INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 24.08.2010 r. (data wpływu 30.08.2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia, którego kwota nie przekroczy 200 zł – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30.08.2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wynagrodzenia, którego kwota nie przekroczy 200 zł.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

1. Wnioskodawca, Spółka z o.o. zawarła umowy cywilnoprawne z osobami fizycznymi nie będącymi pracownikami Spółki w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Zgodnie z zawartymi umowami zleceniobiorcy mieli wykonać zlecone im czynności w przeciągu kilku dni w danym miesiącu, okres ten zawsze był określony datami od do (np. w okresie od 2009-08-24 do 2009-08-26), w miejscu wskazanym przez Zleceniodawcę. Zleceniodawca w umowach zobowiązał się wypłacić Zleceniobiorcom za prawidłowo wykonane zlecenie wynagrodzenie brutto określone kwotowo, w wysokości nie przekraczającej 200,00 PLN np., w wysokości 130,00 PLN, w przeciągu 7 dni od przedłożenia rachunku przez Zleceniobiorców.

Wynagrodzenia z tytułów zawartych umów były w każdym przypadku wypłacone przelewami na wskazane rachunki bankowe do końca miesiąca, w którym była świadczona praca (tu do 2009-08-31). Zleceniodawca dokonując wyliczenia wynagrodzenia wiedział, że ze zleceniobiorcami nie zawarto żadnych dodatkowych/innych umów (ani przed zwarciem tej umowy, ani po jej zakończeniu).

2. Spółka zawarła dwie umowy cywilnoprawne z osobą fizyczną nie będącą pracownikiem Spółki w rozumieniu przepisów kodeksu pracy. Pierwsza z nich została zawarta od 2009-07-20 do 2009-07-22. Zgodnie z zawartą umową Zleceniodawca zobowiązał się wypłacić Zleceniobiorcy za prawidłowo wykonane zlecenie wynagrodzenie w kwocie 165,00 PLN, w przeciągu 7 dni od przedłożenia rachunku przez Zleceniobiorcę, wypłata wynagrodzenia miała miejsce w lipcu 2009. Druga umowa została zawarta od 2009-07-23 do 2009-08-21. Zgodnie z zawartą umową Zleceniodawca zobowiązał się wypłacić Zleceniobiorcy za prawidłowo wykonane zlecenie wynagrodzenie w kwocie 995,90 PLN, w przeciągu 7 dni od przedłożenia rachunku przez Zleceniobiorcę, wypłata wynagrodzenia miała miejsce w sierpniu 2009.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w sytuacji opisanej w pkt 1 przychód z ww. umów jeśli nie przekracza 200,00 PLN miesięcznie powinien zostać opodatkowany podatkiem ryczałtowym w wysokości 18% czy też na zasadach ogólnych...
2. Czy w sytuacji opisanej w pkt 2 przychód z ww. umów osiągnięty w lipcu 2009 r. powinien zostać opodatkowany podatkiem ryczałtowym w wysokości 18 % czy też na zasadach ogólnych...
   
   

Przedmiot niniejszej interpretacji przepisów prawa podatkowego stanowi odpowiedź na pytanie drugie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Odpowiedź na pytanie pierwsze w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie udzielona w odrębnej interpretacji.

Zdaniem Wnioskodawcy:

Zarówno przychód, o którym mowa w pkt 1 jak i opisany w pkt 2 przychód osiągnięty w lipcu 2009 r. powinny zostać opodatkowane podatkiem ryczałtowym w wysokości 18%, gdyż umowy zostały zawarte z osobami niebędącymi pracownikami Spółki, w umowach kwoty należności wskazywano kwotowo, suma należności wypłaconych zleceniobiorcom w danym miesiącu nie przekraczała miesięcznie 200,00 PLN. Zatem w ocenie Spółki zostały spełnione wszystkie przesłanki określone w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca w art. 10 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy identyfikuje jako osobne źródło przychodu działalność wykonywaną osobiście.

Przepis art. 13 pkt 8 ww. ustawy stanowi, iż za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

1. osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,
2. właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością

- z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Zakwalifikowanie przychodów do działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 8 ww. ustawy powoduje, iż na osobach fizycznych prowadzących działalność gospodarczą, osobach prawnych i jej jednostkach organizacyjnych oraz jednostkach organizacyjnych niemających osobowości prawnej, jako płatnikach dokonujących wypłat z powyższych tytułów ciąży obowiązek określony w art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl tego przepisu, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Zaliczkę od dochodów, o których mowa w ust. 1, obliczoną w sposób określony w tym przepisie zmniejsza się o kwotę składki na ubezpieczenie zdrowotne, o której mowa w art. 27b, pobranej ze środków podatnika przez płatnika, o którym mowa w ust. 1 (art. 41 ust. 1a ww. ustawy).

Jednakże, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2009 r., ustawodawca ukonstytuował w art. 30 ust. 1 pkt 5a ww. ustawy odmienne zasady opodatkowania dla przychodów z działalności wykonywanej osobiście spełniających określone warunki. Zgodnie z tym przepisem od dochodów (przychodów) z tytułu, o którym mowa w art. 13 pkt 2 lub 5-9, jeżeli suma należności określonych w umowie lub w umowach zawartych z osobą niebędącą pracownikiem płatnika z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy w wysokości 18% przychodu. Zryczałtowany podatek od przychodów wymienionych wyżej pobierany jest bez pomniejszania tych przychodów o koszty ich uzyskania (art. 30 ust. 3 ustawy). Dodatkowo, przychodów tych nie łączy się z dochodami podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej, co wynika z art. 30 ust. 8 ustawy. Z kolei, przepis art. 41 ust. 4 ustawy obliguje płatnika do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z ww. tytułu.

