INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 8 lipca 2010 r. (data wpływu 14 lipca 2010 r.), uzupełnionym pismem z dnia 20 października 2010 r. (data wpływu 26 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kwoty należnej z tytułu korzystania z nieruchomości - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lipca 2010 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony pismem z dnia 20 października 2010 r. (data wpływu 20 października 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania kwoty należnej z tytułu korzystania z nieruchomości.

Pismem z dnia 13 października 2010 r. znak IBPP3/443-519/10/IK Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia ww. wniosku. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 20 października 2010 r. (data wpływu 26 października 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Do dnia 31 sierpnia 2008 r. Firma Handlowo Usługowa S. sp. j. (dalej: S) wynajmowała na podstawie umowy najmu lokal użytkowy nr 1/2005, zawartej w K. dnia 10 czerwca 2005 roku lokal położony w K., zaś czynsz pobierany z tego tytułu podlegał opodatkowaniu podatkiem VAT wg stawki 22%.

Właściciel nieruchomości (Gmina) planował, po wygaśnięciu umowy najmu, przekazać przedmiotowy lokal użytkowy na potrzeby Międzyszkolnego Ośrodka Sportowego, co potwierdzają m. in. następujące dokumenty:

• pismo Zastępcy Dyrektora Wydziału Edukacji z dnia 3 czerwca 2008 roku
• pismo Zastępcy Dyrektora Wydziału Edukacji z dnia 29 października 2008 roku
• uchwała Rady Miasta z dnia 24 września 2008 r.
  
  

Pomimo wystosowania w dniu 18 lipca 2008 r. przez Dyrektora ZS do S. pisma przypominającego o nadchodzącym wygaśnięciu stosunku najmu oraz braku możliwość jego przedłużenia S. nie opuścił przedmiotowej nieruchomości, tłumacząc to w piśmie z dnia 22 sierpnia 2008 roku faktem, iż jak dotąd nie zakupiono działki gdzie ma być wybudowana nowa siedziba przedsiębiorstwa, co uniemożliwia opuszczenie przedmiotowego lokalu.

Następnie pismem z dnia 10 września 2008 roku S. zwróciło się pisemnie z prośbą o podanie nr konta, na które deklarowało "chęć i gotowość opłacania kwoty czynszu wg stawki obowiązującej dla wygasłej umowy najmu". Z racji braku woli zawarcia kolejnej umowy, wobec jednoznacznej treści pisma z dnia 18 lipca 2008 roku, powyższe pismo pozostawiono bez odpowiedzi.

Dnia 23 października 2008 roku S. wystosowało kolejne pismo, w którym zadeklarowało, wobec braku odpowiedzi na pismo z dnia 10 września 2008 r., iż wpłat "czynszu należnego" za ubiegłe dwa miesiące dokona do dnia 27 października 2008 roku na "konto zgodne z dotychczas stosowanym". Jako że konto to było rachunkiem dochodów własnych, po konsultacji z Dyrektorem Wydziału Edukacji, zgodnie z Uchwałą Rady Miasta z dnia 2 marca 2005 r., jako że wpływy pochodzące z bezprawnego zajmowania pomieszczeń oświatowych i oświatowo-wychowawczych nie stanowią dochodów własnych jednostek budżetowych Gminy Miejskiej, założono osobne konto depozytowe, na które przekazywano środki otrzymywane od S. za okres po wygaśnięciu umowy najmu.

Równocześnie dnia 3 listopada 2008 r. wystosowano do S. pismo wzywające do opuszczenia zajmowanej bezumownie nieruchomości oraz pismo wzywające do określenia terminu opuszczenia przedmiotowej nieruchomości oraz określenia terminów, w których mogą być udostępnione pomieszczenia ww. budynku w celu wykonania przez projektanta koncepcji adaptacji dla potrzeb Międzyszkolnego Ośrodka Sportowego.

