub też pozostawienie dochodzenia wierzytelności w gestii Ubezpieczającego w związku z czym Ubezpieczyciel i Ubezpieczający zawierają odrębną umowę powierniczego przelewu wierzytelności, która umożliwia dalsze prowadzenie sprawy sądowej przeciwko dłużnikowi oraz ewentualnego prowadzenia wobec niego postępowania egzekucyjnego na całą kwotę zasądzonej należności przez B. Sp. z o.o. (Wnioskodawcę).

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego otrzymane z tytułu odszkodowania wartości pieniężne stanowią przychód podlegający opodatkowaniu w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (opcja bez powierniczego przelewu wierzytelności)...
2. Czy stanowi przychód w rozumieniu art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odszkodowanie otrzymane z tytułu ubezpieczenia ryzyka kupieckiego w przypadku, gdy ubezpieczyciel przenosi na ubezpieczającego w ramach powierniczego przelewu wierzytelności w celu jego dochodzenia, lub też czy stanowi taki przychód przeniesiona w ramach powierniczego przelewu na Wnioskodawcę wierzytelność...

Zdaniem Wnioskodawcy wypłata odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia należności handlowych na rzecz ubezpieczającego nie stanowi przychodu w rozumieniu przepisów prawa podatkowego.

Stosownie do treści art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za przychody związane z działalnością gospodarczą (…) uważa się także kwoty należne, które nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane (…). Zgodnie z treścią ww. przepisu Wnioskodawca zaliczył do przychodów podlegających opodatkowaniu otrzymane (nie uregulowane należności) w zgodzie z art. 12 ust. 3a w dniu wystawienia faktury dokumentującej wydanie rzeczy lub wykonanie usługi.

Zważywszy charakter i ekonomiczny kontekst umowy ubezpieczenia należności handlowych przyjąć należy, że zapłata odszkodowania, mając na uwadze w szczególności okoliczność, że z chwilą wypłaty odszkodowania roszczenie Ubezpieczającego przechodzi z mocy prawa na Towarzystwo Ubezpieczeń do wysokości wypłaconego ubezpieczenia, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że kwota odszkodowania stanowi w znaczeniu podatkowym uregulowanie należności handlowych przez osobę trzecią. W momencie wypłaty odszkodowania przez Ubezpieczyciela, zaliczona do przychodów kwota należna z tytułu dokonania dostawy przekształca się w przychód z tytułu otrzymanych pieniędzy. Ustalić bowiem trzeba, że o ile w prawie cywilnym nie ma świadczenia bez świadczącego, o tyle w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych nie jest istotne kto świadczył, ani czy w ogóle działanie innego podmiotu było źródłem przysporzenia majątkowego. Stosownie bowiem do treści art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przedmiotem opodatkowania tym podatkiem jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty. Skoro więc nie jest ważne źródło przychodów, lecz sam fakt osiągnięcia dochodu, to tym bardziej nie jest ważne, czy osiągnięty dochód był następstwem działania (zaniechania) innej osoby, czy też nie (por. wyrok NSA z dnia 15 listopada 2006 r., sygn. akt II FSK 1400/05). Nie ma zatem znaczenia dla oceny prawnopodatkowych skutków, kto uregulował zobowiązanie powstałe w związku z dokonaną przez Wnioskodawcę sprzedażą towarów i usług, która to sprzedaż została przez niego zarachowana do przychodów związanych z działalnością gospodarczą, w momencie, w którym stała się należnością. Bez znaczenia jest również nazwanie wykonanego przez osobę trzecią (ubezpieczyciela) świadczenia odszkodowaniem, skoro nie ulega wątpliwości, że świadczenie to faktycznie stanowiło pokrycie zobowiązania zaciągniętego u podatnika przez jego kontrahenta, a podatnik tracił z tym momentem na rzecz ubezpieczyciela prawo dochodzenia tego roszczenia od dłużnika, lub też prawo takie uzyskuje na podstawie powierniczego przelewu wierzytelności.

