INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 maja 2010r. (data wpływu do tut. Biura 27 maja 2010r.), uzupełnionym w dniach 29 lipca i 05 sierpnia 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu określenia wymogów formalnych faktur VAT dokumentujących poniesione koszty podatkowe – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 maja 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu określenia wymogów formalnych faktur VAT dokumentujących poniesione koszty podatkowe.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 27 lipca 2010r. Znak: IBPP1/443-494/10/BM oraz IBPBI/1/415-810/10/ESZ, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniach 29 lipca i 05 sierpnia 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą. Na fakturach zakupowych odnośnie nabywcy (firmy Wnioskodawcy) znajdują się następujące elementy: nazwa skrócona firmy Wnioskodawcy, adres miejsca prowadzenia działalności gospodarczej oraz numer identyfikacji podatkowej.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, iż prowadzi tzw. pełną księgowość.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy podane powyżej elementy dotyczące nabywcy są w świetle przepisów wystarczające, aby faktury zakupowe będące dowodami księgowymi stanowiły podstawę do uznania wydatku za koszt podatkowy...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2008r. Nr 212 poz. 1337 oraz z 2009r. Nr 222 poz. 1760), a w szczególności na podstawie paragrafu 5 pkt 1 stosowanie nazwy skróconej na dokumentach sprzedażowych jest prawidłowe, a podawanie jej na fakturach zakupowych umożliwia ich zaliczenie w koszty podatkowe oraz odliczenie podatku naliczonego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska Wnioskodawcy wyłącznie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Ocena stanowiska w zakresie podatku od towarów i usług została zawarta w odrębnym rozstrzygnięciu.

Przepis art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm., dalej ustawa o pdof) stanowi, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu, winien, w myśl powołanego wyżej przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ustawy,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza można przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodu, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, nie wymienione w art. 23 ustawy o pdof.

Dla celów podatkowych poniesione wydatki muszą być właściwie udokumentowane. Brak stosownych dokumentów, uniemożliwia bowiem zaliczenie określonego wydatku do kosztów uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż zdarzenia związane z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawca ewidencjonuje w księgach rachunkowych prowadzonych na zasadach wskazanych w ustawie z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2002r. Nr 76, poz. 694 ze zm.).

Zgodnie z art. 22 ust. 5d ustawy o pdof, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5e, 6ba, 6bb i 7b, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż poniesione wydatki, winny być ujęte w księgach rachunkowych na podstawie faktury lub innego dowodu księgowego.

Zauważyć przy tym należy, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia faktury ani też dowodu księgowego. Elementy które powinna zawierać faktura określają przepisy wykonawcze do ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, tj. rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798).

Natomiast kwestię dotyczącą dowodów księgowych, dla podatników prowadzących księgi rachunkowe, regulują odrębne przepisy, którymi są przepisy ww. ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości, nie będące jednak przepisami prawa podatkowego, a tym samym nie mogące być przedmiotem interpretacji indywidualnej.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż jeżeli posiadane przez Wnioskodawcę dowody księgowe (faktury) będą zawierać wszystkie elementy pozwalające uznać je za fakturę lub inny dowód księgowy w świetle ww. przepisów (ustawy o podatku od towarów i usług, bądź ustawy o rachunkowości), to Wnioskodawca na ich podstawie będzie mógł zaliczyć poniesione wydatki do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, jeżeli wydatki te w istocie będą spełniały wskazane w ustawie o pdof warunki do uznania ich za koszt podatkowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.