Z uwagi na brak odpowiedzi na ww. pisma w dniu 16 lutego 2009 r. wystosowano pisemne wezwanie do natychmiastowego opuszczenia i przekazania przedmiotowej nieruchomości pod groźbą skierowania sprawy na drogę sądową.

Wydział Edukacji Urzędu Miasta działający z upoważnienia Prezydenta Miasta jako organu prowadzącego polecił podpisanie ugody z firmą S..

W dniu 2 października 2009 roku w K. została zawarta ugoda pomiędzy ZS, w której strony stwierdziły m. in. że od dnia 1 września 2008 roku do dnia 31 sierpnia 2009 roku S. bezumownie korzystało z lokalu, z racji czego S. uznało roszczenie ZS z tego tytułu w kwocie łącznie 159 076,33 zł, z czego 150 000 zł przypada na odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu, zaś 9076,33 zł przypada na opłatę z tytułu podatku od nieruchomości.

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że kwota w wysokości 159 076,33 zł obejmuje również opłatę z tytułu podatku od nieruchomości w wysokości 9 076,33 zł, którą zobowiązany był uiścić najemca w związku z bezumownym korzystaniem z nieruchomości w okresie od dnia 1 września 2008 r. do dnia 31 sierpnia 2009 r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wobec wyżej przedstawionego stanu faktycznego środki w kwocie 150 000 zł uzyskane od S. w związku z używaniem lokalu za okres od 1 września 2008 r. do 31 sierpnia 2009, tj. zarówno pochodzące z wykonywanych bez porozumienia z ZS wpłat na rachunek dochodów własnych, a następnie przekazywane przez ZS na osobny rachunek depozytowy, jak również środki przekazane przez S. po podpisaniu ugody z dnia 2 października 2009 roku mogą być traktowane jako odszkodowanie z tytułu bezumownego korzystania z lokalu...

Zdaniem Wnioskodawcy, środki w kwocie 150 000 zł uzyskane od S. w związku z używaniem lokalu za okres od 1 września 2008 r. do 31 sierpnia 2009 r., zarówno pochodzące z wykonywanych bez porozumienia z ZS wpłat na rachunek dochodów własnych, a następnie przekazywane przez ZS na osobny rachunek depozytowy, jak również środki przekazane przez S. po podpisaniu ugody z dnia 2 października 2009 roku mogą być traktowane jako odszkodowanie z tytułu bezumownego korzystania z lokalu. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż wynajmujący miał jednoznaczną wole nie przedłużania umowy, co wynikało z wiadomych mu planowanych zmian w wykorzystaniu lokalu, a polegających na przekazaniu go dla Międzyszkolnego Ośrodka Sportowego na cele jego działalności statutowej, jakie miał zamiar wprowadzić właściciel lokalu (Gmina Miejska). Wobec powyższego nie może być mowy o milczącej (dorozumianej) zgodzie ZSB na dalszy wynajem przedmiotowego lokalu, co uzasadniałoby opodatkowanie przedmiotowych kwot podatkiem VAT na podstawie art. 8 ust 1 ustawy o podatku od towarów i usług w związku z art. 647 kodeksu cywilnego.

Z kolei fakt założenia osobnego rachunku na środki wpłacane bez porozumienia z ZS przez S. nie jest przejawem woli dalszego wynajmu pomieszczenia, lecz wymogiem nałożonym na jednostki budżetowe przez Radę Miasta z dnia 2 marca 2005 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

W myśl postanowień art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub do podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Przy czym należy zwrócić uwagę w szczególności na przepis art. 8 ust. 1 pkt 2, który przez świadczenie usług nakazuje rozumieć także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji.

Zauważyć należy, iż stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy, co do zasady podlega opodatkowaniu wówczas gdy ma charakter odpłatny.

Kwestią „odpłatności” ETS zajmował się w swoim orzecznictwie wielokrotnie (np. w sprawach: C-16/93, C-213/99, C-404/99) podkreślając, iż dostawie towarów i usług za wynagrodzeniem można mówić jedynie w sytuacji, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty na relacjach cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami. Związek, o którym mowa musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że odpłatność następuje za to świadczenie.