W ostatniej sytuacji dochodzi scedowanej wierzytelności w imieniu własnym, ale na rachunek ubezpieczyciela, bowiem wyłącznym celem umowy, powierniczego przelewu wierzytelności jest dalsze prowadzenie przez Ubezpieczającego postępowania egzekucyjnego przeciw Dłużnikowi (pkt 5 umowy). Zważyć należy dalej, że choć podstawą wypłaty świadczenia jest odrębny stosunek prawny (umowa ubezpieczenia tzw. kredytu kupieckiego), ale wykonanie świadczenia przez ubezpieczyciela prowadzi do tego samego skutku gospodarczego, co zapłacenie świadczenia przez dłużnika – dokonującego zakupu usług bądź towarów. Prawa wierzyciela, z momentem wypłaty świadczenia, przeszły na ubezpieczyciela. W konsekwencji Spółka nie może nie tylko żądać zapłaty od dłużnika, ale również nie jest uprawniona do odpisania, jako nieściągalnej, wierzytelności powstałej w związku z dokonaną sprzedażą towarów i usług (co w przypadku uprzedniego zarachowania ich na podstawie art. 12 ust. 3 jako przychodów należnych, dawałoby podatnikowi możliwość zaliczenia tychże wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów – art. 16 ust. 1 pkt 25 ustawy podatkowej), wobec tego, że wierzytelność ta została przeniesiona na osobę trzecią (ubezpieczyciela) i faktycznie przez nią uregulowana.

Przyjęcie stanowiska odmiennego oznaczałoby podwójne opodatkowanie de facto tych samych wartości – z jednej strony kwoty zarachowanej jako przychód należny, w dniu wystawienia faktury sprzedaży, z drugiej strony, kwoty wypłaconej przez ubezpieczyciela, w momencie jej otrzymania przez podatnika, mimo tego, że świadczenie ubezpieczyciela oznacza w istocie dla podatnika zaspokojenie.

Potwierdzeniem prawidłowości prezentowanego stanowiska jest – w ocenie Spółki – art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w świetle którego, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ustawie, bowiem w przypadku wypłaty odszkodowania przez Ubezpieczyciela, nie ma prawnych możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty przychodu należnego jako wierzytelności nieściągalnej.

Pojęcie wierzytelności odpisanej jako nieściągalna zostało zdefiniowane przepisem art. 16 ust 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym za wierzytelności takie uważa się te, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:



1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a, lub
3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo


3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Ustawodawca dokonał zatem ścisłego i wyczerpującego wyliczenia w kwestii, jakimi środkami można dokumentować nieściągalność wierzytelności. Jest to wyliczenie kompletne, co oznacza, że jakikolwiek inny dokument niż wymieniony wyżej nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności.

Obok wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana, skutki podatkowe związane są także w wierzytelnościami, których nieściągalność została uprawdopodobniona.

Zgodnie z przepisem art. 16 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nieściągalność wierzytelności uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności jeżeli:

1. dłużnik zmarł, został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku, albo
2. zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo
3. wierzytelność została potwierdzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo
4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika na drodze powództwa sądowego.

Z powyższych przepisów wynika reguła, że wierzytelności nieściągalne mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów, jeżeli wcześniej zostały zarachowane do przychodów, a ich nieściągalność podatnik udokumentował w sposób przewidziany w ustawie.

Nieściągalność wierzytelności oznacza niemożliwość zaspokojenia wierzyciela z majątku dłużnika pomimo wyczerpania wszystkich przewidzianych prawem środków prawnych, w tym również przeprowadzenia postępowania egzekucyjnego, na które składa się ogół środków procesowych wymuszających spełnienie przez dłużnika świadczenia przewidzianego w tytule wykonawczym.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszego wniosku nie zachodzą okoliczności faktyczne i prawne, które pozwoliłyby na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności otrzymanych później jako odszkodowanie, co potwierdza tezę, że samo odszkodowanie nie wywołuje żadnych skutków podatkowych.

Gdyby przyjąć że przychód z odszkodowania jest przychodem pozostającym bez związku z wcześniej opodatkowanym przychodem należnym, należałoby konsekwentnie uznać konieczność podwójnego opodatkowania przychodu, lub ujmując rzecz inaczej opodatkowania wirtualnego przychodu należnego, który przychodem należnym być przestaje z chwilą wypłaty odszkodowania.

Taka ocena pozwala na oczywistą konkluzję, że sama wypłata odszkodowania nie stanowi przychodu podlegającego opodatkowaniu, bowiem wartość tego przychodu w całości opodatkowana została wcześniej, stosownie do przywołanych wyżej uregulowań.

Odnośnie pytania drugiego Wnioskodawca wskazuje, iż zważywszy, że wszystkie prawa ubezpieczającego, do wysokości wypłaconego odszkodowania, w stosunku do klienta albo innej osoby trzeciej wraz z ustanowionymi zabezpieczeniami, z chwilą zapłaty odszkodowania, z mocy prawa przechodzą na ubezpieczyciela, przyjąć należy, że bez znaczenia dla powyższej oceny jest możliwość dochodzenia należności przez Ubezpieczającego wynikająca z akcesoryjnej do samej umowy ubezpieczenia umowy powierniczego dochodzenia wierzytelności.

