INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 23 kwietnia 2010 r. (data wpływu 26.04.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu z tyt. rozliczenia pożyczki zaciągniętej w Wojewódzkim Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26.04.2010 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 30.04.2010 r. -o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie powstania przychodu z tyt. rozliczenia pożyczki zaciągniętej w Wojewódzkim Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka rozpoczęła działalność x 2001 r. - od dnia x2005 r. jest w likwidacji, orzeczonej przez Sąd.

Główną przyczyną likwidacji był, jak się okazało nierozwiązywalny konflikt między Wspólnikami, dwoma małżeństwami.

Spółka z 3 pożyczek (w tym jednej rozliczonej przed likwidacją), zakupiła sprzęt, dokonała nakładów w obcy środek trwały (budynek stanowiący własność dwójki Wspólników). Sprawy rozliczeniowe ww. nakładów, likwidacja majątku Spółki, były przyczynami przedłużenia procesu likwidacji o 5 lat. Dopiero teraz można zakończyć likwidację.

Ww. ogólne tło pozwoli bardziej uzasadnić i zrozumieć problemy przedstawione w niniejszym wniosku.

Problemy podstawowe niniejszej sprawy, w tym i interpretacja prawna, są związane z bezpośrednim, z pominięciem rachunkowości Spółki, rozliczeniem jednej z pożyczek, zaciągniętej przez Spółkę w Wojewódzkim Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

Spółka z ww. przyczyn nie posiadała środków na spłatę pożyczki. Stąd, Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, po bezskutecznej egzekucji, wystąpił na drogę sądową z wezwaniem do polubownego załatwienia sprawy, powołując się na art. 299 i 280 Kodeksu spółek handlowych – wobec wspólników / b. Zarządu i Likwidatora. Ugodę zawarło tylko dwóch wspólników.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwoty przekazane przez wspólników na rzecz Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, tytułem rozliczenia pożyczki Spółki, należy traktować jako przychód w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 lub 3, czy jako dopłaty z art. 12 ust. 4 pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), biorąc pod uwagę charakter dokonanych wpłat i sam przebieg likwidacji...

Zdaniem Wnioskodawcy – Likwidatora - problemy faktyczne i prawne powstały na skutek rozliczenia pożyczki przez wspólników poza Spółką. Wspólnicy byli bowiem, jako poprzedni zarząd, zobowiązani na podstawie art. 299 Kodeksu spółek handlowych oraz z tytułu podpisania weksla.

Likwidator, przez całe dotychczasowe 5 lat likwidacji, gdy to tylko od Niego zależało, w sposób szybki i sprawny wykonywał swe czynności w sposób jak najbardziej oszczędny.

Spółka miała mało środków. Rozliczenie poprzez Spółkę dawałoby możliwość pełnego i jasnego rozliczenia tych kwot jako dopłat.

Wspólnicy rozliczyli się na podstawie ww. ugody oraz zobowiązania wekslowego. Spowodowało to powstanie wątpliwości prawnej.

Nadmienić należy, że ani Wspólnicy, ani Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej nie współpracowali w sposób właściwy z Likwidatorem.

Ze względu na chorobę - dowód: kserokopie karty ze szpitala i zwolnienia lekarskiego, z ostrożności prawnej Likwidator wykazał w deklaracji zeznania podatkowego (CIT-8) – dokonane wpłaty Wspólników jako przychód.

Nadmienić należy, że mimo dużych przeszkód likwidacja Spółki niedługo się zakończy.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że Wspólnicy dokonali dopłat, tylko istniejący konflikt spowodował ww. sposób działania, który wymaga sanacji.

Nadmienić należy, że pragnąc uniknąć odpowiedzialności wekslowej, również pozostali Wspólnicy rozliczyli się z Wojewódzkim Funduszem Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej poprzez bezpośrednią wpłatę na jego konto.

Rozliczenie to nastąpiło, wbrew stanowisku Likwidatora i rozległej korespondencji - do udostępnienia, w razie zaistnienia takiej potrzeby, dowody:

1. kserokopia wypisu protokołu i ugody sądowej (sprawa w Sądzie Rejonowym dla Xi – z dnia ………. sygnatura akt ……………
2. kserokopia pisma Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej z ………..–……………….., umowa pożyczki z x 2001 r.

Ww. sposób rozliczenia budził i budzi cały czas zastrzeżenia Likwidatora.

Obecnie Wspólnicy kwestionują, że ww. sposób rozliczenia należy traktować jako przychód Spółki.

Rozliczenie przez księgowość Spółki nie spowodowałoby tych problemów, niejasności interpretacyjnych.

Wobec wyraźnego kwestionowania przez Wspólników ich zapłaty za dług Spółki, bezpośrednio w Wojewódzkim Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, jako przychodu Spółki, celem wyjaśnienia sprawy i przyśpieszenia postępowania likwidacyjnego – złożenie wniosku stało się niezbędne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 177 § 1 ustawy z dnia z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U z 2000 r. Nr 94, poz. 1037 ze zm.), umowa spółki może zobowiązywać wspólników do dopłat w granicach liczbowo oznaczonej wysokości w stosunku do udziału.