Stosownie do art. 29 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-22, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy. Z treści tego przepisu wynika, że podstawę opodatkowania stanowi całość należności z tytułu realizacji zawartej umowy, w tym także podatek od nieruchomości, w przypadku gdy strony ustaliły, że jego równowartość obciąża korzystającego z nieruchomości.

W przedmiotowej sprawie kwestią wymagającą interpretacji jest ustalenie czy w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym naliczane przez Wnioskodawcę opłaty za bezumowne korzystanie z nieruchomości podlegają czy też nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na podstawie przepisu art. 8 ust. 1 ww. ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Przystępując do rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy na wstępie należy wskazać, iż kwestie bezumownego korzystania z cudzej rzeczy regulują przepisy m.in. art. 224, 225 oraz art. 674 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

W warunkach określonych tymi przepisami właścicielowi przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za korzystanie z jego rzeczy (nieruchomości). W sytuacji rozwiązania lub wygaśnięcia umowy i jej nieprzedłużenia ustaje łączący strony stosunek prawny, co powoduje po stronie korzystającego z nieruchomości obowiązek oddania przedmiotu tej umowy. Do chwili wydania tego przedmiotu zachodzi po stronie byłego najemcy tzw. bezumowne korzystanie z rzeczy. Zapłata określonej kwoty pieniężnej wiąże się w tym przypadku z prawem żądania naprawienia wynikłej dla właściciela rzeczy szkody z tytułu bezumownego używania rzeczy.

Żądane wynagrodzenie (roszczenie pieniężne) stanowi w istocie odszkodowanie. Powyższe wystąpi w sytuacji gdy po rozwiązaniu lub wygaśnięciu umowy dotyczącej korzystania z nieruchomości, nieruchomość jest nadal użytkowana wbrew woli świadczeniodawcy i bez jego zgody, a jej właściciel dochodzi odszkodowania z tytułu bezumownego korzystania z jego własności.

Jak wynika z ww. art. 224 i 225 kodeksu cywilnego w przypadku bezumownego korzystania korzystający w złej lub dobrej wierze od chwili, w której dowiedział się o wytoczeniu przeciwko niemu powództwa o wydanie rzeczy obowiązany jest do wypłaty wynagrodzenia za korzystanie z rzeczy, zwrotu pożytków oraz odszkodowania z powodu zużycia, pogorszenia lub utraty rzeczy. Wynagrodzeniem za korzystanie z rzeczy objęte jest wszystko, co właściciel mógłby uzyskać, gdyby odpłatnie, na podstawie odpowiedniego stosunku prawnego oddał rzecz do odpłatnego korzystania innemu podmiotowi.

O tym, czy bezumowne korzystanie z gruntu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, decydować będą w każdym przypadku konkretne okoliczności.

W sytuacji, gdy po zakończeniu stosunku zobowiązaniowego korzystający z nieruchomości gruntowej nie chce opuścić nieruchomości, a właściciel tej nieruchomości dążąc do tego wytoczy przeciwko niemu powództwo o wydanie rzeczy, zasadne jest przyjęcie, że pomiędzy właścicielem i korzystającym bezumownie z tej nieruchomości nie istnieje żaden jawny lub dorozumiany stosunek prawny (umowa), w ramach którego spełnione są świadczenia wzajemne. Świadczenie podatnika, nieoparte na tytule prawnym, wskazującym obowiązek świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia – nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odszkodowanie wypłacone w takich okolicznościach z tego tytułu nie jest płatnością za świadczenie usługi, lecz rekompensatą za pozbawienie właściciela prawa do swobodnego dysponowania rzeczą i wynikłe z tego tytułu szkody.