Wnioskodawca nabywa wierzytelności poprzez powierniczy przelew wierzytelności, jednakże z obowiązkiem przelania uzyskanych środków, które stanowią własność Ubezpieczyciela na podstawie warunków ogólnych ubezpieczenia i w świetle art. 828 Kodeksu cywilnego. W przypadku zawarcia umowy przelewu powierniczego, cedent (dotychczasowy wierzyciel) przenosi – z reguły na podstawie umowy zlecenia – na cesjonariusza (osobę trzecią) wierzytelność w celu jej ściągnięcia i tak jest w przypadku umowy przelewu zawartej pomiędzy Wnioskodawcą a Towarzystwem Ubezpieczeń S.A. Cesjonariusz, jako powiernik winien stosować się do zaleceń cedenta i chociaż działa we własnym imieniu, to z gospodarczego punktu widzenia działa na rachunek cedenta, tj. ubezpieczającego. Wobec nieuznania otrzymanego od ubezpieczyciela odszkodowania jako przychodu (tylko jako zapłaty należności przez osobę trzecią, tj. ubezpieczyciela) oraz braku możności zaliczenia wierzytelności w koszty uzyskania przychodu (z powodu niespełnienia określonych w ustawie przesłanek potwierdzających fakt nieściągalności wierzytelności), kwota zapłacona przez dłużnika po fakcie otrzymania przez Spółkę odszkodowania – czy to w związku z powierniczym przelewem wierzytelności, czy też bez związku z nim – musi zostać zwrócona ubezpieczycielowi, tym samym pozostanie neutralna podatkowo z uwagi na fakt wcześniejszego zaliczenia jej do przychodów.

W ocenie Wnioskodawcy nie można również przyjąć, by wartość wynikająca z powierniczego przelewu wierzytelności zaliczyć do przychodów, gdyż nie mieści się ona ani w kategoriach przychodów otrzymanych, ani też w kategorii przychodów należnych, tj. takich, które uzyskane zostaną w przyszłości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zmianami) za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 3a niniejszej ustawy, za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 3, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 3c-3e, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1. wystawienia faktury albo
2. uregulowania należności.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca zawarł umowę ubezpieczenia należności handlowych z towarzystwem ubezpieczeniowym. Przedmiotem umowy jest ubezpieczenie kwot pieniężnych należnych Spółce z tytułu dostawy towarów lub świadczenia usług wynikających z poszczególnych faktur.

Należności, o których mowa we wniosku, stanowią przychody związane z działalnością gospodarczą, a zatem na podstawie art. 12 ust. 3 podatku dochodowym od osób prawnych są one przychodami należnymi, bez względu na to, czy są już wymagalne i czy kontrahent w ogóle dokonał zapłaty z tytułu zawartego kontraktu. Są to należności, których podatnik może żądać w związku z wykonaniem usługi bądź sprzedażą towarów.

W przedmiotowej sprawie przychód należny, zgodnie z art. 12 ust. 3a ww. ustawy podatkowej, powstanie w momencie wydania rzeczy bądź wykonania usługi, nie później jednak niż w dniu wystawienia faktury.

Fakt wykonania zobowiązania przez dłużnika nie stanowi warunku powstania przychodu podatkowego, wręcz przeciwnie nie ma on żadnego wpływu na przychód, który powstaje z chwilą zaistnienia zdarzeń, o których mowa w cytowanych wyżej przepisach.

W konsekwencji, późniejsze wykonanie zobowiązania, czy to przez dłużnika, czy przez osobę trzecią nie stanowi już przychodu podatkowego, z uwagi na fakt, iż został on już uprzednio zarachowany. Z punktu widzenia prawa podatkowego nie ma więc znaczenia, kto dokonał spłaty zobowiązania.

Wobec tego wypłatę odszkodowania przez ubezpieczyciela z tytułu nie wykonania zobowiązania przez dłużnika należy traktować jako spłatę należności

Powyższe potwierdzają przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zmianami). W myśl art. 828 § 1 niniejszej ustawy, jeżeli nie umówiono się inaczej, z dniem zapłaty odszkodowania przez zakład ubezpieczeń roszczenie ubezpieczającego przeciwko osobie trzeciej odpowiedzialnej za szkodę przechodzi z mocy prawa na zakład ubezpieczeń do wysokości zapłaconego odszkodowania. Ubezpieczyciel w momencie spłaty wstępuje więc w prawa zaspokojonego wierzyciela w stosunku do kwoty wypłaconego odszkodowania. Dlatego też stwierdzić należy, iż taki sposób spełnienia świadczenia można uznać za częściową spłatę zobowiązania.