Stosownie do treści art. 42 ust. 1 ww. ustawy płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Dodatkowo, płatnik do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym przesyła deklarację roczną o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-4R) oraz deklarację roczną o zryczałtowanym podatku dochodowym (PIT-8R) do urzędu skarbowego właściwego ze względu na siedzibę, miejsce prowadzenia działalności lub miejsce zamieszkania płatnika, co bezpośrednio wynika z art. 42 ust. 1a ustawy.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Spółka zawarła dwie umowy cywilnoprawne z osobą fizyczną nie będącą pracownikiem Spółki w rozumieniu przepisów kodeksu pracy. Pierwsza z nich została zawarta na okres od 2009-07-20 do 2009-07-22. Zgodnie z zawartą umową Zleceniodawca zobowiązał się wypłacić Zleceniobiorcy za prawidłowo wykonane zlecenie wynagrodzenie w kwocie 165,00 PLN, w przeciągu 7 dni od przedłożenia rachunku przez Zleceniobiorcę, wypłata wynagrodzenia miała miejsce w lipcu 2009. Druga umowa została zawarta od 2009-07-23 do 2009-08-21. Zgodnie z zawartą umową Zleceniodawca zobowiązał się wypłacić Zleceniobiorcy za prawidłowo wykonane zlecenie wynagrodzenie w kwocie 995,90 PLN, w przeciągu 7 dni od przedłożenia rachunku przez Zleceniobiorcę, wypłata wynagrodzenia miała miejsce w sierpniu 2009.

Analiza normy wyrażonej w art. 30 ust. 1 pkt 5a ustawy wykazuje, że opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma miejsce, gdy:

• suma należności określona w umowie lub umowach z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł, oraz
• umowa lub umowy zawarte są z osobą niebędącą pracownikiem płatnika.
  
  

Przepis ten może mieć zastosowanie w sytuacji uzyskiwania dochodów z tytułów określonych w art. 13 pkt 2 lub pkt 5-9 cytowanej ustawy po spełnieniu wskazanych wyżej warunków.

Zatem, aby powyższy przepis mógł być zastosowany, muszą być spełnione łącznie dwa warunki. Po pierwsze suma należności określonych w tej umowie lub w umowach zawartych z osobą niebędącą pracownikiem płatnika, z tego samego tytułu nie może przekroczyć kwoty 200 zł. Po drugie należność ta musi być określona w okresach miesięcznych. Z treści ww. przepisu wyraźnie wynika, że chodzi o kwoty określone w umowie a nie wypłacone.

Norma zawarta w treści art. 30 ust. 1 pkt 5a ww. ustawy nie mówi o kwotach wypłaconych w danym miesiącu, ale o kwotach należnych, wynikających z zawartej umowy miesięcznej. Ponieważ chodzi o kwoty wynikające z zawartych umów, a nie przypadające do wypłaty, bez znaczenia pozostaje kwestia rozliczenia zleceniodawcy ze zleceniobiorcą, czy wykonawcą dzieła tj. czy należności z tytułu danej umowy zostaną wypłacone w tym miesiącu, czy w następnym, jednorazowo, czy też w ratach. Istotne znaczenie dla poboru 18% zryczałtowanego podatku ma kwota na jaką została zawarta umowa, która nie może przekroczyć 200 zł miesięcznie, a nie kwota wypłaty z tytułu tej umowy.

Postanowienia art. 30 ust. 1 pkt 5a powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jednoznacznie nakazują obowiązek poboru zryczałtowanego podatku dochodowego w sytuacji, gdy suma należności określonych w umowie lub umowach zawartych z daną osobą z tego samego tytułu nie przekracza miesięcznie kwoty 200 zł. Skoro przepis odwołuje się do umów zawartych, to istotne – dla wypełnienia obowiązku wynikającego z tego przepisu są umowy zawarte. Tym samym, jeżeli suma należności wynikających z zawartych umów nie przekracza miesięcznie kwoty 200 zł, to płatnik obligatoryjnie winien zastosować uregulowania art. 30 ust. 1 pkt 5a powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednakże jak Wnioskodawca wskazał w przedstawionym stanie faktycznym w miesiącu lipcu 2009 roku zawarto z tą samą osobą fizyczną dwie umowy cywilnoprawne, jedna w dniach od 2009-07-20 do 2009-07-22, druga umowa została zawarta od 2009-07-23 do 2009-08-21. Kwota wynagrodzenia z pierwszej umowy stanowiła 165,00 zł, natomiast z drugiej umowy kwotę 995,90 zł.

Niemniej jednak mimo iż z umowy zawartej wynika wprost określona kwota należności z tytułu wykonania zlecenia, nie jest spełniony warunek, aby suma należności określona w umowie lub umowach z tego samego tytułu nie przekraczała miesięcznie od tego samego płatnika kwoty 200 zł. W takiej sytuacji nie jest spełniony warunek do zastosowania ryczałtu. Aby bowiem postanowienia art. 30 ust. 1 pkt 5a cyt. ustawy mogły mieć zastosowanie, to z treści umowy zlecenia, na podstawie której wypłacane jest wynagrodzenie winna wynikać miesięczna kwota należności, która nie może przekroczyć 200,00 zł.

A zatem do wyliczenia podatku od dwóch umów cywilnoprawnych zawartych z osobą fizyczną nie będącą pracownikiem Spółki nie będą miały zastosowania przepisy art. 30 ust. 5a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. na Wnioskodawcy nie ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego.

Wnioskodawca obowiązany jest pobrać od takiego wynagrodzenia zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. według skali podatkowej.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja Nr 10, 09-402 Płock.