Inaczej należy jednak oceniać sytuacje, gdy po zakończeniu umowy (porozumienia) dotychczasowy korzystający z gruntu nadal użytkuje nieruchomość za zgodą właściciela (nawet dorozumianą), płacąc z tego tytułu określone kwoty. Uwzględnić w takim przypadku należy, że jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie (porozumieniu) albo w wypowiedzeniu korzystający z gruntu używa nadal rzecz za zgodą właściciela tego gruntu, poczytuje się w razie wątpliwości, że umowa o korzystanie z nieruchomości gruntowej została przedłużona na czas nieoznaczony (art. 674 kodeksu cywilnego). Taka sytuacja wskazuje na kontynuację dotychczasowego stosunku zobowiązaniowego, który podlegał i dalej podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Reasumując należy stwierdzić, iż decydujące znaczenie dla opodatkowania lub nieopodatkowania bezumownego korzystania z nieruchomości po zakończeniu stosunku zobowiązaniowego mają okoliczności faktyczne. Generalnie sytuacja ta pozostaje poza opodatkowaniem podatkiem od towarów i usług. Jeżeli jednak okoliczności wskazują na dorozumiane, milczące przedłużenie umowy – czynność ta podlega opodatkowaniu jako świadczenie usług.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Firma Handlowo Usługowa S. do dnia 31 sierpnia 2008 r. wynajmowała lokal użytkowy na podstawie umowy najmu z dnia 10 czerwca 2005 r. Właściciel nieruchomości Gmina planowała po wygaśnięciu umowy przekazać przedmiotowy lokal użytkowy na potrzeby Międzyszkolnego Ośrodka Sportowego. Pomimo wystosowania w dniu 18 lipca 2008 r. przez Dyrektora Zespołu Szkół do S. pisma przypominającego o nadchodzącym terminie wygaśnięcia stosunku najmu oraz braku możliwości jego przedłużenia S. nie opuścił przedmiotowego lokali. Pismem z dnia 10 września 2008 r. S. zwróciło się pisemnie z prośbą o podanie numeru konta, na które deklarowało chęć i gotowość opłacania kwoty czynszu wg stawki obowiązującej dla wygasłej umowy. Z racji braku woli zawarcia kolejnej umowy powyższe pismo pozostawiono bez odpowiedzi.

Dnia 23 października 2008 r. S. wystosowało kolejne pismo, iż wpłat czynszu należnego za ubiegłe dwa miesiące dokona do dnia 27 października 2008 r. na konto zgodne z dotychczas stosowanym. Z uwagi na fakt, iż wpływy pochodzące z bezprawnego zajmowania pomieszczeń nie stanowią dochodów własnych jednostek budżetowych, założono osobne konto depozytowe, na które przekazywano środki otrzymane od S. za okres po wygaśnięciu umowy najmu.

Dnia 3 listopada 2008 r. wystosowano do S. pismo wzywające do opuszczenia zajmowanej bezumownie nieruchomości oraz pismo wzywające do określenia terminu opuszczenia przedmiotowej nieruchomości oraz określenia terminów, w których mogą być udostępnione pomieszczenia. Z uwagi na brak odpowiedzi na ww. pisma w dniu 16 lutego 2009 r. wystosowano pisemne wezwanie do natychmiastowego opuszczenia i przekazania przedmiotowej nieruchomości pod groźbą skierowania sprawy na drogę sądową.

W dniu 2 października 2009 r. w K. została zawarta ugoda, w której strony stwierdziły m.in., że od dnia 1 września 2008 r. do dnia 31 sierpnia 2009 r. S. bezumownie korzystało z lokalu, z racji czego S. uznało roszczenie Wnioskodawcy z tego tytułu w kwocie łącznie 159 076,33 zł z czego 150 000 zł przypada na odszkodowanie za bezumowne korzystanie z lokalu, zaś 9 076,33 przypada na opłatę z tytułu podatku od nieruchomości. Podatek od nieruchomości określony w ugodzie dotyczy okresu bezumownego korzystania z nieruchomości.