Jednocześnie, w myśl art. 518 § 1 Kodeksu cywilnego, osoba trzecia, która spłaca wierzyciela, nabywa spłaconą wierzytelność do wysokości dokonanej zapłaty:

1. jeżeli płaci cudzy dług, za który jest odpowiedzialna osobiście albo pewnymi przedmiotami majątkowymi;
2. jeżeli przysługuje jej prawo, przed którym spłacona wierzytelność ma pierwszeństwo zaspokojenia;
3. jeżeli działa za zgodą dłużnika w celu wstąpienia w prawa wierzyciela; zgoda dłużnika powinna być pod nieważnością wyrażona na piśmie;
4. jeżeli to przewidują przepisy szczególne.

Niniejszy przepis wskazuje także na fakt, iż wypłata kwot pieniężnych przez ubezpieczyciela stanowi jedynie spełnienie świadczenia przez osobę trzecią, która następnie wstępuje w prawa zaspokojonego wierzyciela.

Tak więc, skoro w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie ma znaczenia, kto dokonał spłaty zobowiązania, w szczególności, że przychód należny z tego tytułu nie powstaje w momencie zapłaty, lecz z chwilą zaistnienia zdarzeń zaistniałych w ustawie, tj. w dniu wydania przez Spółkę towaru lub wykonania usługi, nie później niż w dniu wystawienia faktury, to pieniądze otrzymane od firmy ubezpieczeniowej nie będą stanowiły przychodu podatkowego Spółki.

Rozpatrując natomiast kwestię rozpoznania przychodu przez Wnioskodawcę z tytułu otrzymania środków od ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia kredytu kupieckiego w sytuacji, gdy zawarł on z towarzystwem ubezpieczeniowym umowę powierniczego przelewu wierzytelności, należy stwierdzić, iż powierniczy przelew wierzytelności dokonywany jest na podstawie umowy, która nie została uregulowana wprost w przepisach prawa cywilnego (tzw. umowa nienazwana). W praktyce jednak przelew powierniczy nie jest niczym innym jak zleceniem windykacji należności, z przeniesieniem na windykatora praw przysługujących wierzycielowi.

W przedstawionym stanie faktycznym oraz stanowisku w sprawie jego oceny prawnej Spółka podkreśla, że z chwilą zapłaty odszkodowania, z mocy prawa na ubezpieczyciela przechodzą wszystkie prawa ubezpieczającego, do wysokości wypłaconego odszkodowania. Jednocześnie z akcesoryjnej do samej umowy ubezpieczenia umowy powierniczego dochodzenia wierzytelności wynika możliwość dochodzenia należności przez Wnioskodawcę. Przy czym kwota zapłacona przez dłużnika po fakcie otrzymania przez Spółkę odszkodowania – czy to w związku z powierniczym przelewem wierzytelności, czy też bez związku z nim – musi zostać zwrócona ubezpieczycielowi.

Odnosząc się do niniejszego należy stwierdzić, iż powyższe operacje są dla Wnioskodawcy obojętne podatkowo i nie skutkują rozpoznaniem przychodu podatkowego.

Reasumując, w analizowanej sytuacji, otrzymanie środków z tytułu ubezpieczenia, niezależnie od tego, czy Wnioskodawca zawarł umowę powierniczego przelewu wierzytelności, czy też nie nie stanowi dla niego przychodu podatkowego. Podobnie przychodu podatkowego nie stanowi przeniesienie wierzytelności w ramach powierniczego przelewu wierzytelności w celu jej dochodzenia.

Jednocześnie podkreślić należy, iż nie można zgodzić się twierdzeniem Spółki sprecyzowanym w stanowisku w sprawie oceny prawnej zaistniałego stanu faktycznego w zakresie dokumentowania nieściągalności wierzytelności, a w szczególności ze zdaniem, iż „wyliczenie jest kompletne (…) i jakikolwiek inny dokument niż wymieniony (…) nie może skutecznie udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności”. Ponadto nieprawdziwe jest także twierdzenie, że kategorię przychodów należnych stanowią przychody, które uzyskane zostaną w przyszłości. Niniejsze jednak – z uwagi na zakres wniosku – nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.