Natomiast § 2 ww. regulacji stanowi, że dopłaty powinny być nakładane i uiszczane przez wspólników równomiernie w stosunku do ich udziałów.

Art. 178 § 1 ww. ustawy stanowi, iż wysokość i terminy dopłat oznaczane są w miarę potrzeby uchwałą wspólników. Jeżeli umowa spółki nie stanowi inaczej, do dopłat tych stosuje się przepisy § 2 oraz art. 179.

Z powyższego przepisu wynika, iż jako dopłaty mogą być traktowane tylko sumy wpłacone do spółki, gdy zostały one przewidziane w umowie spółki, a ponadto do wysokości i proporcji zgodnie z ww. przepisami. Niezbędne jest zatem, aby dopłaty były wyraźnie przewidziane w umowie spółki.

W takiej sytuacji do zarządzenia dopłaty wystarczy uchwała wspólników podjęta bezwzględną większością głosów.

Ponadto, dopłaty są określone w granicach liczbowo oznaczonej wysokości w stosunku do udziałów wspólników. Wartość musi więc być stosunkowa, tj. określać relacje między udziałem a dopłatą.

Tak więc, umowa spółki ani późniejsza uchwała wspólników nie mogą ustalić odmiennych dla wspólników reguł co do nakładania dopłat (jednym w większym stopniu, innym w mniejszym), jak również gdy chodzi o wykonanie tego obowiązku przez równomierne ich uiszczanie.

Z treści wniosku wynika, że Spółka zaciągnęła pożyczki w Wojewódzkim Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Na spłatę jednej pożyczki Spółka nie posiadała środków. Po bezskutecznej egzekucji długu wierzyciel wystąpił na drogę sądową z wezwaniem do polubownego załatwienia sprawy. Ugodę zawarło dwóch Wspólników w ten sposób, że część przypadającego Im długu rozliczyli zgodnie z ww. ugodą i zobowiązaniem wekslowym. Pozostali Wspólnicy rozliczyli się poprzez bezpośrednią wpłatę wymaganych kwot na konto wierzyciela.

Wnioskodawca wskazał, że spłata pożyczki nastąpiła „poza Spółką”.

Dokonując oceny stanu faktycznego sprawy – zdaniem tut. Organu - świadczenia dokonane przez Wspólników Spółki nie miały charakteru dopłat w rozumieniu art. 177 i art. 178 ustawy Kodeks spółek handlowych.

Wobec powyższego, nie może mieć w przedmiotowej sprawie zastosowanie art. 12 ust. 4 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) stanowiący, iż do przychodów nie zalicza się dopłat wnoszonych do spółki jeżeli ich wniesienie następuje w trybie i na zasadach określonych w odrębnych przepisach (…).

Regulacja art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, jest m.in. wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń (…).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”, ograniczając się jedynie do wskazania, w art. 12 ust. 6 i 6a, sposobu i kryteriów ustalania wartości nieodpłatnych i częściowo odpłatnych świadczeń. Pojęcie to można rozpatrywać z punktu widzenia zobowiązaniowego, tj. na tle art. 353 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 ze zm.), zgodnie z którym zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu (art. 353 § 2).

Jednakże, pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” oparte na gruncie przepisów prawa podatkowego ma szerszy zakres, niż w prawie cywilnym. Może bowiem obejmować wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których skutkiem było nieodpłatne , tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie w majątku podatnika, mające konkretny wymiar finansowy.

Zatem, w świetle art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, aby można było określone świadczenie zaliczyć do kategorii świadczeń nieodpłatnych stanowiących źródło przychodu podlegającego opodatkowaniu, musi dojść do stosunku prawnego, w wyniku którego jeden podmiot dokonuje określonego świadczenia, drugi natomiast to świadczenie otrzymuje nieodpłatnie.

W związku z tym, za przychód podatkowy uznaje się każde przysporzenie majątkowe jeśli nie zostało wyłączone przez ustawodawcę na mocy przepisów art. 12 ust. 4 ww. ustawy, a polega na uzyskaniu przychodu bez ekwiwalentnego świadczenia wzajemnego.

W myśl powyższych uregulowań, w opisanej przez Likwidatora sytuacji, wspólnicy dokonali spłaty zaciągniętej przez Spółkę pożyczki. Czynność ta spowodowała wygaśnięcie zobowiązania Spółki wobec Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

W związku z powyższym, kwoty spłaty pożyczki zaciągniętej przez Spółkę podlegają regulacji art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jako nieodpłatne świadczenie Wspólników na rzecz Spółki.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie należy dodać, iż dokumenty dołączone do wniosku nie podlegały analizie i weryfikacji celem wydania interpretacji indywidualnej.

Zgodnie bowiem z art. 14b § 1 i § 6 ustawy Ordynacja podatkowa, tut. Organ w imieniu Ministra właściwego do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego. Tut. Organ wydając indywidualną interpretację, ograniczył się wyłącznie do udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w okolicznościach opisu stanu faktycznego przedstawionego przez Stronę w złożonym wniosku.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, ul. Piotrkowska 135, 90-434 Łódź po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.