Jak z przedstawionego stanu faktycznego wynika, Gmina na mocy uchwały z dnia 24 września 2008 r. planowała po wygaśnięciu umowy najmu przekazać wynajmowany lokal na potrzeby Międzyszkolnego Ośrodka Sportowego, o czym poinformowano jeszcze przed wygaśnięciem umowy dotychczasowego najemcę, informując go jednocześnie o braku możliwości przedłużenia dotychczasowej umowy najmu.

Zatem w związku z innymi planami co do przedmiotowego lokalu Wnioskodawca nie miał zamiaru przedłużać umowy z dotychczasowym najemcą. Dowodem na to są również pisma z dnia 3 listopada 2008 r. wzywające do opuszczenia zajmowanej bezumownie nieruchomości oraz z dnia 16 lutego 2009 r. wzywające do natychmiastowego opuszczenia i przekazania przedmiotowej nieruchomości pod groźbą skierowania sprawy na drogę sądową.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie wyrażał zgody z powstałą sytuacją i czynił starania o odzyskanie przedmiotowego lokalu, a tym samym zamanifestował brak woli utrzymania istniejącej sytuacji.

Pomimo braku woli ze strony Wnioskodawcy do kontynuacji umowy najmu dotychczasowy najemca dokonywał wpłat z tytułu czynszu.

Pomiędzy Wnioskodawcą, a najemcą doszło do podpisania ugody, w której najemca uznał roszczenie Wnioskodawcy z tytułu bezumownego korzystania z lokalu. W tej sytuacji nie mamy do czynienia z opodatkowaniem podatkiem VAT, bowiem ugoda miała na celu uzyskanie odszkodowania za określone straty lub nie uzyskanie określonych korzyści.

Z powodu korzystania przez dotychczasowego najemcę z lokalu Wnioskodawca mógł ponieść określone straty lub nie uzyskać określonych korzyści. Zażądał więc odszkodowania, które nie jest wymienione w art. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, określającym przedmiot opodatkowania. W przypadku bezumownego korzystania z cudzej własności właścicielowi przysługuje roszczenie o wynagrodzenie za bezprawne korzystanie z jego nieruchomości. Zapłata określonej kwoty pieniężnej wiąże się z prawem żądania naprawienia wynikłej szkody z tytułu bezprawnego korzystania z nieruchomości. Zatem przedmiotowego odszkodowania nie można traktować jako należności z tytułu świadczenia usługi.

W takiej sytuacji, określona w ugodzie z dnia 2 października 2009 r. kwota w wysokości 159.076,32 zł, obejmująca również opłatę z tytułu podatku od nieruchomości w wysokości 9.076,33 zł, którą zobowiązany był uiścić najemca w związku z bezumownym korzystaniem z nieruchomości, stanowiąca w sensie cywilistycznym wynagrodzenie za poniesiona szkodę lub utracone korzyści, de facto stanowią uzyskanie odszkodowania za bezumowne korzystanie z nieruchomości. W konsekwencji stosunek łączący strony oraz otrzymane kwoty pieniężne tracą swój zobowiązaniowy (usługowy) charakter. To z kolei skutkuje brakiem obowiązku podatkowego w zakresie podatku od towarów i usług dla ustalonego przez strony ugody odszkodowania w wysokości 159.076,33 zł.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowo należy wskazać, że Wnioskodawca błędnie wskazał, iż jedynie środki w kwocie 150.000 zł stanowić będą odszkodowanie z tytułu bezumownego korzystania z lokalu podczas gdy z ugody z dnia 2 października 2009 r. stanowiącej integralną część wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wynika, że roszczenia Wnioskodawcy z tytułu bezumownego korzystania z lokalu w okresie od 1 września 2008 r. do 31 sierpnia 2009 r. wynoszą łącznie 159.076,33 zł i obejmują również równowartość podatku od nieruchomości w kwocie 9.076,33 zł.

Powyższe jednak nie ma wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.